«
…Μου έχει τύχει πάμπολλες φορές, σε συζήτηση όχι διαλογική
αλλά σε κύκλο, ν΄ ακούσω κάποιον να λέει, όταν οι διαπιστώσεις φαίνονται να
φτάνουν σε αδιέξοδο:
«Μωρέ εμάς μας χρειάζεται δικτατορία!» - και δυο-τρεις
άλλοι γύρω να συμφωνούν, κουνώντας επιδοκιμαστικά τα κεφάλια τους.
Τότε κάτι μαραίνεται μέσα μου, με κυριεύει ..
αθυμία.
Όχι γιατί οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται, κατά τη γνώμη μου, σε πλάνη.
Αλλά γιατί βλέπω πόσο εύκολα απεμπολούν τα άτομα τις ελευθερίες τους, τα
ευγενέστερα δικαιώματα τους, ό,τι με τόσους αγώνες έχει κατακτηθεί στο μάκρος της ιστορίας,
με τόσο αίμα.
Απεμπολούν δηλαδή την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και
πόσο είναι πρόθυμοι οι άνθρωποι να την ανταλλάξουν με μιαν αβασάνιστη,κοντόθωρη,
χαμηλή αμεριμνησία, που δεν τους εξασφαλίζει – όπως νομίζουν – τα κεκτημένα,
αλλά που τους δίνει την ψευδαίσθηση πως τα εξασφαλίζει.
Γιατί κανένας, κι ο πιο
ανιστόρητος, δεν μπορεί να μην ξέρει ότι τα τέτοια καθεστώτα, τ΄ αυταρχικά, τα πιεστικά,
έχουν κακό τέλος, και πως τη στιγμή της ανατροπής τους ο σπασμός κλονίζει
συθέμελα, συνεπαίρνει τα πάντα, παράνομα και νόμιμα μαζί, ένοχα κι αθώα…»
Άγγελος Τερζάκης
Κώστας Τζαγκας
Οποιος ειναι ετοιμος στο ονομα της ασφαλειας να παραχωρησει εστω κι ενα μικρο μερος της ελευθεριας του δεν αξιζει ουτε το ενα ουτε το αλλο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτους χουντολάγνους με "αγάπη"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν έτει 2012, διαπιστώνεται για µια ακόµη φορά πως, δυστυχώς, οι νόµοι της φυσικής δεν ισχύουν για τον Μαλάκα. Κι έτσι, µόλις 38 έτη µετά την πτώση της τελευταίας εν Ελλάδι δικτατορίας, διαβάζουμε σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων για «το πραξικόπημα που δεν έγινε» (εφημερίδα Το Βήμα), ή για την ανάγκη «να βγει ο στρατός στο δρόμο»(εφημερίδα Πρώτο Θέμα), πράγμα που ούτε λίγο ούτε πολύ έχει γίνει, καθώς στις τελευταίες στρατιωτικές παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου φήμες κάνουν λόγο για την χρήση του στρατού σε περίπτωση που η αστυνομία δεν καταφέρει να καταστείλει διαδηλώσεις, αλλά και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της Γερμανίας Καγκελαρίου, Α.Μέρκελ, σε διάφορες φωτογραφίες που αναπαράγονται εντός των ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης, στρατιωτικοί με αυτόματα εμφανίζονται να αντικαθιστούν τον ρόλο της αστυνομίας. Ακούμε συχνά για τα «παραμύθια του Πολυτεχνείου» (δήλωση του βουλευτή Άδωνι Γεωργιάδη) που µάλιστα στη σηµερινή συγκυρία βρίσκουν υποστηρικτές σε ένα διευρυνόμενο (ευτυχώς μειοψηφικό) μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Το κλισέ «ένας Παπαδόπουλος µας χρειάζεται» είχαµε συνηθίσει να το ακούµε από γραφικούς παππούδες που νοσταλγούσαν τις µέρες που ήταν είτε ρουφιάνοι, είτε βασανιστές, είτε ευνοούµενοι µε διάφορους τρόπους (όπως θα δούµε παρακάτω) από το στρατιωτικό καθεστώς. Κανείς δεν έδινε σηµασία, είτε διότι οι ιστορικές µνήµες της οδυνηρής επταετίας ήταν πρόσφατες, είτε διότι η µετέπειτα κοινοβουλευτική δηµοκρατία άνοιξε τον κρατικό µπουφέ για µεγάλο µέρος του πληθυσµού, δηµιουργώντας το ολοδικό της πελατειακό κράτος, διεφθαρµένων υπερκαταναλωτών και χειροκροτητών ψηφοφόρων.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΑΡΘΡΟ: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1437557