Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΠΙΘΗΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ο ναός των πιθήκων

Πριν από πολλά χρόνια, τότε που μόλις είχα πάρει το Lower και το έπαιζα σπουδαία αγγλομαθής, έγινα συνδρομήτρια στο περιοδικό TIME. Το κρατούσα και το διάβαζα δήθεν με άνεση μέσα στο λεωφορείο, στον ηλεκτρικό, και στο γυμναστήριο που πήγαινα για να μειώσω την κυτταρίτιδα.

Ήμουν τέτοια ψωνάρα, που το θεωρούσα απαραίτητο αξεσουάρ, κάτι σαν το φουλάρι ή το μαντήλι στο τσεπάκι σακακιού.

Τα τεύχη του τα συγκέντρωνα με μεγάλη προσοχή, και πετούσα όσα πια ήσαν πολυχρησιμοποιημένα από το πήγαιν’ έλα υπό μάλης ή ανά χείρας. «Διάβαζα» τα πολύ απλά πράγματα, στην γλώσσα που μόλις κατανοούσα, αλλά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι εικόνες των φωτορεπορτάζ.

Κάποτε πήρα το...

Proficiency, τα χρόνια πέρασαν, πολυταξίδεψα, έπαψα να είμαι μεγάλο ψώνιο, απέκτησα εμπειρίες, άλλαξα πολλές φορές πεποιθήσεις, πειραματίστηκα με ιδέες και ανθρώπους, και να τώρα η κυρά-Μάρω, γυμνασμένη και αγγλομαθής, να αποφαίνεται επί παντός επιστητού (τρομάρα της!!!).

Προχθές, περιμένοντας την σειρά μου στην αίθουσα αναμονής οδοντιατρείου, χάζευα στο χαζοκούτι (τηλεόραση) μια δημοσιογράφο που επισκεπτόμενη την μονή της αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου (= χρυσό βαλάντιο) έπαιρνε συνέντευξη από τις μοναχές, οι οποίες μιλούσαν για τα «θαύματα» της αγίας. Με ένα κομμάτι μήλο που έτρωγαν οι άτεκνες πιστές ευλογημένο από την χάρη της αγίας Ειρήνης, αμέσως γκαστρώνονταν! Το πλέον μεγάλο «θαύμα» που σχολίαζαν οι μοναχές, ήταν αυτό μιας 72χρονης που τρώγοντας την ευλογημένη φέτα του μήλου, έκανε παιδί σ΄ αυτή την ηλικία!

Όταν η αιφνιδιασμένη από τις ανοησίες των μοναχών δημοσιογράφος τόλμησε να ρωτήσει, αν αυτό είναι ποτέ δυνατόν, δέχθηκε ως απάντηση την εξής:
«Μα πώς μπορείτε να ρωτάτε τέτοια πράγματα, την στιγμή που η Σάρα έκανε παιδί στα ενενήντα της!».

Εκείνη την ώρα η κάμερα έκανε ζουμ στο αμήχανο ή μάλλον εκνευρισμένο πρόσωπο της δημοσιογράφου, που από μέσα της σίγουρα θα έλεγε: «Τι επάγγελμα διάλεξα η ρουφιάνα, δεν γινόμουν καλύτερα πορνοστάρ;»

Για να επιρρώσει η κακομοίρα η δημοσιογράφος τις μαρτυρίες των καλογραιών, ρωτούσε από δω κι από κει τους προσκυνητές, άνδρες και γυναίκες, για το αληθές των θαυμάτων της αγίας.

«Αχ κυρία μου, έμεινα έγκυος μόλις έφαγα το μήλο», είπε μια γυναίκα, κοιτώντας υποτιμητικά τον σύζυγό της, έναν φαλακρό κοιλαρά που κοιτούσε την κάμερα με βλέμμα αγελάδας.
«Σ΄ όλους τους γιατρούς πήγα, παιδί δεν έκανα. Ήλθα εδώ, έφαγα το μήλο, και σε εννέα μήνες γέννησα», είπε μια άλλη.
«Οι ωοθήκες μου δεν έριχναν ωάριο, μα όταν έφαγα το μήλο, έριξαν!», έδωσε μια άλλη την επιστημονική εξήγηση της ατεκνίας της.

Με τέτοια και άλλα πολλά πέρασε η ώρα και ήλθε η σειρά μου για να περάσω στο ιατρείο.
- «Θα σου κάνω ένεση για να μην πονάς», είπε ο ευγενής επιστήμων και με κοίταξε με συμπάθεια.
- «Δεν μου δίνεις καλύτερα ένα κομματάκι μήλο από την αγία Ειρήνη γιατί απεχθάνομαι τις ενέσεις;», τον ρώτησα με διάθεση να τον πειράξω.
- «Θαύματα κάνουν οι ενέσεις και όχι τα μήλα των καλογραιών. Κάτσε φρόνιμη, γιατί η «μαύρη τρύπα» που έχεις μέσα στο στόμα σου είναι ικανή να μας τραβήξει στο κέντρο του απείρου», ανταπάντησε στο πείραγμά μου.

Θέλοντας και μη, χαλάρωσα και άφησα τον επιστήμονα να κάνει την δουλειά του. Εκείνη την ώρα, σαν αιφνίδια ανάμνηση από πολύ μακρινό παρελθόν, ήλθε στο νου μου ένα ταξιδιωτικό άρθρο στο περιοδικό Τάϊμ δημοσιευμένο πριν πολλά χρόνια. 

Αφορούσε στην επίσκεψη κάποιου δημοσιογράφου στην Ινδονησία και την περιήγησή του σε θρησκευτικούς τόπους και χώρους. Δίπλα στο άρθρο υπήρχε μια ολοσέλιδη φωτογραφία ενός ναού, με πληθώρα πιστών να αποτίνουν τις προσφορές τους. Ήταν ο «ναός των πιθήκων». Η φωτογραφική μηχανή «έπιασε» ένα μοναδικό στιγμιότυπο, το οποίο όμως ο δαιμόνιος δημοσιογράφος άφησε ασχολίαστο, ίσως γιατί φαντάστηκε πως ήταν «μόνο για νοήμονες αναγνώστες».

Η φωτογραφία έδειχνε τον μεγάλο ναό με πέτρινα σκαλοπάτια και το τεράστιο άγαλμα ενός πιθήκου στο κέντρο του. Κάποιος από τους πιστούς έδινε τις προσφορές του γονυπετής με χαμηλωμένο το κεφάλι στον ιερέα, κι εκείνος ως αντιπρόσωπος του θεού, τις άφηνε μπρος στο περίτεχνο άγαλμα του θεού πιθήκου. Πάμπολλοι πίθηκοι κινούνταν ελεύθερα μέσα στο ναό και γύρω απ΄ αυτόν, δεχόμενοι φρούτα και καρπούς από τους θεοσεβούμενους πιστούς. Ένας απ΄ αυτούς όμως, σκαρφαλωμένος στην κορυφή του αγάλματος του ομογενούς του θεού, κοιτούσε κάτω τους «δούλους» του και αυτοϊκανοποιόταν!

«Αφήστε τις χαζές μαλακίες βρε βλάκες, αυτή είναι η καλύτερη!!!», φαντάστηκα πως θα σκεφτόταν ο πίθηκος βλέποντας τους απογόνους του, τους ανθρώπους. Γιατί, μη μου πείτε, πως «το μήλο της αγίας Ειρήνης που γκαστρώνει», διαφέρει καθόλου από τις προσφορές των πιστών στην μαλακία του πιθήκου!

Ο γιατρός είχε τελειώσει το σφράγισμα του δοντιού μου και περιχαρής τον καληνύχτιζα.
«Μπορείς να φας σε μια ώρα περίπου», με συμβούλευσε.
«Μπορώ να φάω και μήλο;» ρώτησα.
«Αρκεί να μην φωνάξεις μετά, θαύμα!!! θαύμα!!!», είπε και με ξεπροβόδησε.

Σας συμβουλεύω να γίνετε συνδρομητές στο Τάϊμ, γιατί έχει ωραία ταξιδιωτικά ρεπορτάζ, ιδιαίτερα εκπαιδευτικά.

Μάρω Κιουλάφα

Υ.Γ
Σε ένα ντοκυμανταίρ της ΕΤ 1 προβλήθηκε κάποτε η κοινωνική ζωή των πιθήκων. Το μοναδικό που αποκαλύφθηκε από την έρευνα των επιστημόνων ήταν ότι ο πίθηκος, όπως και ο άνθρωπος, είναι ικανός όχι μόνο να απολαύσει την γενετήσια ηδονή, αλλά και να την προκαλέσει κιόλας με αυτοϊκανοποίηση. Στην εστίαση της κάμερας συνελήφθη ένας εξ αυτών να αυτοϊκανοποιείται, αλλά και να γεύεται μετά το προϊόν της ηδονής του. Και το σχόλιο του παρουσιαστή: « για να μην πάει χαράμι η πρωτεΐνη!!!».

πηγη