Μια χώρα που κολυμπάει στα σκατά, αντί να προσπαθήσει να βγει απ' το βούρκο, αυτή ζητάει βατραχοπέδιλα και μπρατσάκια...

Η πολιτισμική μου μοναξιά...

Γεννιέσαι και μετά από λίγους μήνες βαφτίζεσαι Χριστιανός εν αγνοία σου.

Έτσι, επειδή το λέει η κοινωνία. 

Μη σε πούνε και "αβάφτιστο"και είσαι η ντροπή της γειτονιάς, μαζί με εκείνο το "μπάσταρδο"της Ελενίτσας που πηδιόταν από δω κι από κει κι απόμεινε μόνη με την κοιλιά τούρλα.

Εσύ είσαι όμως πλέον Χριστιανός και αυτά που λες στέκουν.

Οι Μουσουλμάνοι είναι οι μαλάκες που περιμένουν να χουν χαρέμι και να φάνε ρίζι στον Παράδεισο.

Εσύ που περιμένεις να την πίνεις με αγγελούδια είσαι ο λογικός.

Όπως και ο άλλος που θέλει να αποτεφρωθεί και να ρίξουν την στάχτη του στο Αιγαίο.
Ίσως να φαντασιώνεται ότι ακολουθώντας τα βήματα του Αιγέα, άμα ταφείς στο πέλαγος, αυτό μετά θα πάρει το όνομά σου και από Αιγαίο θα μετονομαστεί σε Μητσαίο Πέλαγος.

Όλα όμως έχουν τη λογική τους, τη χρονική τους άκολουθία.
Πας στο δημοτικό σχολείο και υποχρεώνεσαι να λες την προσευχή κάθε πρωί.
Γιατί; Γιατί έτσι πρέπει! 

Στα Θρησκευτικά μαθαίνεις για τον καλό Θεούλη που είναι δεδομένο πως πρέπει να τον πιστεύουμε.
Γιατί; Γιατί έτσι!

Στην Ιστορία σου διδάσκουν μια δεδομένη εθνική αφήγηση (του Παπαρρηγόπουλου) και μαθαίνεις τις ημερομηνίες που δικαίως κατατροπώσαμε τους εχθρούς και εκείνες που μας έσφαξαν αδίκως.
Τα πώς και τα γιατί δεν αφορούν κανέναν. Το τί οδηγεί στους πολέμους, στις κατοχές και τις σφαγές δεν αφορά τους εθνικούς μύθους.

Μόνο ότι "οι από δω γαμάνε τους από κει"....

Μπορεί να μπερδεύεις ενίοτε την 25η... Οκτωβρίου με την 28η... Μαρτίου, μπορεί να μη θυμάσαι αν το ΟΧΙ το είπαμε στους Ιταλούς, στους Γερμανούς, στους Τούρκους ή στους... Βέλγους, αλλά σημασία έχει πως -όποιοι κι αν ήταν τελοσπάντων- τους γαμήσαμε.

Μπορεί να μην αναρωτήθηκες ποτέ τι διάολο λέει ο Σολωμός στους συγκλονιστικούς του στίχους:

 

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή

Σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη

Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη την Ελλήνων τα ιερά

Και σαν πρώτα αντρειωμένη, χαίρε ,ω χαίρε, Ελευθεριά!

 

Ισως δεν κατάλαβες ποτέ, αλλά το χειρότερο είναι πως δεν αναρωτήθηκες κιόλας τι διάολο γράφει αυτός ο Σολωμός, που κάπου άκουσες πως τελικά δεν είναι ποταμόψαρο, αλλά άνθρωπος.

Πιθανότατα να κραυγάζεις "χαίρω-χαίρω Λευτεριά!", λες και της συστήνεσαι. Χαίρω πολύ, Μπάμπης.

Ή να τραγουδάς σαν τον Κασιδιάρη "σε γνωρίζω από την όψη του σπαθιού...κλπ".

Κι όμως κάθε φορά που ακούς τον ύμνο συγκινείσαι και δακρύζεις, σα να ακούς μια μπαλάντα των Scorpions που δε πολυκαταλαβαίνεις τι λέει, αλλά "τι διάολο; για έρωτες μιλάει, ας συγκινηθώ!"

Με τον ίδιο τρόπο που αφιερώνεις στη γκόμενα το "wish you were here" των Pink Floyd, χωρίς να ξέρεις πως ΔΕΝ είναι ερωτικό. Το αστείο είναι πως συγκινείται κι η γκόμενα και μπορεί να σου κάτσει κιόλας...

Μπαλάντα είναι -του πούστη πια!- για έρωτα θα μιλάει!

 

Βρε μπαγλαμά, είδες ποτέ τον τίτλο;

"Ύμνος εις την Ελευθερίαν"!

Σου λέει κάτι αυτό;

Δεν είναι "Ύμνος εις την Ξενοφοβίαν, Ξενογαμίαν και Αλλοθρησκοφοβίαν"!

Ο Νιόνιος ήταν σαφέστατος!
Την Ελευθερία γνωρίζει από την κόψη, από την όψη κλπ κλπ.
Όχι την Πατριδογαμία!

Αλλά εσύ πού;

Στο σχολείο και στο σπίτι σου μάθανε μόνο συνθήματα!

Ποτέ δεν κοίταξες παρακάτω.

Σου μάθανε πως όσο πιο πολλά softex ξοδέψεις ακούγοντας τον ύμνο και πως όσο πιο ψηλά σηκώσεις τη γροθιά στο άκουσμά του, τόσο πιο εθνοκαβλέας ανακηρύσσεσαι.

Κι ας μην ξέρεις καλά-καλά τι λέει.

Πάντως καλά θα τα λέει- είναι σίγουρο αυτό.

Δάκρυσες γιατί θυμήθηκες την πρώτη σου φορά στο γήπεδο.
Την ίδια μελωδία δεν είχε κι εκείνο το τραγουδάκι που 'λεγες "σε γνωρίζω απ' τη φανέλα που 'ναι ερυθρόλευκη";
Ναι ρε! Το ίδιο είναι! Κοίτα κάτι πράγματα!
Έτσι ήσουν περήφανος και τότε για την ερυθρόλευκη, κιτρινόμαυρη, ασπροπράσινη ιδέα σου!
Έτσι και τώρα που την καφρίλα σου την έντυσες στα γαλανόλευκα.

 

Όπως και το "πάτερ ημών".

Μπορεί να μη θυμάσαι λέξη από δαύτο, μπορεί να μην καταλαβαίνεις λέξη απ' αυτό, αλλά άμα σου θίξει κανείς την πίστη τον σκυλοβρίζεις.
Κι άμα τυχαία πάνω σου βρεθεί και κάνα ματσούκι, του δίνεις και καταλαβαίνει!

Μπορεί να μην ξέρεις ποια είναι η διαφορά σου με τους καθολικούς, αλλά πάντα θα τους κοιτάς με μισό μάτι.
Τι "filioque" και μαλακίες τώρα...

Γιατί αφού δεν είναι δικοί μας, θα 'ναι απ' τους άλλους, τους κακούς.

Γιατί; Ξέρω γω; Έτσι λένε... Για να το λένε δίκιο θα 'χουν.

 



 

Κάπως έτσι χτίζονται και οι εθνικοί μύθοι.

Συγκινούμαστε, δακρύζουμε, νιώθουμε ρίγη, χωρίς να ξέρουμε το γιατί.

Ξέρουμε τον τίτλο, την εικόνα και τη λεζάντα. Αλλά δε διαβάσαμε παραμέσα γιατί βαριόμαστε και δε μας πολυνοιάζει κιόλας σε τελική ανάλυση.

Αισθανόμαστε τιτανοτεράστιοι βλέποντας το κόμικ των 300 γιατί ο σούπερ γαμάουα Λεονάιντας με μια κίνηση "παρ' τα @@ μου" φώναξε στον Πέρση- Πρόπερση πως τον λένε δαύτον;- "This is Sparta!"

Και δώστου υπερηφάνεια!

Κι αν ρωτήσεις αυτόν που κωλοχτυπιέται με αυτό "τι έγινε στις Θερμοπύλες, γιατί έμειναν οι χίλιοι Σπαρτιάτες και Θεσπιείς εκεί, τι έγινε μετά, τι έκαναν οι Αθηναίοι, οι Πλαταιείς, οι Θηβαίοι, ο Θεμιστοκλής κλπ. και γιατί το έκαναν;" σε κοιτάει σαν χάνος.

Αλλά βαράει το πουλάκι του κάθε φορά που βλέπει το "This is Sparta".

Και το χειρότερο; Δεν τα μαζεύει μετά και λερώνει...

Και αυτό το σπέρμα βλακείας γονιμοποιεί και μετά το... 20λεπτο.

Και αυξάνονται και πληθύνονται.

 

Μαζί με τους εθνικούς μύθους.

Που μας μάθανε απ' το σχολείο.

Αφού μας είχαν βαφτίσει με το ζόρι.

Αφού μας είχαν γεμίσει προπαγάνδα τα μυαλά.

Θρησκευτική και εθνική προπαγάνδα στο μπλέντερ και να σου το μείγμα του Ελληναρά.

 

Και βέβαια (ανεξαρτήτως του ντοκιμαντέρ του Σκάι) αν ρωτήσεις την ομήγυρη "ποιος είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας", είναι δεδομένο πως οι μισοί σχεδόν θα σου πουν όλο καμάρι: "ο Μεγαλέξαντρος"!

Γιατί; Γιατί γαμούσε τους βαρβάρους!

 

 

Ο Αριστοτέλης; Ο Πλάτων; Ο Επίκουρος; Ο Δημόκριτος; Ο Αρχιμήδης; Ο Σόλων; Ο Κλεισθένης; Ο Σωκράτης; Ο Ευριπίδης; Ο Θουκυδίδης;

Τι βλακείες μου τσαμπουνάς;

Αυτές οι αδερφές θα 'ναι ο μεγαλύτερος Έλληνας;

Ο μεγαλύτερος πρέπει να είναι κάποιος που σφάζει.

Όπως δόθηκε το προσωνύμιο "Μέγας" στους αρχισφαγείς Κωνσταντίνο, Θεοδόσιο, Ιουστινιανό.

Αυτοί είναι οι "καλοί". Έτσι μας μάθανε. Αυτοί είναι οι δικοί μας Batman.

Οι κακοί Joker είναι οι άλλοι.

Οι δικοί μας σώσανε το Βυζάντιο- Gotham City απ' τους κακούς εχθρούς.

Γι' αυτό μπήκαν στις χώρες τους και τους υποδούλωσαν.

Γατί οι Έλληνες γαμάνε ρε διαχρονικά!

 

Και ο Βουλγαροκτόνος έχει γραφτεί στην Ιστορία με χρυσά γράμματα.

Όχι σαν κάτι σφαγείς αιμοδιψείς βάρβαρους τουρκαλάδες δολοφόνους σαν τον Κεμάλ.

Ο Βουλγαροκτόνος είναι δικός μας.

Ξεβρώμισε τον τόπο απ' τους Βουλγάρους.

Το ότι μετά από μερικούς αιώνες τη θέση του Βουλγαροκτόνου την πήρε ο Κεμάλ και τη θέση των Βουλγάρων οι Πόντιοι, οι Αρμένιοι κι οι Έλληνες Μικρασιάτες, μικρή σημασία έχει.

Το θέμα είναι με ποιους είσαι.

 

Και να' σου, σήμερα στην Κρίση, ο Έλληνας δεν ανατρέχει σε καμία γνώση των προγόνων του που να μπορεί να του δώσει απαντήσεις.

Η μόνη του γνώση είναι μια ατάκα από ένα κόμικ...: "This is Sparta".

Όταν άκουσε στο κόμικ τον Λεονάιντας να φωνάζει "Μολών Λαβέ", άρχισε να ψάχνει για ελληνο-περσικό λεξικό για να το μεταφράσει.

 



 

Κι εξάλλου για να ψάξει κανείς τις απαντήσεις, πρέπει πρώτα να βρει τις ερωτήσεις.

Πότε ρώτησε; Πότε αναρωτήθηκε; Πότε προβληματίστηκε;

Πότε σκέφτηκε; Πότε κούρασε τα μάτια του και το μυαλό του να δει, να διαβάσει, να ακούσει, να σκεφτεί ή να μάθει κάτι;

Τα βράδια έχει τούρκικα, ελληνικά και μεξικάνικα σήριαλ.

Άντε και κάνα ριάλιτι να γελάσουμε με τα χάλια των άλλων.

Πού καιρός για διάβασμα, για αναζήτηση, για συζήτηση;

 

Κι αν τύχεις σε συζήτηση με κάποιους, πέρα από χαζοσυνθήματα, δεν έχεις κανείς να σου πει τίποτα.

"Να τους κρεμάσουμε όλους! Φωτιά και τσεκούρι! Μαζί τα φάγαμε! Ρε ουστ να ξεβρωμίσει ο τόπος! Μπουρλότο ρεεε!"

Κι αν πας να πεις μια κουβέντα παραπάνω, να αναζητήσεις τη λογική που έχουν τα πράγματα πίσω τους, να φωτίσεις τις αιτίες, να τις συνδέσεις με τα αποτελέσματα... τότε αντιμετωπίζεις μόνο εκφράσεις αγανάκτησης απ' τους γύρω σου.

Κανείς δε θέλει να κουράσει το μυαλό του με κάποια σκέψη παραπάνω από ένα "ουγκ".

Απλά τοποθετεί τον εαυτό του απ' τη μια πλευρά του νεοελληνικού δράματος (όποια επιλέξει) και πυροβολεί αδιακρίτως.

Γιατί το να σκεφτείς ψύχραιμα απαιτεί σκέψη, γνώση... με μια λέξη: κούραση!

Πρέπει να κουραστείς για να αποκτήσεις κάτι.

Μπορείς απλά, ξεκούραστα, εύκολα και ανέξοδα να ρίχνεις μούτζες στους Μαυρογυαλούρους με το ένα χέρι και να πιάνεσαι απ' τα @@ του Γκρούεζα με το άλλο χέρι.

 

Η γνώση είναι κούραση.

Αλλά ο λαός μας είναι κουρασμένος.

Όχι γιατί δούλεψε τόσο πολύ.

Είναι κουρασμένος γιατι είναι αγύμναστος.

Πλατσούριζε 40 χρόνια στα αβαθή της γαλάζιας λίμνης της Μεταπολίτευσης και έπαψε να κουνά χέρια και πόδια, έπαψε να κολυμπά.

Και τώρα ξαφνικά βρέθηκε μες στη φουρτούνα και είναι κουρασμένος.

Κουρασμένος επειδή έκανε μια-δυο κινήσεις να κολυμπήσει, αλλά τόσος καιρός ακινησίας και αδράνειας τον έκανε αγύμναστο και να κουράζεται εύκολα.

Δεν έχει άλλη όρεξη.

Ανέθεσε τη σωτηρία του σε άλλους που ακόμα την έχουν.

Κι αυτός θα μάθει τα νέα απ' την τηλεόραση.

Εκείνος ο καναπές δε του ζητάει σκέψη, αναζήτηση και γνώση.

 

Και πού να την τσιμπήσει τη γνώση;

Όταν είναι μικρός; Από τους γονείς του που τον γράφουν στα αρχίδια τους και τριγυρνάνε από δω κι από κει και έχουν παρατήσει το παιδί σε ένα playstation για να μη γκρινιάζει και παίζει όλη μέρα;

Ή μήπως στους υπολογιστές που παίζουν όλη μέρα κάτι online games που πολεμάνε κάτι καλά τέρατα ενάντια σε κάτι κακά τέρατα;

 



 

Πού χώρος για Παιδεία;

Στα μπουρδέλα, που καταχρηστικά ονομάσαμε "Σχολεία", όπου το μόνο που κάνουν όλη μέρα είναι ζωντανή αναπαράσταση των όσων κάνουν στα online games, ενώ οι δάσκαλοι απλώς διεκπεραιώνουν τη συμπλήρωση του βιβλίου ύλης και το ωράριό τους;

Πού χώρος για Παιδεία;

Στην τηλεόραση που όλη μέρα δείχνει κάθε είδους μαλακία που δε χρειάζεται σκέψη ή αντίληψη παρά μόνο ένα χέρι έτοιμο να αυνανιστεί βλέποντας βυζιά και κώλους;

Πού χώρος για Παιδεία;

Στους δρόμους που ο μέσος μαλάκας συμπολίτης μας, προσπερνά απ' το πλάι την ουρά του κόκκινου για αριστερά, τους τη βγαίνει απ' τα δεξιά-διπλή γραμμή, και άμα του πει κανείς καμιά κουβέντα τον στολίζει κι από πάνω;

Πού χώρος για Παιδεία;

Στα γήπεδα που μαθαίνουν πως η μαγκιά είναι να βγεις πρώτος, με όποιον τρόπο κι αν το πετύχεις;

Πού χώρος για Παιδεία;

Στις εκκλησίες που το παπαδαριό ξερνάει μίσος για τους υπόλοιπους;

Πού χώρος για Παιδεία;

Στα μπουζούκια που μαθαίνεις πως όσο πιο κοντή είναι η φούστα και πιο κουνιστός ο κώλος σου, τόσο πιο ψηλά θα ανέβεις;

Πού χώρος για Παιδεία;

Στα "τραπεζάκια έξω" των κοσμικών κέντρων που πατάνε πάνω σε αρχαία ευρήματα; "Μα πού να το πάω το μαγαζί; Τι φταίω εγώ που κάτω από την πλατεία είναι αρχαία πόλη; Να κουνήσουμε την αρχαία πόλη και όχι τα τραπεζάκια μου!"

Πού χώρος για Παιδεία;

Όταν μαθαίνουν πως νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού. Του εργολάβου, του εφοπλιστή, του βιομήχανου, του υπουργού, του πολεοδόμου, του μπάτσου, του χρυσαυγίτη, του αρχιμανδρίτη;

Πού χώρος για Παιδεία;

Σε μια χώρα που κολυμπάει στα σκατά και αντί να προσπαθήσει να βγει απ' το βούρκο, αυτή ζητάει βατραχοπέδιλα και μπρατσάκια;

 

Σ' αυτή τη χώρα πώς μπορεί να μην βρίσκουν υποστήριξη οι συμμορίτες που "ξεβρωμίζουν τον τόπο" με εθνικό-θρησκευτικό μανδύα; Πώς να μην ξεφυτρώνουν "Χυτήρια" παντού; Πώς να μη φυλακίζονται οι "Παστίτσιοι";

Σ' αυτή τη χώρα που οι αστικοί μύθοι αντικαθιστούν τη λογική εξήγηση δε θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς: 

Σαμαράδες να κυβερνούν, Μπόμπολες να ενημερώνουν, Άνθιμοι να καταγγέλλουν και Κασιδιάρηδες να σφάζουν.

 

 

ΥΓ.: Νιώθω τόσο μόνος σ' αυτή τη χώρα.

Μόνος μου τα λέω, μόνος μου τα ακούω.

Μόνος μου αγανακτώ, μόνος μου τα θυμάμαι, μόνος μου τα ξεχνάω.

Μόνος μου θα τα κουβαλώ, ώσπου κι αυτά να χαθούν μαζί μου...

 

 

 

Η Ελλάδα στα κάρβουνα

 

Μια χώρα χωράφι
στη μέση εγώ
σκιάχτρο σε ράφι
βυζαντινό
με ηρωικό ριπλέι
με μια ταρζανιά
πυροβατώ σ' αναμμένα σκατά

Η Ελλάδα στα κάρβουνα

Βυζαίνω πουτάνες
χαμένο μωρό
μ΄ αφήσανε μάνες
σε κάποιο χορό
στα βράχια του Ζάλογγου
στον Ευρογκρεμό
αναστενάρης, ζογκλέρ, ζιγκολό

Η Ελλάδα στα κάρβουνα