28 Οκτωβρίου "Κοίτα ποιός μιλάει!", "Αν έλεγαν ναι;"

Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πω στο γιο μου για το νόημα του έπους του ’40


Δυσκολεύεται να καταλάβει τη σημασία του “Όχι”.

 “Τι να το κάνεις το ΟΧΙ, όταν, τελικά, χάνεις;” προτιμά τη σύγχρονη στρατηγική του συμβιβασμού 


“Και ο κακός ο Χίτλερ; πόσο κακός ήταν; 

Αν ήταν κακός, γιατί τον μνημονεύουν, ακόμα, Έλληνες “πατριώτες”. “Πώς λέγεται αυτός που συμπαθεί τον εχθρό”, με ρωτάει; 


Του μιλώ για τα μαρτυρικά χωριά των Ελλήνων: Δίστομο, Καλάβρυτα, Δομένικο, Καβαλλάρι, Λιδωρίκι, Σέρβια, Χορτιάτης κ.ά. 
Σηκώνει τα μάτια από το κινητό του και με κοιτά με απορία. 

Ανήκει στη γενιά που οι απορίες μένουν απορίες, αν δεν υπάρχει η απάντηση στο βικιπαίδεια “ανήκει στη γενιά”...


Η κόρη μου από την άλλη δεν μπορεί να καταλάβει, γιατί πείναγαν οι Έλληνες στην κατοχή. Το θεωρεί υπερβολικό ότι, άκουσον-άκουσον, πέθαιναν από την πείνα.


Ανήκει στη γενιά που τρώει με delivery και εκστασιάζεται στον καναπέ βλέποντας άλλους να μαγειρεύουν. 

 Τι μου φταίνε τα παιδιά; 

Θέλω να τους μιλήσω για τη σημαία, αυτή που είναι “απ τα κόκαλα βγαλμένη”. 
Θέλω να τους πως ότι μπορεί να είναι ένα πανί αλλά κρύβει από πίσω του σκιές ανθρώπων, που με χαιρετάνε από την Πίνδο, το Μόροβο, τον Καλαμά,την Τρεμπεζίνα, τη Χειμάρα, το Αργυρόκαστρο, το Μπομπεσι,το Καλπάκι κ.α. 

Ο γιος μου έχει την ελληνική σημαία κάτω από τον Ζαγοράκη. 

Ανήκει στη γενιά που θεωρεί τη σημαία ως εξάρτημα γηπέδου και κοινοβολευτικών ναζιστών...

“ανήκει στη γενιά” που εγώ του δημιούργησα και του κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά; 

Δε θέλω να τους μεταφέρω ανούσια διλήμματα για το ποιος είπε το Όχι: “Ο Μεταξάς ή ο Λαός”. 

Και αν είπε το Όχι και ο Μεταξάς, μήπως θα γίνει λιγότερο μισητός ο Δικτάτορας;
 
1924 εθελοντές Έλληνες .... 
Δωδεκανήσιοι, Ιταλοί, στα χαρτιά, πολίτες (τα Δωδεκάνησα ήταν ακόμα υπό Ιταλική κυριαρχία), έφυγαν εθελοντικά για την Πίνδο. 

Αυτοί δεν χρειάζονταν να ακούσουν ούτε ΟΧΙ, ούτε ΝΑΙ. Απλώς πήγαν εκεί που τους κάλεσε η καρδιά τους και όχι τα χαρτιά τους .

Γι΄ αυτούς τους Δωδεκανήσιους θέλω να της μιλήσω και η κόρη μου με ακούει με προσοχή, όταν μιλάω για τη Ρόδο, βλέπετε ετοιμάζεται να πάει πενθήμερη σχολική εκδρομή στη Ρόδο. 
Ανήκει στη γενιά που γνώρισε τη Ρόδο ως τόπο αχαλίνωτου τουρισμού.

“ανήκει στη γενιά”, που έχω της δημιούργησα και της κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;

Θέλω να τους μιλήσω, με την ευκαιρία της εθνικής εορτής, για το νόημα της πατρίδας. Αλλά σωπαίνω, γιατί, κάπου, άκουσα ότι πατριώτης εν καιρώ ειρήνης σημαίνει να είσαι συνεπής στις φοροδοτικές υποχρεώσεις, να προστατεύεις το περιβάλλον και να ενεργείς εθελοντικά γι αυτό, να ακολουθείς τους νόμους, να συνεργάζεσαι με τις Αρχές, να καταγγέλλεις τον παραβάτη και να ενισχύεις την οικονομία αυτού του τόπου 


Ανήκω στη γενιά, που θεωρώ δικαίωμα μου να μην κάνω τίποτα από τα παραπάνω και δε δέχομαι να μου κουνήσει κανένας το δάχτυλο του


Αν έλεγαν “ΝΑΙ” γράφει ο Απόστολος Θηβαίος 

«ΑΝ…» 
 

Είπαν «ναι» σε όλα. Τίποτε δεν αρνήθηκαν, δεν αντιστάθηκαν σε τίποτα. 

Μοιράστηκαν από τις αρχές τα σύμβολα του κατακτητή, το πλήθος συνέρευσε στις μεγάλες λεωφόρους, επευφημούσε τους εισβολείς που έφταναν τώρα με όλα τους τα μέσα τα μηχανικά, περήφανοι και ωραίοι καθώς οι νικητές. 

Επρόκειτο να μιλήσει ο γενικός επιτελάρχης, είπαν και επέβαλαν στο πλήθος να σταθεί στη θέση του ίσαμε το μεσημέρι. Τότε ακούστηκε η φωνή, ηλεκτρισμένη, φωνή ξένη, με φθόγγους σκληρούς μιλούσε η φωνή, διατηρούσε ένα επιβλητικό ύφος, η φωνή ήταν επιτακτική, έσπερνε φόβο. 
Όταν τέλειωσε ο λόγος, όλοι χειροκρότησαν και σκόρπισαν για τα σπίτια και τις δουλειές τους. Αργά το απόγευμα ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Οι λίγοι που αντιδρούσαν εκτελέστηκαν τελικά, με διαδικασίες συνοπτικές, ετάφησαν στο σημείο της πτώσης τους, δίχως σταυρούς και άλλα τέτοια του χαμού έθιμα. 
Μόνο κάτι αναχώματα φαίνονταν και ένα κομμάτι ύφασμα λευκό, σκισμένο που το πήρε ο αέρας και εκείνη η γριά που έκλαιγε και θρηνούσε δεν έχει τώρα τίποτα από το αγαπημένο σώμα. 

Τέτοιοι θάνατοι συνιστούν μια φυσική εξέλιξη. Οι εκτελέσεις έλαβαν χώρα μονάχα για παραδειγματισμό, για να γνωρίζει εκείνος ο νεαρός φοιτητής της φιλοσοφικής που φωνάζει «όχι» εμπρός στα προπύλαια πως αύριο μπορεί να είναι εκείνος σε μια στάση ύπτια, δίχως ψυχή και δίχως χρόνια μπροστά του. Μα ο νεαρός δεν σταματά, τυλίγεται με σημαίες, ανεβαίνει πλάι στα αγάλματα, εκφέρει πύρρινους λόγους, ένας κρότος που ακούγεται και είναι οι σπουδαίες προτομές πρόσωπα αιμάτινα. 

Πέρασαν χρόνια, εκείνοι που φάνηκαν πίσω από τους θάμνους, τώρα αποχωρούν νικημένοι από τα χρόνια. Και είναι το πλήθος μαζεμένο σε κόμβους, κατά μήκος του δρόμου που οδηγεί προς την έξοδο της πόλης, είναι μαζεμένο το πλήθος, κρατεί διακριτικά του έθνους, κάποιοι κλαίνε για τούτη την εξέλιξη, τα γεγονότα τους εκλόνισαν μα είναι αργά να στηριχτεί η ελπίδα. 
Μερικές γυναίκες θρηνούν, χτυπούν τα χέρια τους στα σώματα, φορούν μαύρα ρούχα, τα πρόσωπά τους είναι τανυσμένα, τόσο χρόνια οι γυναίκες αυτές αγαπήθηκαν με τους κατακτητές. 

Οι γυναίκες είχαν κάποτε άντρες που είπαν σε όλα «ναι», τώρα τα ακίνητα βλέμματά τους σε έναν ορίζοντα από χώμα, τώρα νεκροί, δεχόμενοι σπονδές, άνθη, λάδια για τα καινούρια σκοτάδια. 

Κάποτε οι τελευταίοι κατακτητές θα αποχωρήσουν. Εμείς, σαν τότε, θα σκορπίσουμε προς τις εργασίες και τα σπίτια μας, θα ανοίξουμε τα μαγαζιά μας, το υφαντουργείο ξερνά κλωστή στο δρόμο, ακούγονται οι μηχανές των υπογείων, μια γυναίκα, γριά γυναίκα γράφει καθισμένη στο μέσον του οδοστρώματος και πλάι της περνούν εκείνοι οι νεκροί, τα κομμάτια από το σκισμένο ύφασμα που κράτησαν, σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα τις μυρουδιές από τα καφενεία και τον ιδρώτα από τις διαδηλώσεις, τις αμέτρητες πορείες, την πάλη. 

Τώρα που φύγαν εκείνοι, μπορείς να αποκαλύψεις στα παιδιά, αν είπες «ναι» από φόβο, αν στάθηκες τρομαγμένος, αν μετρούσες τη ζωή με τα συμφέροντα και τα πρέποντα. Τώρα που νικήθηκαν όσα πίστεψες, τώρα που ακούγονται πια καθαρά οι θόρυβοι από τις φυλακές, τα προσκλητήρια των απογευμάτων, τώρα που είσαι γέρικο κτίριο, φθαρμένο από τις υγρασίες, πες μου αν συλλογίστηκες να διεκδικήσεις μια στάση αρνητική, εμπρός σε εκείνη την εποχή. 

Μην απαντήσεις, καταλαβαίνω πως ήταν οι συνθήκες, τα γεγονότα, το ρεύμα της εποχής σε παρέσυρε. Μα μην λησμονήσεις την άγρια σπορά, θα δώσει κάποτε καρπό, μην λησμονήσεις τα κορίτσια που στέκουν λυπημένα για τα χαμένα τους μωρά. Καλύτερα που δεν είπες λοιπόν, το «όχι.» 

Εσύ ποτέ δεν θα κρατούσες το λόγο σου, εσύ τιμή δεν έχεις. Συγχώρεσέ με που σου μιλώ με τρόπο τέτοιο, μα εκείνο το «ναι» στοίχισε τη δικαιοσύνη και τον οίκτο των παιδιών μας.


http://eleftheriskepsii.blogspot.gr 
http://skandalistis.blogspot.com/2012/10/28.html#more