Έ ρ ω ς. . .

Δος μου την ηδονή της ηδονής, ζωή της ζωής, της μέθης νύχτα, οδύνη. Το ερωτικόν απόσταγμα μού ...ηδύνει την υπερφίαλη σκέψη που πονεί. Μόνο, τη γεύση αγάπησα μόνο, ώ πονώ πέρ' απ' την αίσθηση του χώρου της γης, πέρ' απ' τα μάκρη αυτά πονώ! Δε νιώθω, δεν αισθάνομαι καθώς άνθρωπος, μα αισθάνομαι θεός κι ως θεός ζούσα, μεθούσα, πλήρης από έρωτα και δόξα κι ομορφιά... Πάνω στα σουβλερά καρφιά, σαν ασκητής έλα κι εσύ να γείρεις, τον ίλιγγο να δεις, το δέος να δεις, να φτάσεις στη σιγή και στο κενό να φτάσεις, κι ως άνθος τον εαυτό σου να μαδείς. Κι όταν σταθείς στο τελευταίο σκαλί του έρωτα και του πόνου, ένα φιλί από την πείρα την τόση να κρατείς: φιλί άγριο και ζεστό να με δαμάσεις. Άρης Δικταίος «(...) η ψυχή ολόκληρη βράζει και δονείται, και, όπως ακριβώς δημιουργείται, σ’ εκείνους που βγάζουν δόντια, ο πόνος γύρω από αυτά ενόσω φυτρώνουν, δηλαδή τσούξιμο και αίσθημα έντονης δυσανεξίας γύρω από τα ούλα, έτσι προκαλείται και ο πόνος που υφίσταται εκείνος που η ψυχή του αρχίζει να βγάζει φτερά (...)». Πλάτωνος, Φαίδρος, μελέτη-μετάφραση-σχόλια: Παναγιώτης Δόικος «Ο πιο όμορφος ανάμεσα στους θεούς, αυτός που παραλύει τα μέλη του κορμιού, που νου και φρόνιμη βούληση δαμάζει μέσα στα στήθη όλων των ανθρώπων και όλων των θεών»

www.inout.gr