Ο... Παστίτσιος οι Ταλιμπάν και ο φασισμός

Η αστραπιαία αντίδραση των αρχών προκειμένου να βρουν, να συλλάβουν και να οδηγήσουν τον βλάσφημο στη δικαιοσύνη αποδεικνύει δύο πράγματα:

Πρώτον ότι υπάρχει κράτος. 

Δεύτερον ότι αυτό το κράτος λειτουργεί...

Το ερώτημα είναι ωστόσο, τί προκαλεί την κινητοποίηση των αρχών και τι ξεκουνά τα γρανάζια των μηχανισμών;

Στην προκειμένη περίπτωση η κινητοποίηση των ταλιμπάν της εποπτείας των χρηστών μας ηθών προέκυψε από το βλάσφημο χιούμορ ενός τύπου στο διαδίκτυο. 

Ενδεχομένως, πολλοί είναι αυτοί που δε συμμερίζονται ούτε το χιούμορ ούτε τις απόψεις, του...Παστίτσιου. 

Τί είναι όμως, αυτό που κινητοποιεί τις αρχές; 

Η παράβαση της νομοθεσίας περί προσβολής συμβόλων, πίστης κλπ;

Σύμφωνοι, αυτή είναι η νομοθεσία. Ομως, γιατί κοιτάμε περίεργα τους άλλους «ταλιμπάν» που διαδηλώνουν πυρπολούν και εκφράζουν τη δυσφορία τους για τη βλασφημία κατά του δικού τους προφήτη, του δικού τους θεού;

Προφανώς, ο φασισμός χωρά παντού, καθώς πέρα από μια πολιτική «πρόταση» είναι πάνω απ όλα μια βαθιά ανθρώπινη «παράκρουση». 

Είναι, για την ακρίβεια, το νοητικό υποπροϊόν που κατακάθεται στο μυαλό και την ψυχή αδύναμων, φοβισμένων ανθρώπων που για να σταθούν στα πόδια τους έχουν ανάγκη μεσίες φύρερ και αδιαμφισβήτητες αλήθειες... 

Είναι αυτοί που κάποτε μετρούσαν τις φούστες με το υποδεκάμετρο, αυτοί που κούρευαν με τη ψιλή, αυτοί που σήμερα δεν ανέχονται τη θέα του γυναικείου κορμιού παρά μόνο μέσα στη μπούργκα. 

Είναι αυτοί που σήμερα βρήκαν έλυσαν το γρίφο του Παστίσιου και αύριο ενδεχομένως, θα κόβουν εισιτήρια για τα ξερονήσια, για όσους δεν... δοξάζουν τους θεούς τους.

ΥΓ: Δεν χρειάζεται, αλλά πρέπει να υπενθυμίσουμε το αυτονόητο: 

Δε συμφωνούμε με πολλά απ όσα βλέπουμε, διαβάζουμε, και ακούμε καθημερινά.

 Πολλά προσβάλλουν την αισθητική μας, τις ιδέες μας, τις πεποιθήσεις μας. 

Όμως, αν μπούμε στον πειρασμό να ζητήσουμε ελέγχους και απαγορεύσεις τότε θα έχουμε απλώς γίνει «ταλιμπάν», ή απλούστερα, φασίστες.

Του Δημήτρη Μυ