Σε κανέναν δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα να μ’ εκπροσωπήσει ως ζητιάνος

 Α  Ξ  Ι  Ω  Ν  Ω  !

Δεν θα έπρεπε να με νοιάζει αν σας κούρασα με την προηγούμενη ανάρτηση,επειδή τάχα μου είναι μεγάλη. Είναι μεγάλη, γιατί έπρεπε να είναι μεγάλη. Κι έπρεπε να είναι μεγάλη, γιατί είναι μεγάλο θέμα η ζητιανιά. 

Ακόμα πιο μεγάλο θέμα η εθνική ζητιανιά, που παίχτηκε μπροστά στα μάτια μου στο Βερολίνο και με ντρόπιασε. 

Με νοιάζει, πάντως, να μη σας μπέρδεψα. Με καίει και με κόφτει να είμαι ξεκάθαρος σ’ αυτό. Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:

Σε κανέναν δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα να μ’ εκπροσωπήσει ως ζητιάνος. 

Ούτε καν στο όνομα μιας δήθεν εντολής των υπόλοιπων συμπατριωτών μου –τέτοια εντολή δεν του δίνω και δεν την έχει. Δεν την έχει, γιατί οι ζωντανοί ακόμα, που δεν είμαστε ζητιάνοι, είμαστε απείρως περισσότεροι· και πληθαίνουμε επιπλέον πλάι στους περήφανους νεκρούς αυτής της γης που όχι μόνο δεν ήσαν ζητιάνοι, αλλά κι έδωσαν τη ζωή τους, για να μην είμαστε ζητιάνοι εμείς και να μη καταντήσουμε να γίνουμε ποτέ!

Ακόμα κι ο Οδυσσέας που παράστησε το ζητιάνο, για να πάρει πίσω το βασίλειό του, δεν με αφορά. Το ‘κανε για τον εαυτό του, όχι για μένα. Όσο το κάνει για τον εαυτό του, τον σέβομαι. Με όλη την ανθρωπιά που διαθέτω. Κάπου τον θαυμάζω κιόλας γι αυτή του τη μηχανή, τον πολυμήχανο. Όσο όμως λέει ότι το κάνει για μένα, τότε φτύνω στα μούτρα του!

Εγώ δεν ζητώ τίποτε από τους Γερμανούς. Τίποτε! Ούτε από τους Γερμανούς, ούτε από τους Γάλλους, ούτε από κανέναν. Αξιώνω! Σπίτι μου μπορώ να ζητώ ό,τι θέλω απ’ όποιον θέλω. Όταν εκπροσωπούμαι όμως, δεν ζητώ. ΑΞΙΩΝΩ! Α  Ξ  Ι  Ω  Ν  Ω  !

Αν δεν μου δίνουν αυτά που αξιώνω, χωρίζουν τα τσανάκια μας. Δεν έχω να πείσω κανέναν για τίποτε. Αν κάποιος θέλει και ρέστα, δεν έχει παρά να έρθει και να επιχειρήσει να τα πάρει. Δεν θα είναι η πρώτη φορά.

Τώρα, όποιος έχει ενοχές μες την ανήσυχη βολή του, αισθάνεται από τα γεγονότα  αφυπνισμένος, σώφρων κατόπιν εορτής, όψιμα συνειδητοποιημένος, και θεωρεί ότι, κατά την κρίση του, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν υπάρχει οδός, άλλη από την ανεστραμμένη παλάμη της προτεταμμένης χειρός, αυτός να βγει και να το πει στα ίσα. Έντιμα και ευθαρσώς. Να το ομολογήσει με ειλικρίνεια, αλλά να μιλήσει για τον εαυτό του· χαρτί και καλαμάρι· όχι σκορπίζοντας θολούρα και ποτίζοντας τον κόσμο φούμο απ’ την ψυχή του. Διαφορετικά,  χωρίζουν τα τσανάκια μας και με αυτόν.

Τα τσανάκια μας γίνονται πάλι ένα, αν την εξομολόγηση της αιτίας του την κάνει εδώ, εντός Ελλάδος, στην Πνύκα, έντιμα, καθαρά, αληθινά και δημόσια, ως έμπρακτη μεταμέλεια· αλλά, μιλώντας, ο καθένας για τον εαυτό του! Μετά, αφού κάνει την εξομολόγησή του, πάμε τότε όλοι μαζί ως ισότιμοι πολίτες και αξιώνουμε! Αυτά τα… “ουδείς αναμάρτητος”, αυτό το προπέτασμα καπνού, αλλού!..

Κανένας, λοιπόν, δεν θα μ’ εκπροσωπήσει σαν το ζητιάνο, αποσπώντας έτσι, χωρίς τη συγκατάθεσή μου, την ομολογία μιας ενοχής, που δεν μου αναλογεί. Και κανένας δεν θα κρύψει εν ονόματί μου τη δική του ζητιανιά, με την τέχνη του κουτσοκουλόστραβου χορού, με τα λόγια της πλαστοπροσωπίας και το ραιβόκρανο της κουτοπονηριάς.

Και πάνω απ’ όλα, κανένας ζητιάνος δεν θα στολίσει με τα κουρέλια του άλλο ζητιάνο, για να μου υποδείξει ότι έφθασε η ώρα να μάθω να ζητιανεύω, σε έναν κόσμο που τάχαμου γίνηκε όλος πια και παντού της ζητιανιάς.

 by Σώτος Χρυσαφόπουλος

πηγη