O Χριστός και η κυβέρνηση

Υπάρχει μια γλαφυρή έκφραση στα ελληνικά: 


«Δεν καταλαβαίνουν Χριστό». 


Είναι απολύτως ταιριαστή στους περισσότερους από τους νέους υπουργούς. Αρνούνται να περικόψουν τις δαπάνες, να αναζητήσουν το ξίγκι στον προϋπολογισμό τους. 

Θεωρητικά, πρέπει να εξοικονομηθούν 11,5 δισ. ευρώ μέσα στην επόμενη διετία. Το καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο, αλλά εκείνοι, όσοι πολιτεύτηκαν υπέρ των μνημονίων, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εξανίστανται, να διαμαρτύρονται, να δείχνουν απροθυμία.

 Οφείλουν να καταδείξουν ευθύς αμέσως πού βρίσκονται τα κρυμμένα ποσά, αυτά που περισσεύουν, που θεωρούνται περιττά, αυτά που, εν πάση περιπτώσει, επέτρεπαν στα κόμματα της κυβέρνησης να αντιμετωπίζουν με συμπάθεια και κατανόηση στα σχέδια της τριμερούς συμμαχίας των δανειστών.

Έχει γίνει μια σχετική κατανομή, για να μοιραστούν στα υπουργεία οι περικοπές. Οπως και τα προηγούμενα χρόνια, έγινε ένα μαγικό. 


Βρέθηκε ένα μέρος των χρημάτων, όχι τα υπόλοιπα. Βρέθηκαν τα 4 δισ. αυτόματα, αυτονόητα, αλλά όχι τα υπόλοιπα. 


Βρέθηκαν με μαγικό κόλπο τα λεφτά των συντάξεων. Στο υπουργείο Εργασίας γίνεται πάντα το μαγικό. Πατάνε το κουμπί και τρώνε κάτι.

Τώρα, τις επικουρικές. . .

Οπερ σημαίνει ότι επινοούν νέο πλαφόν, άδικο, για να μην πούμε ληστρικό. Καταργούν με αυτόν τον τρόπο αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες στον δυτικό κόσμο, όπως η αξία που προκύπτει από τους μύθους του Αισώπου.
Τι και αν κάποιος εργαζόμενος μάζευε για μια ζωή, ψιχουλάκι, ψιχουλάκι, την επικουρική του, έρχεται η νέα κυβέρνηση και τον καταδικάζει να ζήσει σαν τον απερίσκεπτο τζίτζικα.
 
Οι περικοπές των συντάξεων έχουν μπει με καλλιτεχνικό ανακάτεμα στο πακέτο «κοινωνικές παροχές».
Καθώς στη Ζάκυνθο υπήρξαν 700 απατεώνες που παρίσταναν τους τυφλούς, καθώς καλλιεργήθηκε ένα κλίμα εχθρότητας, καθώς κατέρρευσαν τα αισθήματα αλληλεγγύης, η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να αποδεχτεί την αφαίρεση οικονομικού βοηθήματος από τους αόμματους.
Δεν θα μας εξέπληττε αν ξαναγίνονταν της μόδας οι Αποθέτες, το βάραθρο όπου έριχναν κουτσούς στραβούς. Δεν το λένε έτσι ωμά στο υπουργείο Εργασίας. Χρησιμοποιούν ωραίους όρους, όπως «αναμόρφωση των κριτηρίων» και άλλα τέτοια παρόμοια που καλύπτουν τη σκληρότητα.

Τα νούμερα, όμως, είναι αμείλικτα. Οταν υπάρχει πρόθεση περικοπής του 20% σε μια επικουρική σύνταξη, αυτό πολύ απλά μεταφράζεται σε περικοπή στη θέρμανση κάποιου γέροντα. 
Οι τεχνοκράτες, βεβαίως, μπορούν να βρουν δεκάδες επιχειρήματα: ο παππούς, όπως ο τζίτζικας στον εικονογραφημένο Αίσωπο, μπορεί να φορέσει το παλτουδάκι και τα γάντια στον καναπέ: εντάσσεται στο πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας. Οικολογικότατο.

Οι υπόλοιποι υπουργοί έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Αντώνης Ρουπακιώτης, έπεσε από τα σύννεφα. Κάνει σαν να βρισκόταν εκτός επικαιρότητας επί μακρόν. Είπε «από τα 950 εκατ. προϋπολογισμό το 2010 έχουμε φθάσει στα 730 εκατ. το 2011 και στα 550 εκατ. εφέτος». Αυτό το ήξερε όλος ο ντουνιάς, γι’ αυτό και ορισμένοι αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό την άνεση των κομμάτων εξουσίας που ισχυρίζονταν ότι το πρόγραμμα θα βγει, με κάτι μικρούλικες διαφοροποιήσεις.

Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, ελαφρώς πιο πονηρά, δεν αναφέρεται ούτε σε ακριβείς αριθμούς ούτε σε συγκεκριμένους κωδικούς. Πιθανολογεί ότι μάλλον θα κόψει, ίσως 300 εκατ. ετησίως. Το ερώτημα πλανιέται στον αέρα. Και οι άλλοι, πάνω-κάτω, δείχνουν την ίδια αδράνεια.
Φέρονται όλοι σαν να ήθελαν να απομονώσουν το δικό τους υπουργείο από το πρόβλημα. Να σώσουν τους δικούς τους υπαλλήλους, τους δικούς τους οργανισμούς, τη δική τους φήμη, τη δική τους επανεκλογή.

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς κάτι είχε υποσχεθεί: ότι θα τα αλλάξει όλα σε 60 ημέρες. Καλύτερα να το εξέφραζε όπως οι τσιγγάνες που λένε τη μοίρα. Γιατί μπορεί να μην είναι ούτε 60 ημέρες ούτε 60 μήνες. 


Η μεταρρύθμιση θα γίνει σε 60 τέρμινα. Κι αυτό όχι μόνο επειδή το πρόγραμμα είναι από μόνο του ανεδαφικό, αλλά επειδή οι υπουργοί που διορίστηκαν για να εφαρμόσουν αυτό το πρόγραμμα, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, δεν καταλαβαίνουν Χριστό. 


Δεν δείχνουν αποφασιστικότητα, και αυτό, όσο και αν προσπαθούν να το παρουσιάσουν ως πολιτικό πρόβλημα, παραμένει βασικό πρόβλημα της διακυβέρνησης. Θέλουν να εμφανίζονται ως «οι καλοί» σε μια ιστορία όπου πρωταγωνιστούν κακοί, απατεώνες και άσχετοι.


[Της Λώρης Κέζα από tovima.gr]