«Blut und Ehre», Αίμα και Τιμή (των Ζόμπι)

 

Τα νέα απ’ τη Γερμανία δεν είναι καλά, και για τη Γερμανία, και για την Ευρώπη.

 

Σύμφωνα με έρευνα (που αποδείχθηκε έρευνα σοκ) στα σχολεία της Ομοσπονδίας, το 50% των μαθητών έχει θετική άποψη για τον Χίτλερ. Επίσης, πολλοί Γερμανοί μαθητές αδυνατούν να αντιληφθούν τις διαφορές της δημοκρατίας από τη δικτατορία, ενώ ένα σεβαστό ποσοστό μαθητών από οικογένειες μουσουλμάνων μεταναστών αντιμετωπίζει τον εθνικοσοσιαλισμό θετικά.

 

Σοκαρισμένος ο κ. Κλάους Σέντερ, ένας απ’ τους τέσσερις ερευνητές του φαινομένου, ζητά επανεξέταση του τρόπου διδασκαλίας της σύγχρονης ιστορίας στα σχολεία.

 

Κι έχει δίκιο! Απ’ όταν τα κριτήρια της πολιτικής ορθότητας πρυτάνευσαν στη συγγραφή των βιβλίων της ιστορίας σε πολλές χώρες της Δύσης, άρχισαν να αναφύονται φαινόμενα ιστορικής και συνεπώς πολιτικής αποβλάκωσης σε ευρεία κλίμακα.

 

Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι καινοφανή, έχουν ήδη ιστορικό βάθος. Οταν, φερ’ ειπείν, η Γαλλία και η Γερμανία αποφάσισαν ήδη προ εικοσαετίας να «συμφιλιώσουν» στα σχολεία την ιστορία τους, απαλείφοντας ή στρογγυλεύοντας ό,τι θα μπορούσε να παράγει «μίσος»,διαπίστωσαν, λίγα χρόνια μετά, ότι οι Γάλλοι μαθητές άρχισαν να θεωρούν «ευγενικό» το να χαιρετούν τους Γερμανούς συμμαθητές τους ναζιστικά...!

Τρόμαξαν οι ιθύνοντες; δεν το γνωρίζω. 

Πάντως, εκπαιδευτική πολιτική δεν άλλαξαν. Τώρα τα επίχειρα εμφανίζονται ακόμα πιο μαύρα - και χαιρετούν κι αυτά ναζιστικά.

 

 

Οταν η Ιστορία, στην εκπαίδευση, αλλά και στον δημόσιο λόγο προσπαθεί να βασισθεί στηλήθη (το αντίθετο της α-λήθειας), παρά τις τυχόν καλές προθέσεις (για τις οποίες πολύ αμφιβάλλω), το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Αν, για παράδειγμα, ξεχασθούν τα κρεματόρια, απλώς θα επαναληφθούν.

 

Αυτό οι εκπαιδευτικοί το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους, αλλά η τριακονταετής πλέον «αναθεώρηση του τρόπου διδασκαλίας της Ιστορίας» δεν αναθεωρείται εκ νέου, διότι οι πολιτικοί λόγοι για τους οποίους καλλιεργείται η λήθη και η ομογενοποιημένη σκέψη είναιισχυρότεροι.

 

Τα ίδια πάνω-κάτω συνέβησαν και στη χώρα μας με το περίφημο και δυσώνυμο βιβλίο Ρεπούση. 

Το βιβλίο αυτό ανατέθηκε σε μια καθηγήτρια των Γαλλικών με μεταπτυχιακά στην ιστορική εκπαίδευση (ούτε καν ιστορικό δηλαδή), ύστερα απ’ τη συμφωνία Γιωργάκη (ως υπουργού Εξωτερικών) - Τζεμ για άμβλυνση του «μίσους» μεταξύ των δύο λαών. Οταν όμως η Ιστορία γράφεται με πολιτική σκοπιμότητα, τότε δεν είναι ιστορία, είναι προπαγάνδα.

 

Που μάλιστα δημιουργεί πολιτικά προηγούμενα.

Μόλις προ ολίγων ημερών η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε επισήμως γιατί στο νέο σχολικό εγχειρίδιο, που αντικαθιστά το δυσώνυμο Ρεπούσιο, η σφαγή της Σμύρνης δεν χαρακτηρίζεται «συνωστισμός». 

Ενώ στη Θράκη οι φιλοτουρκικοί παράγοντες της Μουσουλμανικής μειονότητας διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την εμφάνιση εκ νέου του«μίσους» στα σχολικά βιβλία.

 

Κατ’ αρχήν, το μίσος δεν είναι κάτι από χέρι κακό, όπως όταν φερ’ ειπείν μισεί κανείς και αποστρέφεται τον ναζισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον πόλεμο κι άλλα ομοειδή.

 

Κατά δεύτερον, για να αδελφωθούν πραγματικά οι δύο λαοί, ο τουρκικός και ο ελληνικός, πρέπει να ξέρουν την πραγματική ιστορία τους ώστε να μην ξανακάνουν τα ίδια λάθη - όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν- και τρίτον πρέπει οι δύο λαοί να κυβερνώνται οι ίδιοιαπό κυβερνήσεις λαϊκές κι όχι ανθυποϊμπεριαλιστικές.

Εχουμε λοιπόν μακρύ δρόμο έως τότε να διανύσουμε και η αυτογνωσία βοηθάει περισσότερο απ’ τις πολιτικώς ορθές αυταπάτες (αλλά και απάτες, αν στα κόλπα αυτά συνυπολογίσουμε τον μίστερ Σόρος και διάφορες χρυσοβόρες ΜΚΟ).

 

Ομως, γύρω μας το κακό καλπάζει. Πυρήνας τριών νεοναζιστών στη Γερμανία δρούσε υπό(παρα)κρατική κάλυψη 11 ολόκληρα χρόνια, δολοφονώντας μετανάστες, οκτώ Τούρκους κι έναν Ελληνα - εννιά αδικοχαμένες ψυχές.

 

Προχθές το απόγευμα οι παρ’ ημίν νεοναζί Χρυσαυγίτες έκαναν επίδειξη στην Κοκκινιά πηγαίνοντας μπροστά από μικροκαταστήματα μεταναστών, φωνάζοντάς τους να φύγουν.

 

Η μέρα που θα αρχίσουν οι νεοναζί στη Ελλάδα να ζωγραφίζουν «κίτρινα αστέρια» στις προθήκες των καταστημάτων υπό ιδιοκτησία «ξένων», όπως έκαναν οι ναζί στα μαγαζιά των Εβραίων τη δεκαετία του 1930, μπορεί να έρθει στο ορατό μέλλον και μαζί της ταπογκρόμ, οι «νύχτες των κρυστάλλων» και οι φόνοι - η ατίμωση της πατρίδας μας.

Ο ρατσισμός φουντώνει στους δρόμους, ο φασισμός μπήκε στο Κοινοβούλιο και ώσπου να βγει, η κατάσταση είναι σοβαρή.

 

Ωσπου να διαπιστώσουν οι πολίτες ότι ο φασισμός και ο εθνικισμός είναι η μαύρη χειρ των Αφεντικών, η Χρυσή Αυγή θα συνεχίσει να ψαρεύει στα θολά νερά της ανεργίας, της απελπισίας και της εθνικής ταπείνωσης. Αλλά και της αμορφωσιάς. Διότι η πολιτικώς ορθή «κατασκευή» της Ιστορίας (στην οποίαν συμμετείχαν και κάποιοι αριστεροί) παράγει την πρώτη ύλη για την ακροδεξιά διαστρέβλωσή της.

Τέλος, ο ανθρωπιστικός τρόπος με τον οποίον η Αριστερά κι όχι μόνον, προσεγγίζει το πρόβλημα της μετανάστευσης στη χώρα μας, μπορεί να είναι θεάρεστος, μπορεί να είναι αναγκαία συνθήκη για τη λύση του, δεν είναι όμως και ικανή. 

Οχι πλέον! 

Η Αριστερά πρέπει να προτείνει στον λαό ένα πρόγραμμα για τη λύση αυτού του προβλήματος σε εύλογο χρόνο και με στέρεον τρόπο.

 

Είναι απ’ τα κρίσιμα προβλήματα που η έκβασή του προς τα δεξιά ή τα αριστερά θα καθορίσει σημαντικά την πορεία της χώρας προς τα δεξιά ή τα αριστερά επίσης...

 

ΥΓ.: Οταν νεαροί Μουσουλμάνοι στη Γερμανία βλέπουν θετικά τον εθνικοσοσιαλισμό, δηλαδή το θηρίο που θα τους φάει αν επικρατήσει, κι όταν στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγήανοίγει (εκτός από κεφάλια) και κοινωνικά παντοπωλεία για «Ελληνες» εξ αίματος, η κατάσταση έχει γίνει πολύπλοκη - ούτε με ευχολόγια αντιμετωπίζεται ούτε με ξεπερασμένα στερεότυπα. 

Για να υπερισχύσει η ανθρωπιά, θέλει πολιτική με στρατηγική. Στόχους, σχέδιο και τρόπους...

Στάθης

enikos.gr