Αυτοκριτική ΚΚΕ: Το κράτος, οι αγορές και οι Φαραώ

Το ΚΚΕ έβγαλε ανακοίνωση κι έκαμε την αυτοκριτική του. 

Παρακάμπτουμε αυτά για τα οποία φταίνε άλλοι και επιλέγουμε λίγα αποσπάσματα, για τις ευθύνες της ΚΕ, όπως η ίδια τις περιγράφει:

1.  Η εκλογική αναμέτρηση ανέδειξε τις μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις στην δουλειά του ΚΚΕ...
2.  Η ΚΕ δεν μπόρεσε, επίσης, με βάση το ύψος των αναγκών και των δικών της κατά καιρούς διαπιστώσεων, να προσανατολίσει πρακτικά όλο το Κόμμα...
3. Δεν μπόρεσε να συντονίσει την δουλειά όλου του κόμματος με την στήριξη και βοήθεια της ΚΝΕ...
4.  η προπαγάνδα του Κόμματος δεν είναι ζωντανή και εμπλουτισμένη με παραδείγματα και στοιχεία που βγαίνουν μέσα από τις εξελίξεις στο κίνημα...
5.  η ΚΕ δεν εντόπισε έγκαιρα το βάθος της συνολικής μείωσης των δύο κομμάτων και ιδιαίτερα την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ καθώς και την ισχυροποίηση-στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, το σχέδιο επίθεσης στο Κόμμα. Δεν σήμανε συναγερμό στην πρώτη προεκλογική περίοδο για τον κίνδυνο απωλειών του Κόμματος...
6. Δεν καλλιέργησε, στον απαιτούμενο βαθμό, πνεύμα επαγρύπνησης και ανησυχίας στα μέλη του Κόμματος, στον περίγυρο του.
7. και τελειώνει: Η ΚΕ εκτιμά ότι η διπλή εκλογική αναμέτρηση, ανεξάρτητα από τις γενικότερες αδυναμίες που αναδείχθηκαν και τις απώλειες, αποτελεί παρακαταθήκη καθώς έγινε σημαντική δουλειά για την ανάδειξη των δύο δρόμων ανάπτυξης, το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, το ζήτημα της εργατικής λαϊκής εξουσίας, την ανάδειξη της θέσης του Κόμματος για την συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.
   Τα συμπεράσματα της ΚΕ θα τεθούν για συζήτηση και έγκριση στις ΚΟΒ του Κόμματος και στις οργανώσεις της ΚΝΕ.
    

Κατόπιν όλων αυτών, εμείς κάτι πρέπει να πούμε.

Με τρόπο λαϊκό, θα μπορούσαμε να πούμε πως η κριτική της ΚΕ συνοψίζεται στη φράση "δεν μπορέσαμε να πάμε το γράμμα". Από τα συμφραζόμενα προκύπτει πως το "γράμμα" δεν είναι άλλο από την πολιτική, είτε αυτή είναι παραδομένη είτε δημιουργημένη από τη σημερινή ηγεσία - ιερατείο. Συγνώμη για την ταυτοποίηση, αλλά αυτός δεν είναι πάντα ο ρόλος του ιερατείου; Να είναι θεματοφύλακας των ιερών και των οσίων. Ομολογούν, λοιπόν, πως σαν ιερατείο, δεν τα κατάφεραν. "Δεν πρόκαναν¨τις εξελίξεις, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης.

Φυσικά, δεν έφταιξε η πολιτική του. Οι θέσεις του.  Σε τίποτα και σε κανένα σημείο. Η πολιτική των Φαραώ, η προσωποποίηση του ηλιακού θεού Ρα,  είναι αλάνθαστη. Βεβαίως και δεν θα μπορούσε να είναι αλλοιώς: δεν έφταιξε, π.χ. το πολιτικό αδιέξοδο που δημιουργούσε η πολιτική της "μη συνεργασίας". Πώς θα μπορούσε να φταίει αυτό, αφού είναι απόρροια μιας αλάνθαστης πολιτικής σκέψης;

Για την πολιτική αποκατάστασης του Στάλιν, δεν θα πούμε κάτι.  Θα μας αποκαλέσουν, ως συνήθως, αντικομμουνιστές. Όχι πως δεν είμαστε, αλλά όχι με τον τρόπο που τους βολεύει να το λένε. Είμαστε αντικομμουνιστές, όπως είμαστε αντιναζιστές και γενικώς, "αντί"  σε όλες τις καθεστωτικές ιδεολογίες και κόμματα, που δεν πιστεύουν στη δημοκρατία. Είμαστε  "φύσει και θέσει" με τη δημοκρατία. Έχουμε κι εμείς έναν ιδεολογικό - πολιτικό Θεό, στον οποίο πιστεύουμε.

Όμως, αξίζει να χειροκροτήσουμε αυτή την αυτοκριτική. Για όλα η ευθύνη πέφτει στην Κεντρική Επιτροπή!!! Σπάνιο! Αυτομαστιγώνονται, εκεί στον Περισσό! Φυσικά, σύμφωνα με δηλώσεις στελεχών, δεν τίθεται θέμα ηγεσίας.

Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί επικαλεστήκαμε στην "κριτική" της αυτοκριτικής, τους Φαραώ. Μα, αν υπάρχει κάτι που παλινόστησε, μετά την Οκτωβριανή "επανάσταση" ήταν η αποκατάσταση των Φαραώ και της ταρίχευσης των Λένιν και Στάλιν. Η ταρίχευση συμβόλισε τη  νίκη ενάντια στον θάνατο, τη συνέχεια της παρουσίας του νεκρού ανθρώπου, ανάμεσα στους μη τεθνεώντες θνητούς, έγινε  τόπος προσκυνήματος, χώρος λατρείας ημιθέων, θεανθρώπων, επί της γης απεσταλμένων ενός άγνωστου θεού, που όμοιος του είχε να εμφανιστεί από την  εποχή των δυναστειών των Φαραώ και των πυραμίδων τους.  Οι Φαραώ αφού κυριαρχούσαν στη γη, αποφάσισαν να κυριαρχήσουν και πάνω στο θάνατο κι άρχισαν να χτίζουν τις πυραμίδες - τάφους, αυτή τη μεταθανάτια αποθέωση, ταυτισμένη με τον ηλιακό  θεό Ρα. Αυτό ήταν το πρότυπο του ηγεμονικού κράτους της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ. Η θεοποίηση του κράτους ήταν το πιο αυθεντικό ιστορικό τους βίωμα.

Σε όλες τις αρχαϊκές κοινωνίες, πλην των ελλήνων, οι οποίοι "αστυνόμους οργάς εδιδάξαντο", η σχέση ανθρώπων και κράτους - βασιλιά είχε κάτι το ιερό και το υπεράνθρωπο.

Η λατρεία και η θεοποίηση της εξουσίας (κράτους - κόμματος) συνοδευόταν από ένα σωρό μαγικές "απαγορεύσεις", τα οποία αποτελούσαν σεβαστοί  κανόνες για τα άτομα που ασκούσαν εξουσία. Λάτρευαν μια εξουσία, έναν μονάρχη, την προσωποποίηση του κράτους και της αρμονίας που αυτό παρήγαγε, την οποία, ταυτόχρονα, φοβόντουσαν. Τη "δισημαντότητα" αισθημάτων απέναντι στην εξουσία που αναγνώριζαν και ταυτόχρονα φοβούνταν, ο Φρόυντ την παρομοίαζε με την υστερική ψυχική κατάσταση.

Με την υποχρέωση της μοναρχίας - κράτους να υπακούει σε θρησκευτικούς κανόνες και σε έναν ανώτερο θεό και την "πολιτική" του, περιοριζόταν η τυραννία και ο λαός "ασκούσε δημοκρατικό έλεγχο".

Αυτή είναι η "αυτοκριτική" του ΚΚΕ: Μέσα από αυτήν, δεν αμφισβητείται πως είναι οι θεματοφύλακες των γραφών, δεν αμφισβητούνται οι γραφές και το γράμμα του νόμου που δεν είναι αυτός του Μωυσή, αλλά του Μάρξ και των επιγόνων του, ως την Αλέκα και τον Μαϊλη.

Αυτομαστιγώνονται, για να εξευμενίσουν την αδυναμία τους να είναι καλοί πιστοί. Καλοί μαρξιστές. Κρίμα τους είναι η αδυναμία τους να εκπληρώσουν τον ιερό σκοπό, την παλινόρθωση της λατρείας των μουμοιοποιμένων Στάλιν και Λένιν.

Όποιος προσπαθεί να ερμηνεύσει με όρους λογικής ή έστω "πολιτικής" τα όσα συμβαίνουν στο ΚΚΕ και γενικά στο κομματικό - πολιτικό στερέωμα, είναι αφελής. Η πολιτική πρέπει να προσεγγιστεί , με την πρέπουσα θρησκευτική κατάνυξη και να της αποδοθεί ο ορθός ρόλος της αποκοίμισης των λαών: "Πολιτική" είναι το όπιο των λαών (όταν δεν την ασκούν οι ίδιοι οι λαοί - πολίτες και αφήνεται στα χέρια ειδικών επαγγελματικών στελεχών, είτε αυτά είναι "αριστερά" είτε "δεξιά").

Η άλλη όχθη, έχει για θεό την "αγορά". Οι "αγορές" ανεβοκατεβάζουν επιτόκια, μετοχές, μισθούς, αγοράζουν κράτη ή δημόσια και ιδιωτική περιουσία, βελτιώνουν ή καίνε τη ζωή μας, φέρνουν ανάπτυξη ή υπανάπτυξη, κερδοσκοπούν ή φιλανθρωπίζουν. Οι "αγορές"! Όλα, όμως, είναι "εκ φύσεως" καμωμένα. Δεν είναι τυχαίο πως και ο Μαρξ και οι θιασώτες της πίστης στην αγορά, επικαλούνται τη φυσική "Εξέλιξη των ειδών" του Δαρβίνου, για να ερμηνεύσουν, οικονομικά και κοινωνικά γεγονότα. Κι όποιος δεν είναι ικανός να περπατήσει σε αυτούς τους δρόμους, όποιος δεν έχει τη Δαρβίνεια "προσαρμοστικότητα" να ανταποκριθεί στους αδήριτους Νόμους, γίνεται φτωχός, άξιος της μοίρας του, προσκυνητής και επαίτης. Ο Θεός του χρήματος έχει και αυτός το ιερατείο του.

Κανείς δεν φταίει για όσα συμβαίνουν. Είναι οι αδιαμφισβήτητοι νόμοι της αγοράς. Θεόσταλτοι και μη επιδεχόμενοι κριτικής και αμφισβήτησης. Όποιος τους αμφισβητεί, πάει στην κόλαση, η οποία, δυστυχώς, είναι επίγεια.

Η θρησκευτικότητα του ΚΚΕ και άλλων αριστερών έχει το αντίστοιχο της στην αντίπερα δεξιά όχθη του ίδιου καταστροφικού χειμάρου.

Η θρησκευτική λατρεία του κράτους και της αγοράς απαλλοτριώνει το κράτος και την αγορά από κάθε ανθρώπινο χαρακτήρα, από κάθε ιστορικότητα. Παρουσιάζει δύο ανθρώπινα δημιουργήματα όχι σαν σύμβολο ιστορικής ζωής, αλλά σαν κάτι το εξωανθρώπινο ή το υπερανθρώπινο, σαν μια ενσάρκωση ή απόρροια της ίδιας μυθικής διάταξης του σύμπαντος που ρύθμιζε τη γονιμότητα της φύσης, τη ζωή και το θάνατο των θεών, την κυκλική πορεία των άστρων και των δυναστειών.

Και ο χορός καλά κρατεί. Χρειαζόμαστε, τον Ιησού, με το φραγγέλιο, για να διώξει τους εμπόρους και τους  αργυραμοιβούς από τον Οίκο Θεού και ανθρώπων; Ή μήπως, πρέπει να υψώσουμε το φραγγέλιο όλοι μαζί;

Θα μπορούσαμε να δούμε την πολιτική σαν τη μόνη διαμεσολαβητική δύναμη που διαθέτει η κοινωνία για να γνωρίσει, να καθορίσει ή , τουλάχιστον, να επηρεάσει τους νόμους με τους οποίους δικάζεται από την ιστορία, σαν τη μόνη δύναμη που μπορεί να αντιτάξει ο άνθρωπος στο πεπρωμένο, που άλλοι δημιουργούν για μας.

Αυτή τη δύναμη της πολιτικής, σαν πράξη και σκέψη, έχει χάσει ο άνθρωπος, σήμερα.

"Η μέρα θαρθεί που θα χρειαστεί να ξεμάθουμε την πολιτική", λέει μια από τις τελευταίες σκέψεις του Nietzsche για την εποχή που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει "αυτούς τους ανθρώπους, που χάρη στην υπεροχή της θέλησης, της επιστήμης, του πλούτου και της δύναμης τους, θα χρησιμοποιήσουν τη δημοκρατική Ευρώπη σαν το πιο ευλύγιστο και το πιο εύχρηστο όργανο για να πάρουν στα χέρια τους τα χαλινάρια της γης". (Nietsche, Werke XVI). Αυτά έλεγε ο "προφήτης" Νίτσε, στο τέλος του 19ου αιώνα.

Η σχεδιοποιημένη κατάπνιξη κάθε δημόσιας ζωής που πραγματοποιεί ο μοντέρνος ολοκληρωτισμός δεν θα είχε κάποια τύχη, αν ο άνθρωπος δεν είχε προετοιμαστεί, από χρόνια, να ξεμάθει την πολιτική, αν οι μαζοχιστικοί μύθοι του "δυναμικού κράτους" και της "δυναμικής αγοράς" δεν είχε παραλύσει την πολιτική θέληση στην ίδια της τη ρίζα, αν η παθολογική στρατιωτική πειθαρχία στους μοντέρνους θεούς - ιδεολογίες δεν είχε από τα πριν παρουσιαστεί στην πολιτικά ανήμποορη και άβουλη ανθρώπινη συνείδηση, σαν η μόνη διέξοδος και η μόνη σωτηρία.

Πίσω από όλους αυτούς τους Θεούς και τα επί της γης ιερατεία, κρύβεται μια ασήμαντη σε αριθμό Ολιγαρχία, που κάθε φορά που ο λαός αγανακτεί, χτίζοντας, με την δουλειά του τις πυραμίδες των, επισείουν την εκ του Ύψιστου Νόμου, τιμωρία. Νόμο, που κανείς Μωυσής δεν έφερε. Νόμο, που φτιάχνουν οι ίδιοι. Λέξη, που περιφρονείται η ελληνική σημασία και ρίζα της, προερχόμενη εκ του νέμω (μοιράζω ή μοιράζομαι) και του νέμομαι (κατέχω τα στοιχειώδη για μια ωραία ζωή).

πηγη