Είναι αλήθεια ότι αν ξεφυλλίσουμε τα βιβλία της ιστορίας , θα παρατηρήσουμε πως η ανθρώπινη κοινωνία και συγκεκριμένα οι κατώτερες- πάντα -τάξεις δεν καλοπέρασαν και ποτέ...
Τώρα που οφείλεται αυτό , είναι μεγάλη κουβέντα , αλλά τα δύο κύρια χαρακτηριστικά είναι ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε τάξεις με σκοπό πάντα την συγκέντρωση ατομικής ιδιοκτησίας - η οποία αποτελεί και το δεύτερο.
Έτσι και ενώ η ανθρωπότητα προχωρούσε στους αιώνες , υπήρχε πάντα μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ κατώτερης και ανώτερης τάξης και αυτή δεν ήταν άλλη από την εργασία!
Πάντα οι φτωχοί και οι αδύναμοι έπρεπε να δουλεύουν και οι πλούσιοι να εσοδεύουν , να διοικούν , γενικότερα να εξουσιάζουν .
Ένας απλός ορισμός είναι πως η εργασία είναι ο μετασχηματισμός και η επεξεργασία της ύλης με ή χωρίς εργαλεία σε μέσω επιβίωσης του ανθρώπου.
Στην πραγματικότητα όμως η εργασία είναι το αόρατο χέρι που τρέφει , ζεσταίνει και στεγάζει την ανθρώπινη κοινωνία ,έχει δηλαδή έναν χαρακτήρα αν μη τι άλλο βαθιά κοινωνικό.
Δυστυχώς όμως, όλα τα μεγάλα οικονομικά συστήματα που έχουν περάσει από την ανθρώπινη ιστορία έχουν διαπράξει ένα τεράστιο έγκλημα , έχουν διαστρεβλώσει έως καταργήσει τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας μετατρέποντάς την απλά σε ένα μέσω παραγωγής και συγκέντρωσης πλούτου για τις εκάστοτε κυρίαρχες τάξεις.
Αν βάλουμε σε σειρά τα χειρότερα από όλα τα άσχημα που ζούμε στην σημερινή παγκόσμια κρίση και πιο συγκεκριμένα εμείς, μέσα στην τεράστια ευρωπαϊκή κρίση , με τα μνημόνια , την δυστυχία και την καταστροφή της κοινωνίας , πρώτη θα βάζαμε την άθλιας μορφής - ανασφάλιστη και χαμηλόμισθη σημερινή εργασία , όπου ο εργαζόμενος αναγκάζεται πλέον να δουλεύει πάνω από 8 ώρες , χωρίς καμία ασφάλεια και μάλιστα με πολύ χαμηλότερο μισθό!
Δεύτερη θα έμπαινε η ανεργία ,η οποία σε αναγκάζει να στερηθείς τα βασικά αγαθά επιβίωσης και σε δεύτερη μοίρα, όλα εκείνα τα αγαθά που χαρακτηρίζουν το επίπεδο της σημερινής αξιοπρέπειας.
Τρίτο όμως και χειρότερο για την σημερινή κοινωνία και τον άνθρωπο - ασχέτως αν είναι εργαζόμενος ή άνεργος, είναι το επίπεδο στο οποίο κατανοεί την έννοια της εργασίας , δηλαδή αν καταλαβαίνουμε γιατί και για ποιόν πραγματικά δουλεύουμε.
Και ακόμη περισσότερο για ποιόν λόγο δουλεύουμε όλο και πιο πολύ σε χειρότερες συνθήκες!
Η απάντηση είναι πιο εύκολη αν αντιστρέψουμε την ερώτηση , δηλαδή αν ξέρουμε γιατί και για ποίον δεν δουλεύουμε...
Σίγουρα λοιπόν δεν δουλεύουμε όλοι μαζί οργανωμένα για να έχουμε όλα εκείνα τα απαραίτητα αγαθά , αλλά και τα εργαλεία για να επιβιώνουμε αξιοπρεπώς και συνάμα να εξελίσσουμε την επιστήμη και την τεχνολογία με σκοπό την ακατάπαυστη απόκτηση γνώσης και την συνεχόμενη αντικατάσταση της ανθρώπινης εργασίας , όλο και περισσότερο από τις μηχανές με σκοπό την απόκτηση όλο και περισσότερου ελεύθερου χρόνου για όλους τους ανθρώπους.
Έτσι αυτό που μένει , είναι απλά μια εργασία αποκομμένη από την κοινωνία , από έναν εργαζόμενο ο οποίος εργάζεται με μόνο σκοπό την απόκτηση της αμοιβής του , αδιαφορώντας φυσικά για το παραγόμενο προϊόν που μόλις πέρασε από τα χέρια του και θα διατεθεί σε κατανάλωση ακόμη και για τον ίδιο και τέλος μια εργασία για λογαριασμό λίγων αφεντικών , πλουσίων , μεγαλοκεφαλαιούχων οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για την απόκτηση του κέρδους , το οποίο παράγει η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης των εργαζομένων . Ο καθένας μας δηλαδή , άσχετα σε ποια τάξη ή κατηγορία βρίσκεται , άνεργος , εργαζόμενος ή εργοδότης , θεωρεί την εργασία ως δουλειά των άλλων και όχι δική του ή καλύτερα αγαθό όλων μας .
Τα αποτελέσματα αυτού του οικοδομήματος είναι τραγικά , τα 2/3 του πληθυσμού της γης ζει κάτω από το όριο της φτώχειας , το 1/3 αυτού βρίσκεται στα όρια του υποσιτισμού και των πάσης φύσεων ασθενειών και φυσικών φαινομένων , ενώ τα προϊόντα και κυρίως τα τρόφιμα που υπάρχουν σε αποθήκες , στα ράφια , αυτά που πετιούνται καθημερινά επειδή δεν καταναλώθηκαν εγκαίρως και γενικά όλα τα τρόφιμα που βρίσκονται πάνω στον πλανήτη , επαρκούν για να θρέψουν όλο τον πληθυσμό μαζί με τα κατοικίδια του!
Υπάρχει μια άποψη η οποία πολύ απλά λέει : Γιατί να μην δουλεύουμε όλοι και μάλιστα πολύ λιγότερο , για να παράγουμε όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε και να αναπτυχθούμε μοιράζοντάς τα μεταξύ όλων μας , χωρίς να υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι , εργάτες και εργοδότες.
Τόσο απλή , σχεδόν μια παιδική αθώα σκέψη , όμως αποτελεί την πιο επαναστατική και ιδιοφυή άποψη όλων των εποχών και όσο απλή είναι η σύλληψή της τόσο δύσκολη είναι η πραγματοποίηση της.
Συνοψίζοντας και ξεφεύγοντας από τα ουτοπικά λόγια , για να μιλήσουμε για το τώρα και πως πορευόμαστε έχοντας σαν στόχο την παραπάνω ιδεολογία , μέσα στην κρίση.
Η μεγάλη μας απάντηση στην κρίση ,είναι ίδια με την απάντηση που έδωσε η κοινωνία στις προηγούμενες δύο μεγάλες κρίσης του 1890 και 1930 , λιγότερη δουλειά - δουλειά για όλους και μάλιστα με παράλληλη αύξηση των μισθών , περισσότερα εργασιακά δικαιώματα και πρόνοια και πάνω απ' όλα όσο των δυνατών περισσότερη απόσπαση ιδιοκτησίας του πλούτου από τους κεφαλαιοκράτες με σκοπό να γίνει ιδιοκτησία του λαού και των εργαζομένων , για να ελέγχουν αυτοί που παράγουν για αυτούς που παράγουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.