Γιατί, κύριε, με κοιτάς σαν χαζός;

Και αφού το σποτ μας δείχνει σκηνές από το μέλλον γιατί δεν απεικονίζει την τάξη χωρίς ρεύμα μες στα σκοτάδια, τα παιδιά ρακένδυτα να μασάνε λαχανίθρες, τον δάσκαλο να πίνει καφέ από ρεβίθι ντυμένο με μαοϊκή στολή εργασίας-διότι αν βγει ο Τσίπρας, ως και τα χαρακτηριστικά μας θα αλλάξουν και θα γίνουμε Κινέζοι...







Tα διαφημιστικά σποτ της Νέας Δημοκρατίας ανέβασαν τους τόνους. 


 Το ένα θλιβερό σποτ, δείχνει την ελληνική σημαία να υποστέλλεται, λες και μπήκαν πάλι οι Γερμανοί στην Ομόνοια (που έγινε) και οι Ναζί είναι φίλοι μας (που και αυτό συμβαίνει) και θα ανέβει η σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό στην Ακρόπολη (όχι ακόμη!).




 Αντ'αυτού η σημαία με μουσική, που δηλώνει τραγωδία, υποστέλλεται απ το πλάι της Ιρλανδικής και της Πορτογαλικής!

Το σποτ όμως με τα παιδάκια είναι αυτό που έκανε θραύση. 


Σε διαμαρτυρίες, αντιδράσεις, καταγγελίες, πάντα! 


Μια τάξη δημοσίου σχολειού που θυμίζει ιδιωτικό, ευάερη και ευήλια, με λίγα παιδιά και όχι καμία 50αρια που έχουν οι τάξεις των δημοσίων, είναι μες στην θλίψη, με έναν δάσκαλο που δείχνει σαν ηθοποιός που παίζει τον δάσκαλο. 


Τα παιδιά έχουν όλα μεγάλα μάτια και είναι πολύ θλιμμένα. 


Μόνο η Βουγιουκλάκη και ο Αντωνόπουλος λείπουν και το χριστουγεννιάτικο δέντρο για να θυμίζει όλο το πράγμα τη σκηνή απ'το «Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά», όπου σε λίγο θα βομβαρδίσει η ΛουφτΧάβε το συγκεκριμένο σχολειό, υπό τους ήχους του...
Άγια Νύχτα.

Τα παιδάκια ρωτάνε τον δάσκαλο γιατί δεν είμαστε εμείς στο ευρώ και στην ευρωζώνη που είναι μια εύγλωττη απορία και όλα τα 7χρονα που ξέρω με αυτόν τον προβληματισμό κοιμούνται και ξυπνάνε! 


Προσφάτως μάλιστα και η 4χρονη μικρή μου, εμένα με ρώτησε αν το παράδειγμα της Ελλάδας αποδεικνύει το λάθος στην θεωρία του μονεταρισμού και πως τοποθετούνται οι Κεϊνιστές επ'αυτού, αλλά της είπα να ρωτήσει την νηπιαγωγό που αυτά τα παίζει στα δάκτυλα μαζί με τις μαριονέτες που τις χρησιμοποιεί για να μάθουν αλφάβητο! 


Ο δάσκαλος όμως της Νέας Δημοκρατίας, προφανώς είναι απ τις διετείς ακαδημίες, που δεν τους δίδασκαν μακρό – οικονομία και έτσι δεν έχει εύκαιρες απαντήσεις για τα 7χρονα που τον κόλλησαν στο τοίχο.

Και αφού το σποτ μας δείχνει σκηνές από το μέλλον γιατί δεν απεικονίζει την τάξη χωρίς ρεύμα μες στα σκοτάδια, τα παιδιά ρακένδυτα να μασάνε λαχανίθρες, τον δάσκαλο να πίνει καφέ από ρεβίθι ντυμένο με μαοϊκή στολή εργασίας-διότι αν βγει ο Τσίπρας, ως και τα χαρακτηριστικά μας θα αλλάξουν και θα γίνουμε Κινέζοι- τα παιδιά να γράφουν στην πλάκα με κονδύλι και απ το παράθυρο να αχνοφαίνονται οι γονείς τους, απ'έξω κάτω από μια γέφυρα να ζουν σε χαρτόκουτα και να κάνουν μάχες για το πετρέλαιο, ενώ τους σώζει ο Μελ Γκίμπσον (ωχ σορι αυτό μου ήρθε εικόνα απ το MAD MAX, αλλά με τον Τσίπρα που θέλετε ως και το τέλος του κόσμου θα έρθει!). 

«Με το μέλλον των παιδιών μας δε παίζουμε» καταλήγει η πολιτική διαφήμιση. Σωστά! 


Δεν παίζουμε διότι δεν μπορούμε, διότι 38 χρόνια τώρα ότι ήταν να παιχτεί, το παίξατε και μείναμε τόπι και ρέστοι! 


Τέλος, τι κατάλαβα, κύριε, εγώ το παιδάκι, απ την διαφήμιση αυτή;


Πως σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση κανείς πολιτικός δεν βάζει τη φάτσα του! Σου λέει κάτσε άμα με δουν μπορεί να σιχτιρίσουν, ενώ αν κρυφτώ μπορεί και να τους μπερδέψω και να ρίξουν κάνα ψηφαλάκι...


Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
πηγη