“ΣΧΕΔΙΟ ΦΑΙΔΩΡΑ” …ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ…!!!!!

                 Στις 2 του Ιούνη 1988, ο τότε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γιόζεφ Λουνς, με απόρρητο έγγραφό του προς τον τότε Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Γκάσπαρ Ουάϊνμπεργκερ, αναφερόταν στο γνωστό “ΣΧΕΔΙΟ ΦΑΙΔΩΡΑ”, με την διαβεβαίωση ότι αποτελούσε πλέον την “λυδία λίθο” για την επίλυση των προβλημάτων τα οποία αφορούσαν την Ελλάδα στις σχέσεις της με την Τουρκία, και την “τελική χάραξη” των συνόρων των κρατών της περιοχής της νότιας Βαλκανικής.

Το έγγραφο εκείνο με αριθμό πρωτόκολλου:

 NA/SG-SECDEF/WASHDC/264/83

Έλεγε τα εξής :

1.- ΄Συμφωνούμε απόλυτα με το μνημόνιο σας της 20^ης Μαΐου 1988. Έστειλα τον προσωπικό μου βοηθό μου Van de Campen ο οποίος συζήτησε το θέμα με προσωπικότητες της Ελλάδας. Επεσήμαναν, ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στο Αιγαίο πέλαγος. Συμφωνούν για κοινή εκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου με τους Τούρκους από το 1994 και μετά. Παράλληλα θα αναγκαστούν οι σημερινοί αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων της Ελλάδας, να αποδεχθούν την δημιουργία Μακεδονικού κράτους σύμφωνα με το “Σχέδιο Φαιδώρα” υποτίθεται έναντι της συγκεκριμένης πρότασης συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου Πελάγους.

2.- Ήδη ενημέρωσα τους συμμάχους και συμφωνούν όλοι με το σχέδιο. Τους παρακάλεσα να βοηθήσουν μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης να δοθεί έκταση στο ζήτημα αυτό σαν ειδησεογραφία και πολιτικό σχόλιο.

3.- Τελικά, η εφαρμογή του “Σχεδίου Φαιδώρα”, θα γίνει αφορμή για αλλαγή του πολιτικού χάρτη της Ελλάδας. Με τον τρόπο αυτόν οι νέοι πολιτικοί ηγέτες θα είναι απαλλαγμένοι από τα φορτία των προβλημάτων των παλαιών.

 Υπογραφή Γιόζεφ Λούνς, Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ.

                                

             

   “ Επιτελικό Σχέδιο Φαιδώρα”

Σήμερα ξανάρχομαι σε εκείνο το τόσο σημαντικό έγγραφο, για το οποίο ελάχιστα ενημερώθηκε ο μέσος Έλληνας πολίτης, εξ αιτίας κυρίως του πέπλου σιωπής με το οποίο το σκέπασαν τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας στην προσπάθεια τους να ξεπεράσουν τα λοφία και τις πολιτικές παγίδες που θα δημιουργούσαν συνέπειες στα συμφέροντά τους.

Είναι γνωστό ότι για την εφαρμογή του σχεδίου έχουν διατεθεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες εκατομμύρια δολάρια, για την αγορά του τύπου και την δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την αποδοχή του από την ελληνική κοινή γνώμη.

Η εφαρμογή του σχεδίου, αρχικά, είχε ανατεθεί σε μια ομάδα “νατοϊκών” διπλωματών της Ελλάδας, οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί σε θέσεις κλειδιά της διοίκησης, με μοναδικό στόχο την παραπληροφόρηση και δημιουργία συνθηκών ανασφάλειας για τις λαϊκές μάζες, έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει αποδεκτό κάτω από παρόμοιες συνθήκες το σχέδιο και η εφαρμογή του.

Για τον πολιτικό παρατηρητή, το σχέδιο εφαρμογής και παρουσίασης της όλης επιχείρησης θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί μοναδικό.

Τα Βραβεία Ιππεχτσί, οι δημοσιογράφοι του Αιγαίου, τα γνωστά δημοσιογραφικά συνέδρια της Σαμοθράκης, από κοινού με ένα τόνο χρήματα για την αγορά της πένας μελών του δημοσιογραφικού κατεστημένου της Αθήνας με σκοπό την παραπληροφόρηση των πολιτών. 

Tα εκατομμύρια δολάρια που δόθηκαν στην διάθεση της ηγεσίας των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων της Ελλάδας και τέλος από κοινού και χάρις στις μεγάλες σεισμικές καταστροφές της Κωνσταντινούπολης και τις αντίστοιχες στην ελληνική χερσόνησο (ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΕΣ…!!!) , δημιούργησαν ένα μοναδικά ευνοϊκό περιβάλλον για την προώθηση των  σχεδίων και την τελική παρουσίαση και εφαρμογή του.

 Αυτός ήταν ο λόγος, εξ άλλου, που συμφωνήθηκε να δοθούν στην Αθήνα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, προκειμένου να πεισθούν οι Έλληνες πολίτες για τις  ικανότητες της πολιτικής τους ηγεσίας και το πετυχημένο πρόγραμμα των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων της Ελλάδας.

Όλα αυτά βέβαια πραγματοποιήθηκαν ύστερα από σχετικές εισηγήσεις του τότε αρχηγού της σοσιαλιστικής παράταξης της Ελλάδας  Ανδρέα Παπανδρέου, oοποίος επέμεινε στο αίτημά του αυτό. 

Προκειμένου δε να αναλάβει οποιαδήποτε δέσμευση έναντι της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ, ζήτησε προηγουμένως διαβεβαιώσεις για την παράλληλη συμφωνία του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, και την εγγύηση των δύο ενδιαφερομένων μερών ότι σε περίπτωση διάσπασης διαφωνούντων στελεχών των  μηχανισμών των δύο πολιτικών  κομμάτων και της δημιουργίας νέων πολιτικών κινήσεων, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το ΝΑΤΟ θα φρόντιζαν για την “ πολιτική εξαφάνιση των διασπαστών.”

Ακόμα, την συμφωνία θα έπρεπε να συνοδεύει και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, το οποίο σύμφωνα με τον Μητσοτάκη θα έπρεπε να διατεθεί στα “βασικά στελέχη των δύο κομμάτων”,  προκειμένου να “πεισθούν” να υποστηρίξουν το σχέδιο. Κάθε υπουργός ή και κομματικό στέλεχος που τυχόν θα διαφωνούσε, θα έπρεπε  να αποβληθεί από το κόμμα στο οποίο ανήκε, ώστε να πάψουν αμέσως οι διάφορες  αντιπολιτευόμενες φωνές και κινήσεις.

Για την εφαρμογή των συμφωνημένων θα ήταν υπεύθυνοι και οι τρεις καθιερωμένοι ηγέτες της Ελλάδας, οι οποίοι έλαβαν διαβεβαιώσεις ότι τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η Ουάσιγκτον δεν επρόκειτο να δεχθούν ή και να ενθαρρύνουν οποιαδήποτε διασπαστική κίνηση. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, (Πρόεδρος), ήταν εκείνος που έφερε στο τραπέζι των συζητήσεων το θέμα της διαδοχής στην ηγεσία των δύο μεγάλων κομμάτων. 

Την πρόταση υποστήριξαν και οι άλλοι δύο κομματάρχες, οι οποίοι με την σειρά τους επέμειναν να λάβουν διαβεβαιώσεις ότι θα βοηθηθούν οι διάδοχοί τους  προκειμένου να αναλάβουν την ηγεσία των κομματικών παρατάξεων στις οποίες ανήκουν.  Έτσι αποφασίστηκε ότι από πλευράς Καραμανλή επρόκειτο να προωθηθεί ο ανιψιός από αδελφό, Κώστας Καραμανλής, ο οποίος σπούδαζε στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, από την πλευρά Ανδρέα ο γιος του Γιώργος, και από εκείνην του Μητσοτάκη ο γαμβρός και η κόρη του, την οποία προόριζε για πολιτική σταδιοδρομία.

Σχετικά με την προεργασία του σχεδίου αποφασίστηκε, ύστερα από σχετική πρόταση του Ανδρέα υπευθυνότητα να δοθεί στο Γιώργο, ο οποίος ήδη ήταν ενεργός στην πολιτική σκηνή. Το σχέδιο αρχικά προέβλεπε την “ρύθμιση των εκκρεμοτήτων” μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας μέχρι το 1998. Μεταξύ των εκκρεμοτήτων  αναφερόταν το  πολιτικό καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, η δημιουργία δύο διοικητικών καντονίων κάτω από κάποιο σύστημα ελαφράς ομοσπονδίας για την Κύπρο, η οικονομική μεταφορά αρχικά και αργότερα και η διοικητική της  Δυτικής Θράκης και η συνένωσή της με την Ανατολική.

 Και τέλος η δημιουργία “Μακεδονικού κράτους” αρχικά με πυρήνα την περιοχή των Σκοπίων,  με την αργότερη συμμετοχή και της περιοχής που ανήκε διοικητικά στην Ελλάδα. 

Η κωδική ονομασία του σχεδίου ήταν “Φαιδώρα”, η ευθύνη για την “προετοιμασία” της κοινής γνώμης της Ελλάδας και Τουρκίας δόθηκε στον Γιώργο Παπανδρέουαπό την πλευρά των Αθηνών, και του Ισμαήλ Τζέμ, ενός νεαρού Τούρκου δημοσιογράφου τον οποίο εμπιστευόταν απόλυτα η Ουάσιγκτον, για την πλευρά της Άγκυρας. Οι δύο νεαροί ηγέτες έλαβαν εντολή να δημιουργήσουν “προσωπική φιλία”. Τα έξοδα για την προετοιμασία και εφαρμογή του σχεδίου ανέλαβαν να καλύψουν η ΓΓ του ΝΑΤΟ, η Ουάσιγκτον, ο ΟΗΕ, και κατά ένα μικρό μέρος η Αθήνα και Άγκυρα.

Η πρακτική εφαρμογή του σχεδίου αποφασίστηκε να αφεθεί στην φροντίδα ενός αριθμού διπλωματών των Αθηνών και της Άγκυρας, της εμπιστοσύνης του ΝΑΤΟ.

Οι διπλωμάτες αυτοί με τον καιρό απέκτησαν τόση δύναμη, ώστε να χαράζουν την επίσημη πολιτική της Κυβέρνησης των Αθηνών, άπαξ και η Άγκυρα συνέχισε να τελεί υπό τον έλεγχο και την αποδοχή των στρατηγών .

Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου ο Γιώργος έβαλε αμέσως σε εφαρμογή το σχέδιο προετοιμασίας της κοινής γνώμης με τον προσεταιρισμό των πιο γνωστών δημοσιογράφων των Αθηνών. Μεταξύ των πρώτων κινήσεών του αναφέρεται η δημιουργία των  “ Δημοσιογράφων του Αιγαίου”, τα δημοσιογραφικά συνέδρια της Σαμοθράκης, η δαπάνη διοργάνωσης των οποίων αρχικά δόθηκε στην Νομαρχία της περιοχής, για τον φόβο διαφυγής του μυστικού και το πολιτικό τίμημα που θα είχε κάτι παρόμοιο πάνω στα δύο πολιτικά κόμματα της Ελλάδας.

   “ Βραβεία Ιππεκτσι”

Σε μια θεαματική κίνηση “Καλής θέλησης” των υπευθύνων από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, δημιουργήθηκε η επιτροπή βραβείων της “Έλληνο-Τουρκικής φιλίας Ιπεκτσι”. Στην μνήμη, δήθεν, ενός Τούρκου δημοσιογράφου εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος είχε δολοφονηθεί από αντιδραστικά  αντιδικτατορικά στοιχεία στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Για την τάξη και μόνον θα ήθελα να προσθέσω στο σημείο αυτό ότι ο Ιππεκτσί ήταν ο πρώτος που έφερε με την αρθρογραφία του θέμα Ανατολικού Αιγαίου και τα δικαιώματα της Τουρκίας πάνω στα νησιά της περιοχής. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιππεκτσί έχαιρε της εμπιστοσύνης των στρατηγών της  Άγκυρας, μέχρις την ημέρα του θανάτου του. Αποτελεί δε καθαρή ειρωνεία το γεγονός ότι οι στρατηγοί της  Άγκυρας ζήτησαν τα βραβεία να πάρουν το όνομα του “ντονμέ” Ιππεκτσί,( εβραίος ο οποίος ασπάσθηκε το Ισλάμ), η δε Αθήνα το δέχθηκε.

Έτσι σχηματίσθηκε μια ομάδα από έμπιστους ακαδημαϊκούς από τις δύο πλευρές, οι οποίοι κάθε χρόνο θα έδιναν βραβείο σε άτομα που εργάσθηκαν για την προώθηση της υπόθεσης της “Έλληνο-Τουρκικής Φιλίας”.

Ένα από τα μέλη της επιτροπής των βραβείων Ιππεκτσί, είναι και ο πρύτανης του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης γνωστός από τις δηλώσεις του ότι “η Τουρκία θα πρέπει τελικά να αποφασίσει να διαθέσει εκατό χιλιάδες στρατιώτες της νεκρούς, προκειμένου να καταλάβει την Ελλάδα και να τελειώσει αυτός ο πονοκέφαλος μια και για πάντα”.

 Όπως ήταν επόμενο, κάτω από αυτές τις συνθήκες, το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισε η επιτροπή των βραβείων ήταν το γεγονός ότι κανένας σοβαρός παράγοντας της Αθήνας δεν δέχθηκε να “τιμηθεί” με το βραβείο.

Για τον λόγο αυτό λοιπόν, αποφασίστηκε να συμπεριληφθούν μεταξύ των αποδεχτών των βραβείων και να τιμηθούν Έλληνες και Τούρκοι πολιτικοί.

Μεταξύ των πρώτων που δέχθηκαν την “τιμή”, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Ισμαήλ Τζέμ. Παράλληλα άρχισε μια εκστρατεία στρατολόγησης  ατόμων της διασποράς για την απονομή των βραβείων, άπαξ και στο εσωτερικό των δύο χωρών δεν υπήρξαν πολλοί εκείνοι που έτρεξαν να “τιμηθούν”.

Σαν παράδειγμα της αστειότητας του θεσμού θα ήθελα να αναφέρω την περίπτωση του Γιώργου Ανδρεάδη, από την Θεσσαλονίκη.

Ο Γιώργος Ανδρεάδης, είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας της Θεσσαλονίκης με καταγωγή από τον Πόντο.

Στην προσπάθεια του να ενημερώσει τον Έλληνα αναγνώστη και όχι μόνον, άρχισε την συγγραφή μιας σειράς βιβλίων γύρω από την γενοκτονία, τα βάσανα και τις καταδιώξεις που υπέστησαν οι Πόντιοι πατέρες του, από το απάνθρωπο Κεμαλικό καθεστώς. Προκειμένου να προωθήσει τα βιβλία του ο συγγραφέας επισκέφθηκε αρκετές φορές την Τουρκία και ιδιαίτερα τον Πόντο, όπου προσπαθούσε να ενθαρρύνει το κοινό να αγοράσει τα βιβλία του, ένας αριθμός των οποίων είχαν τυπωθεί και στην τουρκική γλώσσα.

Αρχικά όταν του έγινε η πρόταση για το βραβείο, ο συγγραφέας την δέχθηκε με

χαρά και ενθουσιασμό. “Προσωπικά πάντοτε πίστεψα και πιστεύω στην ΕλληνοΤουρκική φιλία”, μου δήλωσε σε κάποια συνάντησή μας ο Γιώργος.

Δεν πέρασαν ωστόσο μερικές εβδομάδες από την ημέρα εκείνη, όταν ένα πρωινό ο Γιώργος Ανδρεάδης μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με ενημέρωσε ότι είχε συλληφθεί στην Τουρκία και ότι τον κρατούσαν στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης για να τον απελάσουν.

Πράγμα που τελικά έγινε, αφού προηγουμένως οι αρχές ασφαλείας της Τουρκίας χαρακτήρισαν τον βραβευμένο «εργάτη της Έλληνό-Τουρκικής φιλίας”, ανεπιθύμητο άτομο, και τον προειδοποίησαν να μην τολμήσει να ξαναγυρίσει πίσω.

    Πολιτική Εθνικής Μειοδοσίας

Έκανα όλη αυτή την εισήγηση επειδή πίστεψα στην ανάγκη της απρόσκοπτης ενημέρωσης του αναγνώστη της επιθεώρησης “Πατρίδες”.

Στο σημείο δε αυτό ας μου επιτραπεί να επανέλθω στην αρχική μου θεματολογία.

Σύμφωνα με ότι μπορώ να γνωρίζω, οι τρεις Έλληνες πολιτικοί αποφάσισαν να αποκαλύψουν την μυστική συμφωνία, μόνον σε συνεργάτες της απόλυτης εμπιστοσύνης τους, προκειμένου να ξεπεραστούν  πιθανές πολιτικές συνέπειες Και το πολιτικό κόστος, από την αντίδραση των λαϊκών τάξεων, των ψηφοφόρων τους.

 Κάθε πολιτικός αρχηγός από την δική του πλευρά κάλεσε τα πιο έμπιστα στελέχη του κόμματος του και εξήγησε τι συμβαίνει. Με την υπόσχεση μάλιστα της αναμενόμενης άφιξης του χρηματικού ποσού βοηθείας που είχε συμφωνηθεί να εκχωρηθεί κατόρθωσε άνετα να αποσπάσει την υπόσχεση της συνεργασίας τους.

Το κακό είναι ότι την εποχή εκείνη ΥπΕξ της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, τον οποίο ο πρωθυπουργός δεν θέλησε να ενημερώσει, λόγω του ότι δεν του είχε εμπιστοσύνη εξ αιτίας των εθνικιστικών του αισθημάτων.

Η παράληψη όμως αυτή του ηγέτη της κεντροδεξιάς παράταξης έγινε αιτία της πρώτης διάσπασης και αποχώρησης από το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος περηφανεύεται ότι στην οικογένεια του υπάρχουν και Μακεδονομάχοι αγωνιστές.

Όταν λοιπόν ο ΥπΕξ αρνήθηκε να δεχθεί τις προτάσεις του συμβουλίου των αρχηγών για την χάραξη εξωτερικής πολιτικής και διαφώνησε με την ιδέα αποδοχής δημιουργίας Μακεδονικού κράτους, λέγεται ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και προεδρεύων του συμβουλίου, απέπεμψε τον διαφωνούντα Σαμαρά και στην συνέχεια ζήτησε από τον πρωθυπουργό να του αφαιρέσει τις ευθύνες του Υπουργού Εξωτερικών, για να ξεπεραστεί το πρόβλημα αποδοχής δημιουργίας “Δημοκρατίας της Μακεδονίας”.

Ήταν μια δραματική εξέλιξη στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας, η οποία όμως βοήθησε στην καθυστέρηση εφαρμογής του προγράμματος και την δημιουργία των συνθηκών που γνωρίζουμε σήμερα.

Από την άλλη πλευρά στη κεντροαριστερή πολιτική παράταξη, ο αρχηγός του κόμματος ενημέρωσε και έλαβε διαβεβαιώσεις συμφωνίας, από έναν αριθμό έμπιστων συνεργατών του, μεταξύ αυτών αναφέρεται και το όνομα του αργότερα Υπουργού Εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ και σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ακολούθησε η εκλογή του Κωστή Στεφανόπουλου, στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο νέος πρόεδρος ουδέποτε ενημερώθηκε πάνω στις λεπτομέρειες των πολιτικών παρασκηνίων, πολύ δε περισσότερο ουδέποτε επέτρεψε να γίνει συζήτηση για παραχώρηση εδαφών προς οποιαδήποτε πλευρά των συνόρων της Ελλάδας.

Κάτω από αυτές τις πολιτικές διαμορφώσεις, η μεν Αθήνα ισχυριζόταν “τεχνικό πρόβλημα” για την εφαρμογή του σχεδίου “Φαιδώρα”, η δε  Άγκυρα άρχισε να γίνεται απαιτητική και να προκαλεί καθημερινά, καθώς πίστεψε ότι η Αθήνα συνεχίζει να παίζει πολιτικά παιγνίδια σε βάρος της.

Το κακό είναι ότι το έγγραφο Λουνς είχε σταλεί σε όλους τους συμμάχους της Βορειοατλαντικής συμμαχίας, οι οποίοι είχαν πεισθεί για την απόλυτη συμφωνία του πολιτικού κατεστημένου των Αθηνών.  Έτσι όμως τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η Ουάσιγκτον άρχισαν να εμφανίζονται νευρικοί έναντι των Κυβερνήσεων των Αθηνών, η δε Τουρκία άρχισε να κατηγορεί την Αθήνα για ασυνέπεια και να πιέζει για “δικαιώματα της”, τα οποία είχε εγγυηθεί την φορά αυτή το ΝΑΤΟ.

Τέλος, ακολούθησε το δημοψήφισμα και το ΟΧΙ του Κυπριακού Ελληνισμού.

  

Για την Άγκυρα το αποτέλεσμα ερμηνεύτηκε ως η μεγαλύτερη ασυνέπεια και έλλειψη πολιτικού θάρρους από την Αθήνα και την Κύπρο. Από την στιγμή εκείνη άρχισε πλέον να απαιτεί και να προκαλεί ισχυριζόμενη ότι τελικά είναι αποφασισμένη να πάρει με την βία των όπλων ότι αρχικά συμφώνησε και αποδέχθηκε η Αθήνα. 

Έτσι άρχισε ένας πόλεμος νεύρων καθώς καθημερινά τα αεροσκάφη της πολεμικής αεροπορίας της Άγκυρας άρχισαν να παραβιάζουν τον Ελληνικό εναέριο χώρο πάνω από το Αιγαίο και να ενοχλούν ακόμα και το αεροπλάνο που μετέφερε τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας, ενώ οι εικονικές αερομαχίες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων αεροπόρων κατάντησαν καθημερινή μονοτονία.

Το σπουδαίο είναι ότι μετά το θάνατο των δύο πρωταγωνιστών εκείνης της συμφωνίας και την περιθωριοποίηση του τρίτου από το πολιτικό προσκήνιο των Αθηνών,  την απομάκρυνση από την εξουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας του Κληρίδη, η “νεότερη γενιά” πολιτικών του ΠΑΣΟΚ, δεν φάνηκε και πολύ εντυπωσιασμένη από τις απαιτήσεις της Τουρκίας και τις αξιώσεις της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ.

Μια λεπτομέρεια άσκησης πολιτικής με την οποία δεν φαίνεται να συμφωνεί η σημερινή  κυβέρνηση της κεντροδεξιάς παράταξης, της οποίας ο ηγέτης ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη και υποσχέθηκε στον Λευκό Οίκο ότι θα “τιμήσει τα συμφωνημένα”.

Με τον τρόπο αυτό φθάσαμε στα σημερινά γεγονότα της πρότασης Μάθιου Νίμιτς, για την ονομασία της βόρειας μικρής δημοκρατίας των Σκοπίων ως “Δημοκρατία της “Makedonija-Scopje”, και την ταυτόχρονη αποδοχή της πρότασης από την Αθήνα και την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.

Η πρόταση, όπως ήταν επόμενο, ξεσήκωσε θύελλα λαϊκών διαμαρτυριών, τόσο μέσα στα σύνορα του Ελληνικού κράτους, όσο και μεταξύ των αποδήμων.

Χιλιάδες ηλεκτρονικά μηνύματα συνεχίζουν να βομβαρδίζουν καθημερινά το υπουργείο εξωτερικών, την κυβέρνηση και τέλος τα μέλη του κοινοβουλίου της Ελλάδας, από κάθε γωνία της γης. “Και οι 300 στη Βουλή, θα είστε υπεύθυνοι απέναντι στην Ιστορία..”, γράφει μεταξύ άλλων ο Βασίλης Γκατζούλης από την διασπορά, ενώ ο Χρίστος Σιδέρης από την Αθήνα λέει: 

“ Πουλάτε δύο εκατομμύρια Μακεδόνες για ποιό όμως λόγο; λες και η υπερηφάνεια ενός λαού είναι περιουσιακό σας στοιχείο προς πώληση..”

 και άλλοι πολλοί οι οποίοι ξαφνικά αισθάνθηκαν το αίσθημα της προδοσίας από εκείνους που με την ψήφο τους εμπιστεύτηκαν τις τύχες του ελεύθερου κράτους. 

Το Μακεδονικό, δυστυχώς, σήμερα βρίσκεται στο δυσκολότερο σημείο της ιστορίας, καθώς έχει ξεπουληθεί από τα δύο μεγάλα κόμματα της Ελλάδας.

Έτσι τουλάχιστον θα πρέπει να ερμηνευθεί το μήνυμα του “ αφέντη και κουμπάρου του Ερντογάν”, Κώστα Καραμανλή, ο οποίος διαμαρτύρεται για τα προβλήματα που κληροδοτεί η κυβέρνησή του από το παρελθόν και υπόσχεται να τα “ρυθμίσει”.

Από την δική του πλευρά ο “προσωπικός φίλος του Ισμαήλ Τζέμ”, Γιώργος Παπανδρέου, κάνει πως δεν καταλαβαίνει, ενώ από τον δικό του “θρόνο”, ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας “προτρέπει και παρακαλά” την ηγεσία των Σκοπίων να αποδεχθούν την πρόταση.

Παράλληλα το ίδιο διάστημα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών με δικές του δηλώσεις  αναφέρει (για πρώτη φορά), ότι η “Ελλάδα και Τουρκία έχουν την βούληση για ειρηνική επίλυση των μεταξύ τους προβλημάτων”( Π.Ε. Ανατολή 10/04/05).

Ένα γεγονός το οποίο έρχεται να επιβεβαιώσει το έγγραφο Λούνς και να μας πείσει ότι η Μακεδονία, η Θράκη, η Κύπρος και το Αιγαίο, βρίσκονται στο κρισιμότερο σημείο της ιστορίας τους, σήμερα κινδυνεύουν όσο ποτέ στο παρελθόν και έγιναν διαπραγματεύσιμα από την “νέα γενιά ηγετών” της Ελληνικής “Δημοκρατίας”.

Στις εκατοντάδες χιλιάδες μηνύματα διαμαρτυρίας της ελληνικής διασποράς και του εθνικού κέντρου, η Αθήνα απαντά με τον ξαναμωραμένο “παγκόσμιο ηγέτη του ΣΑE”, οποίος με δικό του μήνυμα τάσσεται ανοικτά υπέρ των θέσεων της κυβέρνησης Καραμανλή και ζητά από τους “υπηκόους του” να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.

 Με τον τελευταίο, όμως, διαφωνεί ο αντιπρόεδρος του  “υπέρτιμος και έξαρχος βορείου και νοτίου Αμερικής”, ο οποίος με δική του ανακοίνωση δηλώνει ότι τάσσεται συμπολεμιστής στο μέτωπο των Παν μακεδονικών Ενώσεων και διαφωνεί με την πρόταση της κυβέρνησης των Αθηνών να γίνει αποδεχτή η προτεινόμενη ονομασία του Νίμιτς.

Και ενώ η πλειοψηφία των Ελλήνων του Κέντρου, θα συνεχίζει να ζει με την νιρβάνα του Ευρωπαίου, διατηρώντας την ψεύτικη αυτοπεποίθηση του πολιτικά ώριμου πολίτη, πάνω στην αδιαφορία και ανοχή της κινδυνεύει να διαπραχτεί το μεγαλύτερο έγκλημα εθνικής μειοδοσίας που γνώρισαν οι γενιές των Ελλήνων των ημερών μας.

Το ερώτημα όμως που δημιουργείται και πάλι είναι το εάν και κατά πόσον οι απόγονοι των δημιουργών του δημοκρατικού πολιτεύματος θα ανεχθούν την “δικτατορία” και το ξεπούλημα των μερικών, ή θα πιάσουν τους δρόμους με την απαίτηση της άμεσης παραίτησης της διεφθαρμένης και ξενόδουλης ηγεσίας η οποία τους επιβλήθηκε από τα ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων ;

Σε  μια περίοδο μάλιστα που οι καταπιεσμένοι λαοί της Ασίας, καθημερινά ξηλώνουν τα σκιάχτρα που τους κληροδότησε το πτωχευμένο καθεστώς των διεφθαρμένων “ηγετίσκων” του παρελθόντος.

Καιρός λοιπόν να πάρει ο Ελληνικός λαός τις τύχες του στα δικά του χέρια. 

Θ.Σ.Σ.

πηγη

από δω