Σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, που τα πράγματα δεν είχαν αγριέψει ακόμα τόσο πολύ ένεκα Ισπανίας, Κύπρου και Ιταλίας, η Γερμανία δεν θα είχε πρόβλημα να βάλει το χέρι στην τσέπη και θα δεχόταν ακόμα και την έκδοση ευρωομολόγων, υπό την προϋπόθεση όμως ότι προηγουμένως οι ασύδοτες χώρες θα εφάρμοζαν το, δια χειρός Μέρκελ, πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής για τη μείωση των ελλειμμάτων τους.
Η επιμονή αυτή του Βερολίνου, παρά τα αντίθετα αποτελέσματα που επιφέρει η πολιτική του, στηρίζεται σε ένα αρκετά διαδεδομένο αφήγημα, σχετικά με τον τρόπο που η Γερμανία είχε αντιμετωπίσει την οικονομική της δυσπραγία και ανεργία τα χρόνια μετά την επανένωση με την πρώην ανατολική Γερμανία.
Η σημερινή οικονομική ευρωστία της Γερμανίας, σύμφωνα με αυτό, αποδίδεται στο πακέτο γενναίων μεταρρυθμίσεων, την περίφημη Ατζέντα 2010, που είχαν επιβληθεί από τον Συνασπισμό σοσιαλδημοκρατών-πρασίνων εκείνη την περίοδο.
Έτσι λοιπόν, οι ιθύνοντες του Βερολίνου διατείνονται, ότι όπως και τότε, έτσι και τώρα τα μέτρα δεν μπορεί παρά να τελεσφορήσουν, αρκεί οι Έλληνες, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Ιρλανδοί να εγκαταλείψουν για λίγο την τρυφηλή ζωή και να προσπαθήσουν(!) όπως και οι Γερμανοί της περασμένης δεκαετίας.
Η πραγματικότητα όμως της Γερμανίας του τότε, και της Ευρώπης του σήμερα κάθε άλλο παρά συγκρίσιμη είναι.
Η προσπάθεια που κατέβαλαν τότε οι Γερμανοί εργαζόμενοι καμία σχέση δεν έχει με την προσπάθεια, που ελαφρά τη καρδία, καλούνται να καταβάλουν οι Νότιοι.
Το πρώτο δείχνει τη βελτίωση του δομικού ελλείμματος, (δ.ε.), της Γερμανίας στην εν λόγω περίοδο, 2002-2007, καθώς επίσης και της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας κατά τη διετία 2009-2011.
Έτσι, ανάμεσα στο 2002-2007 η Γερμανία ελάττωσε το δομικό της έλλειμμα κατά 2.9% ΑΕΠ, δηλαδή κατά 0.6 μονάδες ετησίως. Η Ελλάδα, η οποία είχε δ.ε. 12.8% ΑΕΠ το 2009, το κατέβασε στις 1.8 μονάδες το 2011, το οποίο αντιστοιχεί σε 6 μονάδες ετησίως. Δηλαδή, η Ελλάδα πέτυχε σε ένα χρόνο, ότι η Γερμανία σε έξι. Γι αυτό, άλλωστε και το γαϊδούρι ψόφησε.
Η Πορτογαλία, ομοίως, από το 9.5% το 2009, θα το πάει στο 2.2% το 2012, και η Ισπανία, από το 9.5%, στο 1.9% το 2012.
Το δεύτερο διάγραμμα, δείχνει το ποσοστό μείωσης των μισθών. Η ετήσια μείωση για τους Γερμανούς ανάμεσα στο 2002-2007 ήταν κατά μέσο όρο 0.7%, ενώ για τους Έλληνες, 6.8%, για τους Πορτογάλους 5.2% και για τους Ισπανούς 2.3%.
Όπως δε, δείχνουν αναλύσεις της Goldman Sachs, ο ρυθμός της δημοσιονομικής συρρίκνωσης έχει ένα ανώτατο όριο, η υπέρβαση του οποίου οδηγεί τελεσιδίκως σε βαθιά ύφεση. Δηλαδή, ισχύει αυτό που ο καθένας εκτός του κύκλου των ειδικών και των χρυσοπληρωμένων αντιλαμβάνεται.
Υ.Γ. τα στοιχεία είναι από ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.