Στις πόσες περικοπές μισθού, επιδομάτων και δικαιωμάτων θα έλεγες στο παιδί σου να πει ένα τεράστιο και βροντερό ΟΧΙ;

Υπάρχει λύση υπέρ του λαού; 

Και όταν λέμε υπέρ του λαού, τι ακριβώς εννοούμε; 

Να ξαναγυρίσουμε στα προ του 2009 επίπεδα; 

Η όποια λύση υπέρ του λαού, θα περάσει αναίμακτα από την έγκριση της Μέρκελ και των λοιπών τεράτων της «μητέρας» Ευρωπαϊκής Ένωσης; 

Και γιατί να γίνει αυτό; 

Μόνο και μόνο επειδή οι Έλληνες ψήφισαν διαφορετικά και θέλουν διαφορετικά;

Μερικά ερωτήματα, που ακούγονται τις τελευταίες μέρες, σε στρογγυλά και τετράγωνα τραπέζια, από πολλούς χωρίς όμως να δίνεται η κομβική απάντηση. 

Μια απάντηση που ταυτόχρονα απαντά στα παραπάνω αλλά και σε μια σειρά άλλων ερωτημάτων. Μια απάντηση που απαντά σε όλα τα ερωτήματα της μετεκλογικής περιόδου.

Η απάντηση είναι η εξής: 

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει, προς όφελος του λαού. Τίποτα ουσιαστικό, ριζικό αποτελεσματικό, όσο ο λαός δεν είναι πρωταγωνιστής, δεν είναι μπροστά, δεν είναι πρώτος. 

Όσο ο λαός δεν έχει λόγο, ρόλο, και τρόπο να επιβάλει την θέλησή του. 

Και όλα αυτά δεν επιτυγχάνονται ΜΟΝΟ με το εκλογικό αποτέλεσμα όσο διαφορετικό ή ηχηρό ήταν αυτό.

Λυπάμαι που το λέω και λυπάμαι που το διαπιστώνω. Η Κατάσταση είναι τέτοια, που το μισό  βήμα που κάναμε στις εκλογές είναι ελάχιστο στα υπόλοιπα 99,5 βήματα που πρέπει ακόμη να κάνουμε. Είναι υποχρεωτικό να κάνουμε και τα υπόλοιπα βήματα; (ένα ακόμη ερώτημα).

Είναι κάτι παραπάνω από υποχρεωτικό. Είναι Ζωτικό. 

Και τα 99,5 βήματα; (ένα ακόμη ερώτημα). Καλά ας κάνουμε τα 89,5 και ας αφήσουμε χρέος τα υπόλοιπα 10. Μαζί με τα άλλα χρέη μας ας έχουμε και μια δεκάδα βήματα.

Δυστυχώς και ευτυχώς ταυτόχρονα, με την επίθεση που έχουμε δεχτεί, με την ομοβροντία μέτρων, αλλεπάλληλων, αναποτελεσματικών, καταστροφικών, μονόπλευρων μέτρων, η όποια λύση απαιτεί κάτι παραπάνω από την επίσκεψη στην κάλπη. 

Κάτι πολύ περισσότερο. Δεν υπάρχει περίπτωση κανείς από τους εμπνευστές αυτών των πολιτικών εκτός χώρας, καμία Τρόικα, κανένα ΔΝΤ, καμία κυβέρνηση νεοφιλελευθέρων κατοικίδιων, να προσφέρει στους Έλληνες την ελευθερία τους επειδή απλά και μόνο την ζήτησαν, μια Κυριακή του Μάη.

Όσο μένουμε πιστοί στην θεωρία της εξουσιοδότησης, όσο αρκούμαστε μόνο στο βρίσιμο του ΜΕΓΚΑ, όσο περιμένουμε από εμπνευσμένους και μάγκες ηγέτες να μας σώσουν, όσο πιστεύουμε ότι σε λίγο τα πράγματα θα καλυτερεύσουν και όσο δικαιολογούμε την απουσία μας, από όσα γίνονται, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε. 

Και όλα θα πάρουν τον προδιαγεγραμμένο δρόμο της τελικής εξόντωσης και εξαθλίωσης.

Μια εβδομάδα μετά τις εκλογές το μόνο που κάνουμε με επιτυχία είναι να παρακολουθούμε τα έκτακτα των καναλιών, να βλέπουμε τον βαριεστημένο Κ.Παπούλια να πηγαινοέρχεται και να δεχόμαστε τον τρόμο και τις απειλές που στέλνουν οι ξένες εφημερίδες και τα πρωτοσέλιδα. 

Όταν θα έπρεπε να κάνουμε τα ακριβώς αντίθετα. Να τρομοκρατούμε εμείς, να γεμίζουμε εμείς τα πρωτοσέλιδά τους, να γινόμαστε εμείς έκτακτο γεγονός και να σπέρνουμε πανικό. 

Πως θα μπορούσαν να είχαν γίνει όλα αυτά; (μια ακόμη ερώτηση).

Μόνο με έναν τρόπο. 

Με έναν αποφασισμένο λαό για αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Με μια ηγεσία μέσα από αυτόν τον λαό, μαζί με τον λαό, ένα με τον λαό. Μια ατίθαση ανυπότακτη ηγεσία, ενός εξεγερμένου λαού! 

Που δεν θα δέχεται να συζητήσει τίποτα, πολύ περισσότερο να επαναδιαπραγματευθεί, ή επανεξετάσει.

Αν δεν γίνει τώρα, θα γίνει κάποτε. Μέχρι τότε θα χάνουμε χρόνο, δικαιώματα, ποιότητα ζωής και αξιοπρέπεια.

ΥΓ1. Στις πόσες περικοπές μισθού, επιδομάτων και δικαιωμάτων θα έλεγαν οι παππούδες σου ένα τεράστιο και βροντερό ΟΧΙ;

ΥΓ2. Στις πόσες περικοπές μισθού, επιδομάτων και δικαιωμάτων θα έλεγες στο παιδί σου να πει ένα τεράστιο και βροντερό ΟΧΙ;

Θύμιος Κ.