Τσίπρα θα ξαναψηφίσω!

Του Άρη Δαβαράκη

Δεν πρόφτασε να κλείσει βδομάδα και τα λεγόμενα κόμματα των μνημονίων αλλάξανε τροπάριο και λένε τώρα ότι δεν τα θέλουνε τάχα μου πια (τα μνημόνια!) και θέλουν λέει να τα επαναδιαπραγματευθούν –παρέα με τον ΣΥΡΙΖΑ όμως. 

Παράξενο δεν ακούγεται; 

Και κατηγορείται ο Τσίπρας, που πήρε ένα αυξημένο ποσοστό και πέρασε το ΠΑΣΟΚ επειδή ακριβώς υπήρξε από την αρχή και δηλωμένα «αντημνημονιακός», ότι «δεν συνεργάζεται» με αυτούς που υπέγραψαν και τα δύο μνημόνια και «θα μας καταστρέψει», θα μας πάει στη δραχμή, θα μας πτωχεύσει, δεν θα έχουμε να φάμε ούτε μπομπότα πια οι κακόμοιροι -και διάφορα άλλα.

Ο Τσίπρας λέει όχι, εγώ δεν συνεργάζομαι με το κόμμα του ΓΑΠ που είχε πάει στο ΔΝΤ πριν καν εκλεγεί, ούτε με το κόμμα του κ. Αβραμόπουλου που είχε παραγγείλει 50.000.000 εμβόλια για μια χώρα 10.000.000 κατοίκων (λέμε τώρα ένα ελαφρύ παραδειγματάκι για να μην το παραβαρύνουμε). 

Προχωράτε μόνοι σας το δρόμο που ξέρατε. 

Εγώ κατέβηκα στις εκλογές και ζήτησα την ψήφο του κόσμου για να αμφισβητήσω και να διαπραγματευτώ και, εν ανάγκη, να τα καταργήσω και μονομερώς τα μνημόνια. Δεν λέει ψέματα. Αυτά που έλεγε λέει. 

Οι άλλοι λένε ψέματα – και νομίζουν ότι θα τα χάψουμε για άλλη μια φορά, έτσι καλοσυνηθισμένοι που είναι στην απάτη. 

Αλλά δεν θέλουνε να προχωρήσουνε και μόνοι τους –γιατί ΠΑΣΟΚ με Κουβέλη και ολίγη από  Νουδούλα, κάνουνε μια χαρά κυβέρνηση. Ξέρουνε όμως ότι θα πρέπει να μας τσακίσουνε στα μέτρα τον άλλο μήνα κιόλας - και δεν θέλουνε να μείνει ούτε ΕΝΑΣ ασφαλής και «απ’ έξω»  (την Αλέκα δεν την μετράνε, είναι σαν τις μούμιες στο μουσείο του Καϊρου). 

Θέλουνε τον Τσίπρα συνυπεύθυνο. Γιατί είναι πια φανερό ότι είναι ..

εν δυνάμει (πιθανός) πρωθυπουργός μια ευρείας αριστεράς που θα διαμορφωθεί από τις καινούργιες ανάγκες, τις σημερινές, τις εδώ και τώρα. Που διαμορφώνεται ήδη –αν δεν έχει ήδη διαμορφωθεί και περιμένει τις  επόμενες εκλογές, ξεψαρωμένη πιά, να εκφραστεί.

Να σας πω την αμαρτία μου όταν είδα κι’ εγώ τον κ. Στρατούλη να μου λέει για τις τράπεζες και τον ίδιο τον Τσίπρα να ζητάει από τους πολιτικούς αρχηγούς κομμάτων (που καλώς ή κακώς τιμούσε ο λαός επί δεκαετίες με την ψήφο του) «υπογραφές μετανοίας» - τα πήρα στο κρανίο.

Θυμήθηκα τη Βουβούλα την Κωστοπούλου (καλά νάναι όπου και νάναι ο εκπληκτικός αυτός άνθρωπος) που μού είχε ρίξει μια σβουριχτή χαστούκα το 1973 (μετά την πρόβα του «Μεγάλου μας Τσίρκου» όπου εκείνη έφτιαχνε το Πρόγραμμα και εγώ ήμουν βοηθός σκηνοθέτη του Καζάκου) επειδή μ’ άκουσε να λέω από το τηλέφωνο του περιπτέρου του Μουσείου απέναντι από το καλοκαιρινό Θέατρο «Αθήναιον» στην παρέα μου «OK, see you there”  (στα «Εννιάρια» του Κώστα Ζουγανέλη εννοούσα).  «Μιλάμε Ελληνικά, είμαστε αριστεροί, όχι Αμερικανάκια, το κατάλαβες», ούρλιαξε στη μέση της Πατησίων. Εγώ σκιάχτηκα πολύ.

Διότι και αφίσες κολλούσα τις νύχτες μαζί της και μισούσα με πάθος τους συνταγματάρχες και πολλά ακόμα έκανα που δεν είναι της στιγμής –αλλά αυτά τα «αριστερά» φερσίματα  δεν τα πήγαινα ποτέ, δεν τα αποδέχτηκα ποτέ και, βεβαίως δεν τα αποδέχομαι ούτε τώρα.

 Σκιάχτηκα λοιπόν και με τον Στρατούλη και με έναν άλλον κύριο, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που νόμιζε πως είχαν στηθεί οι γκιλοτίνες στην Ομόνοια επειδή ο Αλέξης (ναι, «ο Αλέξης» – και ας κινδυνεύω από τις φτηνές ειρωνείες μερικών από σας ότι είναι «νόστιμο παλληκάρι» και γι’ αυτό τον υπερασπίζομαι), επειδή ο Αλέξης –λέμε!-  κερδίζει σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη του κόσμου – και μας κουνούσε το δάχτυλο το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, όλων των «μη αριστερών», πως θα μας βάλει στη θέση μας πολύ σύντομα (με άλλα λόγια βέβαια, εγώ σας μεταφέρω απλώς μια αίσθηση,  τα καλολογικά στοιχεία).

Ναι, το ομολογώ –σκιάχτηκα : Θυμήθηκα τον Κουλούρη στο Top’s στο Κολωνάκι να βαράει το χέρι του στο τραπέζι, το ΄81 (μετά τον θρίαμβο του Ανδρέα που ΔΕΝ ήταν θρίαμβος του Κουλούρη) και να ουρλιάζει σαν λυκάνθρωπος «θα σας γ@μ@με 20 χρόνια παλιο#$%^&*»!  

Δεν μ’ αρέσανε αυτές οι φάτσες που βγήκανε απειλητικές από τα χρονοντούλαπα του ΣΥΡΙΖΑ χάρη στην πειθώ και το πολιτικό εκτόπισμα του Αλέξη (ναι, «του Αλέξη» και ας λέτε εσείς ό,τι γουστάρετε).

Αλλά μετά συνήλθα και μάλιστα γρήγορα. Γιατί τον ψήφισα τον Τσίπρα; 

Γιατί ΔΕΝ θέλω πια τους άλλους. 

Θέλω να φύγουνε, να πάνε σπίτι τους. 

Ήδη την Κυριακή 6 Μαΐου φυγανε πολλοί και δεν θα ξαναγυρίσουνε ποτέ στα έδρανα της Βουλής –τους εύχομαι ειλικρινά τα καλύτερα και να χαρούνε ό,τι έβγαλε ο καθένας στην πλάτη μας –μακριά από μας μονάχα και ό,τι θέλουνε ας κάνουνε. 

Και γιατί θα τον ξαναψηφίσω και με τα δυό χέρια –χωρίς να σταυρώσω κανέναν όπως έκανα και την πρώτη φορά; 

Γιατί αυτός θα μας ξεκολλήσει. Αυτός, ναι, θα διαπραγματευτεί. 

Μπορεί να μην μιλάει Αμερικάνικα σαν τον Γιώργο και τον Αντώνη – δεν κάνει όμως κωλοτούμπες ούτε στα Ελληνικά, ούτε στα Γερμανικά, ούτε στα Ρώσικα (και αυτό δεν χρειάζεται μεταφραστή). 

Και για ό,τι πράγματι χρειάζεται μεταφραστή, εκεί στα headquarters υπάρχουν οι καλύτεροι. Δεν θα κολλήσουμε εκεί. Τα είδαμε και τα Harvard  και τα Yale και τις Οξφόρδες. Αυγά α-λα-κοκ χλιαρά με ασπράδι που δεν έσφιξε (λίγο γλοιώδες το παράδειγμα αλλά συγχωρέστε με, αυτή η εικόνα μου ήρθε με τα σπουδαγμένα, τόσο πολύ πιά, παλληκάρια -που μας στείλανε εδώ που είμαστε σήμερα).

Αλέξης λοιπόν και πάλι Αλέξης. Μπράβο του που επιμένει. Θα γίνει πρωθυπουργός πιο σύντομα απ’ ότι είχα φανταστεί. Γιατί δεν είναι κότα.

(Υγ: Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου φίλη Ρέα Βιτάλη που άλλα πρεσβεύει και καλά κάνει –Δημοκρατία έχουμε!)

Protagon