Χειρότερα δε γίνεται!

 Από καιρόν υπάρχουν φωνές που επισημαίνουν ότι οι επερχόμενες εκλογές είναι σικέ κι ότι η έκβασή τους είναι προσυμφωνημένη. 

 Στην εποχή της Ελληνικής Παπαδημοκρατίας, οι δανειστές εντολείς ή άλλως ειπείν, η συνέλευση των συνδίκων της πτώχευσης, είναι οι ίδιοι που, στο πέρασμα του χρόνου, πληρώθηκαν από τις πιστώσεις που αυτοί οι ίδιοι εξασφάλισαν για λογαριασμό μας για να μας προμηθεύσουν, δωροδοκώντας και υπερτιμολογώνοντας, εξοπλιστικά προγράμματα, τεχνολογία και άλλα αγαθά, με μεσάζοντες τηνGoldman Sachs και Συντροφία.

 Όταν με το ξέσπασμα της κρίσης, το μέρος αυτό του ελληνικού δημόσιου χρέους βρέθηκε συσσωρευμένο σε γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος για να διοχετευθεί στα σεντούκια εκείνου του αλήστου μνήμης κ. Τρισέ.

 Ύστερα το μέρος αυτό του ελληνικού δημόσιου χρέους, που είναι και το πιο ειδεχθές γιατί είναι το πιο σκοτεινό, έπαψε να θεωρείται “ιδιωτικό” κι εξαιρέθηκε από το κούρεμα. 

 Αντίθετα, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών, των πανεπιστημίων και των νοσοκομείων καθώς και οι οικονομίες των συνταξιούχων που τοποθέτησαν τα εφάπαξ τους σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, κατακρεουργήθηκαν.

 Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, γίνονταν δουλειές με ασφάλιστρα κινδύνου και πάρτι αγοραπωλησιών ελληνικών ομολόγων. Ασφαλώς, ο Έλληνας κεντρικός Τραπεζίτης, διευκόλυνε τους παίχτες στην επιτυχία της βεγγέρας τους κι έτσι σουρομαδήθηκαν τα ...επενδυτικά χαρτοφυλάκια χαμηλού κινδύνου. 

 Αυτή είναι, κοντολογίς, η Ελληνική Παπαδημοκρατία και οι εκπρόσωποί της που διαπραγματεύτηκαν για λογαριασμό μας και που συνασπισμένοι, μπορούν με αξιώσεις, σύμφωνα με τους δημο(σ)κόπους, να αναλάβουν ξανά την εργολαβία του μέλλοντος μας. Τα λέει και η τηλεόραση αυτά, είναι γνωστά.

 Με τη διαφθορά διάσπαρτη στην κοινωνία μας και τον παρασιτισμό καταχωνιασμένο σε παλαιά καί νεοπαγή πολιτικά κόμματα, ακόμα κι αν οι “μικρομεγάλοι” κι οι άλλοι φίλοι και παλαιοί συνεργάτες του ωραίου Άκη-Μπρούμελ, δεν καταφέρουν με τη βοήθεια του ληστρικού εκλογικού νόμου, να πάρουν τις περιπόθητες εκατόν πενήντα και μία καρέκλες, πάλι θα βρεθούν –λένε οι απαισιόδοξοι- πρόθυμοι “αντιμνημονιακοί” επίκουροι σωτήρες. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, η ελληνική πολιτική ιστορία βρίθει αποστασιών κι αποστατών.

 Αλλά ακόμα και τα σικέ παιχνίδια, καμιά φορά δεν εξελίσσονται σύμφωνα με το πρόγραμμα.

 Αξίζει ίσως, αν είστε σαν κι εμένα που σπάνια ψηφίζω, κι όποτε το έχω κάνει, πάντα το έχω μετανιώσει μετά, κι αν είστε από τους άλλους τους συνεπείς και νομοταγείς ψηφοφόρους, να έρθετε όλοι τούτη τη φορά, να πάμε να καταψηφίσομε τους εκπρόσωπους της Παπαδημοκρατίας. Και κατά προτίμηση, να εντοπίσομε και να ψηφίσουμε έντιμους κι ανιδιοτελείς ανθρώπους μέσα από τους συνδυασμούς που ανταγωνίζονται τον εκλογικό νόμο στα όρια του 3%. Έτσι, βρε αδερφέ, για να δούμε αν θα συνεχιστεί η σημερινή γελοιότητα ή αν κάτι θα γίνει για να αρχίσομε να βγαίνομε από αυτόν το βούρκο. Στο κάτω-κάτω της γραφής, χειρότερα δε γίνεται, από το μέλλον που μας επιφυλάσσεται από την Κυριακή του Παρἀλυτου και μετά. Ας τη ρίξομε τη ζαριά παρακάμπτοντας τη λογική της χαμένης ψήφου και, που ξέρετε, μπορεί  να μην έρθουν πάλι ντόρτια, ετούτη τη φορά…

 Αξίζει ίσως, αν ανήκετε στους ξεροκέφαλους κι αμετανόητους δεξιούς και έτσι θέλετε να παραμείνετε, να δαγκώσετε το ψηφοδέλτιο τουΚαμμένου Μυαλού, παρά να πριμοδοτήσετε το Συμμαθητή με το σύμπτωμα του Ιεχωβά. Τα παιδιά με τις σβάστικες φαίνεται ότι κι αυτά έχουν πιθανότητα να θρονιαστούν στην επόμενη Βουλή, αλλά αν κρίνομε από το ίνδαλμά τους που προσφάτως υπουργοποιήθηκε και αποκολλήθηκε, έχομε έναν επιπλέον λόγο να μην εμπιστευόμαστε τους νοσταλγούς απαίσιων φαντασμάτων. Παρόμοια, και νομίζω ότι αυτό είναι σαφές, δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε τον ομοϊδεάτη τους, κι άρχοντα της κωλοτούμπας, Καρα[τζα]φύρερ ή, τρισχειρότερα,  την αναβαπτισμένη στο θράσος της Βεζυροπούλα μας.

 Αξίζει ίσως, αν είστε από τους μετριοπαθείς που πάντα ψηφίζατε τους Πρασινοφρουρούς, κι όταν θυμώνατε μαζί τους το γυρίζατε στους Βένετους και τούμπαλιν, να ρίξετε το ζάλο  πάνω από το ανάχωμα που έχει στηθεί από τους επίδοξους σωτήρες και να βρεθείτε στην άλλη όχθη με τον Αλέξιο, τον άνθρωπο του Θεού. Είναι ο μόνος στην “αριστερά”  όχθη που, κατά τα λεγόμενά του, ονειρεύεται την εξουσία και πιστεύει –ο αθεόφοβος- ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Κάτι προσπαθεί να ψελλίσει και για τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, πράγμα που, αν στήσεις αυτί, ακούγεται ενδιαφέρον. Αρκεί να μην σταυρώσετε τους τυρανόσαυρους που, νομοτελειακά και μοιραία, επιβιώνουν στα ψηφοδέλτια του συνδυασμού του. Ανακαλύψτε τους φρέσκους και βοηθήστε τους να γίνουν οι Τσοχατζόπουλοι του μέλλοντος μας.

 Αξίζει ίσως, αν είστε συνεπείς κι ορθόδοξοι μέχρι ανοησίας κομμουνιστές, αλλά έχετε βαρεθεί τον ξερό, απαράλλαχτα στείρο κι ανεδαφικό συντροφικό λόγο, να χαμηλώσετε το βλέμμα σας στους μικρότερου εκλογικού βεληνεκούς θιασώτες της επαναστατικής γυμναστικής που ανέκαθεν φύτρωναν κι ευτυχώς, συνεχίζουν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.

πηγη