Αμετανόητοι καταστροφολόγοι

Το τετριμμένο περί της Δημο­κρατίας που δεν έχει αδιέξο­δα ισχύει υπό την προϋπόθε­ση ότι η λαϊκή βούληση θα καταφέρει να νικήσει όλα αυτά που την εμποδίζουν να διαμορφωθεί με σαφήνεια και να εκφραστεί με δύνα­μη και αποφασιστικότητα. 

Τα εμπόδια που πρέπει να υπερπηδηθούν είναι ήδη ολοφάνερα μετά τα όσα διαδρα­ματίστηκαν ύστερα από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και τον κύκλο των διερευνη­τικών επαφών:

♦ Πρώτο εμπόδιο ο φόβος.

♦ Δεύτερο η παραπληροφόρηση που γεννά τον φόβο.

♦ Τρίτο ο πολιτικός καιροσκοπισμός και η απάτη που τρέφουν την παραπληροφόρηση και υποδαυλίζουν τον φόβο.

Η ελληνική κοινωνία εδώ και δυόμισι χρόνια έχει ακούσει τα πάντα και μέχρι να φτάσουμε στην κάλπη θα ακούσει...

ακόμη περισσότερα.

♦ Πόσες φορές έχει έρθει η δραχμή;

♦ Πόσες φορές κινδύνεψαν οι συντά­ξεις και οι μισθοί του Δημοσίου;

♦ Πόσες φορές έντεχνα και μεθοδικά δεν καλλιεργήθηκε ο φόβος του μο­νόδρομου του μνημονίου, επειδή κά­θε παρέκκλιση υποτίθεται ότι θα οδη­γούσε στο χάος, την καταστροφή, τη διασάλευση της εσωτερικής τάξης, την επέλαση των συμμοριτών με τα Καλάσνικοφ...

Οι επιτελείς της καταστροφής έπαι­ξαν το χαρτί της κινδυνολογίας και θα συνεχίσουν να το παίζουν μέχρι τις εκλογές. Ωστόσο, ήδη, μεγάλα κομμά­τια της ελληνικής κοινωνίας έχει αντι­ληφθεί ότι ο μονόδρομος του μνημο­νίου οδηγεί τη χώρα στην άβυσσο. Με γνώμονα αυτή την πεποίθηση και με τη διάθεση να τιμωρήσει σκληρά τις πο­λιτικές δυνάμεις που κατέστρεψαν τη χώρα και εξαπάτησαν επανειλημμένα την ελληνική κοινωνία, διαμορφώθη­κε το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, το οποίο κατάφερε:

♦ Να «καθαρίσει» αυτούς που κυβέρ­νησαν τα τελευταία 40 χρόνια, χρεοκό­πησαν τη χώρα, την οδήγησαν στα μνη­μόνια και το ξεπούλημα...

♦ Να υπενθυμίσει στους Ευρωπαίους και λοιπούς αξιότιμους τοκογλύφους δανειστές και επόπτες ότι οι χώρες κυ­βερνώνται από εκλεγμένους υπευθύ­νους απέναντι στον λαό και όχι από μα­ριονέτες των ομολογιούχων.

♦ Να απαιτήσει την αλλαγή πορείας της χώρας και την επιστροφή της εξου­σίας - κυριαρχίας εκεί όπου αυτή ανή­κει. Όχι στον Ράιχενμπαχ, τον Τόμσεν και τον Τράα, αλλά στον ελληνικό λαό και την κυβέρνησή του.

Είναι προφανές ότι στις επόμενες εκλογές η ελληνική κοινωνία προσέρ­χεται στην κάλπη από καλύτερηαφετη­ρία και έχοντας την επίγνωση ότι μπο­ρεί, έχει τη δύναμη να τινάξει στον αέ­ρα τις πολιτικές των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, των οποίων τα αποτελέσματα, όπως όλοι πια βλέπουν, βιώνουν και παραδέχονται, είναι κατα­στροφικά και αδιέξοδα.

Υπό αυτή την έννοια, το πρώτο βήμα για να ξεπεραστεί το πρώτο εμπόδιο, ο φόβος, έχει ήδη γίνει.

Το δεύτερο εμπόδιο έχει να κάνει με τη συστηματική, οργανωμένη και καθοδηγούμενη από την τρόικα και τους εγχώριους υποτακτικούς της παραπληροφόρηση. Κεντρικό σημείο αυτής της παραπληροφόρησης είναι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και την ευρωζώνη και μάλιστα τώρα, μέσα στην ασταθή προεκλογική περίοδο.

Ωστόσο μια καλύτερη και πιο προσε­κτική παρακολούθηση των όσων ειδι­κότερα από εμάς γράφουν και αναλύ­ουν στον ξένο Τύπο είναι αρκετή για να αντιληφθεί και ο πιο... ανυποψίαστος ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι μόνο μια πτυχή της γενικότερης βαθιάς κρί­σης της ευρωζώνης.

«Άνευ σημασίας»

Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίο το κορυφαίο οικονομικό πρακτορείο (και όχι μόνο) ειδήσεωνBloomberg περιγράφει το θυελλώδες ευρωπαϊκό σκηνικό υπογραμμίζοντας ότι «αν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευ­ρώ, η καταστροφή της θα είναι άνευ σημασίας» μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει...Σε ανάλογο μήκος κύ­ματος το αμερικανικό Stratfor («σκιώ­δης CIA» για τους... φίλους του) διαπι­στώνει:

«Η τελευταία πράξη της Ευρώ­πης θα είναι πολιτική - όχι οικονομι­κή - και ήδη τη βλέπουμε να αρχίζει. Στο επίκεντρό της βρίσκονται η εθνι­κή κυριαρχία, η ταξική επίγνωση και ο έλεγχος της εθνικής μοίρας. Δεν είναι μια άγνωστη Ευρώπη, δεν εί­ναι όμως και μια Ευρώπη που οι Ευ­ρωπαίοι περίμεναν ότι θα ξαναδούν. Όμως, βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Η Γαλλία και η Ελλάδα δεν είναι καν το πρελούδιο. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δείχνουν προς την κορύφωση της τελευταίας πράξης».

Με πιο απλά λόγια, αυτό που δια­γράφεται από τις παραπάνω εκτιμή­σεις είναι το περιθώριο ελιγμών και διαπραγμάτευσης που διέθετε και εξακολουθεί να διαθέτει η Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου - Παπαδήμου - Σαμαρά προφανώς δεν αναζήτησαν κανένα περιθώριο διαπραγ­μάτευσης ακολουθώντας τις εντολές του Τόμσεν και του Τράα και τινάζο­ντας στον αέρα την ελληνική οικονο­μία, την κοινωνία, αλλά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Είναι προφανές ότι η πραγματικό­τητα απεχθάνεται το κενό και υπό αυτήν την έννοια η διαδικασία ανασύ­στασης του πολιτικού σκηνικού έχει ήδη αρχίσει, βρίσκεται σε εξέλιξη και θα αποκαλύπτεται όσο πλησιάζουμε στην κάλπη. Το αποτέλεσμα των εκλο­γών του Ιουνίου είναι μια άριστη ευ­καιρία για να μπουν τα θεμέλια υπό μια ουσιαστική προϋπόθεση: Οι πο­λιτικές δυνάμεις που διεκδικούν την ψήφο του κόσμου να τον αντιμετω­πίσουν με τη μέγιστη δυνατή ειλικρί­νεια και σαφήνεια...

Το νέο σκηνικό

Η νέα πολιτική σκηνή της χώρας δεν μπορεί παρά να οικοδομηθεί γύρω από τη συζήτηση και τα ερωτή­ματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία σχετι­κά με την πολιτική του μνημονίου. Κι αυτό επειδή το μνημόνιο είναι μέχρι και αυτή τη στιγμή η μόνη κατα­τεθειμένη πρόταση διακυβέρνησης της χώρας.

Η πρώτη απάντηση που ήδη έχει δώσει ο ελληνι­κός λαός είναι τόσο σαφής κατά του μνημονίου, που εξαναγκάζει τις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες το υπο­στήριξαν ως ευαγγέλιο να μιλούν εν χορώ για την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσής του. Η ελληνική κοι­νωνία παρακολουθεί με... ενδιαφέρον τις φιλότιμες προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. να βάψουν τον κατάμαυρο νεοφιλελεύθερό τους εαυτό λευκό και αμόλυντο (αντιμνημονιακό).

Κάπως έτσι, προφανώς μεγάλη εντύπωση ως προς τη συνέπεια των διακηρύξεών του προκάλεσε χθες η είδηση περί επανόδου της ακραιφνούς και συνεπούς υπέρ του μνημονίου Ντόρας στη Ν.Δ. του Σαμαρά, ο οποίος θέλει, λέει, να επαναδιαπραγματευθεί...

Ωστόσο, μεγαλύτερη σημασία από τους ιδιοτελείς πολιτικούς ελιγμούς των κατάλοιπων του παρελθό­ντος έχουν οι σαφείς, ξεκάθαρες και επεξεργασμέ­νες προτάσεις αυτών που θέλουν να προβάλουν την εναλλακτική διέξοδο, καλλιεργώντας την ελπίδα. Όσοι, λοιπόν, υποστηρίζουν ότι υπάρχει άλλος δρό­μος, θα πρέπει να τον υποδείξουν κοστολογημένο και με σαφήνεια. Με άλλα λόγια:

♦ Τι σημαίνει καταγγελία του μνημονίου;

♦ Με ποια διαδικασία;

♦ Πόσο κοστίζει;

♦ Τι κινδύνους συνεπάγεται;

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται ήδη πέρα από τα όριά του και όσοι παίξουν από εδώ και στο εξής με τη νο­ημοσύνη και την αξιοπρέπειά του θα το πληρώσουν πανάκριβα...

http://topontiki.gr/article/35573