«Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» του Χρόνη Μίσσιου.....θα πρεπε να διδάσκεται στο σχολείο!

Το να ανακαλύπτεις αργά ένα πραγματικά καλό βιβλίο είναι σαν να έχεις χάσει κάποια χρόνια από τη ζωή σου. Αυτό είναι ένα άσχημο συναίσθημα το όποιο όμως μερικές φορές εξισορροπείται από την ικανοποίηση που σου προσφέρει η ανάγνωση αυτού του βιβλίου.

 

Ο Χρόνης Μίσσιος στο βιβλίο του «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» δεν περιγράφει έναν απλό τόπο, αλλά το νησί των επιθυμιών.

 Το νησί, στο οποίο όλοι, μορφωμένοι, αμόρφωτοι, πλούσιοι, φτωχοί, έξυπνοι και αφελείς, καταφεύγουν για να ζήσουν τα όνειρά τους.

 Ένα νησί το οποίο αποτελεί σανίδα σωτηρίας για τον κάθε έναν από τους κατοίκους του, ακόμη και για τα ζωντανά.

 Στο νησί αυτό, η οποιαδήποτε ασχολία, ακόμα και η εργασία, αποτελεί.......
....... μία μοναδική απόλαυση γι' αυτόν που την εκτελεί. Γίνεται αργά, προσεχτικά και ευλαβικά, σαν για να της προσδοθεί η αξία που της πρέπει.Από τον έναν χαρακτήρα οδηγούμαστε στον άλλο και η ιστορία της ζωής του κάθε ήρωα ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, δίνοντάς μας κάθε φορά και από ένα μάθημα ζωής.

 Η κάθε ιστορία σε συνεπαίρνει με το ρυθμό της αφήγησης, είναι εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη κι όμως όλες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, αφού έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την ανάγκη της φυγής από την πραγματικότητα που έχει χτίσει γύρω μας ο σύγχρονος κόσμος, τα μέσα ενημέρωσης, η πολιτική, η «πρόοδος» και ο «πολιτισμός».

Με απλά και καθημερινά λόγια σε κάνει να αισθανθείς ότι η πραγματική πρόοδος, η απόλαυση της ύπαρξης και εν τέλει η πραγματική ζωή βρίσκεται στην επιστροφή στις ρίζες. Δηλαδή στη φύση. Εκεί μονάχα ζεις πραγματικά, ερωτεύεσαι, οσφραίνεσαι, ανακαλύπτεις τη δύναμη της φύσης και τα πραγματικά συναισθήματα.

Στις σελίδες του βιβλίου ανακαλύπτεις χαρακτήρες-αρχέτυπα. Χαρακτήρες που, αφού έχουν ζήσει την άσχημη πλευρά της σύγχρονης κοινωνίας, αποφασίζουν ότι δεν τους αφορά και προχωράνε στην ουσία των πραγμάτων. Οι σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους είναι αρχετυπικές χωρίς ψήγματα εγωισμού, απληστίας ή εκμετάλλευσης.

 Η αγάπη και η αλληλοβοήθεια είναι τόσο έντονα αισθήματα, που αγγίζουν τον αναγνώστη και τον κάνουν να νιώθει μέτοχος της παρέας αυτής.
Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο, αν διδασκόταν στα σχολεία και στα παιδιά, ίσως να έφερνε την επανάσταση. Ίσως βέβαια και γι' αυτό να μην διδάσκεται.

 Είναι ένα βιβλίο, το οποίο για μένα προσωπικά κρύβει όλο το νόημα της ζωής. Δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν -όπως υπάρχουν και στο βιβλίο- οι ταγοί της «προόδου», της εξουσίας και της καριέρας.

 Αυτοί που διδάσκουν στα παιδιά τους ότι η μόνη χαρά της ζωής βρίσκεται στην άνοδο στην κοινωνική κλίμακα, στην αύξηση των ψηφίων στους τραπεζικούς λογαριασμούς και στην «επιτυχημένη» επαγγελματική σταδιοδρομία. Αυτοί όμως δεν ζουν στον Νησί. Αλλά κάπου αλλού... μακριά (μας).
Υ.Γ. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ατέλειωτες γι' αυτό το βιβλίο, το οποίο πλέον καταχωρήθηκε ανάμεσα σε αυτά της αγαπημένης μου πεντάδας, αλλά αν δεν το διαβάσετε οι ίδιοι τα δικά μου λόγια ίσως δεν μπορούν να σας πουν τίποτα.
Λένα Βλασταρά