Από τη μέρα που αντικρίζουμε τη μαία, κουβαλάμε μια ταμπέλα να, σε όλες τις οδούς που σουλατσάρουμε.
Ο μπέμπης έχει ωραία μάτια, μεγάλο τσουτσουνάκι, η μπέμπα έχει μακριά πόδια, χοντρό κώλο, αραιά μαλλιά.
Στο σχολείο συνεχίζουμε να κουβαλάμε την ταμπελάρα και την εμπλουτίζουμε με λογής-λογής κοσμητικά: το σπασικλάκι, το γλειφτρόνι, ο cool, ο μάγκας, το πουτανάκι.
Τελειώνοντας το λύκειο, το σπασικλάκι έχει υποστηρίξει το ρόλο του σαρώνοντας τα εικοσάρια και το πουτανάκι...
παίρνοντας όλα τα μπιμπικομούρικα από δεκαπέντε και άνω.
Πρόσφατα ενημερώθηκα με δημοκρατικές διαδικασίες, ότι εφόσον έχω τολμήσει να γράψω για σχέσεις, κατασχέσεις, γαμήσια και μπουρδέλα, απαγορεύεται να έχω πολιτική άποψη ή μάλλον να την έχω, αλλά να μην τη γράφω.
Κι εγώ που νόμιζα με το ταπεινό μου μυαλό, ότι οι σχέσεις, οι κατασχέσεις, τα γαμήσια και τα μπουρδέλα ταιριάζουν γάντι με τους πολιτικάντηδες, μπερδεύτηκα μέχρι πνιγμού, αφήνοντας ξερατό τα καλαμαράκια που δυσκολεύομαι να χωνέψω σε μέρες νηστείας.
Έχοντας επιμελώς ελιχθεί ανάμεσα σε σπασικλάκια, γλειφτρόνια, πουτάνες και μάγκες, σκάλωσα στην πολιτική άποψη που θέλει συγγραφικό παρελθόν από συνδικαλιστή χαραμοφάη και πάνω, για να τολμήσω να την αγγίξω.
Εγώ που τόσα χρόνια έτρεμα τις ταμπέλες, θα έχω ένα μάτσο τεμπέλες να με κρίνουν και να μου υποδεικνύουν πόσο συχνά θα αηδιάζω, πόσο συχνά θα εκφράζω άποψη και από ποια οπτική γωνία θα την προσεγγίζω.
Θα βάλω κριτή και διαιτητή στη σκέψη μου, που τολμάει και στροφάρει σε διάφορα θέματα και δεν κολλάει στα στερεότυπα που έφτιαξαν άλλοι για εμένα, χωρίς εμένα.
Βλέπεις, κάποτε ήθελα όλοι να με αγαπάνε, προσπαθώντας να κρεμάσω μια πολύχρωμη ταμπέλα κι εγώ σε αυτό το λαιμό, που και μεγάλη μπουκιά έχει φάει και μεγάλη κουβέντα έχει σπρώξει, σε όλα τα αισθητήρια της γλώσσας.
Μου άρεσε η ταμπέλα του καλού παιδιού, που θα κατάφερνε να κρατηθεί μακριά από μίση και αλληλοσπαραγμούς.
Την ξεπέρασα κι αυτή τη φάση όμως, γιατί ευτυχώς, γρήγορα κατάλαβα ότι όσοι σε αγαπάνε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και όσοι σε μισούν σε κάνουν προσωπικότητα.
Ως πολυδιάστατη φύση τα χρειάζομαι όλα αυτά, όπως τα δάχτυλα στο χέρι. Κάποια θα σε εξυπηρετούν, κάποια θα σου δείχνουν και κάποια θα σου χώνονται. Δεν τα κόβεις όμως ποτέ.
Τώρα με την κρίση όλοι σε θέλουν να φοράς την ταμπέλα του κακομοίρη ή του επαναστάτη.
Αν δε ανήκεις σε αυτές τις ομάδες, δεν έχεις λόγο ύπαρξης σε τούτο τον κόσμο. Θα πέσουν να σε φάνε που ζήλεψες το τακούνι στη βιτρίνα και τόλμησες να το εκφράσεις κι ας αγοράζουν ράβδους χρυσού και αίμα οι μισοί επαναστάτες και κακομοίρηδες αυτής της χώρας.
Άσε που κινδυνεύεις να σε κράξουν οι μιούτουαλ… Μεγάλο κρίμα πατριώτη.
Τελικά, όταν ο ακατανόμαστος είπε ότι μαζί τα φάγαμε δίκιο είχε κι ας του κάνουμε μουτράκια που τόλμησε και μας έχρισε συνένοχους.
Κάποιοι μαζί τα φάγαμε, τα δανεικά, τα αγύριστα, τα χρυσά, τα διαμάντια και τα φιλέτα, ενώ οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να τρώμε με όρεξη τις σάρκες μας.
Κανίβαλοι είμαστε όλοι στην τρέλα πατριώτες, με τις ταμπέλες μας, τα κολλήματά μας, τα πάθη, τα μίση και κυρίως τον οχετό που βγαίνει συχνά, όχι από το στόμα μα, μα κατευθείαν από την καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.