Τα σύγχρονα «φετίχ» - κρυφά ή φανερά - των ανδρών είναι τα μπλε και κόκκινα χαπάκια, τα οποία θεραπεύουν τη σεξουαλική δυσλειτουργία και τονώνουν την αυτοεκτίμησή τους.
Η έγκριση του Βιάγκρα το 1998 από την FDΑ (Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ) άνοιξε μια νέα σελίδα στις σεξουαλικές σχέσεις, η οποία ολοένα και εμπλουτίζεται. Έτσι, σήμερα τα φάρμακα για τη στυτική δυσλειτουργία δεν λαμβάνονται μόνο από όσους πραγματικά τα χρειάζονται (το 13% περίπου των σαραντάρηδων, το 30% των πενηντάρηδων και το 47% των εξηντάρηδων, όπως έδειξε η μεγάλη μελέτη Μassachusetts Μale Αging Study), αλλά και από τον καθένα που νομίζει (εσφαλμένα) ότι έτσι θα τονώσει τη σεξουαλική ζωή του.
«Παλαιότερα πίστευαν ότι η στυτική δυσλειτουργία οφείλεται κατά 90% σε διάφορους ψυχογενείς παράγοντες» λέει ο ανδρολόγος, διευθυντής του Ουρολογικού Τμήματος στο Νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμινγκ», Ν. Αντωνίου. «Σήμερα, με την έκρηξη των γνώσεων της μοριακής βιολογίας και την κατανόηση των πολύπλοκων μηχανισμών της στύσης, οι ψυχογενείς παράγοντες τέθηκαν στο περιθώριο, πλην ορισμένων εξαιρέσεων».
Έτσι, ενώ έως πριν από μία δεκαετία, οι άνδρες χρησιμοποιούσαν διάφορα αφροδισιακά (γνωστά από την αρχαιότητα) ή έκαναν ποικίλες επεμβάσεις χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, η φαρμακοθεραπεία μπήκε σε όλο τον πλανήτη στην «πρώτη γραμμή».
Τα «θαυματουργά» χάπια - με βάση όλες τις έως σήμερα δημοσιευμένες μελέτες - δρουν με επιτυχία στο 70% των περιπτώσεων σεξουαλικής δυσλειτουργίας, ενώ ήδη ερευνώνται για πιθανή εφαρμογή τους σε άλλες παθήσεις, όπως υπερτροφία του προστάτη, πνευμονική υπέρταση και πρόωρη εκσπερμάτωση.
Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικά τα τρία φάρμακα που κυκλοφορούν:
Επιτυχάνει τη μεγαλύτερη συγκέντρωσή της στο αίμα μέσα σε 30 έως 120 λεπτά, με μέσο όρο τα 60 λεπτά.
«Συνήθως η έναρξη της δράσης της αρχίζει μία ώρα μετά τη λήψη της, αλλά μπορεί να εμφανισθεί και στη μισή ώρα» μας ενημερώνει ο κ. Αντωνίου. «Τα γεύματα με πολλά λιπαρά δυσκολεύουν την απορρόφηση του φαρμάκου και μπορεί να μειώσουν τη συγκέντρωσή του στο αίμα κατά 29%». Συνιστάται, λοιπόν, η σιλνεταναφίλη να λαμβάνεται μία ώρα πριν από τη σεξουαλική πράξη και όχι μαζί με πλούσιο γεύμα ή κατανάλωση αλκοόλ.
«Η συνιστώμενη δόση σιλντεναφίλης κυμαίνεται από ένα χάπι (25 mg) έως και 100 mg (με δόση έναρξης το δισκίο των 50 mg)», συμβουλεύει ο κ. Αντωνίου. «Από μια τελευταία αμερικανική μελέτη βρέθηκε ότι το 75% των ασθενών προτιμούν το δισκίο των 100 mg, το 23% των 50 και μόνο το 2% των 25 mg».
Παρενέργειες Oι κύριες παρενέργειες της σιλντεναφίλης, όπως φάνηκαν από πολλές έρευνες (σύμφωνα με μελέτη του Μorales at al, στο «Journal of Ιmpotence Research» το 2002), είναι:
* Πονοκέφαλος (15,8%)
* Εξάψεις στο πρόσωπο (10,5%)
* Δυσπεψία (6,5%)
* Ρινική συμφόρηση (4,5%)
* Διαταραχές όρασης (2,7%)
* Διάρροια
«Φαίνεται ότι πολλές από τις παρενέργειες έχουν σχέση με τη δόση που παίρνουν οι ασθενείς και μπορεί να περιοριστούν με μείωση της δοσολογίας» λέει ο κ. Αντωνίου. «Δεν έχουν αναφερθεί περιπτώσεις πριαπισμού». Από μία ανασκόπηση 18 κλινικών μελετών, η οποία περιελάμβανε 3.700 ασθενείς, παρατηρήθηκαν ελαφρές παρενέργειες στους 574, που ήταν όμως παροδικές. Ο πονοκέφαλος ήταν λόγος διακοπής του φαρμάκου στο 2,5% των ασθενών.
«Πρέπει να τονίσουμε με έμφαση ότι, λόγω της αγγειοδιασταλτικής δράσης της σιλντεναφίλης, η ταυτόχρονη λήψη της με νιτρώδη, μπορεί να ισχυροποιήσει τη δράση τους και να προκαλέσει έντονα υποτασικά φαινόμενα» προειδοποιεί ο κ. Αντωνίου. «Γι΄ αυτό αντενδείκνυται η χορήγησή της σε ασθενείς που λαμβάνουν νιτρώδη».
Επίσης, καλό είναι να αποφεύγεται η χρήση της σε ασθενείς που πάσχουν από στεφανιαία ανεπάρκεια, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, χαμηλή αρτηριακή πίεση (μικρότερη του 10) ή σε ασθενείς που παίρνουν πολλαπλά φαρμακευτικά σχήματα για την αντιμετώπιση της αρτηριακής υπέρτασης.
«Υπάρχουν ακόμα ειδικές οδηγίες από την FDΑ για ιδιαίτερη προσοχή σε ασθενείς με έμφραγμα του μυοκαρδίου, αγγειακό επεισόδιο, αρρυθμίες υψηλού κινδύνου ή ασταθή στηθάγχη, καθώς και σε περιπτώσεις διαφόρων μορφών αμφιβληστροειδοπάθεια» τονίζει ο κ. Αντωνίου. Νεώτερες μελέτες σε άνδρες με σταθερή στεφανιαία νόσο και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια άσκησης έδειξαν ότι δεν επηρεάζονται αρνητικά από το χάπι. Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύθηκαν το 2002 στην ιατρική επιθεώρηση «JΑΜΑ».
Η βαρντεναφίλη (Λεβίτρα) εγκρίθηκε το 2003 από την FDΑ. «Η μέγιστη συγκέντρωσή της επιτυγχάνεται στα 30 έως 120 λεπτά μετά τη χορήγησή της, ιδιαίτερα όταν ο άνδρας είναι νηστικός» λέει ο κ. Αντωνίου. «Η παράλληλη λήψη λιπαρού γεύματος μειώνει τη συγκέντρωση της ουσίας στο πλάσμα κατά 18-50%».
Συνιστάται, λοιπόν, η λήψη της να γίνεται μία ώρα πριν από τη σεξουαλική δραστηριότητα και όχι με πλούσιο γεύμα ή κατανάλωση αλκοόλ. Ο χρόνος ημίσειας ζωής της είναι 4,5 ώρες.
«Η βαρντεναφίλη, όπως και η σιλντεναφίλη, μεταβολίζεται στο ήπαρ και γι΄ αυτό πρέπει να αποφεύγεται από ασθενείς άνω των 65 χρόνων με ηπατική δυσλειτουργία» συμβουλεύει ο κ. Αντωνίου. «Επίσης, να αποφεύγεται σε ασθενείς με σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια, λόγω της συγκέντρωσης αυξημένων επιπέδων βαρντεναφίλης στο αίμα».
Αρχικά έγιναν τέσσερις μελέτες με 2.431 άνδρες, με μέση ηλικία τα 57 χρόνια. Στην αμερικανική μελέτη, το 65%, το 75% και το 80% των ανδρών που έπαιρναν βαρντεναφίλη των 5 mg, των 10 mg και των 20 mg αντίστοιχα, ήταν ικανοί για κολπική διείσδυση, σε αντίθεση με το 52% των ασθενών που έπαιρναν εικονικό φάρμακο.
Παρενέργειες Οι κυριότερες παρενέργειες της βαρντεναφίλης, όπως φάνηκε στις κλινικές μελέτες, είναι:
* Πονοκέφαλος (8-18%)
* Εξάψεις (6-13%)
* Ρινίτιδα (1-8%)
* Δυσπεψία (2-6%)
* Σπανιότατα, διαταραχή στην όραση
«Οι παρενέργειες σχετίζονται άμεσα με τη δόση και μπορεί να ελαχιστοποιηθούν με μείωση της δοσολογίας» επισημαίνει ο κ. Αντωνίου. «Δεν πρέπει, πάντως, να δίνεται σε ασθενείς που λαμβάνουν νιτρώδη, σε ασθενείς με στεφανιαία ανεπάρκεια, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, χαμηλή αρτηριακή πίεση, χαμηλή καρδιακή παροχή ή με πολλαπλό σχήμα για αντιμετώπιση αρτηριακής υπέρτασης».
Η εξέταση των καρδιαγγειακών επιδράσεων της βαρντεναφίλης κατά τη διάρκεια της άσκησης σε ασθενείς με γνωστή στεφανιαία νόσο έδειξε ότι δεν υπάρχουν αρνητικές επιδράσεις όταν η νόσος είναι σταθερή.
Η τανταλαφίλη (Σιάλις) εγκρίθηκε το 2003 από την FDΑ. «Η βιοδιαθεσιμότητα του φαρμάκου αυτού δεν έχει ακόμα καθοριστεί» λέει ο κ. Αντωνίου. «Επιτυγχάνει τη μεγαλύτερη συγκέντρωσής της στο αίμα στα 120 περίπου λεπτά (με διακύμανση μεταξύ 30 λεπτών και 6 ωρών). Έχει χρόνο ημίσειας ζωής τις 17,5 ώρες. Έτσι, σε σχέση με τα δύο άλλα φάρμακα, ο χρόνος δράσης της τανταλαφίλης είναι σημαντικά μεγαλύτερος».
Η δράση της τανταλαφίλης, όπως έχει φανεί σε διάφορες μελέτες, φθάνει τις 36 ώρες μετά τη χορήγησή της. Η συγκέντρωσή της στο πλάσμα δεν επηρεάζεται από το φαγητό ή την κατανάλωση αλκοόλ.
«Όπως, όμως, και τα άλλα δύο φάρμακα, είναι καλό να αποφεύγεται από άτομα με ηπατική ανεπάρκεια ή σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια, λόγω του μεταβολισμού της στο ήπαρ» εφιστά την προσοχή ο κ. Αντωνίου.
Παρενέργειες Αρχικά αποδείχθηκε η δραστικότητα της ουσίας σε 22 κλινικές μελέτες, με 4.000 ασθενείς. «Οι κλινικές μελέτες έδειξαν ηπιότερη εκδήλωση των γνωστών παρενεργειών των αναστολέων της ΡDΕ-5, όπως πονοκέφαλος, εξάψεις κ.ά.», ενημερώνει ο κ. Αντωνίου. «Μπορεί να παρουσιαστεί διαταραχή της όρασης, αν και σε πολύ μικρό ποσοστό των ασθενών, λόγω της υπερεκλεκτικής δράσης της ουσίας».
Όπως και με τα άλλα δύο φάρμακα, η μείωση της δόσης μειώνει και την εμφάνιση των παρενεργειών. Οι αντενδείξεις της τανταλαφίλης είναι ταυτόσημες με τις αντίστοιχες της σιλντεναφίλης και της βαρντεναφίλης.
Αν και τα χάπια του σεξ μπήκαν δυναμικά στη ζωή και των Ελλήνων ανδρών, αυτό έγινε χωρίς την απαραίτητη επιστημονική ενημέρωση και καθοδήγηση, με αποτέλεσμα συχνά τη σύγχυση, την απογοήτευση ή και σοβαρούς κινδύνους για την υγεία των ανδρών.
Τα συνήθη λάθη των ανδρών που παίρνουν αυτά τα χάπια είναι:
1 Τα λαμβάνουν ως αφροδισιακά- διεγερτικά, ενώ αυτά δρουν στον αγγειακό μηχανισμό της στύσης (και όχι στο κεντρικό νευρικό σύστημα) και δεν μπορούν να προκαλέσουν διέγερση χωρίς οπτικό ή απτικό ερέθισμα.
2 Δεν έχουν υπομονή και επιμονή και τα εγκαταλείπουν με τις πρώτες αποτυχίες.
3 Τα παίρνουν συχνά από τον φαρμακοποιό και όχι από τον ειδικό γιατρό (ουρολόγο), που θα τους κατευθύνει σωστά για τη χρήση τους και θα βρει την εξατομικευμένη δόση που τους χρειάζεται.
4 Παίρνουν μόνοι τους κατευθείαν τις μεγάλες δόσεις του φαρμάκου, οι οποίες προκαλούν παρενέργειες.
5 Δεν κάνουν προηγουμένως τις απαραίτητες εξετάσεις (κλινική εξέταση, προσδιορισμός τεστοστερόνης, αιματολογικός και καρδιολογικός έλεγχος και εξέταση σακχάρου).
Ο μηχανισμός της στύσης είναι εξαιρετικά πολύπλοκος. «Η στύση δημιουργείται όταν υπάρχει σεξουαλικός ερεθισμός, κατά τον οποίο απελευθερώνονται νευρομεταβιβαστές από τα νεύρα των σηραγγωδών σωμάτων, ενώ δημιουργείται χαλάρωση των λείων μυϊκών ινών τους» εξηγεί ο κ. Αντωνίου. Ακολουθούν τα εξής γεγονότα:
1 . Διάταση των αρτηριών και αρτηριδίων του πέους, με αποτέλεσμα την αύξηση της εισόδου αίματος.
2. Αποκλεισμός του αίματος και παγίδευσή του στις φλέβες του πέους (πίεση 100 mm Ηg).
3. Διάταση του χιτώνα που περιβάλλει τα σηραγγώδη σώματα.
4. Περαιτέρω αύξηση της πίεσης (που συσπά τον ισχιοσηραγγώδη μυ και έτσι επέρχεται πλήρης στύση).
5. Αναστολή του ενζύμου φωσφοδιεστεράση-5 (ΡDΕ-5), το οποίο απενεργοποιεί μια πολύ χρήσιμη ουσία (τη μονοφωσφορική γουανοσίνη), απαραίτητη για τη χαλάρωση των λείων μυϊκών ινών των σηραγγωδών σωμάτων. Τα τρία υπάρχοντα φάρμακα για τη θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας είναι αναστολείς αυτού του ενζύμου.
Η στυτική ανταπόκριση του άνδρα στα φάρμακα (αναστολείς της ΡDΕ-5) μπορεί να χαρακτηρισθεί πλήρης, μερική ή μηδενική. «Η επιτυχής φαρμακευτική θεραπεία χαρακτηρίζεται από μια σκληρή και σταθερή στύση έως την εκσπερμάτωση (πλήρης ανταπόκριση)», επισημαίνει ο κ. Αντωνίου. «Σε άνδρες, στους οποίους απέτυχε η θεραπεία με τα χάπια, η ανταπόκριση είναι ασθενής και η στύση δεν εμφανίζεται ή εμφανίζεται μερικώς και όχι έως το τέλος, με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται κολπική διείσδυση».
Η διακοπή του φαρμάκου μπορεί να γίνει λόγω έντονων παρενεργειών, οι οποίες εμφανίζονται σε ορισμένους ασθενείς. Σε άλλους, εμφανίζονται ήπιες παρενέργειες από τη χρήση των φαρμάκων, οι οποίες είναι ανεκτές. Απαιτείται, όμως, συνήθως να πάρουν μικρότερη δοσολογία του φαρμάκου ή να το παίρνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αποφεύγοντας παράλληλα τα πλούσια γεύματα που δημιουργούν δυσπεψία.
Η θεραπευτική αποτυχία μπορεί να οφείλεται στο φάρμακο (λόγω παρενεργειών), στον γιατρό (όταν δεν δίνει σωστές οδηγίες ή σωστή δοσολογία, κάνει κακή διάγνωση ή δεν παρακολουθεί τον ασθενή) ή στον ασθενή (έχει μεγάλες προσδοκίες, έλλειψη υπομονής, φόβο για το φάρμακο ή ψυχολογικά προβλήματα) ή ακόμα και στη σεξουαλική σύντροφο.
«Μια σοβαρή αιτία για την αποτυχία των φαρμάκων οφείλεται στις μεγάλες προσδοκίες των ασθενών, που θεωρούν αυτά τα φάρμακα ως αφροδισιακά», τονίζει ο κ. Αντωνίου. «Άλλη συχνή αιτία αποτυχίας είναι η έλλειψη υπομονής και επιμονής στη λήψη του φαρμάκου (δραστικό θεωρείται το φάρμακο όταν υπάρχει ανταπόκριση στο 75% των προσπαθειών). Επίσης, ο πόνος εκ μέρους της συντρόφου κατά τη διάρκεια της επαφής, η ανοργασμία, ο στεγνός κόλπος ή η έλλειψη σεξουαλικού ενδιαφέροντος, παίζουν αρνητικό ρόλο».
Παράγοντες που σχετίζονται με στυτική δυσλειτουργία
OPMONIKOIΣακχαρώδης διαβήτης
Υπερθυρεοειδισμός
Υποθυρεοειδισμός
Νόσοι των επινεφριδίων
Υπογοναδισμός
ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΙΚΟΙ Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια
ΟΥΡΟΛΟΓΙΚΟΙ Νόσος του Περονί
Καρκίνος προστάτη
Τραύμα του πέους
Περινεϊκός τραυματισμός
Συγγενείς ανωμαλίες
ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΟΙ Εγκεφαλικό επεισόδιο
Επιληψία
Σκλήρυνση κατά πλάκας
Νόσος του Πάρκινσον
Τραυματισμοί του νωτιαίου μυελού
Νόσος του Αλτσχάιμερ
Όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος
Περιφερική νευροπάθεια
ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΟΙΣτεφανιαία νόσος
Περιφερική αγγειοπάθεια
Εγκεφαλοαγγειακή νόσος
Αορτικό ανεύρυσμα
Υπέρταση
ΔΙΑΦΟΡΑΚάπνισμα
Παχυσαρκία
Χρόνια νεφρική ανεπάρκεια
Χημειοθεραπεία
Ακτινοβολία
Στη μεγάλη μελέτη της Βοστώνης (ΜΑSS), η οποία δημοσιεύθηκε το 2000 στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό «Journal of Urology», φάνηκε ότι η συχνότητα της στυτικής δυσλειτουργίας ήταν ιδιαίτερα αυξημένη σε άνδρες με σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, καρδιαγγειακή νόσο, χαμηλά επίπεδα «καλής» χοληστερόλης (ΗDL), καθώς επίσης και σε όσους έπαιρναν αντιανδρογόνα, αντικαταθλιπτικά, αμφεταμίνες, αντιυπερτασικά ή διουρητικά φάρμακα ή κατανάλωναν τακτικά ποσότητες αλκοόλ.
Σε περίπτωση αποτυχίας των χαπιών, υπάρχουν οι εξής εναλλακτικές λύσεις:
* Πιθανή αλλαγή από το ένα φάρμακο στο άλλο. Πιθανώς ωφελεί σ΄ ένα πολύ μικρό ποσοστό των ανδρών (5%). Δεν υπάρχουν εκτεταμένες αναφορές ώς σήμερα για το θέμα αυτό.
* Πιθανώς, αύξηση της δόσης (εφόσον το συστήσει ο γιατρός). Ίσως η χορήγηση υψηλότερων δόσεων να βοηθήσει, όπως για παράδειγμα η χορήγηση 200 mg σιλντεναφίλης ως δόση «σωτηρίας». Αυτό εξαρτάται και από τον θεράποντα γιατρό. Με τα έως σήμερα, πάντως, κλινικά δεδομένα, δεν συνιστώνται υψηλότερες δόσεις φαρμάκων, για μια πάθηση που σε τελική ανάλυση δεν κινδυνεύει η ζωή του ασθενούς.
* Βελτίωση υποκείμενων παθολογικών καταστάσεων. Η δραστικότητα των φαρμάκων είναι χαμηλότερη σε ειδικές ομάδες ανδρών, με συγκεκριμένα προβλήματα (όπως σακχαρώδη διαβήτη). Γι΄ αυτό η παρέμβαση του ανδρολόγου- ουρολόγου είναι απαραίτητη.
* Συνδυασμός με τεστοστερόνη ή ενδοπεϊκές ενέσεις
* Συμβουλές από τον ειδικό και στη σεξουαλική σύντροφο.
* Τοποθέτηση ενδοπεϊκών προθέσεων.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
Η έγκριση του Βιάγκρα το 1998 από την FDΑ (Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ) άνοιξε μια νέα σελίδα στις σεξουαλικές σχέσεις, η οποία ολοένα και εμπλουτίζεται. Έτσι, σήμερα τα φάρμακα για τη στυτική δυσλειτουργία δεν λαμβάνονται μόνο από όσους πραγματικά τα χρειάζονται (το 13% περίπου των σαραντάρηδων, το 30% των πενηντάρηδων και το 47% των εξηντάρηδων, όπως έδειξε η μεγάλη μελέτη Μassachusetts Μale Αging Study), αλλά και από τον καθένα που νομίζει (εσφαλμένα) ότι έτσι θα τονώσει τη σεξουαλική ζωή του.
«Παλαιότερα πίστευαν ότι η στυτική δυσλειτουργία οφείλεται κατά 90% σε διάφορους ψυχογενείς παράγοντες» λέει ο ανδρολόγος, διευθυντής του Ουρολογικού Τμήματος στο Νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμινγκ», Ν. Αντωνίου. «Σήμερα, με την έκρηξη των γνώσεων της μοριακής βιολογίας και την κατανόηση των πολύπλοκων μηχανισμών της στύσης, οι ψυχογενείς παράγοντες τέθηκαν στο περιθώριο, πλην ορισμένων εξαιρέσεων».
Έτσι, ενώ έως πριν από μία δεκαετία, οι άνδρες χρησιμοποιούσαν διάφορα αφροδισιακά (γνωστά από την αρχαιότητα) ή έκαναν ποικίλες επεμβάσεις χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, η φαρμακοθεραπεία μπήκε σε όλο τον πλανήτη στην «πρώτη γραμμή».
Τα «θαυματουργά» χάπια - με βάση όλες τις έως σήμερα δημοσιευμένες μελέτες - δρουν με επιτυχία στο 70% των περιπτώσεων σεξουαλικής δυσλειτουργίας, ενώ ήδη ερευνώνται για πιθανή εφαρμογή τους σε άλλες παθήσεις, όπως υπερτροφία του προστάτη, πνευμονική υπέρταση και πρόωρη εκσπερμάτωση.
Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικά τα τρία φάρμακα που κυκλοφορούν:
1. Η σιλδεναφίλη (Βιάγκρα)
Επιτυχάνει τη μεγαλύτερη συγκέντρωσή της στο αίμα μέσα σε 30 έως 120 λεπτά, με μέσο όρο τα 60 λεπτά.
«Συνήθως η έναρξη της δράσης της αρχίζει μία ώρα μετά τη λήψη της, αλλά μπορεί να εμφανισθεί και στη μισή ώρα» μας ενημερώνει ο κ. Αντωνίου. «Τα γεύματα με πολλά λιπαρά δυσκολεύουν την απορρόφηση του φαρμάκου και μπορεί να μειώσουν τη συγκέντρωσή του στο αίμα κατά 29%». Συνιστάται, λοιπόν, η σιλνεταναφίλη να λαμβάνεται μία ώρα πριν από τη σεξουαλική πράξη και όχι μαζί με πλούσιο γεύμα ή κατανάλωση αλκοόλ.
«Η συνιστώμενη δόση σιλντεναφίλης κυμαίνεται από ένα χάπι (25 mg) έως και 100 mg (με δόση έναρξης το δισκίο των 50 mg)», συμβουλεύει ο κ. Αντωνίου. «Από μια τελευταία αμερικανική μελέτη βρέθηκε ότι το 75% των ασθενών προτιμούν το δισκίο των 100 mg, το 23% των 50 και μόνο το 2% των 25 mg».
Παρενέργειες Oι κύριες παρενέργειες της σιλντεναφίλης, όπως φάνηκαν από πολλές έρευνες (σύμφωνα με μελέτη του Μorales at al, στο «Journal of Ιmpotence Research» το 2002), είναι:
* Πονοκέφαλος (15,8%)
* Εξάψεις στο πρόσωπο (10,5%)
* Δυσπεψία (6,5%)
* Ρινική συμφόρηση (4,5%)
* Διαταραχές όρασης (2,7%)
* Διάρροια
«Φαίνεται ότι πολλές από τις παρενέργειες έχουν σχέση με τη δόση που παίρνουν οι ασθενείς και μπορεί να περιοριστούν με μείωση της δοσολογίας» λέει ο κ. Αντωνίου. «Δεν έχουν αναφερθεί περιπτώσεις πριαπισμού». Από μία ανασκόπηση 18 κλινικών μελετών, η οποία περιελάμβανε 3.700 ασθενείς, παρατηρήθηκαν ελαφρές παρενέργειες στους 574, που ήταν όμως παροδικές. Ο πονοκέφαλος ήταν λόγος διακοπής του φαρμάκου στο 2,5% των ασθενών.
«Πρέπει να τονίσουμε με έμφαση ότι, λόγω της αγγειοδιασταλτικής δράσης της σιλντεναφίλης, η ταυτόχρονη λήψη της με νιτρώδη, μπορεί να ισχυροποιήσει τη δράση τους και να προκαλέσει έντονα υποτασικά φαινόμενα» προειδοποιεί ο κ. Αντωνίου. «Γι΄ αυτό αντενδείκνυται η χορήγησή της σε ασθενείς που λαμβάνουν νιτρώδη».
Επίσης, καλό είναι να αποφεύγεται η χρήση της σε ασθενείς που πάσχουν από στεφανιαία ανεπάρκεια, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, χαμηλή αρτηριακή πίεση (μικρότερη του 10) ή σε ασθενείς που παίρνουν πολλαπλά φαρμακευτικά σχήματα για την αντιμετώπιση της αρτηριακής υπέρτασης.
«Υπάρχουν ακόμα ειδικές οδηγίες από την FDΑ για ιδιαίτερη προσοχή σε ασθενείς με έμφραγμα του μυοκαρδίου, αγγειακό επεισόδιο, αρρυθμίες υψηλού κινδύνου ή ασταθή στηθάγχη, καθώς και σε περιπτώσεις διαφόρων μορφών αμφιβληστροειδοπάθεια» τονίζει ο κ. Αντωνίου. Νεώτερες μελέτες σε άνδρες με σταθερή στεφανιαία νόσο και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια άσκησης έδειξαν ότι δεν επηρεάζονται αρνητικά από το χάπι. Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύθηκαν το 2002 στην ιατρική επιθεώρηση «JΑΜΑ».
2. Η βαρδεναφίλη (Λεβίτρα)
Η βαρντεναφίλη (Λεβίτρα) εγκρίθηκε το 2003 από την FDΑ. «Η μέγιστη συγκέντρωσή της επιτυγχάνεται στα 30 έως 120 λεπτά μετά τη χορήγησή της, ιδιαίτερα όταν ο άνδρας είναι νηστικός» λέει ο κ. Αντωνίου. «Η παράλληλη λήψη λιπαρού γεύματος μειώνει τη συγκέντρωση της ουσίας στο πλάσμα κατά 18-50%».
Συνιστάται, λοιπόν, η λήψη της να γίνεται μία ώρα πριν από τη σεξουαλική δραστηριότητα και όχι με πλούσιο γεύμα ή κατανάλωση αλκοόλ. Ο χρόνος ημίσειας ζωής της είναι 4,5 ώρες.
«Η βαρντεναφίλη, όπως και η σιλντεναφίλη, μεταβολίζεται στο ήπαρ και γι΄ αυτό πρέπει να αποφεύγεται από ασθενείς άνω των 65 χρόνων με ηπατική δυσλειτουργία» συμβουλεύει ο κ. Αντωνίου. «Επίσης, να αποφεύγεται σε ασθενείς με σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια, λόγω της συγκέντρωσης αυξημένων επιπέδων βαρντεναφίλης στο αίμα».
Αρχικά έγιναν τέσσερις μελέτες με 2.431 άνδρες, με μέση ηλικία τα 57 χρόνια. Στην αμερικανική μελέτη, το 65%, το 75% και το 80% των ανδρών που έπαιρναν βαρντεναφίλη των 5 mg, των 10 mg και των 20 mg αντίστοιχα, ήταν ικανοί για κολπική διείσδυση, σε αντίθεση με το 52% των ασθενών που έπαιρναν εικονικό φάρμακο.
Παρενέργειες Οι κυριότερες παρενέργειες της βαρντεναφίλης, όπως φάνηκε στις κλινικές μελέτες, είναι:
* Πονοκέφαλος (8-18%)
* Εξάψεις (6-13%)
* Ρινίτιδα (1-8%)
* Δυσπεψία (2-6%)
* Σπανιότατα, διαταραχή στην όραση
«Οι παρενέργειες σχετίζονται άμεσα με τη δόση και μπορεί να ελαχιστοποιηθούν με μείωση της δοσολογίας» επισημαίνει ο κ. Αντωνίου. «Δεν πρέπει, πάντως, να δίνεται σε ασθενείς που λαμβάνουν νιτρώδη, σε ασθενείς με στεφανιαία ανεπάρκεια, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, χαμηλή αρτηριακή πίεση, χαμηλή καρδιακή παροχή ή με πολλαπλό σχήμα για αντιμετώπιση αρτηριακής υπέρτασης».
Η εξέταση των καρδιαγγειακών επιδράσεων της βαρντεναφίλης κατά τη διάρκεια της άσκησης σε ασθενείς με γνωστή στεφανιαία νόσο έδειξε ότι δεν υπάρχουν αρνητικές επιδράσεις όταν η νόσος είναι σταθερή.
3. Η τανταλαφίλη (Σιάλις)
Η τανταλαφίλη (Σιάλις) εγκρίθηκε το 2003 από την FDΑ. «Η βιοδιαθεσιμότητα του φαρμάκου αυτού δεν έχει ακόμα καθοριστεί» λέει ο κ. Αντωνίου. «Επιτυγχάνει τη μεγαλύτερη συγκέντρωσής της στο αίμα στα 120 περίπου λεπτά (με διακύμανση μεταξύ 30 λεπτών και 6 ωρών). Έχει χρόνο ημίσειας ζωής τις 17,5 ώρες. Έτσι, σε σχέση με τα δύο άλλα φάρμακα, ο χρόνος δράσης της τανταλαφίλης είναι σημαντικά μεγαλύτερος».
Η δράση της τανταλαφίλης, όπως έχει φανεί σε διάφορες μελέτες, φθάνει τις 36 ώρες μετά τη χορήγησή της. Η συγκέντρωσή της στο πλάσμα δεν επηρεάζεται από το φαγητό ή την κατανάλωση αλκοόλ.
«Όπως, όμως, και τα άλλα δύο φάρμακα, είναι καλό να αποφεύγεται από άτομα με ηπατική ανεπάρκεια ή σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια, λόγω του μεταβολισμού της στο ήπαρ» εφιστά την προσοχή ο κ. Αντωνίου.
Παρενέργειες Αρχικά αποδείχθηκε η δραστικότητα της ουσίας σε 22 κλινικές μελέτες, με 4.000 ασθενείς. «Οι κλινικές μελέτες έδειξαν ηπιότερη εκδήλωση των γνωστών παρενεργειών των αναστολέων της ΡDΕ-5, όπως πονοκέφαλος, εξάψεις κ.ά.», ενημερώνει ο κ. Αντωνίου. «Μπορεί να παρουσιαστεί διαταραχή της όρασης, αν και σε πολύ μικρό ποσοστό των ασθενών, λόγω της υπερεκλεκτικής δράσης της ουσίας».
Όπως και με τα άλλα δύο φάρμακα, η μείωση της δόσης μειώνει και την εμφάνιση των παρενεργειών. Οι αντενδείξεις της τανταλαφίλης είναι ταυτόσημες με τις αντίστοιχες της σιλντεναφίλης και της βαρντεναφίλης.
Λάθη στη χρήση
Αν και τα χάπια του σεξ μπήκαν δυναμικά στη ζωή και των Ελλήνων ανδρών, αυτό έγινε χωρίς την απαραίτητη επιστημονική ενημέρωση και καθοδήγηση, με αποτέλεσμα συχνά τη σύγχυση, την απογοήτευση ή και σοβαρούς κινδύνους για την υγεία των ανδρών.
Τα συνήθη λάθη των ανδρών που παίρνουν αυτά τα χάπια είναι:
1 Τα λαμβάνουν ως αφροδισιακά- διεγερτικά, ενώ αυτά δρουν στον αγγειακό μηχανισμό της στύσης (και όχι στο κεντρικό νευρικό σύστημα) και δεν μπορούν να προκαλέσουν διέγερση χωρίς οπτικό ή απτικό ερέθισμα.
2 Δεν έχουν υπομονή και επιμονή και τα εγκαταλείπουν με τις πρώτες αποτυχίες.
3 Τα παίρνουν συχνά από τον φαρμακοποιό και όχι από τον ειδικό γιατρό (ουρολόγο), που θα τους κατευθύνει σωστά για τη χρήση τους και θα βρει την εξατομικευμένη δόση που τους χρειάζεται.
4 Παίρνουν μόνοι τους κατευθείαν τις μεγάλες δόσεις του φαρμάκου, οι οποίες προκαλούν παρενέργειες.
5 Δεν κάνουν προηγουμένως τις απαραίτητες εξετάσεις (κλινική εξέταση, προσδιορισμός τεστοστερόνης, αιματολογικός και καρδιολογικός έλεγχος και εξέταση σακχάρου).
Ο μηχανισμός της στύσης
Ο μηχανισμός της στύσης είναι εξαιρετικά πολύπλοκος. «Η στύση δημιουργείται όταν υπάρχει σεξουαλικός ερεθισμός, κατά τον οποίο απελευθερώνονται νευρομεταβιβαστές από τα νεύρα των σηραγγωδών σωμάτων, ενώ δημιουργείται χαλάρωση των λείων μυϊκών ινών τους» εξηγεί ο κ. Αντωνίου. Ακολουθούν τα εξής γεγονότα:
1 . Διάταση των αρτηριών και αρτηριδίων του πέους, με αποτέλεσμα την αύξηση της εισόδου αίματος.
2. Αποκλεισμός του αίματος και παγίδευσή του στις φλέβες του πέους (πίεση 100 mm Ηg).
3. Διάταση του χιτώνα που περιβάλλει τα σηραγγώδη σώματα.
4. Περαιτέρω αύξηση της πίεσης (που συσπά τον ισχιοσηραγγώδη μυ και έτσι επέρχεται πλήρης στύση).
5. Αναστολή του ενζύμου φωσφοδιεστεράση-5 (ΡDΕ-5), το οποίο απενεργοποιεί μια πολύ χρήσιμη ουσία (τη μονοφωσφορική γουανοσίνη), απαραίτητη για τη χαλάρωση των λείων μυϊκών ινών των σηραγγωδών σωμάτων. Τα τρία υπάρχοντα φάρμακα για τη θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας είναι αναστολείς αυτού του ενζύμου.
Τα αίτια της αποτυχίας
Η στυτική ανταπόκριση του άνδρα στα φάρμακα (αναστολείς της ΡDΕ-5) μπορεί να χαρακτηρισθεί πλήρης, μερική ή μηδενική. «Η επιτυχής φαρμακευτική θεραπεία χαρακτηρίζεται από μια σκληρή και σταθερή στύση έως την εκσπερμάτωση (πλήρης ανταπόκριση)», επισημαίνει ο κ. Αντωνίου. «Σε άνδρες, στους οποίους απέτυχε η θεραπεία με τα χάπια, η ανταπόκριση είναι ασθενής και η στύση δεν εμφανίζεται ή εμφανίζεται μερικώς και όχι έως το τέλος, με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται κολπική διείσδυση».
Η διακοπή του φαρμάκου μπορεί να γίνει λόγω έντονων παρενεργειών, οι οποίες εμφανίζονται σε ορισμένους ασθενείς. Σε άλλους, εμφανίζονται ήπιες παρενέργειες από τη χρήση των φαρμάκων, οι οποίες είναι ανεκτές. Απαιτείται, όμως, συνήθως να πάρουν μικρότερη δοσολογία του φαρμάκου ή να το παίρνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αποφεύγοντας παράλληλα τα πλούσια γεύματα που δημιουργούν δυσπεψία.
Η θεραπευτική αποτυχία μπορεί να οφείλεται στο φάρμακο (λόγω παρενεργειών), στον γιατρό (όταν δεν δίνει σωστές οδηγίες ή σωστή δοσολογία, κάνει κακή διάγνωση ή δεν παρακολουθεί τον ασθενή) ή στον ασθενή (έχει μεγάλες προσδοκίες, έλλειψη υπομονής, φόβο για το φάρμακο ή ψυχολογικά προβλήματα) ή ακόμα και στη σεξουαλική σύντροφο.
«Μια σοβαρή αιτία για την αποτυχία των φαρμάκων οφείλεται στις μεγάλες προσδοκίες των ασθενών, που θεωρούν αυτά τα φάρμακα ως αφροδισιακά», τονίζει ο κ. Αντωνίου. «Άλλη συχνή αιτία αποτυχίας είναι η έλλειψη υπομονής και επιμονής στη λήψη του φαρμάκου (δραστικό θεωρείται το φάρμακο όταν υπάρχει ανταπόκριση στο 75% των προσπαθειών). Επίσης, ο πόνος εκ μέρους της συντρόφου κατά τη διάρκεια της επαφής, η ανοργασμία, ο στεγνός κόλπος ή η έλλειψη σεξουαλικού ενδιαφέροντος, παίζουν αρνητικό ρόλο».
Παράγοντες που σχετίζονται με στυτική δυσλειτουργία
OPMONIKOIΣακχαρώδης διαβήτης
Υπερθυρεοειδισμός
Υποθυρεοειδισμός
Νόσοι των επινεφριδίων
Υπογοναδισμός
ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΙΚΟΙ Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια
ΟΥΡΟΛΟΓΙΚΟΙ Νόσος του Περονί
Καρκίνος προστάτη
Τραύμα του πέους
Περινεϊκός τραυματισμός
Συγγενείς ανωμαλίες
ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΟΙ Εγκεφαλικό επεισόδιο
Επιληψία
Σκλήρυνση κατά πλάκας
Νόσος του Πάρκινσον
Τραυματισμοί του νωτιαίου μυελού
Νόσος του Αλτσχάιμερ
Όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος
Περιφερική νευροπάθεια
ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΟΙΣτεφανιαία νόσος
Περιφερική αγγειοπάθεια
Εγκεφαλοαγγειακή νόσος
Αορτικό ανεύρυσμα
Υπέρταση
ΔΙΑΦΟΡΑΚάπνισμα
Παχυσαρκία
Χρόνια νεφρική ανεπάρκεια
Χημειοθεραπεία
Ακτινοβολία
Στη μεγάλη μελέτη της Βοστώνης (ΜΑSS), η οποία δημοσιεύθηκε το 2000 στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό «Journal of Urology», φάνηκε ότι η συχνότητα της στυτικής δυσλειτουργίας ήταν ιδιαίτερα αυξημένη σε άνδρες με σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, καρδιαγγειακή νόσο, χαμηλά επίπεδα «καλής» χοληστερόλης (ΗDL), καθώς επίσης και σε όσους έπαιρναν αντιανδρογόνα, αντικαταθλιπτικά, αμφεταμίνες, αντιυπερτασικά ή διουρητικά φάρμακα ή κατανάλωναν τακτικά ποσότητες αλκοόλ.
Τι να κάνετε
Σε περίπτωση αποτυχίας των χαπιών, υπάρχουν οι εξής εναλλακτικές λύσεις:
* Πιθανή αλλαγή από το ένα φάρμακο στο άλλο. Πιθανώς ωφελεί σ΄ ένα πολύ μικρό ποσοστό των ανδρών (5%). Δεν υπάρχουν εκτεταμένες αναφορές ώς σήμερα για το θέμα αυτό.
* Πιθανώς, αύξηση της δόσης (εφόσον το συστήσει ο γιατρός). Ίσως η χορήγηση υψηλότερων δόσεων να βοηθήσει, όπως για παράδειγμα η χορήγηση 200 mg σιλντεναφίλης ως δόση «σωτηρίας». Αυτό εξαρτάται και από τον θεράποντα γιατρό. Με τα έως σήμερα, πάντως, κλινικά δεδομένα, δεν συνιστώνται υψηλότερες δόσεις φαρμάκων, για μια πάθηση που σε τελική ανάλυση δεν κινδυνεύει η ζωή του ασθενούς.
* Βελτίωση υποκείμενων παθολογικών καταστάσεων. Η δραστικότητα των φαρμάκων είναι χαμηλότερη σε ειδικές ομάδες ανδρών, με συγκεκριμένα προβλήματα (όπως σακχαρώδη διαβήτη). Γι΄ αυτό η παρέμβαση του ανδρολόγου- ουρολόγου είναι απαραίτητη.
* Συνδυασμός με τεστοστερόνη ή ενδοπεϊκές ενέσεις
* Συμβουλές από τον ειδικό και στη σεξουαλική σύντροφο.
* Τοποθέτηση ενδοπεϊκών προθέσεων.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.