O Ρέσλερ απολύει – ή, καλύτερα, «ανασχηματίζει» – υπουργούς, χωρίς αυτό να προκαλεί τη γενική έκπληξη ή ενόχληση. Τι είναι ένας υπουργός – ακόμη και αν μιλάμε για τον... Χρυσοχοΐδη – μπροστά στη σωτηρία της χώρας από τα «άκρα» που απειλούν τη δημοκρατία;

Μέχρι τελικής (κατα)πτώσεως...

Μέχρι το βράδυ η αναδιάρθρωση του χρέους προς ιδιώτες (PSI) θα έχει «κλειδώσει», όπως έδειξαν από νωρίς χθες όλες οι διαρροές, εκτιμήσεις και επίσημες δηλώσεις.

Άλλωστε οι πιθανότητες να πάει κάτι... στραβά ήταν εξ αρχής ελάχιστες από την ώρα που τα πρόβατα προς σφαγή ήταν κυρίως εγχώρια: ασφαλισμένοι και αποταμιευτές. 

Αφού αυτοί – οι κυρίως στόχοι – θυσιάστηκαν, τα πανιά του PSI ήταν λογικό να φουσκώσουν. Από αύριο θα μάθουμε, τέλος, και για τα απόνερα.

Όποια όμως κι αν είναι τα απόνερα, αν υποθέσουμε ότι θα ακολουθήσει – κατά το συμφωνημένο πρόγραμμα – το νέο δάνειο, οι σημαντικοί στόχοι των δανειστών θα έχουν επιτευχθεί:

● Μπορεί τα θύματα – ασφαλισμένοι και μικροαποταμιευτές – να ματώσουν, για κάποιους με δραματικές συνέπειες, αλλά οι τράπεζες και άλλοι...

«θεσμικοί» θα έχουν διασφαλιστεί πλήρως. Μια κανονική εσωτερική χρεοκοπία, σε συνδυασμό με την πλήρη διασφάλιση των μεγάλων δανειστών.

● Το ελεύθερο, εσωτερικό και σε ελληνικό δίκαιο χρέος θα αντικατασταθεί πλήρως και μάλιστα αυξημένο με ενυπόθηκο, διακρατικό, σε αγγλικό δίκαιο, κλειδωμένο σε υψηλό επιτόκιο για πολλά χρόνια και... ακόμη μεγαλύτερο. Σε καμιά περίπτωση πάντως διαχειρίσιμο.

● Το νέο αυτό χρέος, στη νέα του μορφή, απαλλάσσει σε έναν σοβαρό βαθμό την ευρωζώνη από τον κίνδυνο που συνεπάγεται μια «ανεξέλεγκτη» χρεοκοπία. Συνεπώς ανοίγει ο δρόμος για μια ελεγχόμενη εν ευθέτω χρόνω. Κυρίως όμως εξασφαλίζεται ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον, χωρίς ιδιαίτερα αυξημένο πόνο, να κάνει του κεφαλιού της.

● Συνεπεία των παραπάνω η Ελλάδα δεν θα διαθέτει πλέον κανένα διαπραγματευτικό χαρτί και θα πρέπει να είναι απολύτως υπάκουη, ακόμη και αν αδυνατεί να καταβάλει το τεράστιο κόστος της παράλογης προσαρμογής που της ζητείται, η οποία σε ολόκληρο τον κόσμο – εκτός από το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και τους νταβατζήδες της εγχώριας διαπλοκής – «διαβάζεται» ως οικονομική δολοφονία.

Ήδη άλλωστε η τρόικα και η Γερμανία, μέσω της Task Force του Ράιχενμπαχ, συμπεριφέρεται σαν δύναμη κατοχής (σελίδα 5 στο σημερινό «Ποντίκι»).

Κατόπιν τούτων μπορούμε με άνεση να πάμε πλέον ακόμη και για εκλογές. Αρκεί να μην παρακούσουμε τους κυρίους Σόιμπλε, Ρέσλερ, Γιούνκερ, Ρεν, αλλά και τους Έλληνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι αποφασίζουν και διατάσσουν – και δεν σηκώνουν κουβέντα – όχι μόνο ποιους θα ψηφίσουμε, αλλά και πώς αυτοί που θα ψηφίσουμε θα πρέπει να κυβερνήσουν, με ποιους στόχους και καθήκοντα, με ποια πρόσωπα, με ποιο μοντέλο διακυβέρνησης.

Για τους στόχους δεν συζητάμε, αφού αυτοί έχουν ήδη υπογραφεί και πλέον η υλοποίησή τους είναι απολύτως προδιαγεγραμμένη (σελίδα 18, 19, 20 στο σημερινό «Ποντίκι») ακριβώς επειδή η κυβέρνηση Παπαδήμου παρέδωσε και τα τελευταία διαπραγματευτικά όπλα δεσμεύοντας όχι μόνο την αμέσως επόμενη, αλλά πολλές ακόμη κυβερνήσεις.

Ήδη, πάντως, ο Ρέσλερ απολύει – ή, καλύτερα, «ανασχηματίζει» – υπουργούς, χωρίς αυτό να προκαλεί τη γενική έκπληξη ή ενόχληση. Τι είναι ένας υπουργός – ακόμη και αν μιλάμε για τον... Χρυσοχοΐδη – μπροστά στη σωτηρία της χώρας από τα «άκρα» που απειλούν τη δημοκρατία;

Εξ άλλου ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσεις τη δημοκρατία, την οποία απειλούν ξεδιάντροπα τα πολιτικά «άκρα», είναι να την αποσύρεις για λίφτινγκ. Για να μην γίνει μάλιστα κάποιο απροσδόκητο λάθος και της κόψεις τη μύτη ή το αφτί, τη δένεις σφιχτά «επί της χειρουργικής κλίνης» μέχρι να τελειώσει η επέμβαση. Και τη φύλαξή της αναλαμβάνουν οι εξ απονομής «άριστοι» νταβατζήδες, ρουφιάνοι, μαριονέτες κ.λπ. της πανταχού παρούσας και τα πάντα πληρούσας τρόικας. Μέχρι τελικής (κατα)πτώσεως...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου