Το Λιβάδι Ολύμπου σεμνύνεται που σε καίρια στιγμή για το έθνος μας χάρισε στην πατρίδα ένα τέτοιο λαμπρό παλικάρι.,,

Γεωργάκης Ολύμπιος

Ο εθνικός μας ήρωας Γεωργάκης Ολύμπιος κατάγεται από την ηρωική οικογένεια των Λαζαίων με έδρα το Λιβάδι και για 20 χρόνια στη συνέχεια τη Μηλιά Πιερίας, οπού έκτισαν σε ιδιόκτητη γη και τον περιβόητο Πύργο τους, φάρα που πρόσφερε στο βωμό της Εθνικής ανεξα­ρτησίας πριν και μετά την επανάσταση του 1821 πάνω από 400 θύματα!



Γεννήθηκε στο Λιβάδι το Μάιο του 1772. Γονείς του ήταν ο Νικόλαος και η Νικολέτα που πέθανε πρόωρα και την ανατροφή του ανέλαβε η γιαγιά του Αγνή.

Παρακολούθησε μαθήματα στο ονομαστό Σχολείο του Λιβαδίου με φωτισμένους δασκάλους στην εποχή του τον Ιωνά Σπαρμιώτη και Ιωάννη Πέζαρο.

Έφηβος ο Γιωργάκης και μέχρι το 1798 εκπαιδεύεται στο στρατόπεδο του συγγενή του ‘Εξαρχου Λάζου, γενά­ρχη των Λαζαίων, και εξελίσσεται σε πρωτοπαλίκαρο του, άριστος μαθητής και πολεμιστής ατρόμητος. Είναι η εποχή που ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων μεθοδεύει την ίδρυση μεγάλου Αλβανικού κράτους, αποσχιστικά προς τη Μεγάλη Πύλη, και άλλοτε με τη διπλωματία και άλλοτε με τη βία επιχειρεί το παράτολμο έργο του.

Οι Ολύμπιοι, αρνούμενοι να αλλάξουν αφεντικά στο σβέρκο τους, μάχονται και εναντίον των Τούρκων και εναντίον του ...
Αλή Πασά, που με το γιο του Μουχτάρ φτάνουν μέχρι το Λιβάδι.

Στη συνέχεια ο Γιωργάκης, μαζί με άλλους αρμα­τολούς από τη Μακεδονία, καταφεύγει στη Σερβία, όπου Ενώνεται με τις δυνάμεις του Καραγεώργη και συμμετέχει στον παμβαλκανικό ξεσηκωμό ενάντια στους Τούρκους, οραματιστής και εκτελεστής μαζί των ιδεών του Ρήγα όπως αυτό καταφαίνεται από τη διακήρυξη του στους Τσαρένους, τους αγρότες δηλαδή των Βαλκανίων.

Συμμετέχει και διακρίνεται στους νικηφόρους αγώνες στο Όστροβο, το Στούβικ, το Βιδίνιο, και η φήμη του φτάνει στον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Τσάρο της Ρωσίας Αλέξανδρο.

Αναγορεύεται έτσι σε συνταγματάρχη του ρωσικού στρατού και, λόγω της κατάρτισης του, συμμετέχει ως ακόλουθος της ρωσικής πρεσβείας στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815.

Στα χρόνια της εθνεγερσίας, ως υψηλόβαθμο μέλος της Φιλικής Εταιρίας, διορίζεται αρχιστράτηγος των Ελληνικών Δυνάμεων στο Δούναβη και αρχίζει τη μαρτυρική του διαδρομή στο Δραγατσάνι και το Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, μετρώντας τα θύματα του Ιερού μας Λόχου, ύστερα από την προδοσία του Βλαδιμηρέσκου, και σώζοντας διάτρητη την Ελληνική σημαία της τιμής.

Το κίνημα δέχθηκε θανάσιμο πλήγμα κι ο αρχι­στράτηγος φυγαδεύει τον Υψηλάντη στην Αυστρία, ενώ ο ίδιος επιστρέφει για να συνεχίσει τον αγώνα στη Ρουμανία. Παγιδεύτηκε όμως και πολιορκήθηκε από υπέρτατες δυνάμεις με τα παλικάρια του στη μακρινή Μονή του Σέκου, στα Καρπάθια όρη.

Εκεί, αρνούμενος κάθε διαπραγμάτευση με τους Τούρκους, αμύνθηκε σκληρά, κι όταν όλα τελείωναν, έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του καμπαναριού και μαζί με τους άνδρες του – που αρνήθηκαν να τον εγκαταλείψουν και να παραδοθούν – τινάχτηκε στον αέρα, εξαϋλωμένος άγγελος στο Πάνθεο των Εθνικών ηρώων.

Αν επιζούσε, σίγουρα θα πρωταγωνιστούσε στα πολεμικά και ειρηνικά έργα της πατρίδας μας με την άρτια κατάρτιση του και την αδιαφιλονίκητη αποδοχή του από Έλληνες και ξένους που συμμετείχαν τότε ενεργά στη διαμόρφωση της μοίρας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Το Λιβάδι Ολύμπου σεμνύνεται που σε καίρια στιγμή για το έθνος μας χάρισε στην πατρίδα ένα τέτοιο λαμπρό παλικάρι.

Γιώργος Ράπτης

Από: http://www.livadi.gr/

http://athriskos.gr/?p=7362