...καλά εσύ έφυγες τόσο νωρίς...

Ήταν η 1η του Νοέμβρη του 1989 που μια ομάδα εργαζομένων ξεκινήσαμε έχοντας διευθυντή ΕΣΕΝΑ να δημιουργήσουμε και να λειτουργήσουμε την Επαγγελματική κατάρτιση...για τα παιδιά με αναπηρίες. Από την πρώτη στιγμή αρνήθηκες τον πληθυντικό προς εσένα... 
και μας αντιμετώπιζες με απλότητα, με απέρριτο ντύσιμο, ειλικρίνεια και πνεύμα γεμάτο συνεργασίας και ΟΧΙ εξουσίας.
Κάθε πρωί με ένα τεράστιο χαμόγελο σκορπούσες αισιοδοξία σε όλους μας και ιδιαίτερα στα παιδιά που τρέχανε να χωθούν στην αγκαλιά σου.

Προσπάθειά σου να παραβλέπουμε μικροπρέπειες, σχόλια και να έχουμε σαν στόχο μας να αυτοπροσδιοριζόμαστε και ΟΧΙ να εξουσιαζόμαστε!!!

Ήσουν οικονομολόγος, λογιστής, εκπονητής των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων (όταν οι άλλες μονάδες στην Ελλάδα έδιναν τεράστια ποσά σε αναπτυξιακές για αυτό το σκοπό) και ξημερώναμε μαζί σου για να προλάβουμε τις προθεσμίες, φυσικά χωρίς να πληρώνεται κανείς υπερωρίες.

Συγχρόνως διευθυντής με το δικό σου όρο δηλαδή να επωμίζεσαι την ευθύνη όλων μας για κάθε απλό ή σοβαρό λάθος μας!!! στην εφαρμογή των προγραμμάτων του Φορέα μας.

Κάθε φορά που προέκυπτε κάποια σύγκρουση ανάμεσα στο προσωπικό ήσουν εκείνος που διοργάνωνε ένα απλό «τσιμπούσι» όπως το αποκαλούσε στο τέλος του ωραρίου στο χώρο τους δουλειάς για την ομαλοποίηση των σχέσεών μας ..και το ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΣ!!!

Ήσουν δυνατός και ποτέ «μικρός» ώστε να ασχολείσαι με μικρά πράγματα.. δεν ήσουν μικρόψυχος. Δεν παράβαινες τις αρχές σου για μικροσυμφέροντα. Δεν ήσουν ΠΟΤΕ βολεψάκιας. Πάλευες έντιμα και προχωρούσες χωρίς να προσκυνάς. Χαιρόσουν να δίνεις ηθικά και υλικά, γιατί είχες τη δύναμη να στερηθείς και έτσι ευχαριστούσες τον εαυτό σου. Δεν άφηνες ΠΟΤΕ ανασφάλειες να επηρεάζουν τις πράξεις σου... ακόμη κι όταν ένιωθες πως σε αδικούσαν.

Στιγμές ..εμείς που σε γνωρίζαμε διακρίναμε στο βλέμμα σου ένα γλυκό παράπονο .. κι όμως κατάφερνες να στέκεσαι όρθιος κοιτάζοντας πάντα ευθεία, ακόμη κι όταν αυτό που ζητούσες ήταν βοήθεια.

Ονειρευόσουν και πίστευες πως μπορούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο που να μην υποφέρει κανείς, με το δικαίωμα στην εργασία και στον πλούτο που ανήκε αδιακρίτως και ουσιαστικά στο λαό και όχι σε ορισμένα χέρια επιδέξιων.

Αυτή την παρακαταθήκη άφησες πίσω σου σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να δουλεύουμε δίπλα σου. Νιώθουμε απέραντη ευγνωμοσύνη που η ζωή σε έφερε κοντά μας και αυτήν την ευγνωμοσύνη θα την νιώθουμε συνεχώς.

Και ..ήταν βραδάκι 1η του Μάρτη του 2012 όταν μέσα από την 23χρονη προσπάθειά σου να λειτουργήσει η Μέριμνα όσο γίνεται καλύτερα έφυγες αρθρώνοντας τις τελευταίες αγωνιστικές λέξεις σου στην τηλεόραση για την άνιση συμπεριφορά της πολιτείας απέναντι στο λαό της.

Στις 31 του Μάρτη, θα έκλεινες τα 49 χρόνια σου, όλοι εμείς ευχόμαστε το σπόρο που έσπειρε μέσα στις ψυχές μας να μην τον αφήσουμε ακαλλιέργητο και να ακολουθήσουμε τα βήματά σου στη ζωή μας....μέσα από μας και τα παιδιά μας ...και που ξέρεις Γιώργο ίσως ...ίσως να γίνει το όνειρό σου κάποια μέρα πραγματικότητα.

Θα ζεις για πάντα στις ψυχές όλων μας και θα μας οδηγείς.

Όλοι εμείς που δουλέψαμε δίπλα σου και σε σεβαστήκαμε, σε αγαπήσαμε, σε θαυμάσαμε.
 

ΚΡΑΧΤΗΣ http://kraxtis-gr.blogspot.com/