Ο νεαρός χοιροβοσκός!

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας φτωχός πρίγκιπας. Το κράτος του ήταν μικρό...

Όμως είχε μεγάλες ικανότητες στα χέρια, το όνομα του ήταν γνωστό παντού, και ήταν και φοβερά τολμηρός.

Όλα αυτά του έφταναν για να σκέφτεται να παντρευτεί, και αυτό ακριβώς αποφάσισε να κάνει.
Έστειλε λοιπόν με την τόλμη που τον χαρακτήριζε, μήνυμα στην κόρη του αυτοκράτορα, που περιληπτικά χωρίς τις τυπικές φιλοφρονήσεις, έλεγε αυτό:

-Θα ήθελες να με παντρευτείς;

Το μήνυμα συνοδευόταν και από δύο μοναδικά δώρα.
Στο μνήμα του πατέρα του πρίγκιπα, ήταν μια τριανταφυλλιά, πραγματικά μοναδική. Άνθιζε μια φορά κάθε πέντε χρόνια και έβγαζε μόνο ένα λουλούδι. Όποιος όμως, μύριζε αυτό το λουλούδι, ξεχνούσε μονομιάς όλες τις έγνοιες και τα βάσανα του! Τόσο θεσπέσια μοσχοβολούσε!

Είχε ακόμα κι ένα αηδόνι, επίσης μοναδικό!

 Όλες οι μελωδίες είχαν φωλιάσει στο μικρό του λαιμό!...

Αυτό το τριαντάφυλλο και το αηδόνι, έστειλε μέσα σε ασημένια κουτιά, δώρο στην καλή του!
Ο αυτοκράτορας πρόσταξε να φέρουν τα δώρα, στη μεγάλη αίθουσα του παλατιού, που βρισκόταν η κόρη του με τις κυρίες των τιμών της, και έπαιζαν.
Η πριγκίπισσα ήταν όμορφη, μα κακομαθημένη, και γενικά δεν της άρεσε να μελετά και να κοπιάζει ιδιαίτερα για κάτι.
Όταν είδε τα δυο κουτιά, χτύπησε τα χέρια της χαρούμενη και είπε:
-Αχ!...και να είναι κανένα γατάκι....
Μα ήταν το τριαντάφυλλο, με το θεσπέσιο άρωμα του!
-Ω!... τι χαριτωμένα που είναι φτιαγμένο... φώναξαν οι κυρίες όλες.
-Δεν είναι μόνο χαριτωμένο, είναι πολύ όμορφο!...είπε ο αυτοκράτορας.
-Μα μπαμπά... τι όμορφο, δεν είναι τεχνητό....είναι φυσικό!...έκανε η πριγκίπισσα με μια γκριμάτσα..
-Ναι...είναι φυσικό....είπαν ''εν χορώ'', οι κυρίες.
-Ας δούμε τι έχει το άλλο κουτί....είπε ο αυτοκράτορας
Και τότε πρόβαλε το αηδόνι. Τραγουδούσε τόσο ωραία!..που κανείς δεν βρήκε να πει κάτι άσχημο...
-''Superbe'', ''charmant''! ....υπέροχο...φώναξαν στα γαλλικά οι κυρίες που ήθελαν να δείξουν τις γνώσεις τους και την κομψότητα τους...
-Πόσο μου θυμίζει το μουσικό κουτί που είχε η αυτοκράτειρα....είπε ένας γέρος αυλικός...και όλοι δάκρυσαν συγκινημένοι....
Και ο αυτοκράτορας άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί..
-Ελπίζω τουλάχιστον ....είπε η πριγκίπισσα, αυτό να είναι τεχνητό...να μην είναι ζωντανό...
Μα είναι ζωντανό....είπαν όλοι μαζί.
-Ουφ!... τότε αφήστε το να φύγει.....
Και έστειλε αρνητική απάντηση στον πρίγκιπα.

Ο πρίγκιπας πείσμωσε και αποφάσισε να χειριστεί το θέμα ο ίδιος.

 Πασάλειψε το πρόσωπο του ώστε να μοιάζει σκουρόχρωμος, φόρεσε μια χωριάτικη κάπα, κατέβασε την κουκούλα ως τα μάτια του, και χτύπησε την πόρτα του παλατιού, ζητώντας δουλειά σαν χοιροβοσκός.

Είχαν ανάγκη από έναν πεπειραμένο χοιροβοσκό, μια και είχαν πολλά γουρούνια στα χοιροστάσια τους. Κι έτσι χρίστηκε αυτοκρατορικός χοιροβοσκός.

 Έπιασε αμέσως δουλειά, και άρχισε να καταπιάνεται με μια κατασκευή, που του πήρε μια ολόκληρη μέρα να την τελειώσει.
Έφτιαξε μια όμορφη σιδερένια χύτρα, με κουδουνάκια γύρω-γύρω, που όταν έβραζε τα κουδουνάκια έπαιζαν τέλεια την μουσική από το παλιό τραγούδι, ''πήγε η γάτα στο χορό''.
Το πιο περίεργο όμως ήταν, ότι τα υλικά με τα οποία είχε κατασκευαστεί η χύτρα, της χάριζαν μια ιδιότητα. Αν κρατούσες το δάχτυλο σου στον ατμό, την ώρα που έβραζε, μπορούσες να μυρίσεις τι φαγητό μαγείρευε το κάθε σπίτι της πολιτείας.

Η πριγκίπισσα την άλλη μέρα, βγήκε για περίπατο, και καθώς περνούσε από το χοιροστάσιο, άκουσε τα κουδουνάκια της χύτρας που έβραζε. Ενθουσιάστηκε τόσο πολύ, που έστειλε αμέσως κάποια από τις κυρίες της αυλής της, να ρωτήσει την τιμή της. Το τραγούδι που έπαιζε η χύτρα, ήταν το μοναδικό που ήξερε και έπαιζε συνέχεια στο πιάνο, κι αυτό με το ένα δάχτυλο.

-Αυτό είναι το τραγούδι μου.....είπε...Τη θέλω τη χύτρα δική μου!
Ο πρίγκιπας της παράγγειλε, ότι αν του δώσει 10 φιλιά, η χύτρα είναι δική της.
-Θεέ μου!....αναφώνησε η κυρία....
-Ανήκουστο ....αναφώνησε η πριγκίπισσα...
Έκανε μερικά βήματα να φύγει, μα άκουσε πάλι τα κουδουνάκια και ....κοντοστάθηκε.
-Θα του δώσει τα φιλιά, κάποια από τις κυρίες της αυλής μου....αντιπρότεινε η πριγκίπισσα.
-10 πριγκιπικά και μόνο!... και ούτε ένα λιγότερο....είπε ο πρίγκιπας-χοιροβοσκός.

Τι να κάνει η πριγκίπισσα, μια και ήθελε τόσο πολύ τη χύτρα, έβαλε τις κυρίες να κάνουν κύκλο, ώστε να την κρύψουν όση ώρα θα πλήρωνε τον χοιροβοσκό.

Ο χοιροβοσκός πήρε τα φιλιά του, και η πριγκίπισσα τη χύτρα της.

 Με αυτήν ασχολούνταν όλοι, όλη την ημέρα, και μάθαιναν τα φαγητά όλων των σπιτιών. Και γελούσαν πολύ.
-Προσέξτε όμως μη σας ξεφύγει κουβέντα....είπε στις κυρίες η πριγκίπισσα..Όλοι θα θέλουν να μάθουν πώς απέκτησα τη χύτρα, και δεν είναι σωστό εγώ, μια πριγκίπισσα να πληρώνω έναν....άξεστο χοιροβοσκό, με τέτοιο τρόπο.
-Όχι, όχι ....δεν θα πούμε κουβέντα σε κανέναν....είπαν όλες μαζί, με ένα στόμα.
Στο μεταξύ ο χοιροβοσκός, δηλαδή ο πρίγκιπας, έφτιαξε μια ροκάνα που έπαιζε όλα τα βαλς και τις καντρίλιες που έχουν παιχθεί από καταβολής κόσμου.
-Μα είναι θαύμα..!!!.... φώναξε η πριγκίπισσα ...πηγαίνετε να μάθετε πόσο την πουλάει, και δεν έχει άλλα φιλιά, να του πείτε.....
-Ζητάει 100, και να είναι δικά σας...απάντησε η κυρία που πήγε να ρωτήσει..
-Σίγουρα θα είναι τρελός...εγώ μια πριγκίπισσα να φιλάω αυτό τον άξεστο χοιροβοσκό...
Δεν έκανε όμως δέκα βήματα και σκέφτηκε ότι σαν πριγκίπισσα πρέπει να βοηθάει την τέχνη.
Έτσι είπε:
-Θα του δώσω 10 και τα υπόλοιπα θα του τα δώσει μία από εσάς.
-Μα δεν θέλουμε να τον φιλήσουμε
-Αφού μπορώ εγώ μια πριγκίπισσα να το κάνω, τότε σίγουρα μπορείτε κι εσείς...αυτό μας έλειπε!
Μη ξεχνάτε πως σας πληρώνω...

Πήγαν λοιπόν και τον ρώτησαν. Αυτός όμως ανένδοτος! Και τα 100 έπρεπε να είναι από τα πριγκιπικά χείλη.
-Σταθείτε λοιπόν γύρω μου, και πολύ του πάει του βρωμιάρη. Αλλά εγώ θα πάρω αυτό που θέλω, κι αυτό είναι η ροκάνα...
Ο αυτοκράτορας εκείνη την στιγμή, γύριζε από το κυνήγι του. Βλέποντας μαζεμένες όλες τις κυρίες της αυλής της κόρης του στο χοιροστάσιο, απόρησε.
Σκέφτηκε ότι σίγουρα κάτι θα έγινε...
Πλησίασε λοιπόν αθόρυβα και τι να δει!....Η πριγκίπισσα φιλούσε τον χοιροβοσκό...Δεν πίστευε στα μάτια του...Να ξεπέσει τόσο χαμηλά....Θύμωσε πολύ, ...μα πάρα πολύ....
Αμέσως φωνάζει:

-Τι γίνεται εδώ;....και δίνει ένα χαστούκι στην κόρη του....έξαλλος...
Τους βούτηξε και τους δύο και τους πέταξε έξω από το παλάτι, πριν προλάβει να μιλήσει κανείς.
Αναγκάστηκαν κι αυτοί να φύγουν από την πολιτεία. Η πριγκίπισσα έκλαιγε και παραπονιόταν.
-Τι θα κάνω τώρα; Τι δουλειά έχω εγώ με αυτόν τον άξεστο; Θα μπορούσα να είχα δεχθεί να παντρευτώ εκείνον τον παλιοπρίγκιπα, και τώρα δεν θα τα τραβούσα αυτά. Θα μπορούσα να έκανα το κέφι μου και να τον έχω του χεριού μου...Τώρα;.....και συνέχιζε τα μυξοκλάματα...
Ο χοιροβοσκός θύμωσε πραγματικά, βλέποντας τον ατομισμό και το πόσο ρηχή ήταν η πριγκίπισσα.
Πήγε πίσω από ένα δέντρο, και σκούπισε τις μουτζούρες, έβγαλε από το δισάκι του τη φορεσιά του και την φόρεσε. Έπειτα με την κανονική του μορφή, παρουσιάστηκε μπροστά της.
-Εγώ είμαι ο άξεστος χοιροβοσκός, που σε αγαπούσα και ήθελα να σε κάνω γυναίκα μου.
Αλλά είσαι μια κακομαθημένη, τεμπέλα, ατομίστρια και άπονη. Και τόσο ρηχή όσο δεν αρμόζει στη θέση σου, ούτε στην καταγωγή σου. Και δεν θέλω τέτοια χαρακτηριστικά στην γυναίκα μου. Ποιος σου είπε, ότι έχεις δικαίωμα να κάνεις το κέφι σου, και να εκμεταλλεύεσαι τα αισθήματα του άλλου;
Σε περιφρονώ τώρα. Δεν δέχτηκες να πάρεις για άντρα σου έναν τίμιο πρίγκιπα και δεν ήσουν άξια να εκτιμήσεις την ομορφιά του μαγεμένου τριαντάφυλλου και του αηδονιού την αξία. Ήσουν όμως πρόθυμη να φιλήσεις έναν χοιροβοσκό, για να ικανοποιήσεις την απληστία σου και την ματαιοδοξία σου. Να λοιπόν, πήρες την αμοιβή σου!
Και ο πρίγκιπας γύρισε στο κράτος του. Κι αυτή έμεινε χωρίς πρίγκιπα, χωρίς παλάτι, χωρίς πατέρα, χωρίς ρόδο και αηδόνι, χωρίς χύτρα και ροκάνα, να τραγουδάει το μόνο που ήξερε....''πήγε η γάτα στο χορό...''