"Σφίγγε πιο χαλαρά, ρε φίλε"!

Σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα, σε δηλώσεις του από το Βερολίνο «δεν είναι το χρέος το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας και της Ευρώπης.

 Το χρέος είναι μόνο το εργαλείο για την επιβολή ταξικών πολιτικών λιτότητας και την διάλυση του κοινωνικού συμβολαίου και των δημοκρατικών κατακτήσεων».

Το πραγματικό πρόβλημα για την Ελλάδα και την Ευρώπη είναι «η συστημική κρίση του ευρώ, η αρχιτεκτονική στην οποία στηρίχτηκε το ενιαίο νόμισμα, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η λιτότητα, η άνιση διανομή του πλούτου, οι πολιτικές που ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια Μέρκελ-Σαρκοζί και βεβαίως ο καπιταλισμός».

Η παραπάνω δήλωση, μου "γέννησε" την παρακάτω εικόνα:

Ενός ανθρώπου που τον έχει στριμώξει μες τη βαθειά νύχτα σε απόμερο σοκάκι κακοποιό στοιχείο.

 Ο κακοποιός με τα χέρια επιχειρεί τον στραγγαλισμό του ατυχούς διερχόμενου (κι αυτός δεν ήξερε ότι έπρεπε να αποφύγει το στενό;) προκειμένου αν όχι να αποφέρει το μοιραίο, τουλάχιστον να μειώσει τις αντιστάσεις του θύματος και να το ληστέψει.

 Τι οφείλει να κάνει αυτός που δέχεται την επίθεση;

 Μα είναι προφανές:

 Να κατανοήσει ότι το πρόβλημα δεν είναι τα χέρια που σφίγγουν το λαιμό του, αλλά ο παλιοχαρακτήρας ή εν πάσει περιπτώσει ο στραβός δρόμος που πήρε στη ζωή ο θύτης ο οποίος αν δεν αλλάξει, είναι μάταιο και το θύμα να προσπαθεί να σωθεί και να ξεφύγει από τα χέρια - δαγκάνες.

 Μπορεί όμως να το διαπραγματευτεί το θέμα απευθύνοντάς του το λόγο κάπου μεταξύ ημιλιποθυμίας και ασφυξίας και να τον καλέσει να αλλάξει χαρακτήρα γιατί αλλιώς θα βάψει τα χέρια του με αίμα και αυτό δεν είναι καλό για την ψυχή.

 Κι εν πάσει περιπτώσει πόσο θα συνεχίσει έτσι, είναι αυτοκαταστροφικός ο δρόμος που έχει πάρει, λίγο ακόμη και δε θα’χει επιστροφή.

 Επίσης θα μπορούσε, κάπου ενδιάμεσα, το θύμα να κάνει και την εξής παράινεση προς τον θύτη του προς χάριν της κουβέντας ή αλλιώς διαπραγμάτευσης, παρόλο που του δεύτερου έχει αρχίσει και γυαλίζει το μάτι του όλο και περισσότερο: 

«κοίτα, αυτό δε θα περάσει έτσι, ας το συζητήσουμε, μόνο αν θες, σφίγγε πιο χαλαρά ρε φίλε»!

Από το Μαρικάκι