Τα κλαμμένα αιδοία

      Ας ξεκινήσω με ένα χρόνια πολλά και καλά, μιας κι αλλάξαμε χρονιά και το έθιμο θέλει μια φορά το χρόνο να ανταλλάσσουμε ευχές.

      Τώρα τι υποκρισία είναι αυτή, που μια μέρα το χρόνο μας έμαθαν να το παίζουμε ευγενικοί και όλες τις υπόλοιπες μας θέλουν να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου, καλό θα είναι να το σκεφτούμε ο καθένας μόνος του.

Από αυτή τη στήλη, συνήθως, σατιρίζω την πολιτική σκηνή της χώρας και όχι μόνο.

 Το θέμα είναι πως δυστυχώς δεν είμαστε καλύτεροι από τους πολιτικούς μας. Άλλωστε αν ήμασταν, δεν θα ψηφίζαμε τέτοια λαμόγια, που έχουν κατακλέψει ακόμα και τη μελλοντική περιουσία της χώρας. Δηλαδή τον πλούτο των παιδιών μας.

Δεν κάνω πλάκα, στο μνημόνιο έχουν υποθηκεύσει ακόμα και μελλοντικά περιουσιακά στοιχεία που θα προκύψουν. Οι δανειστές μας, δηλαδή οι κατακτητές, το Δ΄ Ράιχ, έχει βάλει στο μάτι τον ορυκτό πλούτο της χώρας.

Το θέμα είναι πώς φτάσαμε εδώ; Τι δεν πάει καλά με την ελληνική κοινωνία και βιώνουμε αυτή την απίστευτη παρακμή;

Είναι ποτέ δυνατόν η χώρα να καταρρέει και ο λαός να μην έχει καμιά ευθύνη; Ποιος μπορεί να το πιστέψει αυτό;

Ξαφνικά, είναι της μόδας να λέμε πως για όλα φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου. Κάτι αρκετά ύποπτο, γιατί, υποσυνείδητα, είναι σαν να σου λένε πως φταίει η δημοκρατία.

Η δημοκρατία είναι μια ιδέα, έρχεται από τον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα και δεν έχει καμιά ευθύνη για τη βλακεία, την αλαζονεία και την απληστία των ανθρώπων.

Ξέρω πολλούς ανθρώπους που πολέμησαν στο Πολυτεχνείο και δεν έχουν καμιά σχέση με τα ρεμάλια που πήραν την εξουσία και οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Σπουδαίοι άνθρωποι, από φιλόσοφοι μέχρι απλοί εργάτες, που δεν υποτάχτηκαν στο σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής και παλεύουν ακόμα για τα ιδανικά της δημοκρατίας. Αυτοί πάντα ήξεραν πως δεν ήρθε ποτέ η δημοκρατία στην Ελλάδα.

Αυτοί που πήραν την εξουσία τότε, στην ουσία ήταν κομπλεξικοί, πεινασμένοι, μικρόψυχοι που απλά ήθελαν να γίνουν Χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη.

Είναι αυτοί που βλέπουμε και σήμερα, όταν είναι αντιπολίτευση να αρθρώνουν φιλολαϊκό λόγο και μόλις γίνονται κυβέρνηση πηδάνε τον κόσμο και τρέχουν στις βίλες των τραπεζιτών και των μεγαλολαμόγιων.

Είναι αυτοί που φωνάζουν ότι οι αγανακτισμένοι εξαφανίστηκαν, τη στιγμή που ποτέ δεν πήγαν ούτε για βόλτα στο Σύνταγμα. Έτσι από περιέργεια. Είναι αυτοί που πουλάνε επανάσταση από τα καφέ του Ψυχικού και της Γλυφάδας, που βρίζουν ξαφνικά τα κόμματα εξουσίας, αλλά διαπλέκονται με υπουργούς, προσπαθώντας να πάρουν μερικά φράγκα.

Είναι οι φίλοι μας, αυτοί που κάνουμε παρέα κάθε μέρα. Αυτοί που, όταν έχουν πρόβλημα, όταν έχουν καταστραφεί, έρχονται σαν κλαμένα αιδοία και ζητάνε βοήθεια.

Είναι αυτοί που, μόλις τους βοηθήσεις να ξαναπατήσουν στα πόδια τους, ξεχνάνε και ξαναθυμούνται τον αλαζονικό εαυτό τους και με έναν σαδιστικό τρόπο που αδυνατώ να καταλάβω, στρέφονται εναντίον σου και χαίρονται να σε καταστρέψουν.

Είναι αυτοί που, ενώ δηλώνουν φίλοι σου, νιώθουν άσχημα με την επιτυχία και τη χαρά σου και ηδονίζονται όταν η ζωή σού πάει κόντρα.

Είναι οι πεινασμένοι από κούνια. Αυτοί που ότι κι αν τους δώσεις, όσα κι αν τους προσφέρει η ζωή, πάντα θα θέλουν περισσότερα. Σαν τον Γκιωνάκη στη γνωστή ταινία «Ο Αχόρταγος». Αυτοί που σου λένε: «Να καταφέρω κάτι, να ζήσω, δεν θέλω πολλά», αλλά, μόλις τους δώσεις την ευκαιρία, αρχίζουν να θέλουν όλο και περισσότερα. Από εργάτες θέλουν να γίνουν διευθυντές, χωρίς να το αξίζουν και με ύπουλους τρόπους. Μόλις γίνουν διευθυντές θέλουν να γίνουν πρόεδροι, μετά μεγαλομέτοχοι, μετά να πάρουν την κυβέρνηση, να φάνε και τον Ομπάμα και να αναγορευτούν Θεοί, όπως οι αρχαίοι αυτοκράτορες.

Είναι αυτοί που βρίζουν όσους ασκούν εξουσία, αλλά όταν την ασκούν οι ίδιοι είναι πολύ χειρότεροι. Μιλάνε για το λαό, αλλά θεωρούν ξεφτίλα να πάνε σε φτωχές συνοικίες. Είναι το βλέμμα των πολιτικών, όταν σε προεκλογική περίοδο είναι αναγκασμένοι να κατέβουν στο λαό. Όταν αναγκάζονται να μιλήσουν με φτωχούς ανθρώπους, να τους χαιρετήσουν. Τότε βλέπεις στο βλέμμα τους πόσο υποφέρουν, σχεδόν σιχαίνονται που είναι ανάμεσα στον κόσμο. Παρακαλάνε να τελειώσει το μαρτύριο της προεκλογικής περιόδου και να επιστρέψουν στους πλούσιους φίλους τους.

Κοιτάξτε γύρω σας και θα δείτε αυτά τα κλαμένα αιδοία σε πολλούς φίλους σας. Κοιτάξτε λίγο και τον καθρέφτη σας, ίσως δείτε πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά και σε σας. Δεν είναι κακό αν τα αναγνωρίσετε και τα ξεπεράσετε. Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς. Αλλιώς δεν έχουμε καμιά τύχη. Καλή χρονιά.

Από τον Χρίστο Λογαρίδη