Ποιος φοβάται τη δραχμή;

 

Ολα δείχνουν πως οδηγούμαστε σε κυβέρνηση εθνικής... καταστροφής, με αναγκαστική επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Φρόντισαν γι' αυτό πρωτίστως οι Ευρωπαίοι, βάζοντας τον ΓΑΠ να «μπλοφάρει» με την εξαγγελία δημοψηφίσματος, το οποίο κατ' εντολήν των Μέρκελ-Σαρκοζί θα είχε το χαρακτήρα ή μένετε στο ευρώ και υπομένετε τα... βασανιστήρια ή φεύγετε και καλή τύχη...

Η βίαιη έξοδος από το ευρώ με άνωθεν εντολή δεν θα λύσει το ελληνικό πρόβλημα και το πιθανότερο είναι ότι θα προκαλέσει συνθήκες χάους, αφού για να περάσει η ελληνική οικονομία σε εθνικό νόμισμα απαιτείται χρόνος.

 Από το τύπωμα και την κυκλοφορία δραχμών μέχρι την προσαρμογή όλης της οικονομίας στο νέο νόμισμα, με τους πολίτες, σε όσους έχει ακόμη απομείνει κάνα ευρώ, να τρέχουν να προστατεύσουν τις οικονομίες που απέκτησαν με αίμα και ιδρώτα από την αγνώστων διαστάσεων επερχόμενη υποτίμηση. 

Η κυοφορούμενη κυβέρνηση τεχνοκρατών, χωρίς καν τη στοιχειώδη νομιμοποίηση μέσω εκλογών, εν μέσω του απερίγραπτου πολιτικού τσίρκου το οποίο ζούμε, δεν πρόκειται να αντέξει για πολύ, με την κρίση να έχει πλέον τυλίξει για τα καλά την Ιταλία και την Ελλάδα να φαντάζει πλέον «παράπλευρη απώλεια» στην κρίση χρέους.

Η απόφαση της 27ης Οκτωβρίου αποσκοπούσε υποτίθεται στο να δημιουργήσει «ζώνη ασφαλείας» για να εμποδίσει την επέκταση της κρίσης στην Ιταλία. Η αποτυχία των πολιτικών που επέβαλαν οι Βρυξέλλες σε συνεργασία με το εγχώριο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο είναι πλέον ολοφάνερη.

Με τα τελεσίγραφα των Ευρωπαίων να πέφτουν βροχή, έπεσαν και οι τελευταίες αυταπάτες ότι μια κυβέρνηση Σαμαρά θα μπορούσε ενδεχομένως έστω να διαχειριστεί καλύτερα την κρίση, «να διαπραγματευτεί» και να «μαλακώσει» τα επώδυνα μέτρα. Μαζί κατέρρευσαν και οι αυταπάτες περί «Ενωμένης Ευρώπης», αφού πλέον η γερμανική ηγεμονία στην Ε.Ε. είναι γεγονός. Το γαλλικό «αντίβαρο» έχει ολοκληρωτικά παραμεριστεί, με τη Γαλλία ήδη να τρέχει σε ρυθμούς κρίσης και να ετοιμάζεται για σκληρή λιτότητα, προκειμένου να μη χάσει το πολύτιμο «μετάλλιο»: την υψηλή αξιολόγηση ΑΑΑ. Η ευρωζώνη βρίσκεται πλέον σε διαδικασία αποσύνθεσης.

Μέχρι πρότινος δικαίως το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή φόβιζε τους Ελληνες, βοηθούσης και της ευρωτρομοκρατίας επιτρόπων και ΜΜΕ. Σήμερα όμως, τι; Οι οικονομίες, για όσους ακόμη έχουν λίγα ευρώ στη άκρη, με δεδομένη την υψηλή ανεργία, τη μείωση μισθών, τις καθυστερήσεις σε οφειλές κ.λπ., εξανεμίζονται με γοργό ρυθμό. Ετσι όπως πάμε, σε λίγο ό,τι έχει απομείνει στον καθένα μας θα πάει για την κάλυψη άμεσων βιοτικών αναγκών. Οσο για το «ευρωπαϊκό όραμα»; Αυτό έχει τσαλακωθεί ανεπανόρθωτα από τους ίδιους τους υποτιθέμενους ταγούς του...

Η αναπόφευκτη, όπως όλα δείχνουν, επιστροφή στη δραχμή δεν μπορεί από μόνη της να λύσει το πρόβλημα, χωρίς ριζική αλλαγή πολιτικής και κυρίως οικονομικής σκέψης, που να ξεφεύγει από το καταναλωτικό πρότυπο. Πρέπει να ξανασυζητήσουμε για οικονομικό προγραμματισμό. Δασμοί και φόροι (στους έχοντες) και άλλου είδους περιορισμοί ίσως να κριθούν αναγκαίοι, και βέβαια η αναγκαστική εθνικοποίηση της οικονομίας δεν σημαίνει κλείσιμο της πόρτας στην ανάγκη επαναθεμελίωσης μιας εντελώς διαφορετικής από τη σημερινή Ενωμένη... Ευρώπη της καταστροφής.

Είναι ολοφάνερο πλέον σε όλους ότι η συνεχιζόμενη παραμονή μας στο ευρώ, με όρους εξοντωτικής λιτότητας, πλήρους παράδοσης κάθε εθνικής κυριαρχίας και με απόλυτο στέγνωμα από ρευστό της αγοράς, είναι αδιέξοδη και έχει οδηγήσει τον κόσμο στην απόγνωση.

Για το μέσο Ελληνα, εκεί που έχουμε φτάσει, το δίλημμα δεν είναι πλέον ευρώ ή δραχμή, αλλά επιβίωση ή ολοκληρωτικός θάνατος.