Καλά αυτοί πανηγυρίζουν! Εμείς;

Για μία ακόμη φορά η κυβέρνηση με την παρέα της υποδέχονται με πανηγυρισμούς μια απόφαση των Ευρωπαίων εταίρων μας (Μέρκελ, Σαρκοζί) για το μέλλον των πολιτών της χώρας μας και πριν προλάβει να σβήσει το ξύλινο χαμόγελο των υπουργών αποδεικνύεται πως ο θησαυρός βρίσκεται πάλι σε άλλο νησί θαμμένος.

Κούρεμα κατά 50% του χρέους πέτυχαν τάχα. Κούρεμα το οποίο ο πρώην υπουργός οικονομικών δήλωνε πως πρέπει να αποφευχθεί.

Έλα όμως που το ποσοστό είναι ψεύτικο σύμφωνα με τα στοιχεία και τις αναλύσεις ειδικών επί της οικονομίας αφού δεν αναφέρεται επί του συνολικού χρέους της χώρας αλλά επί ενός μέρους του.

Άσε που δεν είναι και σίγουρο αν τη συμφωνία αυτή θα την δεχτούν τελικά οι τράπεζες ούτε ότι δεν θα χρειαστεί και άλλο κούρεμα. Όταν μιλάμε για κούρεμα σε τόσο μεγάλα ποσοστά εννοούμε χρεοκοπία.

Τα παραπάνω τα υποστηρίζουν και τα υιοθετούν στελέχη διαφόρων τραπεζών, οίκων αξιολόγησης και άλλων οικονομικών οργανισμών που δύσκολα θα τους αποκαλούσε κάποιος εχθρούς του τραπεζικού και οικονομικού συστήματος.
Μα γιατί οι κρατούντες δεν το παραδέχονται ότι χρεοκοπήσαμε;

Διότι, με το επιχείρημα της αποφυγής της χρεοκοπίας και της ανάγκης υποταγής στην τρόικα, μας πήγαν πενήντα χρόνια πίσω.

Άσε που , παραδοχή της χρεοκοπίας θα σήμαινε ότι η κυβέρνηση , παραδέχεται και τη χρεοκοπία του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο υπηρετεί και στηρίζει.             

                                         
Επίσης θα ήταν σαν να ομολογούσαν πως εδώ και σαράντα χρόνια το ευρωπαϊκό όραμα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας εργασιακός και οικονομικός εφιάλτης για τους ευρωπαίους πολίτες.

«Ενωμένες Πολιτείες  της Ευρώπης κάτω από τον καπιταλισμό είναι είτε αδύνατες είτε αντιδραστικές», δεν έχουν κανένα νόημα για τους λαούς «χωρίς την επαναστατική ανατροπή των γερμανικών, αυστριακών και ρωσικών μοναρχιών» έγραφε τον Αύγουστο του …1915 ο Β.Ι Λένιν.

Θριαμβολογούν επειδή, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά τους, επειδή, μετά από δέκα χρόνια λιτότητας, δηλαδή το 2020, το χρέος της χώρας θα έχει πάει στο 120%, όπως ήταν και το 2009 όταν, με αφορμή το ποσοστό του χρέους εφάρμοσαν το μνημόνιο1. Άρα, το 2020 θα χρειαστεί πάλι μνημόνιο, διότι αν τότε δεν χρειαστεί νέο μνημόνιο, κακώς εφαρμόστηκε και το 2009. Δεν ξέρω, μου διαφεύγει κάτι; Ή πάλι μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα;

Θα αρχίσουν οι οικονομικά ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες να μοιράζουν τον πλούτο με βάση τις ανάγκες των εκατομμυρίων πολιτών και όχι με βάση το ύψος των κεφαλαίων που επένδυσαν;

Περιμένουμε από τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους βιομήχανους, ως καλοί χριστιανοί, να μοιράσουν τα πλούτη τους; Όχι βέβαια. Τον τίτλο του «χριστιανού» τον κερδίζουν με φιλανθρωπικές δεξιώσεις και μοίρασμα γλυκών σε άπορους τις μέρες των γιορτών. 

Τι θα σημάνει η απόφαση της 27ης Οκτωβρίου των ευρωπαίων εταίρων για τους πολίτες της χώρας;

Μήπως θα πάρουν πίσω όσα έχασαν τα προηγούμενα δύο χρόνια;

Μήπως θα αυξηθούν έστω, οι μισθοί και οι συντάξεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα;

Μήπως θα μειωθούν, για παράδειγμα, τα στεγαστικά δάνεια, των πολιτών σε ποσοστό 50% ώστε να περισσεύει και κανένα ευρώ για κατανάλωση;

Μήπως θα σταματήσουν να βάζουν λουκέτο τα μικρά καταστήματα;

Μήπως θα αυξηθούν οι δαπάνες για παιδεία, υγεία και κοινωνική πρόνοια;

Θα μειωθούν ίσως οι φορολογικές επιβαρύνσεις για τους πολλούς και θα αυξηθούν για τους λίγους;

Θα επιστραφούν τα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων που θυσιάστηκαν στο βωμό της χρηματιστηριακής φούσκας και στους σκοπούς του τραπεζικού κεφαλαίου;

Μήπως θα σταματήσει ο εφιάλτης της ανεργίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα;

Μήπως θα πάρουν πίσω το θεσμό της εξευτελιστικής εργασιακής εφεδρείας;

Θα σταματήσει μήπως το κύμα μετανάστευσης νέων, και όχι μόνο, ανθρώπων προς το εξωτερικό;

Λέτε, μήπως, να πάψουν οι υπουργοί να ζουν στο δικό τους «υπουργικό» περιβάλλον και να πάρουν χαμπάρι τι γίνεται στην κοινωνία;
Θα σταματήσει, μήπως, ο αυταρχισμός, η κρατική τρομοκρατία;

Μήπως θα δώσουν πίσω το κλεμμένο χαμόγελο των παιδιών μας; Το μέλλον που τους έχουν κλέψει; Τα όνειρά τους;
Καμία τέτοια απόφαση δεν μπορεί να δώσει τίποτα από τα παραπάνω.

Το δέντρο του καπιταλισμού είχε πάντα σάπιες ρίζες. Για να επιβιώσει μεταλλάσσεται κάθε φορά σε παρασιτικό φυτό που τρώει τις ζωές μας.
Δεν επιδέχεται μεταφύτευση, παρά μόνο κόψιμο.

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης