Ο Ρωμηός & ο Νεο-Ρωμηός

Ο μεγάλος μας ριμοπλόκος Γεώργιος Σουρής, δεν συνδύαζε απλώς έξυπνα τίς συλλαβές όπως πολλοί υποστηρίζουν προσπαθώντας να μειώσουν το έργο του, μα εξαπέλυε και τα νοηματικά του βέλη πρός πάσα κατεύθυνση.

Όσον αφορά δε την ιδιοσυγκρασία τού Έλληνα δεν έχουμε παρά να ομολογήσουμε πως ήταν ευστοχότατος και απέδιδε ό,τι έβλεπε γύρω του στα τέλη τού 19ου αιώνα με συνέπεια και σαφήνεια... με απόλυτο δε σεβασμό στην μνήμη του διασκέδασα και διασκεύασα μεταφέροντας τα σοφά λόγια του στο σήμερα...Καλή διασκέδαση...


Ο ΡΩΜΗΟΣ

 "Στον καφενέ απ'έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,

 τού ήλιου τίς ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,

 και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος

, κανέναν δεν κυττάζω, κανέναν δεν ψηφώ.


 Σε μιά καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
 το άλλο σε μιαν άλλη,
κι ολίγο παρεκεί αφίνω το καπέλλο,
 και αρχινώ με τόνο τούς υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

 Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός! τί φύσις! αχνίζει εμπροστά μου ο καιμακλής καφές,
 κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις, και μόνος μου τίς βρίσκω μεγάλες και σοφές.

 Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω και στρίβω το μουστάκι μ' αγέρωχο πολύ,
 και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

 Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραίσκο κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
 τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω, κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

 Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
 Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω, κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τίς πω.

 Στον καφετζή ξεσπάνω...φωτιά και κείνος παίρνει.
 Αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ, τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
 και τέλος δεν πληρώνω...δεκάρα τον καφέ!"

Ο ΝΕΟΡΩΜΗΟΣ

 "Στην cafeteri' απ'εξω μονάχος καθισμένος καφφέ, τσιγάρο, μπάφφο, αχόρταγα ρουφώ,
 και απ'την τηλεόραση ξανά 'ποχαυνωμένος κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ρωτώ.

 Σε μία καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω το άλλο σε μια άλλη,
 και λίγο πιο εκεί αφήνω το τηλέφωνο, κι αρχίζω να τα χώνω, τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

 Ψυχή μου τί λιακάδα, τί γκόμενες, τί φύση, περνούν από μπροστά μου σειρά κι οι μετοχές,
 και πάνω στην χαρά μου παθαίνω και μιά κρίση, που τώρα ανεβαίνουν μα...πούλησα προχθές!

 Βρίζω μετανάστες, τσιγγάνους και Εβραίους και σκίζω και τα ρούχα μου τα ακριβά πολύ,
 και μέσα στον θυμό μου, κοιτώ γλουτούς...μοιραίους, ξεχνώ τότε τα πάντα, και τρέχω σαν σκυλί.

 Θυμάμαι τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και άλλους μα νά'σου και ο Bush, κι ο Blair και ο Σαρόν,
 τον Έλληνα ανώτερο τον βρίσκω απ' τούς "μεγάλους" κι ας βρε την βγάζω δύσκολα πολύ προς το παρόν!

 Την φίλη την Ε.Ο.Κ. μας με πέντε φασκελλώνω, απάνω στο τραπέζι το χέρι το χτυπώ...
 μού χύνεται ο καφφές μου, το κινητό λερώνω και τότε τίς βρισιές αρχίζω ένα σωρό.

 Στον διπλανό ξεσπάω, τά παίρνει και εκείνος, τον βρίζω και με βρίζει, τού χύνω τον καφφέ,
 κανείς δεν μάς χωρίζει, μπουνιές πέφτουν σα σμήνος, και τέλος δεν πληρώνω...τα ευρώ για τον frappe'"

Από τα kaina_daimonia