Όταν ο δολοφόνος βρίζει το πτώμα....

Η περίπτωση του κ.Λοβέρδου

Από το Μουσείο πολιτικών εγκλημάτων της Μαντάμ Τυσσώ (παράρτημα Αγ.Ιερόθεου Περιστερίου). Απαραίτητο φόντο η ιερή εικόνα.

Κύριε Ροΐδη,
«μάθανε πως… και πλακώσανε και οι γύφτοι». Ξέροντας πως ο ΓΑΠ τελειώνει και πως θα συμπαρασύρει στην πτώση του και το μωροφιλόδοξο αντιπρόεδρο και

Συνταγματολόγο της Εκκλησίας, που θα σκάσει σαν καρπούζι, ο κ.Λοβέρδος βάζει υποψηφιότητα για αρχηγός του σαπιοκάραβου που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Στην ουσία έδωσε με τις γνωστές προκλητικές δηλώσεις του το τρίπτυχο πάνω στο οποίο θα χτίσει την νέα Ελλάδα που θα γεννηθεί από τις στάχτες της λεηλασίας της:

1. Ιδιωτικοποίηση της Οικονομίας και επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους, τους χειρότερους από τους οποίους διόρισαν ρουσφετολογικά το κόμμα του και η ΝΔ: «Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν».

2. Άδικη και υπερβολική σε βαθμό να γίνεται κωμική, επίθεση στην Αριστερά: «Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η ζωή έχει αξία μόνο αν είσαι αριστερός. Εάν δεν είσαι σε πεθαίνουν σε 10 μέρες. Ότι έγινε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου αντιστράφηκε μετά την μεταπολίτευση».

3. Αυθάδης επίθεση του Συνταγματολόγου του δημόσιου Πανεπιστήμιου στο Σύνταγμα που ο ίδιος ψήφισε, ως δήθεν: «γραμμή Μαζινό της γραφειοκρατίας“, ενοχλημένος γιατί σήμερα αυτό εγγυάται κάποια δικαιώματα και τον κρατικό χαρακτήρα κρίσιμων τομέων του Δημοσίου.

Ο κ.Λοβέρδος λοιπόν, εκπρόσωπος ενός πελατειακού και ληστρικού κόμματος, το οποίο ...

συνέβαλε με χίλιους τρόπους στην οικονομική και ηθική χρεοκοπία αυτής της χώρας, ενός κόμματος που επίσημα πια όλοι ξέρουμε πως λαδωνόταν από τη Ζήμενς και που σήμερα εμποδίζει μέσα από ανήθικες ατραπούς τη Δικαιοσύνη να δικάσει ακόμη και τον ομολογημένο αγωγό του μαύρου πολιτικού χρήματος τον κ.Τσουκάτο, συμπεριφέρεται σαν να είναι αθώος του αίματος, δε ζητά συγνώμη και τσουβαλιάζει τους έντιμους κρατικούς υπαλλήλους μαζί με την αξιοθρήνητη κομματική του πελατεία, την οποία τώρα που βουλιάζουμε την απαρνείται, σα σαβούρα που πετάγεται στη θάλασσα για να σώσει το σαπιοκάραβο.

Φυσιογνωμικά ο κ.Λοβέρδος μου θυμίζει κάτι ναρκισσευόμενους φιλόδοξους συμμαθητές μου, αφόρητα μικροαστούς, που δεν μπορούσαν να κρύψουν την αδημονία για κοινωνική ανέλιξη και που κάποιοι από αυτούς έγιναν μετά κομματικοί δήμαρχοι ή δημοτικοί σύμβουλοι. Τότε υπήρχε έδαφος για μια εύκολη τέτοια εξέλιξη στην Ελλάδα του 1974 και του 1981. Αναρωτιέμαι όμως σήμερα τι προοπτικές ανοίγονται για πολιτικούς σαν τον κ.Λοβέρδο που παίζουν κακό θέατρο αλλά δεν μπορούν να ξεγελάσουν ή να εξαγοράσουν τώρα κανέναν. Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει αυτή η χώρα που λες και κάνει ελεύθερη πτώση στο κενό, που στριφογυρνά σα σβούρα ή σαν χωρίς ουρά χαρταετός στο χάος απειλώντας να πάρει μαζί της στο χαμό και άλλους, χωρίς ελπίδα πως κάτι θα ανακόψει την τρελή της τροχιά;

ΥΓ