H εκδίκηση του… «επιβάτορα»…

Τώρα που έγινε το μένος των καναλι­ών εναντίον των ταξιτζήδων γιαούρ­τη, ευκαιρία να πιάσουμε κι εμείς τα κουτάλια.

 Χρόνια και χρόνια γινόμασταν κα­θημερινά μάρτυρες, αν όχι θύματα…, της κί­τρινης αυθαιρεσίας.

 Ήρθε η ώρα, πάνω στη μεγάλη αναμπουμπούλα, να εκτονωθούμε. Για τον τουρισμό μας (τάχα), ρε γαμώτο! Στο όνομα του Παύλου Γερουλάνου…, του Γιάννη Ραγκούση…, του Δημήτρη Ρέππα, του Νίκου Στραβελάκη…, ας αυτοδικήσουμε!

Προτεινουμε δειγματοληπτικά ένα πλήρες ψυχαγωγικό πακέτο βασανιστηρίου, που θα επιτρέψει στον ανώνυμο επιβάτη να πάρει το αίμα και τα ρέστα του πίσω…

 Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή.

 Η σημαία τους εί­ναι κατεβασμένη.

 Το λαρύγγι τους στεγνό.

 Η πίστη τους στην υψηλή αισθητική του Θύμιου Λυμπερόπουλου κλονισμένη.

 Ας μην αφή­σουμε να μας διασαλεύσουν άλλο την τάξη… Ας μην επιτρέψουμε να μας ανασκολοπίσουν την κοινωνική συνοχή, να μας αποστραγγί­σουν την πραγματική οικονομία… Γιουρούσι! 

ΥΓ.: Τώρα θα πείτε, αν πρόκειται να την πέ­σουμε σ’ αυτούς που μας έχουν προκαλέσει κατά καιρούς όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από αλλού. Κι είναι ζήτημα αν θα προλάβουμε να φτάσουμε ποτέ στους ταρίφες. Τέλος πάντων. Προς το παρόν, ας υπακούσουμε σαν καλά παιδιά στα κελεύ­σματα των δελτίων των 8…

Το μαρτύριο της κλασικής μουσικής

Επιλέγετε το υποψήφιο θύμα σας με προ­σοχή. ...

Προκειμένου να στεφθεί το εν λόγω μαρτύριο από επιτυχία, χρειάζεστε έναν τα­ρίφα της κατηγορίας «μάγκας - τσίφτης - λεμονοστίφτης» και ένα οποιοδήποτε ταξί με ηχοσύστημα και ηχεία.

 Φοράτε στο θύμα σας μία κουκούλα ποτισμένη στο άρωμα που φο­ρούσατε εκείνο το πρωινό… θυμάστε;;; (Με το που είχατε μπει τότε στο ταξί, ο ταξιτζής είχε αρχίσει να ανακάθεται νευρικά στο κά­θισμά του, να ανεβοκατεβάζει τα παράθυρα και να συναξάρει σε ακατάληπτα ταριφικά παίρνοντας συγχρόνως εκφράσεις αηδίας. Μετά σήκωσε τον ασύρματο κι άρχισε να επικοινωνεί στον συνάδελφο 53 το πρόβλη­μά του. Σε ελληνική κοινή αυτή τη φορά, για να είναι σίγουρος ότι η τσαντίλα και η σιχαμάρα του δεν μένουν ανεπίδοτες: «Ρε φτου να πάρει ρε πρωί - πρωί με τα πατσουλιά…Αναγούλα μου ’ρχεται… Με εντομοκτόνο ψε­κάστηκε; Άντε να πάω τώρα έτσι στο αερο­δρόμιο… Και δεν κυκλοφορεί κι αράπης να αγοράσω ελατάκι με μυρωδιά πράσινο μήλο, κόκκινο σκύλο…, ό,τι να ’ναι… αρκεί τη βλά­χα δίπλα να μη μυρίζω… Καλά, φίλε, έπρεπε να μπορείς να δεις… Ρε τι κυκλοφορεί ρε και το μαζεύουμε εμείς;;;».

Καθίζετε τον ταρίφα στη θέση του συνο­δηγού ή και στο πίσω κάθισμα, φτάνει να έχετε προηγουμένως «γυρίσει» τον ήχο στα πίσω ηχεία.

 Ανάβετε τσιγάρο και κάθε τόσο τραβάτε μία γερή τζούρα, την οποία κρατάτε στο στόμα σας, την «πλάθετε» και εν συνε­χεία τη διοχετεύετε στο εσωτερικό της κου­κούλας του θύματός σας από την τρύπα που έχετε αφήσει για να ανασαίνει.

 Τυπικά, τον έχετε προηγουμένως ρωτήσει: «Δεν σας πει­ράζει που άναψα τσιγάρο, έτσι;». Κατά τον ίδιο τρόπο ρωτούσε κι αυτός.

 Αν δεν καπνίζε­τε, επιστρατεύστε κάποιον εθελοντή καπνι­στή και διαλέξτε τον με πολλές κουφάλες, άσπρη γλώσσα και άφθες. Προτιμότεροι εί­ναι οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ που δεν προλα­βαίνουν στη διάρκεια μίας ζωής να συναντη­θούνε με τον οδοντίατρο του ταμείου.

Ξεκινάτε την ακρόαση από τη μέση περί­που της μπάντας του ήχου με ένα andante. Εν συνεχεία παίζετε ένα ρέκβιεμ.

 Όταν ο ταρίφας έρθει στην τσακίρ κατάθλιψη και εκλιπαρεί για ένα αντίδοτο Πάνου Κιάμου, αρχίζετε να τον βομβαρδίζετε με μουσική δωματίου και κουαρτέτα εγχόρδων ανεβά­ζοντας ένταση.

 Στο σημείο αυτό κι ενώ το «τετέλεσται» έχει αρχίσει να ανεβαίνει στα χείλη του, μουρμουρίζετε εκδικητικά: «Δεν αντέχεις τώρα, ε; Όταν άκουγα εγώ μιάμι­ση ώρα, σε μποτιλιάρισμα κι ενώ είχα μόλις απολυθεί, τους φίλαθλους του Ολυμπιακού να τοποθετούνται περί των επερχόμενων με­τεγγραφών… ήτανε καλά, εεε;;; Όταν έτριζε στ’ αυτιά μου ο Τζοχάδα FM, όφειλα να αντέ­ξω, έτσι;;;». Φροντίστε, κάθε φορά που θα τελειώνει ένα μουσικό κομμάτι κι ενώ ο αόμματος ταξι­τζής θα νομίζει ότι τα βάσανά του τελείωσαν, να πατάτε το επόμενο και αμέσως μετά να παίρνετε δήθεν τηλέφωνο τους φίλους σας από το κινητό. Εμ να ακούει τον Στραβίνσκι να έχει τον ακατέβατο και τον ατελείωτο, εμ να ψιλοακούσει κι εσάς να ξεκατινιάζεστε… Θα είναι όπως τότε που θέλατε να ρωτήσετε: «Μετά τον Πειραιά τουλάχιστον, θα με πάτε Θρακομακεδόνες;», αλλά σκιαζόσασταν να του διακόψετε τη συνομιλία.

Λίγο πριν λιγοθυμήσει, να του ζητήσετε να πληρώσει.

tzenh2@lycos.com