Ακόμη οι bloggers τους φταίνε...

Το χάσμα των γενεών ήταν πάντα ένα πρόβλημα. Γονείς που μεγάλωσαν σε διαφορετικές συνθήκες από τα παιδιά τους και απαιτούν από αυτά να συμπεριφέρονται όπως οι ίδιοι στα νιάτα τους, αγνοώντας το πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος στο μεταξύ, και παιδιά που αρνούνται να ακούσουν τις συμβουλές των μεγαλύτερων (και άρα πιο έμπειρων) γονιών τους, θεωρώντας τους προσκολλημένους σε μία άλλη εποχή που δεν έχει καμία σχέση με τη δική τους – όλα αυτά είναι συνηθισμένα πράγματα.

Και είναι ακόμα πιο συνηθισμένα στην εποχή μας, που αλλάζει με τέτοιους ρυθμούς ώστε ένας 15χρονος και ένας 18χρονος που ζουν στην ίδια γειτονιά μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετικές παραστάσεις – φαντάσου λοιπόν τη διαφορά ανάμεσα σε έναν 15χρονο και έναν 55χρονο.

Το χειρότερο απ'όλα;

Μολονότι και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους (αφού οι μεγάλοι είναι μεν πιο έμπειροι, είναι όμως και πιο παρωχημένες οι παραστάσεις τους), επικρατεί αναντίρρητα η μία, αυτή των "παλιών", όπως στον Στρατό δεν έχει σημασία αν έχεις δίκιο ή άδικο, αλλά αν είσαι "παλιός" ή "ψαράς". Με πρόσχημα την εμπειρία τους και την δεδομένη εξ αυτής σοφία τους (;), οι "παλιοί" διαχειρίζονται αυτόν τον κόσμο όπως θα τον διαχειρίζονταν το 1974, ή το 1981, ή το 1991, ή το 1997 ή ακόμα και το 2004, αγνοώντας τα νέα δεδομένα που δημιουργεί η εποχή μας. Και οι "νέοι" (που δεν είναι απαραίτητα νέοι στην ηλικία, αλλά είναι νέοι στη νοοτροπία) φωνάζουν, αλλά κανείς δεν τους ακούει.

Όλη αυτή η (αδικαιολόγητα μεγάλη) εισαγωγή γίνεται για τα blogs, για τα οποία προχθές συστήθηκε μία επιτροπή που θα αποφασίσει τι θα γίνει με την ανωνυμία τους. Η επιτροπή αποτελείται από δικαστές, δικηγόρους, έναν αστυνομικό (ηλεκτρονικό, έστω) και έναν δημοσιοκάφρ...εεε, δημοσιογράφο. Θα περίμενε κανείς ότι μία επιτροπή που θα αποφασίσει για την τύχη των blogs θα έπρεπε να φιλοξενεί έστω έναν blogger, και έστω σε ένα συμβουλευτικό πόστο. Αλλά όχι: Θα ήταν υπερβολικά δίκαιο κάτι τέτοιο για να συμβεί στην Ελλάδα.

Βλέπεις, αυτοί που μας κυβερνούν δε θέλουν τη γνώμη μας. Δεν θέλουν κανενός τη γνώμη, μόνο της ψήφο μας. Δε συζητούν τίποτα με κανέναν, απλώς αποφασίζουν και διατάζουν. Και όταν οι θιγόμενοι τολμούν να διαμαρτυρηθούν για την αδικία εις βάρος τους, τούς λούζουν με δακρυγόνα, κυρήσσουν τις απεργίες τους παράνομες και καταχρηστικές (κι όμως, είναι οι κυβερνητικές αποφάσεις που συνήθως είναι παράνομες και καταχρηστικές) και άμα είναι αρκετά σελέμπριτις τους προσφέρουν και μία θέση σε ένα παράθυρο στο κεντρικό δελτίο του Mega, όπου τους αντιμετωπίζουν a priori σαν τραμπούκους και αντιδραστικούς. It's all greek to me.

Όποια απόφαση κι αν ληφθεί για τα blogs, θα ληφθεί ερήμην μας. Και αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Και δεν πρέπει να το δεχτεί κανένας μας.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως ορισμένα πράγματα: Δεν είμαστε άγιοι εμείς οι bloggers, ειδικά αν μετρήσεις στις τάξεις μας και τα λεγόμενα "ενημερωτικά" blogs. Πολλά από αυτά τα "ενημερωτικά" blogs είναι απλά η προέκταση των παραδοσιακών media: Οι διαχειριστές τους είναι γνωστοί δημοσιογράφοι (ο θεός να τους κάνει) που βγάζουν τις "ειδήσεις" τους και τα λεφτά τους μέσω εκβιασμών και άλλων "υπόγειων" πρακτικών. Με αυτήν την έννοια, οι ίδιοι οι παραδοσιακοί bloggers, εμείς που γράφουμε για την πλάκα μας, εμείς που ξεκινήσαμε πριν από μερικά χρόνια να γράφουμε απλά τις σκέψεις μας χωρίς να ενοχλούμε κανέναν, εμείς πρέπει να τους ξεράσουμε από τους κόλπους μας. Να τους αποκηρύξουμε. Γιατί ουσιαστικά είναι αυτοί που λειτούργησαν σαν δούρειοι ίπποι για να ασχοληθεί μία αστοιχείωτη κυβέρνηση με τα blogs και να επιχειρήσει να χαλιναγωγήσει έναν εντελώς ελεύθερο χώρο, χωρίς να γνωρίζει τίποτα γι'αυτόν. Γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν.

Οι πολιτικοί μας είναι πρακτικά αναλφάβητοι τεχνολογικά. Δες τα accounts τους στο Twitter: Τα μισά από αυτά ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια πριν τις εκλογές και φυτοζωούν για τέσσερα χρόνια μέχρι τις επόμενες, και τα άλλα μισά ποστάρουν κάθε τόσο αδιάφορες ενημερώσεις για το πού θα βρίσκονται, αγνοώντας πλήρως τα mentions του κόσμου. Αποκομμένοι στον αναλογικό τους κόσμο, αδιαφορούν για την ψηφιακή επανάσταση. Ακόμα και το account του Πρωθυπουργού, που υποτίθεται ότι είναι μοντέρνος και hitech και δενξερωκιεγωτιάλλο αναμασά δηλώσεις του που μπορείς να βρεις ούτως ή άλλως σε οποιοδήποτε μέσο και δεν απαντά ποτέ σε ερωτήσεις του κόσμου. Και μολονότι όλοι αυτοί αδιαφορούν επιδεικτικά για όλα αυτά, τώρα προσπαθούν να τα παρεμποδίσουν με κάθε τρόπο.

Δεν είναι λοιπόν παράδοξο το ότι οι πολιτικοί μας νομίζουν πως το "Ίντερνετ" (ένας όρος που χρησιμοποιείται από κάθε άσχετο συλλογικά για τα blogs, τα social media, τα portals, τα τσοντοσάιτ και γενικά τσουβαλιάζει σε μία λέξη τα εκατομμύρια των χρήσεων του Διαδικτύου) είναι ένα γιγαντιαίο, ύπουλο τέρας που τους επιβουλεύεται. Παράδοξο είναι που θέλουν να το περιορίσουν χωρίς να ξέρουν τίποτα γι'αυτό. Βέβαια, οι άνθρωποι που συμμετέχουν στην επιτροπή έχουν γνώση του Internet – ίσως όχι όλοι, αλλά κάποιοι σίγουρα. Πώς μπορείς όμως να έχεις εμπιστοσύνη σε μία τέτοια επιτροπή όταν δεν εκπροσωπείται αυτός που θίγεται από τις αποφάσεις της;

Να πω και κάτι ακόμα: Δε με πειράζει καθόλου να αποκαλύψω το ονοματεπώνυμό μου. Ξεκίνησα αυτό το blog ως ανώνυμος, απλά επειδή δεν ήθελα να μπαίνουν και να βλέπουν τι γράφω οι γονείς μου, οι φίλοι μου και γενικά όσοι με ήξεραν. Μου άρεσε να γράφω εντελώς ελεύθερα, χωρίς να ανησυχώ για τις αντιδράσεις ανθρώπων που με ήξεραν. Τώρα πια δεν έχω τέτοιο πρόβλημα, μετά από σχεδόν πέντε χρόνια ως blogger αλίμονο αν είχα ακόμα τέτοια θέματα. Αν μία γνώμη χρειάζεται ονοματεπώνυμο για να είναι "ισχυρή", δεν έχω κανένα πρόβλημα να το δώσω, ακριβώς επειδή δεν έχω τίποτα να κρύψω. Δε θέλω, ωστόσο, να με αναγκάσει κάποιος να το κάνω. Δε θέλω να έχω έναν μπαμπούλα πάνω από το κεφάλι μου και να μετράω την κάθε λέξη που γράφω μήπως την πάρει στραβά κάποιος μεγαλόσχημος πολιτικός και με πάει στα δικαστήρια (και ξέρουμε πολύ καλά ότι οι πολιτικοί μας είναι και υπερευαίσθητοι και μπορεί να σου κάνουν μήνυση για ψύλλου πήδημα). Δεν είναι ότι θέλω ειδική μεταχείριση. Θέλω, όμως, να μπορώ να πω τη γνώμη μου χωρίς να φοβάμαι, δεν είναι δικαίωμά μου σε μία δημοκρατία; Σε αυτό το blog κατά καιρούς έχω κάνει σάτιρα αμέτρητων δημοσίων προσώπων, πάντα με καλοπροαίρετη διάθεση – ποιος με προστατεύει εμένα από μία ουρανοκατέβατη μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση επειδή έβαλα το κεφάλι του σε ένα άλλο σώμα για χάρη ενός χαζού Photoshop; Αν δεν μπορείς να με προστατεύσεις (που δεν μπορείς, γιατί δεν θες), τότε άσε με να είμαι ανώνυμος. Κι αν κάποτε βγω και υποστηρίξω ότι ο πρωθυπουργός είναι μασόνος, οι υπουργοί του εξωγήινοι από τον πλανήτη Ζλοργκ και οι υπόλοιποι βουλευτές μέλη ενός παγκόσμιου σχεδίου για να εξαφανιστεί η Ελλάδα και στη θέση της να στήσουν πλωτά ξενοδοχεία, ελάτε και πιάστε με. Ή μάλλον δε θα χρειαστεί να έρθετε, θα πάω να παραδοθώ μόνος μου άμα αρχίσω να γράφω τέτοιες μαλακίες.

Εν κατακλείδι:

1. Δεν είναι όλοι οι bloggers εξ ορισμού εγκληματίες, επομένως μην τους συμπεριφέρεστε συλλογικά σαν να είναι.
2. Όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι, είναι ανώφελο να προσπαθούμε να το ελέγξουμε.
3. Αν, παρ'όλα αυτά, επιμένουμε να το ελέγξουμε, ζητάμε έστω τη γνώμη κάποιου που ασχολείται με αυτό το "κάτι".
4. Αν το πρόβλημα της χώρας είναι τα blogs, τότε το κλείνω σήμερα το μπουρδέλο μπας και γίνουμε καλύτερο κράτος.
5. Οι ταξιτζήδες έκλειναν λιμάνια και αεροδρόμια, εμείς τι να κλείσουμε για να διαμαρτυρηθούμε; Internet providers;
6. Τόπο στα νιάτα γαμώ το κέρατό μου.
7. Το είχα πει και παλιότερα, το ξαναλέω και σήμερα: Της κοντής ψωλής της φταίνε οι bloggers.

πηγη