Όλη η Ελλάδα ατελείωτη παράγκα....???

Εν όψει του νέου πρωταθλήματος, σύσσωμη η εγχώρια πολυπληθής ποδοσφαιρόφιλη κοινό­τητα μοιάζει να έχει νοσταλγήσει την ποιητική της ντρίμπλας, της χαμένης μπαλιάς, της ατομικής ενέργειας, όλους εκείνους τους μικρούς και μεγά­λους μάγους των αγωνιστικών χώρων, που ιερουργούν στην πολυπληθέστερη θρησκεία του κόσμου: το ποδόσφαιρο.

Όλοι αυτοί οι οπαδοί – πιστοί που, απ’ το στασίδι του ο καθένας, συμμετέχουν σαν μια μικρή ψηφίδα στο κάλπικο ψηφιδωτό του ελληνικού ποδοσφαίρου – είναι έτοιμοι να διαγράψουν τα στημένα παιχνίδια, τα κάλπικα πρωταθλήματα, τα δεκάδες φάλτσα σφυ­ρίγματα των αργυρώνητων ανδρείκελων που ονομάζονται διαιτητές.

Το ποδόσφαιρο στη χώρα μας διεκδικεί τις μαρα­μένες δάφνες που άφησε πίσω της η θλιβερή παρά­γκα των στημένων πρωταθλημάτων, της απαξίωσης του ευ αγωνίζεσθαι, της αλλοτρίωσης του φίλαθλου πνεύματος και της μαζικής αποκτήνωσης της κερκί­δας. Ο βόρβορος του ελληνικού ποδοσφαίρου εικο­νογραφείται με τον καλύτερο τρόπο από τις «ευγενι­κές» φυσιογνωμίες των περισσότερων παραγόντων.
Ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς και της σήψης ...
ξεκίνησε από επιχειρηματικούς κύκλους οι οποίοι, μέσω των ομάδων τους, έγιναν αποδέκτες λαϊκού θαυμασμού όσο κανείς άλλος, για τα προσόντα και την ευφυΐα τους, κυρίως με τις γκανγκστερικές επι­δόσεις τους στις συνδιαλλαγές τους τόσο με το κρά­τος όσο και με τους εκπροσώπους της εξουσίας.
Για σχεδόν δυο δεκαετίες, απολαύσαμε ένα ποδό­σφαιρο που παιζόταν έξω από τους αγωνιστικούς χώ­ρους, σε διάφορες «παράγκες» που απαξίωναν όχι μόνο τα πρωταθλήματα και τον μόνιμο – διορισμένο – πρωταθλητή, αλλά επιπροσθέτως διέφθειραν και το φίλαθλο πνεύμα. Έτσι φτάσαμε στο τραγελαφι­κό σημείο, ο πρόεδρος της ομάδας να θεωρείται η… καλύτερη μεταγραφή, αυτός που έχει τα... κότσια να καθαρίζει για πάρτη της, να θεωρείται περιφανής νί­κη αυτή που επιτυγχάνεται στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων – και με «πέτσινο» πέναλτι ή εξό­φθαλμα αντικανονικό γκολ.
Ωστόσο, τα φαινόμενα εκπεσμού επεκτάθηκαν ακόμα περισσότερο με την απαξίωση των παραγό­ντων εκείνων οι οποίοι δεν δέχτηκαν να συμμετά­σχουν σε αυτή τη χυδαία ποδοσφαιρική συναλλαγή που παρακολουθούμε τώρα, από τα χρόνια των ερ­γωδών διαδικασιών για το στήσιμο της παράγκας.
Έτσι, πρόεδροι όπως ο Γιάννης Βαρδινογιάννης άκουγαν για χρόνια τα εξ αμάξης από τους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας τους – γιατί δεν υπήρξε μέρος της βρωμερής διαπλοκής του ποδοσφαίρου – υπερασπιζόμενοι το προφανές: ότι οι ομάδες πρέπει να αναμετριούνται στους αγωνιστικούς χώρους και όχι στις διάτρητες παράγκες. Επίσης, ο Ντέμης Νικολαΐδης κατηγορήθηκε από τους οπαδούς της ομάδας του επειδή δεν έκανε νταλαβέρι με τους διαιτητές και όσους στήνανε τους αγώνες.
Στο μεταξύ, παρά τις διάφορες ηχηρές αλλαγές στα προεδρία διάφορων δημοφιλών ομάδων, το ποδόσφαιρο προσέλκυε όλο και περισσότερο την αφρόκρεμα του υποκόσμου, η οποία διέθετε και ευφραδείς εκπροσώπους, εμπλουτίζοντας το κοινωνι­κό μας λεξιλόγιο με έμπνευση, φαντασία και χάρη.
Αυτή η φάμπρικα, εκτός από εξωγηπεδικούς άθλους – δηλαδή να καλύπτει πέρα για πέρα έκνομες «επιχειρηματικές δραστηριότητες» των διαφό­ρων λαμπρών παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου – άνοιγε και νέους επιχειρηματικούς ορίζοντες μέσω του στοιχήματος και των κραυγαλέα στημένων αγώνων.
Σε όλο αυτό το πανόραμα, που θυμίζει χώρα της ζούγκλας, το κράτος με τις υπηρεσίες του και τους λειτουργούς του – όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε από την εμπειρία μας ως πολίτες του 21ου αιώνα –, αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ανεπαρκές και απελ­πιστικά αδύναμο απέναντι σε τρεις - τέσσερις αλήτες του κοινού ποινικού δικαίου και ταυτοχρόνως εγκλη­ματικά απών από όλα όσα συνέβαιναν. Συνεχίζει δε να υφίσταται και να λειτουργεί κατά την πελατειακή λογική, σύμφωνα με την οποία κανένας δεν ευθύνε­ται και όλα θα φτιάξουν από μόνα τους.
Έχει ήδη αρχίσει μια διαδικασία εξυγίανσης του ελληνικού ποδοσφαίρου, η οποία θα μείνει ημιτε­λής, σαν παράνομο οικοδόμημα, από τον φόβο του πολιτικού κόστους, δεδομένου ότι το τελευταίο δεν επιθυμεί να αναλάβει το πολιτικό μας σύστημα ή – ακόμα ακριβέστερα – δεν αντέχει να σηκώσει το ανάλογο βάρος. Κάθε εισιτήριο που κόβεται για στη­μένους αγώνες και πουλημένα πρωταθλήματα απο­τελεί συνηγορία υπέρ των απανταχού παραγκών, υπέρ των πουλημένων διαιτητών, υπέρ του υπόκο­σμου που λυμαίνεται το ποδόσφαιρο.
Κάθε συμμετοχή σε αυτό τον βόρβορο δεν ση­μαίνει αγάπη προς την ομάδα, αλλά υπογραφή ότι γουστάρουμε τη διαφθορά αποτελώντας κι εμείς μέρος της.
Αφού λοιπόν η πολιτεία δεν αντέχει το βάρος της εξυγίανσης του ποδοσφαίρου, ας την απαλλάξουμε εμείς, φροντίζοντας να παίζουν οι ομάδες σε άδειες κερκίδες!

• Στίχος από τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου

xenofonb@gmail.com