Ο «εγκληματίας» Μιλόσεβιτς και ο «άγιος» Λίνκολν....

Το άρθρο είναι από το Southern Nationalist Network και είναι του Nebojsa Malic, Σέρβου που ζούσε στη Βοσνία και μετά την συμφωνία Dayton μετανάστευσε και πλέον ζει στις ΗΠΑ.

Εισαγωγή SNN: Ο αρθρογράφος Nebojsa Malic γράφει για την σχετικά ήπια συμπεριφορά του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, αν συγκριθεί με αυτή του Αβραάμ Λίνκολν. Και οι δύο ήταν πρόεδροι κυβερνήσεων που είχαν αποσχιστικές περιοχές που ήθελαν να αποσπαστούν από το κεντρικό σύστημα. Ο Malicυποστηρίζει ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν πολύ λιγότερο καταπιεστικός και όμως έχει δαιμονοποιηθεί από την Δύση, ενώ ο Λίνκολν, του οποίου τα στρατεύματα έκαιγαν τεράστιες περιφέρειες και πόλεις, βίασαν και σκότωσαν κατά την πορεία τους στο Νότο, έχει ειδωλοποιηθεί.

A tale of two secessions – Η ιστορία δύο αποσχίσεων

Φέτος είναι η 150^η επέτειος του κακώς αποκαλούμενου ‘αμερικανικού εμφύλιου πολέμου’. Τον Δεκέμβριο του 1860, η Νότια Καρολίνα αποσχίστηκε ως απάντηση στην εκλογή του Αβραάμ Λίνκολν στην προεδρία. Η πρώτη ντουφεκιά έπεσε τον Απρίλιο του 1861, όταν η νέο-σχηματισμένη Συνομοσπονδία (Νότιοι) πυροβόλησε το Ομοσπονδιακό κομβόι ενίσχυσης του Fort Sumter έξω από Τσάρλεστον στη Νότια Καρολίνα, - ακριβώς έτσι όπως το περίμενε ο Λίνκολν. Για τα επόμενα τέσσερα έτη, ο πόλεμος κόστισε 625.000 ζωές, κατάστρεψε εντελώς τις νότιες πολιτείες, δηλητηρίασε ακόμη πιο πολύ τις φυλετικές σχέσεις, και άλλαξε την ίδια τη φύση της Αμερικής, ως «Ηνωμένες Πολιτείες» που έγιναν ένα μοναδικό ουσιαστικό, αντί για πληθυντικό.

Είκοσι χρόνια πριν, στις 25 Ιουνίου 1991, μια αποσχιστική κρίση άρχισε στη Γιουγκοσλαβία. Δύο από τις ομοσπονδιακές μονάδες της, η Σλοβενία ​​και η Κροατία, ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Οι Ομοσπονδιακές δυνάμεις στην προσπάθεια να ενισχύσουν τα τελωνεία στα αυστριακά σύνορα πυροβολήθηκαν από την πολιτοφυλακή της Σλοβενίας. Και εδώ είναι όπου κάθε ομοιότητα με την ...

αμερικανική ιστορία τελειώνει.

No Lincoln

Στην mainstream αμερικανική ιστορία, ο Αβραάμ Λίνκολνείναι σεβαστός ως ‘σωτήρας’ και έχει παγιωθεί με ένα μνημειακό ειδωλολατρικό ναό στην Ουάσιγκτον, DC που φέρνει εκατομμύρια τουρίστες. Κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί πως στάθηκε η mainstream αμερικανική ιστορία στα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία, και στον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς – τον χαρακτηρισμένο ως ‘κακοποιό’ – ο οποίος ενήργησε περισσότερο σαν τον Λίνκολν. Με άλλα λόγια, είχε πραγματικά προσπαθήσει να κρατήσει την Γιουγκοσλαβία ενωμένη, δια της βίας, και να καταστείλει την εξέγερση στην Σλοβενίας και τη Κροατία, και να ξανακάνει τη Γιουγκοσλαβίας όπως την οραματιζόταν. Αλλά δεν το έκανε.

Η αμερικανική κρίση έγινε κάτω από ένα πολύ διαφορετικό ιστορικό σκηνικό. Ενώ η κορυφαίες ευρωπαϊκές δυνάμεις - η Γαλλία και η Βρετανία - έτρεφαν κάποια συμπάθεια για την Συνομοσπονδία (η Ρωσία υποστήριξε τον Lincoln), ποτέ δεν αναγνώρισαν την κυβέρνηση στο Ρίτσμοντ. Η Διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, από την άλλη πλευρά, εκτυλίχθηκε λίγο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όταν η Γερμανία επανενώθηκε, οι ΗΠΑ αναζητούσαν ένα νέο σκοπό στον κόσμο, και η ίδια η Σοβιετική Ένωση άρχισε να εκρήγνυται. Έτσι, ενώ η Ουάσιγκτον έδινε μεγάλα λόγια για την έννοια της Γιουγκοσλαβικής ενότητας, απέκλειε το ενδεχόμενο χρήσης βίας για την επίτευξή της. Εν τω μεταξύ, παλιές μνησικακίες οδήγησαν πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν τους αυτονομιστές.

Στόχοι και Κίνητρα

Οι Σλοβένοι κομμουνιστές, οι οποίοι μεταλλάχθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη σε δημοκράτες, είχαν τουλάχιστον κάποια αιτία για να ισχυριστούν ότι πολεμούσαν για την ανεξαρτησία. Με την αποδοχή της ευρωπαϊκής διαμεσολάβησης και την υπογραφή της Διακήρυξης Brioni, τόσο η καταρρέουσα ομοσπονδιακή κυβέρνηση όσο και οι αρχές της Σερβίας αναγνώρισαν ότι η αρχή της αυτοδιάθεσης δεν μπορούσε πλέον να αμφισβητηθεί. Ωστόσο, οι Κροάτες εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν ότι η σύγκρουση που ξεκίνησε το 1991, ήταν ένας αγώνας για την ανεξαρτησία. Αυτό είναι απλά αναληθές. Για καλό ή για κακό, κανείς δεν αμφισβήτησε το δικαίωμα της Κροατίας να αποσχισθεί από τη Γιουγκοσλαβία – αλλά μόνο τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε να το πράξει, και την έκταση του εδάφους που ήθελε να διεκδικήσει.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το φιλοναζιστικό κροατικό κράτος διέπραξε γενοκτονία κατά των Σέρβων και των Εβραίων. Όταν οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία, το 1945, όρισαν την Κροατία ως ένα κράτος και για Κροάτες και για Σέρβους, αναγνωρίζοντας τα δεινά των Σέρβων, καθώς και το σημαντικό τους ρόλο στην αντίσταση. Ωστόσο, το δόγμα της «αδελφότητας και ενότητας» κατέστειλε οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση για τις αγριότητες των Ουστάσι, ιδιαίτερα στο εξωτερικό.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που η κυβέρνηση της Κροατίας του Φράνιο Τούτζμαν – ο οποίος εκλέχτηκε εν μέρει για να στηρίξει την επιστροφή εκείνων που συμπαθούσαν τους Ουστάσι - έκανε, τον Ιούνιο του 1990, ήταν να αλλάξει τη διάταξη του Συντάγματος, υποβιβάζοντας τους Σέρβους σε ‘μειονότητα’. Ήταν η αναβίωση των Ουστάσι και η εκτεταμένη καταδίωξη των Σέρβων που επέφερε ο πόλεμος στην Κροατία και όχι μια επιθυμία για την προστασία της ανεξαρτησίας της. Αλλά χάρη στη κομμουνιστική σιωπή σχετικά με τα εγκλήματα του Β΄ΠΠ, λίγοι στη Δύση γνώριζαν για τους Ουστάσι. Η προπαγάνδα από το Ζάγκρεμπ περιστρέφεται γύρω από μια ιστορία για την ‘ελευθερία’ και την ‘δημοκρατία’ που πολεμάει ενάντια στους κακούς κομμουνιστές Σέρβους, και εκείνη την χρονική στιγμή, υπήρχαν πολλά αυτιά πρόθυμα να ακούσουν.

Ο Μεγάλος ασβέστης

Ένα ενδιαφέρον άρθρο στη βιεννέζικη εφημερίδα ‘Die Presse’, που δημοσιεύθηκε στις 25 Ιουνίου του τρέχοντος έτους, αποκαλύπτει ότι το αυστριακό υπουργείο Εξωτερικών επιθετικά πίεσε για την αναγνώριση των αποσχιστικών δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας. Τα επιχειρήματα που προσφέρει ο υπουργός Εξωτερικών Alois Mock - ότι με την αναγνώριση θα αποφευγόταν η αιματοχυσία – ηχούσαν τότε όπως και τώρα. Η βοήθεια από το εξωτερικό πραγματικά έκανε τους αυτονομιστές λιγότερο πιθανό να διαπραγματευτούν και πιο πιθανό να προκαλέσουν έναν πόλεμο, καθώς ζητούσαν νομιμοποίηση μέσα από βάσανα. Αυτό συνέβη τόσο με την Κροατία το 1991 όσο και με τη Βοσνία το επόμενο έτος.

Ενώ το ενδιαφέρον της Αυστρίας για τη Σλοβενία ​​και την Κροατία θα μπορούσε να εξηγηθεί με βάση τα ιστορικά προσάρτησης (έχοντας διοικήσει τις περιοχές αυτές εδώ και αιώνες), εκείνο της Γερμανίας είναι ακόμη πιο ακατανόητο - αλλά μόνο με την πρώτη ματιά. Η σύγκρουση στη Γιουγκοσλαβία ήταν μια ευκαιρία για πολλούς να βρουν ένα νέο στόχο στο "τέλος της ιστορίας", από τους δυτικούς φιλελεύθερους παρεμβατιστές έως τους Αφγανούς τζιχαντιστές. Η πρόσφατα ενωμένη Γερμανία χρησιμοποίησε για να δυναμώσει τους νεοαποκτηθέντες μύες της, και να αναπροσανατολίσει όλες τις απογοητεύσεις της, από τις δεκαετίες της ναζιστικής ενοχής, ένα ιστορικό εχθρό. Με την κατηγοριοποίηση των Σέρβων ως ‘σύγχρονους Ναζί’, η Βόννη και το Βερολίνο ασβέστωναν τη δική τους ιστορία. Μέχρι το 1999, οι Γερμανοί στρατιώτες για μια ακόμη φορά πατούσαν πόδι σε χώρα του εξωτερικού για τη διεξαγωγή πολέμου, και η Λουφτβάφε βομβάρδιζε ξανά.

Η Αυστρία μπορεί να ασκούσε πιέσεις για αυτό, αλλά ήταν η Γερμανία που αναγνώρισε μονομερώς τη Σλοβενία ​​και την Κροατία, τον Δεκέμβριο του 1991. Αυτό πίεσε αποτελεσματικά το χέρι και των άλλων μελών της ΕΟΚ - που σύντομα θα γίνονταν ΕΕ - καθώς και τη Διεθνή Διάσκεψη για τη Γιουγκοσλαβία, που προσπαθούσε να μεσολαβήσει στη κρίση. Τον Ιανουάριο του 1991, οι Ευρωπαίοι δικηγόροι ανακήρυξαν τη Γιουγκοσλαβία ότι βρίσκεται "υπό διάλυση", ‘καθαρίζοντας’ μια και καλή τη χώρα από το χάρτη, πιο αποτελεσματικά από ό, τι έκανε ο Χίτλερ τον Απρίλιο του 1941.

Αυτοκρατορία, τότε και τώρα

Δεν πήρε πολύ καιρό για την Ουάσιγκτον να εμπλακεί στην Γιουγκοσλαβική κρίση, βλέποντας την ευκαιρία να επαναβεβαιώσει την κυριαρχία της πάνω από την Ευρώπη, να αναζωογονήσει το ΝΑΤΟ και να βρει νέο σκοπό στον τομέα του ‘ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού’. Μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού του 1995, ο εκπαιδευμένος από τους Αμερικάνους Κροατικός Στρατός έσβησε τους Σερβικούς θύλακες, ενώ το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τους Σέρβους της Βοσνίας. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, η Ειρηνευτική Συμφωνία του Ντέιτον τερμάτισε τον πόλεμο στη Βοσνία.

Το 1999, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν έναν πόλεμο με τη Σερβία (τότε ήταν ακόμα μέρος ενός κράτους που ονομάζονταν Γιουγκοσλαβία) για να υποστηρίξουν την βοήθεια ενός Αλβανικού τρομοκρατικού συνδικάτου στην επαρχία του Κοσσυφοπεδίου. Σύμφωνα με εσωτερικούς παράγοντες, όμως, ο πραγματικός σκοπός του πολέμου ήταν να συντριβεί η "αντίσταση της Γιουγκοσλαβίας στις ευρύτερες τάσεις της πολιτικής και της οικονομικής μεταρρύθμισης» που η αυτοκρατορία προσπαθούσε να παρουσιάσει ως κάτι αναπόφευκτο.

Η Γιουγκοσλαβία ήταν επίσης η περίπτωση που η Αυτοκρατορία αγκάλιασε πλήρως την έννοια της διαχείρισης της αντίληψης και της χειραγώγησης της πραγματικότητας. Ήταν ο πρώτος πόλεμος στον οποίο οι κάμερες ήταν πιο σημαντικές από τα κανόνια. Η προπαγάνδα μόχλευσε την αδυναμία σε θυματοποίηση. Η πορνό-φρικαλεότητα έκανε τα υπόλοιπα. Λίγοι μπήκαν καν στον κόπο να ρωτήσουν πώς δεν υπήρχε λογική στις ενέργειες της Αυτοκρατορίας, αλλά μόνο δύναμη.

Αυτό που συμβαίνει στη Λιβύη τώρα είναι απλά η Γιουγκοσλαβία σε fast-forward. Πρώτα υπήρχαν φήμες για σφαγές, μετά η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, μετά οι βομβαρδισμοί για την «αλλαγή του καθεστώτος», καρυκευμένα όλα με άγριους ​​ισχυρισμούς για «μαζικούς βιασμούς» - όλα σε διάστημα μόλις λίγων μηνών. Υπήρχε ακόμα και ένα κατηγορητήριο που στόχευε τον ηγέτη της χώρας από το δικαστήριο εγκληματιών πολέμου ... Γιατί να ασχοληθούμε με νέα προπαγάνδα, όταν το ανακυκλωμένο υλικό λειτουργεί εξίσου καλά; Σε περίπτωση αμφιβολίας, κλιμακώνεται. Η αποτυχία δεν αποτελεί επιλογή ...

Φόνος από Αναγνώριση

Πειστική επιχειρηματολογία έχει ακουστεί για την Γιουγκοσλαβία ότι ήταν μια κακή ιδέα από την πρώτη στιγμή, ήδη από το 1918. Αναβιώνοντας το πτώμα της χώρας το 1945 και βάζοντας κομμουνιστικό make-up σε αυτό αναμφισβήτητα έκαναν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Αλλά ακόμα και αυτό το αναπτερωμένο πτώμα δεν αποσυντέθηκε το 1991 – διαμελίστηκε.

Ο Albert Rohan, ο αυστριακός διπλωμάτης ο οποίος εργαζόταν στο γραφείο για τα Βαλκάνια το 1991, προσπάθησε να υποστηρίξει ότι οι αναγνωρίσεις (ανεξάρτητων κρατών) δεν πυροδοτούν πραγματικά τους πολέμους. Οι πόλεμοι έχουν ήδη γίνει, είπε στην Die Presse. Αν και τεχνικά αυτό δεν ισχύει (για την Κροατία και τη Βοσνία, τουλάχιστον), έχει μια αλήθεια μεταφορικά: οι αναγνωρίσεις λίγο πολύ αποφάσισαν την έκβαση των πολέμων. Ακόμα κι αν απέκτησαν την ανεξαρτησία τους με «διαγραφή» (Σλοβενία) ή με disenfranchising, θανάτωση και αποβολή (Κροατία, Βοσνία) των "ανεπιθύμητων", στους αυτονομιστές δεν θα έπρεπε να επιτραπεί να χάσουν. Τόσομεγάλο μέρος για τα «ανθρώπινα δικαιώματα!"

Εν τω μεταξύ, στους Σέρβους δεν επιτράπηκε κανένα δικαίωμα - όχι μόνο στα 2 εκατομμύρια που ξαφνικά παγιδεύτηκαν σε εχθρικά νέα κράτη, αλλά και σε εκείνους στη ΠΓΔΜ, το Μαυροβούνιο, και ακόμη και στην ίδια τη Σερβία. Ως απόλυτη σκληρότητα, η αυτοκρατορία επιδιώκει τώρα να τους παρουσιάσει ως πιο πιστούς υπηρέτες της, που σκορπάνε δημοκρατικές επαναστάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πολλά έχουν ειπωθεί για το άσχημο προηγούμενο να δηλώσουν το κατεχόμενο Κοσσυφοπέδιο ανεξάρτητο κράτος το 2008. Αλλά ένα ακόμα πιο άσχημο προηγούμενο συνέβη το 1991, όταν η Γιουγκοσλαβία απλά ξεγράφτηκε από την ύπαρξη ακολουθώντας την Αυστρο-γερμανική δολοφονία-από-αναγνώριση.

Σε έναν κόσμο όπου η αυτοκρατορία έχει εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα αρχών, δεν υπάρχουν λόγια, όταν αυτό το τρομερό όπλο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια, και εναντίον οποιουδήποτε.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ