«Η Ελλάδα θύμα μιας συμμορίας εκβιαστών». «Το ξεπούλημα της ελληνικής δημοκρατίας».

Σε αναμονή της απόφασης του ομοσπονδιακού συνταγματικού δικαστηρίου της Καρλσρούης, αναφορικά με την προσφυγή Γερμανών πολιτών ενάντια στο πακέτο στήριξης της Ελλάδας από την γερμανική κυβέρνηση, που θα βγει στις 5 Ιουλίου του 2011, στον γερμανικό τύπο εμφανίζονται άρθρα που απεικονίζουν τη δημόσια συζήτηση σε σχέση με το ελληνικό ζήτημα.

Είναι ενδιαφέρον το ότι τα ελληνικά καθεστωτικά μέσα, προκειμένου να αποτρέψουν τους έλληνες πολίτες από την ενημέρωση, σε σχέση με τα τεκταινόμενα στην Γερμανία, αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα, έχουν επιχειρήσει να συκοφαντήσουν τους γερμανούς πολίτες που έκαναν την προσφυγή, χαρακτηρίζοντάς τους ως ανθέλληνες. 

Φυσικά συμβαίνει το αντίστροφο.

 Γερμανοί πολίτες που αντιλαμβάνονται τον ορατό κίνδυνο να καταργηθεί η δημοκρατία στην Ελλάδα, όσο και συνολικά στην ΕΕ, επιχειρούν να φρενάρουν τα σχέδια του ...κλαμπ του Βερολίνου.

Σε άρθρο του με τίτλο «Das Drama der Solidarität» στην Frankfurter Allgemeine Zeitung (http://www.faz.net/...13-6-2011), ο συγγραφέας και οικονομικός αναλυτής Rainer Hank, αναλύει το ελληνικό δράμα αναφερόμενος ταυτόχρονα σε εκτιμήσεις κορυφαίων οικονομολόγων και πολιτικών της Γερμανίας. 

Όπως έχει αποκαλύψει και το περιοδικό Spiegel στο παρελθόν, το γερμανικό σχέδιο για τη διάσωση της Ελλάδας περιλαμβάνεται σε αυτό που έχει ονομαστεί «ελεγχόμενη χρεοκοπία» που συνδυάζεται με την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στο «κλαμπ ου Βερολίνου». 

Αυτό προϋποθέτει την χρηματοδότηση της Ελλάδας για τη διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, που μοιραία φτάνει σε ένα τέλος.

 Με το τέλος της «αλληλεγγύης» και αφού η Ελλάδα θα αδυνατεί να εξυπηρετήσει το υπέρογκο χρέος της, που γιγαντώθηκε από τα πακέτα διάσωσης, ξεκινάει η διαδικασία πτώχευσης. 

Κατά τη διαδικασία αυτή, οι θεσμικοί και ιδιώτες πιστωτές κόβουν ένα μέρος του χρέους για να γίνει βιώσιμο, ενώ ταυτόχρονα μεταφέρεται σε αυτούς η πολιτική εξουσία της χώρας. 

Το διευθυντήριο πολιτικού ελέγχου της Ελλάδας θα είναι το «κλαμπ του Βερολίνου», το οποίο μέσω του υπουργείου οικονομικών θα επιβάλλει την οικονομική πολιτική στις κυβερνήσεις μαριονέτες.

 Το «κλαμπ του Βερολίνου» θα ελέγχεται κυρίως από τις χώρες του Ευρωπαϊκού πυρήνα (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία) και με τη συμμετοχή ισχυρών οικονομικών χαρτοφυλακίων.

Είναι φανερό ότι η γερμανική γεωπολιτική πρυτανεύει σε κάθε ενέργεια σχεδιασμού, με σκοπό την μετατροπή της Ελλάδας σε Γερμανικό προτεκτοράτο. 

Θα έχει ενδιαφέρον άλλωστε, αν πραγματωθεί το σχέδιο αυτό, να δούμε σε ποιες χώρες θα εκποιηθεί η δημόσια περιουσία και σε ποιους τομείς (ενέργεια, νερό κτλ.), ώστε να καταλάβουμε τις γεωπολιτικές ισορροπίες που επιδιώκει ο ευρωπαϊκός νεοαποικισμός του 21ου αιώνα.

Η κρισιμότητα της συζήτησης που διεξάγεται στη Γερμανία έχει να κάνει με το σχέδιο αυτό, που ξαναφέρνει στο προσκήνιο την γερμανική ναζιστική γεωπολιτική- με την διεκδίκηση «ζωτικού χώρου»- και επιστρέφει την πολιτική ατζέντα στις πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεκαετίες: Γερμανική ηγεμονία της Ευρώπης.

Σε αυτό το πλαίσιο, γερμανοί δημοκράτες αντιλαμβάνονται ότι επαναλαμβάνεται το σκηνικό του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και αντιδρούν στα σχέδια εκφασισμού της Ευρώπης.

Ο Hank αναφέρεται σε δηλώσεις του R. Brüderle, πρώην υπουργού οικονομίας και μέλους του γερμανικού κοινοβουλίαου του κόμματος FDP, που αναφέρει ότι «η Ελλάδα είναι πια σαν γερμανικό προτεκτοράτο». 

Αντίστοιχα ο οικονομολόγος Roland Vaubel, δηλώνει ότι «η Ελλάδα με αντάλλαγμα τη χρηματοδότησή της έχει οδηγηθεί σε κατάσταση μεσαιωνικής δουλοπαροικίας», «μία κατάσταση που ξεκίνησε από το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης». 

Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, γράφει ο Hanke, πουλήθηκε στους πιστωτές της. 

Τα δισεκατομμύρια των δανείων, που αποβλέπουν στη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, αποτελούν στην πραγματικότητα δωροδοκία για το ξεπούλημα της χώρας και καταλήγει ότι η Ελλάδα παραμένει ετοιμοθάνατη από μία συμμορία εκβιαστών, τα τέρατα, όπως τους αποκαλεί ο συγγραφέας Hans Magnus Enzensberger.

 Επιπλέον, η πνευματική ελίτ της αριστερής πτέρυγας (Jürgen Habermas και Joschka Fischer), δεν συνειδητοποιεί ότι παρέχοντας στήριξη στην πολιτική ελίτ των Ευρορομαντικών, εξυπηρετεί τους πράκτορες του χρηματιστικού κεφαλαίου, τις ιδιωτικές τράπεζες. 

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, καταλήγει ο Hank, αντιλαμβάνονται ότι κάτι πολύ σοβαρό διακυβεύεται στην Ευρώπη, που δεν είναι άλλο από την ελευθερία των πολιτών.

Kritik