Αγανακτισμένων Μανιφέστο 1

 

Κίνημα ομαδικών αγωγών.

 

Κίνημα«Αγανακτισμένων αγωγών» κατά της

 κλεπτοκρατίας.

Εμφανίστηκε στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι η κρίσιμη μάζα των αγανακτισμένων, η οποία θα διογκώνεται όσο το ελληνικό δράμα οδεύει προς την κορύφωσή του. Είναι για αυτό σημαντικό η κρίσιμη για την ανατροπή της κλεπτοκρατίας αυτή μάζα, να αποκτήσει συγκεκριμένη πολιτική στόχευση. Δίχως απολύτως διακριτό στόχο, το κίνημα των αγανακτήσεων είναι καταδικασμένο σε μαρασμό. Πρέπει οι απανταχού  αγανακτισμένοι να έχουν επίγνωση του τι ακριβώς ζητάνε. Να έχουν ξεκάθαρο αίτημα. Να ξέρουν γιατί είναι αγανακτισμένοι. Να ξέρουν ποιον φασκελώνουν και γιατί.

Το μείζον ζήτημα της ιδιωτικής  υπερχρέωσης. Ζήτημα ηθικής τάξεως: Την ευθύνη φέρει ο δανειζόμενος ή ο δανειστής?

Είναι νόμιμο το χρέος των Ελλήνων προς τις τράπεζες?

Είναι αρκετοί φαντάζομαι οι αγανακτισμένοι που κατέβηκαν στην πλατεία  Συντάγματος επειδή  χρεωστάνε στις τράπεζες… Επειδή πήραν δανεικά είτε γιατί τα είχαν ανάγκη, είτε γιατί ήταν άπειροι, είτε γιατί τους κυρίευσε ο μεγαλοϊδεατισμός και τώρα δεν έχουν να πληρώσουν. Άλλος γιατί έμεινε άνεργος και άλλος γιατί μειωθήκαν τα εισοδήματα απ’ τη δουλειά του. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν περιέλθει σήμερα σε απόγνωση, λογω της ταχείας επιδείνωσης του οικονομικού κλίματος. Κινδυνεύει η προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική τους υπόσταση. Πρόκειται στις περισσότερες των περιπτώσεων για αγανακτισμένους της βιοπάλης, που τα εισοδήματά τους δεν δικαιολογούσαν με κανένα τρόπο τη χορήγηση από τις τράπεζες  δεκάδων, μερικές φορές και εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Τα υπέρογκα αυτά ποσά χορηγηθήκαν σε εποχές αθρόου , ανεύθυνου  εγκληματικού  δανεισμού. Δανεισμός που έμελε να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας.

Φταίει ο μεγαλοϊδεατισμός του δανειζόμενου?

Ήταν μια εποχή που ο υπάλληλος των 1200 ευρώ την είδε άξαφνα στελεχάρα!!! Όταν το Πάσχα  (το ελληνικό),  πήγαινε στο χωριό και με ύφος χιλίων και βαλε καρδιναλίων σούβλιζε το γάλακτος με δανεικά… Όταν το  φως το άγιο φώτιζε τα πρόσωπα χιλιάδων ετερόφωτων συνανθρώπων μας… 

Είχε βλέπεις μέχρι και ο τελευταίος πάρει με στεγαστικό δίπατη μεζονέτα και οδηγούσε απαστράπτουσα με παρακρατημένη κυριότητα κουρσαρα… Όμως ο μεγαλοϊδεατισμός μιας ενυπόθηκης ζωής δεν θα μπορούσε να υποστηριχτεί δίχως τη χορήγηση επιπλέον ρευστότητας. Δόθηκαν γι αυτό δανεικά πάνω στα δανεικά, με εγκληματικά ανεύθυνο πρόσθετο δανεισμό. Έτσι με μπουκέτα κάθε λογής τραπεζικών προϊόντων έφτασε μέχρι και ο πλέον αδύναμος οικονομικά να διάγει βίο πολυτελή κ ανθόσπαρτον! Και τι δεν είχε ο μπαξές: Στεγαστικά δάνεια, καταναλωτικά δάνεια, διακοποδάνεια (!) κάρτες χρυσές, κάρτες  ασημένιες, συμβάσεις λίζινγκ, συμβάσεις αλληλόχρεων λογαριασμών και ότι άλλο μπορεί να  βάλει ο νους του ανθρώπου. Μέχρι και κάρτες που μπορούσες να τυπώσεις απάνω τους τη φάτσα της κυράς είχαν οι αθεόφοβοι εφεύρει… Μ αυτά και μ αυτά έφτασε το κατάστημα της Βουκουρεστίου να είναι το πρώτο σε πωλήσεις κατάστημα της Louis Vuitton στον κόσμο!!! Όπως πρώτη ήταν η Ελλάδα στην Ευρώπη σε αναλογία Καγιέν ανά κάτοικο... 

Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη. Ο αντίλογος των αγανακτισμένων με τους αγανακτισμένους. Ο αντίλογος των νοικοκυραίων. Η άποψη των τραπεζιτών που  λέει ότι οι άνθρωποι αυτοί  καλά να πάθουν! Ποιοι είναι «οι αγανακτισμένοι» σήμερα? Μήπως είναι οι αγανακτισμένοι του «πάμε ΣΚ στη Μύκονο με διακοποδανειο»?  Τι θέλουν όλοι αυτοί  και καταβαίνουν στο Σύνταγμα? Πόσοι από αυτούς έχουν πάει Μύκονο και με τι λεφτά? Δικαίως λοιπόν τα πράγματα πήραν για αυτούς αυτή την τροπή. Διότι  αυτή έπρεπε να  είναι η  κατάληξη της βλαχιάς του νεοέλληνα. Αυτού που νιώθει σημαντικός, όχι από την αξία που ο ίδιος έχει, αλλά από την αξία του αυτοκινήτου που οδηγεί και της επώνυμης τσάντας που η κυρά κρατεί. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, αυτό που  απομένει  είναι  κατασκηνώσουν όλοι αυτοί στο Σύνταγμα και να συνειδητοποιήσουν κάτω από την αφόρητη ζέστη του αντίσκηνου, τη σκληρή πραγματικότητα. Ότι  το greek dream που θέλησαν να πιάσουν χάθηκε (ως όνειρο που ήταν), μόλις ο Ισπανός ξύπνησε τον Έλληνα… Ότι ήλθε η στιγμή να συνειδητοποιήσουν με τον πλέον σκληρό τρόπο (της κοινοποίησης της κατασχετήριας έκθεσης), ότι ο Έλληνας άπλωσε τα ποδαρια του παραπέρα από κει που έφταναν. Ότι το δίκιο είναι όλοι αυτοί να χάσουν τα ούτως ή άλλως υποθηκευμένα  σπίτια «τους»  και να βρεθούν να κοιμώνται όλοι εις το ύπαιθρον. Να πληρώσουν τη Μύκονο και τη Louis Vuitton με  όλο τους το βιός… 

Είναι όμως έτσι τα πραματα? Ειν αυτό το δίκιο? Οι κανόνες του ουσιαστικού δικαίου είναι αυτοί που θα δώσουν την απάντηση. Αυτοί εμπεριέχουν την ανθρώπινη σοφία και τη συλλογική εμπειρία του ανθρωπότητας από τη στιγμή που ο άνθρωπος βγήκε από τις σπηλιές και οργάνωσε τις πρώτες δομημένες κοινωνίες.

Από τη διάταξη του άρθρου 179 ΑΚ, σε συνδυασμό με τις διατάξεις των άρθρων 174, 178 και 180 ΑΚ, προκύπτει ότι άκυρη ως αντικείμενη στα χρηστά ήθη είναι η σύμβαση με την οποία το ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη, εκμεταλλευόμενο την ανάγκη, κουφότητα ή απειρία του άλλου συνομολογεί ή λαμβάνει για τον εαυτό του ωφελήματα που κατά το χρόνο της συνομολογήσεώς τους βρίσκονται σε προφανή δυσαναλογία προς την παροχή.

Απειρία είναι η έλλειψη συνήθους πείρας ως προς τα οικονομικά δεδομένα και μεγέθη ως προς τις τιμές και ως προς τις συναλλαγές. Κουφότητα είναι η αδιαφορία για τις συνέπειες και τη σημασία των πράξεων (μη παίρνεις παιδί  μου διακοποδάνειο να πας τη γκόμενα στη Μύκονο, γιατί από τη δουλειά σου, μόνο στο χωριό της γιαγιάς σου επιτρέπεται να πας), ενώ ανάγκη είναι και η οικονομική, αρκεί να είναι άμεση και επιτακτική. Η δυσαναλογία παροχής και αντιπαροχής πρέπει να είναι προφανής. Εξάλλου εκμετάλλευση υπάρχει όταν αυτός που γνωρίζει την ως άνω κατάσταση του αντισυμβαλλομένου του (ανάγκη, κουφότητα, απειρία) επωφελείται και με κατάλληλο χειρισμό επιτυγχάνει προφανώς δυσανάλογα μεγάλη αντιπαροχή. Αν λείπει ένα από τα ανωτέρω στοιχεία δεν μπορεί να γίνει λόγος για ακυρότητα της δικαιοπραξίας ως αισχροκερδούς κατά το άρθρο 179 ΑΚ, γιατί απαιτείται να συντρέχουν και η φανερή δυσαναλογία μεταξύ παροχής και αντιπαροχής και η ανάγκη ή κουφότητα ή απειρία του άλλου συμβαλλομένου και η εκμετάλλευση, από τον συμβαλλόμενο μιας από τις γνωστές σ’ αυτόν ως άνω καταστάσεις του αντισυμβαλλομένου. Ειδικότερα φανερή δυσαναλογία μεταξύ παροχής και αντιπαροχής είναι αυτή που υποπίπτει στην αντίληψη λογικού και έχοντος πείρα των σχετικών συναλλαγών ανθρώπου και η οποία υπερβαίνει το μέτρο κατά το οποίο είναι ανθρωπίνως φυσικό να αποκομίζει o ένας κάποιο όφελος από σύμβαση οικονομικού περιεχομένου επί ζημία του άλλου. 

Είναι άκυρες συνεπώς  ως αντίθετες προς τα χρηστά ήθη  οι συμβάσεις  με τις  οποίες οι τράπεζες δεσμεύσαν υπερβολικά την  ελευθερία του ελλήνων. Άκυρες επίσης ως αισχροκερδείς είναι διότι εκμεταλλεύτηκαν είτε την ανάγκη, είτε την κουφότητα ,  ή την  απειρία των πολιτών, πετυχαίνοντας   να πάρουν  για τον εαυτό τους, για την παροχή δανεικών, περιουσιακά ωφελήματα από την εφαρμογή άκυρων όρων συναλλαγών (όπως αυτό  έχει κριθεί με δεκάδες τελεσίδικες και αμετάκλητες αποφάσεις της Δικαιοσύνης), που εμφανώς, βρίσκονταν  σε φανερή δυσαναλογία προς την παροχή. Οι τράπεζες επέβαλαν στους έλληνες ληστρικούς προδυατυπωμένους ΑΚΥΡΟΥΣ Γενικούς Όρους Συναλλαγών όπως αυτό κρίθηκε με πλείστες αποφάσεις της Δικαιοσύνης, οι  οποίοι δημιούργησαν για αυτές  περιουσιακά ωφελήματα (τεράστια κέρδη)  που  βρίσκονταν σε φανερή δυσαναλογία προς τα δάνεια που χορηγούσαν στους πολίτες. Ταυτόχρονα εκμεταλλεύτηκαν προς την κατεύθυνση αυτή, την ανάγκη, την απειρία ή την κουφότητα  των πολιτών.  Συνεπώς  συντρέχουν και η φανερή δυσαναλογία μεταξύ των δανείων που χορήγησαν  και των παράνομων κερδών που αποκόμισαν δυνάμει  των  ΑΚΥΡΩΝ  όρων  που επέβαλαν στους συναλλασσόμενους  και η ανάγκη ή κουφότητα ή απειρία των  πολιτών και η εκμετάλλευση, από τις τράπεζες  μιας από τις γνωστές σ’ αυτές  ως άνω καταστάσεις των πολιτών.

Και ήταν στις τράπεζες γνωστές οι πιο πάνω καταστάσεις (ανάγκη, κουφότητα ή απειρία των πολιτών), αφού το μείζον δεν ήταν για αυτές η μακροπρόθεσμη δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων, αλλά η φρενήρης κούρσα των  μπόνους των ντόπιων γκολντεν μποις και τα εταιρικά κέρδη σε επίπεδο τραπεζικών ομίλων. Παρακάμφθηκε έτσι κάθε θεμελιώδες κριτήριο χορήγησης δανείων, ιδίως το εισοδηματικό και περιουσιακό υπόβαθρο του λήπτη του δανείου, αδιαφορώντας αν ο δανειζόμενος θα μπορούσε αύριο να επιστρέψει το δάνειο… Το μόνο που ενδιέφερε, ήταν να εξασφαλίσουν τεράστια μπόνους σε επίπεδο στελεχών και μυθικά κέρδη σε επίπεδο ομίλων, από άκυρους Γενικούς Όρους Συναλλαγών που επέβαλαν στους πολίτες, σε ευθεία συνεννόηση  με την κομματοκρατία (άμεση συνέργεια).

Διαφήμιζαν οι αθεόφοβες και χορηγούσαν διακοποδανεια (!) σε ποιον λες?  Στη γενιά των 700 ευρώ, εκμεταλλευόμενες την κουφότητα των φτωχών που αδιαφορούσαν για τις συνέπειες και τη σημασία των πράξεών τους, αρκεί να παίρνανε τη γκόμενα και να σαλπάριζαν για Μύκονο με Χαι Σπιντ απ’ το  Περαία!!! Και στη μικρή μου αδερφή, φοιτήτρια ακόμα, της έδωσαν κάρτα visa, γιατί ήθελε λέει να πάει Πράγα και σήμερα χρεωστάει τόσα, που από το χαρτζιλίκι της δε βλέπω πως θα πληρωθούν… Χορηγούσαν σε ζευγάρια μισθωτών των 2.000 ευρώ, στεγαστικά 200 και 300 χιλιάρικα και επειδή τα λεφτά δεν έφταναν για να εκπληρωθεί το greek dream, φτιάνανε μια φουσκωμένη εκτίμηση της εμπορικής αξίας του ήδη προσημειωμένου ακινήτου και χορηγούσαν και επισκευαστικό από πάνω (!) για δήθεν αποπεράτωση οικοδομικών εργασιών (!), έχοντας εντωμεταξύ πλήρη  επίγνωση, ότι η επιπλέον αυτή πίστωση προοριζόταν για την περιφερειακή υποστήριξη της χλιδατης ζωής του ζευγαριού (!) όπως  ντεκορατέρ για το σπίτι, κουζίνα με όλα εντοιχισμένα Miele και BMWδικό για το κλειστό το παρκινγκ με τη τηλεχειριζόμενη τη γκαραζόπορτα, εκμεταλλευόμενες με τον τρόπο αυτό την κουφότητα των φτωχών που αδιαφορούσαν για τις συνέπειες και τη σημασία των πράξεών τους, αρκεί να ικανοποιούσαν το νεοελληνικό μεγαλοϊδεατισμό τους, να ακουμπήσουν όπως νόμισαν το greek dream. Να αισθανθούν σημαντικοί και επιτυχημένοι, ασπαζόμενοι το δόγμα  ότι σημαντικό δε σε κάνει αυτό που είσαι, αλλά το προάστιο που κατοικείς, τα τετραγωνικά που ζεις και τ αμάξι που κυκλοφορείς. 

Τα δάνεια συνεπώς  που οι τράπεζες έδωσαν στον κάθε κακομοίρη, είναι ο λάκκος που έσκαψαν στους έλληνες και δικαίως πέφτουν τώρα οι ίδιες μέσα… Χορηγήθηκαν δάνεια αφειδώς, παρακάμπτοντας κάθε αντικειμενικό κριτήριο δανεισμού. Αυτό συνέβη με την πλήρη σύμπραξη της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), η οποία αν και ως «ανεξάρτητη» εποπτική αρχή όφειλε να χαλιναγωγήσει το ακόρεστο πάθος των τραπεζιτών για υπέρμετρη σε βάρος των πολιτών αισχροκέρδεια προστατεύοντας  με τον τρόπο αυτό τους πολίτες αλλά και τους ίδιους τους τραπεζίτες, αντί αυτού επέδειξε εγκληματική παράλειψη ελέγχου των κριτηρίων με τα οποία οι εμπορικές τράπεζες δάνειζαν τους φτωχούς. Επέτρεψε έτσι στους τραπεζίτες, να χορηγήσουν υπέρογκα δάνεια σε ανθρώπους της βιοπάλης, οι οποίοι κυριευμένοι από το ασίγαστο πάθος για πολυτελή διαβίωση αδιαφορούσαν για τις συνέπειες και τη σημασία των πράξεών τους (κουφότητα), ενώ ήταν ηλίου φαεινότερον ότι τα δάνεια αυτά δεν θα μπορούσε ποτέ να εξυπηρετηθούν μέχρι τέλους. Το αποτέλεσμα της εγκληματικής αυτής παράλειψης της ΤτΕ, είναι η διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας, με τσουναμι σήμερα κόκκινων δανείων που νομοτελειακά θα πλήξει την κεφαλαιακή βάση των τραπεζών σε βαθμό τόσο μεγάλο, που μοιραία θα οδηγήσει στον καθολικό αφελληνισμό τους και μάλιστα έναντι πινακίου φακής (βλ. περίπτωση Γενικής Τράπεζας για αρχή…).

Η κλεπτοκρατία (τράπεζες και πολιτικάντηδες), θυμίζουν σήμερα τη μέλισσα που εγχύει το δηλητήριο στο θύμα της. Θύμα είναι ο ελληνικός λαός. Όπως η μέλισσα παρορμούμενη από το βιολογικό ένστικτο της επιβίωσης δεν γνωρίζει ότι το δηλητήριο που εγχύει στο θύμα της  θα επιφέρει μοιραία και το δικό της θάνατο, έτσι και η κλεπτοκρατία παρέβλεψε ότι αισχροκερδώντας σε βάρος του λαού από δάνεια που ήταν αντικειμενικά αδύνατον να επιστραφούν αυτό θα επέφερε εκτός από το θάνατο της κοινωνίας και το θάνατο της ίδιας της κλεπτοκρατίας… Θύτης και θύμα αργοπεθαίνουν τώρα μαζί. Κομματοκρατία και τράπεζες έριξαν στον Ελληνικό Λαό το Δηλητήριο που θα θανατώσει τους Έλληνες. Μη γνωρίζοντας ότι αυτό θα σκότωνε τελικά και τους ίδιους… Έγινε έτσι ο θύτης θύμα και το θύμα θύτης…  

Διακήρυξη πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου, όπου αναφέρονται οι βασικές αρχές του Κινήματος για τη δύσκολη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τα χρέη των πολιτών προς τις τράπεζες

η συνεχεια εδω