Τα κοράκια ουρλιάζουν με απαίσιες φωνές πως θέλουν κι άλλο...

Αρμιρίκια με χτένια...

Μα τι συμβαίνει;
Πως γίνεται να συνεχίζουμε τη ζωή μας έτσι απλά σαν να μην τρέχει τίποτα;
Ο εχθρός δεν είναι πια προ των πυλών. Ειναι εντός. Εντός της ζωής μας, εντός μας..
Κυλάει μαζί με το αίμα στο κέντρο των κυττάρων μας. Ακόμα κι ο απλά δουλοπρεπής πρέπει να δηλώσει και επίσημα δούλος. Η θηλιά στο λαιμό κι η διαταγή απαίσια φρικτή και σαφής.
"Θα συμφωνήσετε!"
Τα προσχήματα τελείωσαν. Το στιγμιαίο και το δήθεν προσωρινό πρέπει να γίνει  διαρκές, αέναο.
Στην όχθη της παλιάς μας ζωής καθισμένοι, βλέπουμε μουδιασμένοι την ελευθερία από απέναντι να μας κοιτάζει σα χαμένη και να απομακρύνεται.
Σε λίγο αρχίζει το πυρ κατα βούληση.

Τα κοράκια ουρλιάζουν με απαίσιες φωνές πως θέλουν κι άλλο...
"Οι χορτάτοι που ζητάνε κι άλλη πείνα..."
Δεν κάναμε τίποτα λέει..Το κουτσούρεμα των ήδη χαμηλών μισθών σε επίπεδα ανάχειας είναι τίποτα.
Το κλείσιμο κάθε μέρα μικρομάγαζων και επιχειρήσεων ειναι τίποτα.
Το 45% ανεργίας των νέων και οι πάνω από 1εκ. άνεργοι είναι τίποτα.
Η κατάργηση και το εξανέμισμα συντάξεων ανήμπορων ανθρώπων είναι τίποτα.
Τα δικαιώματα δεκαετιών, οι συλλογικές συμβάσεις που τις παίρνει ο διάολος είναι τίποτα.
Η "απελευθέρωση" των "σκλαβωμένων' απολύσεων είναι τίποτα.
Οι τόσες αυτοκτονίες είναι τίποτα.
Το ξεφτίλισμα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι τίποτα.
Τα σπασμένα κεφάλια κάθε λίγο στους δρόμους είναι τίποτα.
Δεν φτάνει μόνο το κορμί μας πια. Τωρα τα ζητάνε όλα.
Την ψυχή και τη βούλησή μας. Το γονάτισμα και την υποταγή μας.
Θέλουν όλο μας το είναι, το βάθος της ύπαρξης ακόμα και την ίδια μας τη δίψα.
Σκλαβιά και υποδούλωση ως το μεδούλι.
Τι κρίμα που τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ούτε λίγο υπερβολικό...
Κι η Ελλάδα -εμείς δηλαδη- έντρομη μετράει τις δεκάρες της και μοιάζει να μην τολμάει να δεί την αλήθεια.
Και με ένα χαζό χαμόγελο μαγειρεύει παρεα με χαζές ξανθιές και μελαχρινές "αρμιρίκια με χτένια"
πρωινιάτικα μπροστά στην οθόνη.

Μια στάση εδώ. Ενός λεπτού φυγή...
Μην σκέφτεσαι εσύ. Ασε για λίγα τα στοιχειώδη σου συστατικά να πουν μια λέξη.
Τα βράχια και τα κύμματα, τον αέρα και τον ήλιο που καίει ακόμα κάπου βαθιά.
Ασε το δρόμο να μιλήσει, κάτι μπορεί να έχει να πεί.
Ασε τον πυρήνα των κυττάρων να βγάλει φωνή, εκεί που γεννιέται η ζωή κι η ελευθερία, τα αμέτρητα  καθημερινά big bang και οι άπειρες πιθανότητες. Η υπέροχη πολυχρωμία και οι εκατομμύρια διαφορετικές εκδοχές.
Κοιτα για λίγο γύρω σου.Τόσα χρόνια σφιχταγκαλιασμένοι με το ψέμμα, αυτή η σκληρή αλήθεια μας μοιάζει παράξενη.
Ομως δεν γίνεται η λάσπη σκόνη παραδείσου. Μην το παλεύεις να πείσεις πάλι τον εαυτό σου.
Απλά δε γίνεται...


Γεννηθήκαμε ελεύθεροι.... το ξέχασες;

Γιωργος Σαρρης