αλεπού του Ολύμπου

Μόλις προ ολίγων ημερών (στις 14.IV) απ' τη στήλη αυτή συνδέαμε την κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται σήμερα η χώρα με την αποτυχία της απόπειρας που έγινε για την κάθαρση το 1989-1990...
Οντως, από την υπόθεση Κοσκωτά έως σήμερα οι εξελίξεις ακολούθησαν σχοινί-κορδόνι τον δρόμο που άνοιξε εκείνη η αποτυχία.
Η ατιμωρησία έγινε νόμος (κι όχι μόνον περί ευθύνης υπουργών) στη χώρα. Η διαπλοκή σχηματίσθηκε, στερεώθηκε κι άπλωσε σαν χταπόδι τα πλοκάμια της καθ' άπασαν την επικράτεια. Η διαφθορά (υψηλή και χαμηλή) έγινε τρόπος ζωής και
ο νεόπλουτος αμοραλισμός αποθεώθηκε.
Ο «εκσυγχρονισμός», νόμιμος αλλά όχι απαραιτήτως ηθικός, υπονόμευσε την ανάπτυξη της χώρας με τη «δημιουργική λογιστική» (τα γκρηκ στατίστικς) και με την απουσία κάθε είδους στρατηγικής για την οργάνωση του μέλλοντός της.
Τα υπόλοιπα ανεφύησαν και άνθησαν εύκολα. Η ήσσων προσπάθεια, οι κουτοπονηριές, η μεγαλομανία, η αμορφωσιά και το κολλητοκομματιλίκι άρχισαν να καθορίζουν την κοινωνική ζωή. Κολλητοί, «φίλοι» και «νταβατζήδες» όλοι και μαζί
περιήγαγαν τον λαό ακόμα πιο εύκολα σε καθεστώς αποξένωσης απ' την πολιτική και υποταγής στη χύδην (κοινώς ελεύθερη) οικονομία.
Προσέτι κι επιπλέον
και για να γίνει η υποταγή του λαού τέλεια
πλήθος κρατικοδίαιτων διανοουμένων, καθηγητών κι εξαρτημένων δημοσιογράφων εξαπέλυσαν εναντίον του μια διαρκή επίθεση ιδεολογικής τρομοκρατίας, ώστε να του σπάσουν το ηθικό και να τον καταστήσουν έμφοβο ραγιά και «συνένοχο».
Καλλιεργήθηκαν στους Ελληνες κόμπλεξ κατωτερότητας έναντι των άλλων Ευρωπαίων, ενώ..
πλήθος κατηγοριών για λαϊκισμό, ρατσισμό, τεμπελιά, κατεργαριά και τα συναφή άρχισαν να στολίζουν τον λαό - και κατά τάξεις και κατά πρόσωπα...
*****
Απ' την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά έως σήμερα, τα σκάνδαλα πάνε σύννεφο, οι μίζες μελίσσι, η Ελλάδα εξουθενώνεται, οι πολίτες έχουν χάσει τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά τους - ενώ η «κάθαρση» για όλα αυτά παραμένει ζητούμενο.
Η χώρα παρακμάζει με παιδιά άνεργα που σκέφτονται να την κάνουν για το εξωτερικό (πάλι όπως τη δεκαετία του '60), ενώ οι «νταβατζήδες» -οι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες δηλαδή- εξακολουθούν να πλουτίζουν.
Για την έκπτωση αυτή της δημοκρατίας σε τυραννίδα χάριν της ολιγαρχίας οι πολιτικές ευθύνες
των κυρίων Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου είναι εκ των πραγμάτων τεκμαρτές, ντε φάκτο υφιστάμενες και οφθαλμοφανείς στα πάντα γύρω μας.
Και οι τέσσερις αυτοί πρωθυπουργοί
κυβέρνησαν ακριβώς (όχι σχεδόν, αλλά ακριβώς) με τον ίδιο τρόπο και η χώρα πήγε και πάει απ' το κακό στο χειρότερο. Τα σύνορά της αμφισβητούνται
η κυριαρχία της ελέγχεται και η ίδια δεν μπορεί να πάει στις πανελλήνιες ούτε καν τα δυσλεκτικά παιδιά της μαζί με τα υπόλοιπα.
Αδυναμία για το κράτος, ανέχεια για τον λαό, ανημποριά για το έθνος, απελπισία για το μέλλον - μόνον οι φοροφυγάδες, οι μιζαδόροι και οι λεχρίτες ευημερούν.
Για αυτούς και μόνον χάριν αυτών δουλεύει το ξεχαρβαλωμένο (απ' τους ίδιους) κράτος, για αυτούς τα ξεχαρβαλωμένα κόμματα του δικομματισμού, για αυτούς δουλεύει η διαπλοκή και αυτοί οι ίδιοι επωφελούνται απ' τη διαφθορά.
Για αυτούς δούλεψαν
και οι τέσσερις προειρημένοι πρωθυπουργοί.
Αλλά, αν αυτών των τεσσάρων, Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή και Παπανδρέου, οι πολιτικές ευθύνες έχουν καλύψει έως τώρα τις ποινικές ευθύνες εκείνων που λεηλάτησαν και λεηλατούν τη χώρα, εκείνων που τροφοδότησαν το χρέος και δημιούργησαν τον υπερδανεισμό - τότε η διαφορά
προστάτη (Πρωθυπουργού) και άρπαγα (φίλου του ή κολλητού) σε τι ακριβώς συνίσταται;
Οταν με τις πολιτικές τους ευθύνες οι Πρωθυπουργοί προστατεύουν και υπηρετούν όσους έχουν ποινικές ευθύνες για την καταλήστευση της χώρας, πού βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό;
Στο φύλο των αγγέλων;

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 7.V.2011 stathis@enet.gr