Η (ΠΑΡΑ)ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ

   Τον τελευταίο καιρό διακινούνται στο διαδίκτυο πολλοί πίνακες με οικονομικά στοιχεία (συνήθως έγκυρα), που παρουσιάζουν την Ελλάδα ως έναν όχι τόσο μεγάλο οφειλέτη, ο οποίος (όπως συμπεραίνουν οι διακινητές τέτοιων πινάκων) αδίκως υφίσταται τέτοια σκληρή μεταχείριση από τούς διεθνείς δανειστές του. Όπως συμβαίνει συνήθως, η ρωμαίικη ροπή προς τη  συνωμοσιολογία βρίσκει πεδίο δόξης λαμπρόν: η «μικρά πλην όμως τιμία Ελλάς» βρίσκεται για άλλη μια φορά στο στόχαστρο των κακών εβραίων, αμερικάνων, γερμανών, άγγλων, τούρκων, αλφακενταυριανών, ανδρομεδιανών κ.λπ.. Για άλλη μια φορά, για όλα τα κακά που βρίσκουν τούς (β)ρωμηούς φταίνε οι κακοί ξένοι (γήινοι και εξωγήινοι), που τούς ζηλεύουν (ίσως επειδή είναι πιστοποιημένοι με ΙSO απόγονοι του Περικλή) και ποτέ οι ίδιοι.

Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα.      Για τούς δανειστές, το χρέος είναι μια μορφή «επένδυσης», η οποία πρέπει φυσικά να έχει και μια συγκεκριμένη ετήσια απόδοση. Αυτό λοιπόν που  έχει σημασία δεν είναι το πόσα χρωστάς, αλλά το εάν μπορείς να τα αποπληρώνεις με τρόπο, που ο δανειστής σου να έχει την αναμενόμενη απόδοση από την «επένδυσή» του.       Το πρόβλημα τής Ελλάδας (σε αντίθεση με πολύ περισσότερο χρεωμένες χώρες) είναι, ότι δεν μπορεί να αποπληρώνει με τρόπο, που να ικανοποιεί τα κριτήρια απόδοσης των «επενδυτών» - δανειστών της: π.χ. μπορεί να αποπληρώσει σε 3.000 χρόνια, αλλά όχι σε 30…

Αυτό οφείλεται, στο ότι η Ελλάδα, μια χώρα με ιδανικό κλίμα, δεν παράγει ούτε καν τα αναγκαία για να τραφεί (σε αντίθεση με χώρες, όπως οι βορειοευρωπαϊκές, που κανονικά θα έπρεπε να λιμοκτονούν, όπως έκαναν στο μεσαίωνα). Επίσης, η Ελλάδα διώχνει τα καλύτερα μυαλά της (δηλαδή το μέλλον της) στην Εσπερία, ώστε να μην νιώθει ανασφάλεια ο κοινωνικά πλειοψηφικός κοπροπολτός των μετριοτήτων και των φελλών, που από τη βυζαντινή εποχή έχουν καταπατήσει τη χώρα.

     Επίσης, το χρέος π.χ. τής Ολλανδίας και τής Γερμανίας είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο, αφού προέρχεται κυρίως από εγχώριες τράπεζες. Ενώ το ελληνικό (βλ. τοξικά ελληνικά ομόλογα) έχει εναποτεθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου σε γαλλικές και γερμανικές τράπεζες…

*     *     *

   Το λοιπόν, ή σκάμε και πληρώνουμε (φυσικά εξαιρούνται οι εθνοπατέρες, η Εκκλησία Α.Ε., οι ψευτοβιομήχανοι - μεταπράτες, οι τραπεζίτες - βδέλλες, οι εργολάβοι - καναλάρχες και λοιπά λαμόγια) ή κηρύττουμε στάση πληρωμών και βγαίνουμε από Ο.Ν.Ε. και Ε.Ε..

     Αν οι διακινητές των πινάκων αυτών έχουν κάποια άλλη λύση (εκτός από την εκτονωτική διακίνηση παραοικονομικών εθνοπατριωτικών φαντασιώσεων) τούς παρακαλούμε να μάς την κοινοποιήσουν.

                                                                     Θεόδωρος Λαμπρόπουλος