Περίμενα με ενδιαφέρον το 1ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Είχα (και έχω) μία διαίσθηση ότι ο συγκεκριμένος χώρος θα παίξει ένα ιδιόμορφα σημαντικό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή το προσεχές μέλλον. Γι’ αυτό το λόγο παρακολούθησα, και στη συνέχεια διάβασα αρκετές φορές, την ομιλία του κου Φώτη Κουβέλη.
Τα συμπεράσματα που έβγαλα είναι δύο αλλά σε αυτό το σημείο θα αναφέρω μόνο το πρώτο: το ΠΑΣΟΚ του ’74 ήταν, τελικώς, ένα επαναστατικό κίνημα.
Θα ήθελα να επικεντρώσω τη προσοχή μου στις θέσεις της ΔημΑρ για την αντιμετώπιση της κρίσης, που διακρίνουν σε τρία βασικά σημεία: αρχικά, μιλάνε για την «αποφυγή της χρεωκοπίας παράλληλα με μία «ευρωπαϊκή σύγκλιση» που θα έχει ως στόχο μία σειρά κοινωνικών αναδιανεμητικών πολιτικών».
Φαίνεται πως η Δημοκρατική Αριστερά ευελπιστεί ότι είναι δυνατή η συνολική μεταστροφή των μέχρι τώρα πανευρωπαϊκών πολιτικών, μέσω των υπαρχουσών δομών εξουσίας που εκφράζονται από τη Κομισιόν, την ΕΚΤ ακόμη και την ΟΝΕ.
Η συγκεκριμένη στάση της ΔημΑρ είναι ύποπτη.
Είτε υποφέρει από το σύνδρομο του «Πήτερ Παν», ...αρνούμενη να «μεγαλώσει» και να συνειδητοποιήσει ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον ανέφικτο αφού ο νεοφιλελευθερισμός είναι πολιτική-και όχι μόνο οικονομική- επιλογή της Κομισιόν και των δυνάμεων του ευρώ,
είτε γνωρίζει τη πραγματική φύση των συγκεκριμένων ευρωπαϊκών θεσμών αλλά προσπαθεί να αποκρύψει τη πραγματικότητα.
Συνεχίζουν, αναφέροντας πως η έξοδος από τη κρίση θα γίνει με την «ανατροπή της σημερινής άδικης κατανομής των βαρών σε βάρος των αδύνατων στρωμάτων, με την αύξηση των δημοσίων εσόδων […] καθώς και με την καταπολέμηση της ακρίβειας και τον περιορισμό της δημόσιας σπατάλης.
Στην προοπτική της δίκαιης κατανομής των μελλοντικών πλεονασμάτων».
Και εδώ, ισχύουν όσα είπα παραπάνω.
Μία τέτοια αλλαγή πλεύσης δύσκολα μπορεί να γίνει στα πλαίσια της ΟΝΕ από τη στιγμή που οι δημοσιονομικές και νομισματικές αποφάσεις στη χώρα μας δεν λαμβάνονται πλέον από το ελληνικό κράτος, πιθανώς ούτε από τη τρόικα.
Πώς μπορεί η Ελλάδα να ακολουθήσει μία κεϋνσιανή πολιτική, τη στιγμή που η χώρα μας δεν μπορεί να τυπώσει χρήμα, δεν έχει ουσιαστικό λόγο για τις αυξομειώσεις των επιτοκίων, δεν μπορεί να παραγάγει οικονομική πολιτική;
Τέλος, μιλάνε για την «υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, που θα προωθεί την επιχειρηματικότητα, θα τονώνει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, με τρόπο που σέβεται τα εργασιακά δικαιώματα, θα δημιουργεί απασχόληση, θα αυξάνει τα εισοδήματα, θα διασφαλίζει την αειφορία των πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής».
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, φαίνεται ότι ο κος Κουβέλης φυσικά και δεν υποφέρει από το «σύνδρομο του Πήτερ Παν» .
Ίσα ίσα προσπαθεί να δημιουργήσει καλές σχέσεις με τον επιχειρηματικό κόσμο διαβεβαιώνοντας, χωρίς να διασαφηνίζει το πώς, ότι τα οικονομικά συμφέροντα των επιχειρηματιών είναι ασφαλή χωρίς να διασαφηνίζει το πώς, ούτε κάνοντας κάποια αναφορά για τα υπερκέρδη τραπεζών και το ρόλο τους στην οικονομία.
Ο τραπεζικός τομέας, ακόμα και στη χώρας μας, έχει τεράστιες ευθύνες για το βάθεμα της ύφεσης και ο ρόλος του για την ανακάμψη είναι ακόμα πιο σημαντικός.
Ποια θα είναι η πολιτική του έναντι σε -ελληνικές φυσικά- τράπεζες που απορροφούν κεφάλαια χωρίς να τροφοδοτούν την αγορά και τους πολίτες;
Το δεύτερο συμπέρασμα, λοιπόν, στο οποία κατέληξα είναι το εξής: είναι προφανές ότι η Δημοκρατική Αριστερά επιθυμεί να γίνει το σωσίβιο του υπό κατάρρευση πολιτικού συστήματος, όταν πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ο μετριοπαθής λόγος, η απουσία ταξικής ανάλυσης, η προθυμία εξεύρεσης συνομιλητών από το ΠΑΣΟΚ, η διαβεβαίωση προς τον επιχειρηματικό κόσμο και τις δυνάμεις του κεφαλαίου ότι με τη ΔημΑρ τα συμφέροντα τους θα εξυπηρετηθούν, παρουσιάζουν την εικόνα ενός κόμματος που δεν θέλει να γίνει δύναμη πολιτικής ανατροπής,
απλά σκοπεύει να γίνει ένας ασφαλής συνεργάτης του πολιτικού κατεστημένου τις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Ο κος Κουβέλης, ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής, θα μπορούσε να παίξει ακόμα και το ρόλο του πρωθυπουργού μίας οικουμενικής κυβέρνησης ή μίας κυβέρνησης συνεργασίας λίγο πριν έρθει η δύσκολη ώρα της κήρυξης πτώχευσης.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Δεν θα το έλεγα.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, ότι την ίδια χρονική περίοδο που εμφανίστηκε η Δημοκρατική Αριστερά, παρουσιάστηκε και η Δημοκρατική Συμμαχία.
Δύο μαξιλαράκια, το ένα αριστερά του κέντρου, το άλλο δεξιά του κέντρου, στα οποία κάποια στιγμή οι πρωταγωνιστές της ελληνική πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες, θα απευθυνθούν για να διασώσουν ό,τι μπορεί να διασωθεί από τη μεταπολιτευτική σαπίλα.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών μεσω αναρχογατουληΤα συμπεράσματα που έβγαλα είναι δύο αλλά σε αυτό το σημείο θα αναφέρω μόνο το πρώτο: το ΠΑΣΟΚ του ’74 ήταν, τελικώς, ένα επαναστατικό κίνημα.
Θα ήθελα να επικεντρώσω τη προσοχή μου στις θέσεις της ΔημΑρ για την αντιμετώπιση της κρίσης, που διακρίνουν σε τρία βασικά σημεία: αρχικά, μιλάνε για την «αποφυγή της χρεωκοπίας παράλληλα με μία «ευρωπαϊκή σύγκλιση» που θα έχει ως στόχο μία σειρά κοινωνικών αναδιανεμητικών πολιτικών».
Φαίνεται πως η Δημοκρατική Αριστερά ευελπιστεί ότι είναι δυνατή η συνολική μεταστροφή των μέχρι τώρα πανευρωπαϊκών πολιτικών, μέσω των υπαρχουσών δομών εξουσίας που εκφράζονται από τη Κομισιόν, την ΕΚΤ ακόμη και την ΟΝΕ.
Η συγκεκριμένη στάση της ΔημΑρ είναι ύποπτη.
Είτε υποφέρει από το σύνδρομο του «Πήτερ Παν», ...αρνούμενη να «μεγαλώσει» και να συνειδητοποιήσει ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον ανέφικτο αφού ο νεοφιλελευθερισμός είναι πολιτική-και όχι μόνο οικονομική- επιλογή της Κομισιόν και των δυνάμεων του ευρώ,
είτε γνωρίζει τη πραγματική φύση των συγκεκριμένων ευρωπαϊκών θεσμών αλλά προσπαθεί να αποκρύψει τη πραγματικότητα.
Συνεχίζουν, αναφέροντας πως η έξοδος από τη κρίση θα γίνει με την «ανατροπή της σημερινής άδικης κατανομής των βαρών σε βάρος των αδύνατων στρωμάτων, με την αύξηση των δημοσίων εσόδων […] καθώς και με την καταπολέμηση της ακρίβειας και τον περιορισμό της δημόσιας σπατάλης.
Στην προοπτική της δίκαιης κατανομής των μελλοντικών πλεονασμάτων».
Και εδώ, ισχύουν όσα είπα παραπάνω.
Μία τέτοια αλλαγή πλεύσης δύσκολα μπορεί να γίνει στα πλαίσια της ΟΝΕ από τη στιγμή που οι δημοσιονομικές και νομισματικές αποφάσεις στη χώρα μας δεν λαμβάνονται πλέον από το ελληνικό κράτος, πιθανώς ούτε από τη τρόικα.
Πώς μπορεί η Ελλάδα να ακολουθήσει μία κεϋνσιανή πολιτική, τη στιγμή που η χώρα μας δεν μπορεί να τυπώσει χρήμα, δεν έχει ουσιαστικό λόγο για τις αυξομειώσεις των επιτοκίων, δεν μπορεί να παραγάγει οικονομική πολιτική;
Τέλος, μιλάνε για την «υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, που θα προωθεί την επιχειρηματικότητα, θα τονώνει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, με τρόπο που σέβεται τα εργασιακά δικαιώματα, θα δημιουργεί απασχόληση, θα αυξάνει τα εισοδήματα, θα διασφαλίζει την αειφορία των πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής».
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, φαίνεται ότι ο κος Κουβέλης φυσικά και δεν υποφέρει από το «σύνδρομο του Πήτερ Παν» .
Ίσα ίσα προσπαθεί να δημιουργήσει καλές σχέσεις με τον επιχειρηματικό κόσμο διαβεβαιώνοντας, χωρίς να διασαφηνίζει το πώς, ότι τα οικονομικά συμφέροντα των επιχειρηματιών είναι ασφαλή χωρίς να διασαφηνίζει το πώς, ούτε κάνοντας κάποια αναφορά για τα υπερκέρδη τραπεζών και το ρόλο τους στην οικονομία.
Ο τραπεζικός τομέας, ακόμα και στη χώρας μας, έχει τεράστιες ευθύνες για το βάθεμα της ύφεσης και ο ρόλος του για την ανακάμψη είναι ακόμα πιο σημαντικός.
Ποια θα είναι η πολιτική του έναντι σε -ελληνικές φυσικά- τράπεζες που απορροφούν κεφάλαια χωρίς να τροφοδοτούν την αγορά και τους πολίτες;
Το δεύτερο συμπέρασμα, λοιπόν, στο οποία κατέληξα είναι το εξής: είναι προφανές ότι η Δημοκρατική Αριστερά επιθυμεί να γίνει το σωσίβιο του υπό κατάρρευση πολιτικού συστήματος, όταν πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ο μετριοπαθής λόγος, η απουσία ταξικής ανάλυσης, η προθυμία εξεύρεσης συνομιλητών από το ΠΑΣΟΚ, η διαβεβαίωση προς τον επιχειρηματικό κόσμο και τις δυνάμεις του κεφαλαίου ότι με τη ΔημΑρ τα συμφέροντα τους θα εξυπηρετηθούν, παρουσιάζουν την εικόνα ενός κόμματος που δεν θέλει να γίνει δύναμη πολιτικής ανατροπής,
απλά σκοπεύει να γίνει ένας ασφαλής συνεργάτης του πολιτικού κατεστημένου τις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Ο κος Κουβέλης, ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής, θα μπορούσε να παίξει ακόμα και το ρόλο του πρωθυπουργού μίας οικουμενικής κυβέρνησης ή μίας κυβέρνησης συνεργασίας λίγο πριν έρθει η δύσκολη ώρα της κήρυξης πτώχευσης.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Δεν θα το έλεγα.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, ότι την ίδια χρονική περίοδο που εμφανίστηκε η Δημοκρατική Αριστερά, παρουσιάστηκε και η Δημοκρατική Συμμαχία.
Δύο μαξιλαράκια, το ένα αριστερά του κέντρου, το άλλο δεξιά του κέντρου, στα οποία κάποια στιγμή οι πρωταγωνιστές της ελληνική πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες, θα απευθυνθούν για να διασώσουν ό,τι μπορεί να διασωθεί από τη μεταπολιτευτική σαπίλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.