Του φόρου τα εννιάμερα!

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ
Υπάρχει κόπωση; Υπάρχει απογοήτευση; Υπάρχει αδιέξοδο; Ό,τι κι αν συμβαίνει, η κυβέρνηση δεν δείχνει να έχει τα κέφια της… Κυρίως στις εισπράξεις! Τι σόι κράτος είναι αυτό που δεν μπορεί να εισπράξει από τον… Βοσκόπουλο τα χρωστούμενα; Αν δεν μπορούν να πάρουν λεφτά από τον… Τόλη, ας τον κλείσουν στη φυλακή, σύμφωνα πάντα με την εφαρμογή των νόμων (θεωρητική κουβέντα κάνουμε τώρα) – τι αναλαμβάνουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας; Πώς θα αντιμετωπίσουν το κολοσσιαίο έλλειμμα, αν δεν τολμούν να βάλουν φυλακή έναν βουλευτή απατεώνα – υπάρχουν τώρα! Μην κρυβόμαστε...
Ή έναν αλήτη υπουργό που αποδεδειγμένα τ’ άρπαξε ή ακόμα κι έναν μεγαλοαπατεώνα της ελεύθερης «υγιούς» οικονομίας – κι από αυτούς διαθέτουμε – που χρωστά τα δάνεια της Αγγλίας στο Δημόσιο. Δεν είναι ότι θα σωθεί το Έθνος από την καταδίκη κάποιου αλήτη. Είναι που θα γεννηθεί μια ελάχιστη ελπίδα στον κόσμο ότι ίσως…
Πάνω σε αυτό το «ίσως» βασιζόμαστε, ένα μικρό ελάχιστο «ίσως» που κάποτε μπορεί να εξελιχθεί σε βεβαιότητα, σε κατάφαση για τη ζωή μας, την πρόοδό μας, την εξέλιξή μας· ατομική και συλλογική.
Η κρίση, έκτος από παρακμή, διάλυση και παραίτηση, γεννά και ευκαιρίες, αν μπορεί να τις δει κανείς πίσω από τα συντεχνιακά συμφέροντα των συνδικαλιστών, των κλειστών επαγγελμάτων που μισανοίγουν και ξανακλείνουν ερμητικά, των αλλαγών που δεν λένε να φτάσουν ποτέ στην πατρίδα μας, του μίζερου κομματικού κράτους που επιμένει να μένει γαζωμένο στις σάρκες ενός ετοιμόρροπου και παραιτημένου λαού και μιας χρεοκοπημένης πατρίδας, που ο καθένας την ταυτίζει με το μικρό ή μεγάλο συμφέρον του.
Αν και στις δεδομένες συνθήκες δεν είναι ικανοί οι κυβερνώντες να εισπράξουν τους φόρους, είναι προφανές ότι έχουμε πεθάνει και κάνουμε πως δεν το ξέρουμε!