Η συντριπτική πλει­ονότητα των συμπατριωτών μας είναι τελικα, ρατσιστικά γουρούνια;

Αγαπητέ Βασίλη

Όπως όλη η χώρα, έτσι κι εγώ παρακο­λούθησα με αγωνία τις εξελίξεις στο Μέγαρο Υπατία, όπου τριακόσιοι εξα­θλιωμένοι μετανάστες διεκδίκησαν το δικαίωμά τους σε μια καλύτερη ζωή. Τι πιο αν­θρώπινο και δίκαιο! Ποιος από όλους τους Έλληνες, έχων σώας τας φρένας, θα επέμενε στη δυστυχία αυτών των ανθρώπων και στην επιδείνωση της εξα-θλίωσής τους; Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα ευχόταν τη φυσική τους εξόντωση από πείσμα, ρα­τσιστικό μένος ή ό,τι άλλο βάλει ο νους; Δύσκολο να το φανταστώ… Γιατί, λοιπόν, όλη αυτή η αντίδρα­ση, όλη αυτή η έντονη κινητοποίηση, αυτός ο εθνι­κών διαστάσεων εκνευρισμός; Η συντριπτική πλει­ονότητα των συμπατριωτών μας είναι ρατσιστικά γουρούνια; Είναι ανάλγητοι άνθρωποι, βάρβαροι και ξενόφοβοι, που ζητούν τον αφανισμό των δύ­στυχων μεταναστών; Μάλλον όχι…
Βέβαια, από την άλλη, πολλοί θα αντιτείνουν ότι υπήρξαν πάμπολλες περιπτώσεις άγριας εκμετάλλευσης των μετα­ναστών στη χώρα μας. Βεβαίως και υπήρξαν· με τη μόνη διαφορά, αν μου επιτρέπετε, ότι το φαινόμε­νο της εκμετάλλευσης δεν είναι ελληνική πατέντα, όπως πάνε εντέχνως να την κατοχυρώσουν γενναι­όδωροι ιδεολόγοι του διεθνισμού και των κινημά­των, και αυστηροί επικριτές της πατρίδας. Έχουμε πλείστα όσα άλλα ελαττώματα ως εθνότητα για να ασχολούμαστε… κριτικά δεκαετίες!
Η νέα τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο κατάφερε να εκμεταλ­λευτεί με τον πλέον σατανικό τρόπο τα κύματα των μεταναστών που δημιούργησε η ίδια με την εφαρμογή τής πολιτικής της μέσα από πολέμους ή προβοκάτσιες, και να επιτύχει σε ελάχιστα χρόνια την απρόσκοπτη και με τις ευλογίες των προοδευ­τικών κινημάτων κατάργηση των δικαιωμάτων και κατακτήσεων του εργατικού κινήματος που απαι­τήθηκαν αιώνες και ωκεανοί αίματος για να απο­κτηθούν.
Στον προαύλιο χώρο του κτιρίου είδα τον φίλτατο συγγραφέα Βασίλη Αλεξάκη και διάβασα στις εφη­μερίδες τις δηλώσεις του. Ο αγαπητός Βασίλης εί­πε πως κι εκείνος υπήρξε μετανάστης (και γι’ αυτό έχει έναν παραπάνω λόγο να είναι ευαισθητοποιη­μένος στα ζητήματα μετανάστευσης) κι ότι μάλιστα, με τη μετέπειτα προκοπή του, έδωσε κι αυτός μέ­σα από το επάγγελμα του συγγραφέα που άσκησε στη Γαλλία εργασία σε Γάλλους πολίτες. Τέλεια, ως εδώ, αλλά είναι σαφές πως δεν μιλάμε για τα ίδια πράγματα. Ο Αλεξάκης, αν δεν κάνω τεράστιο λά­θος, δεν... έκανε απόβαση στη Γαλλία με… πειρα­τικό ούτε σύρθηκε εξαθλιωμένος στα κομψά bou­levards του Παρισιού επαιτώντας ή καθαρίζοντας παρμπρίζ αυτοκινήτων. Εντάχθηκε προφανώς στον κοινωνικό ιστό της Γαλλίας μέσα από ένα σύστημα νόμιμων διαδικασιών, όπως προβλέπουν οι νόμοι και οι διεθνείς συνθήκες, σε μια χώρα με εμπειρία και οργάνωση, και σαφή εμπεδωμένη πολιτική στο μεταναστευτικό.
Δεν πέρασε λαθρομετανάστης σε μια χώρα που δεν είχε τις απαραίτητες υποδομές να αντιμετωπί­σει μια τέτοια επέλαση. Δεν αλλοίωσε την πληθυσμιακή σύσταση της χώρας, δεν εισέβαλε – φαντά­ζομαι – στη Σορβόννη παρακινούμενος από «προ­οδευτικές» δυνάμεις της χώρας, δεν κατέλαβε κά­ποιο κτίριο στο κέντρο του Παρισιού – επίσης υπο­θέτω – απειλώντας τη γαλλική κοινωνία και την κυ­βέρνηση ότι θα πεθάνει της πείνας αν δεν λυθούν τα ζητήματά του, γιατί προφανώς δεν προέκυψαν παρόμοια ζητήματα, μια και μιλάμε για τελείως δι­αφορετικά πράγματα. Τέλος, η Γαλλία, ως αποικιο­κρατική χώρα, μοιραία και δικαίως θα αντιμετώπισε λόγω της διάδοσης της γαλλικής γλώσσας, αλλά κυ­ρίως των αποικιών της, το μεταναστευτικό ζήτημα και θα είχε μεταναστευτική πολιτική.
Εμείς εδώ, Βασίλη, όσο κι αν ακούγεται μελο­δραματικό, χάσαμε εκτός από το κέντρο της πόλης – ζούμε, ξέρεις, μιαν ιδιότυπη κατάληψη ενός με­γάλου μέρους της Αθήνας και κανείς δεν νοιάζε­ται – μεροκάματα στις οικοδομές, στην αλιεία, στις αγροτικές δουλειές και σε μια μεγάλη γκάμα εργα­σιών, μια και καταβαραθρώθηκαν λόγω της προ­σφοράς «εύκολων» και πάμφθηνων εργατικών χε­ριών. Σε μια χώρα η οποία πανθομολογούμενα αντι­μετωπίζει το σοβαρότερο πρόβλημα στην Ευρώπη και που αντικειμενικά δεν έχει τη δυνατότητα να τους απορροφήσει, έχουν «συνωστιστεί» πάνω από τρία εκατομμύρια εξαθλιωμένων μεταναστών, δυ­ναμιτίζοντας όχι μόνο το παρόν της αλλά και το μέλ­λον της... και γίνονται αντικείμενο άγριας, ανόητης και εγκληματικής εκμετάλλευσης από μιαν Αριστε­ρά που αδυνατεί δραματικά να παράγει προτάσεις και πολιτική...
xenofonb@gmail.com
απο το Ποντικι