Ο ΑΕΝΑΟΣ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ...

ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ: Αμαρτία - Μετάνοια - Άφεση - Αμαρτία. Eνώ ο μύθος είναι η προϊστορία ενός πολιτισμού, η παραβολή (παρα-μύθι, μυθοπλασία) στέλνει πολλαπλό μήνυμα και ειδικά στην Καινή Διαθήκη: 1. Τι πρέπει / δεν πρέπει να κάνεις. 2. Τη σχέση ατόμου-θεού, την ηθική, δηλαδή όχι το ήθος. 3. Δίνει εντολές στην Εξουσία για χειραγώγηση του (κ)οπαδού. Η λέξη παραβολή είχε στην Αρχαιότητα άλλη έννοια (=αυτό που ρίχνουμε μπροστά, λ.χ. σανό). Οι Εβραιοχριστιανοί, που συνέγραψαν τα τέσσερα ευαγγέλια, διαστρέβλωσαν το νόημα της λέξης, η οποία πλέον σήμαινε την διδακτική ιστορία. Και έκαναν κατά κόρο χρήση (16 ο Ματθαίος, 5 ο Μάρκος, 21 ο Λουκάς, ο Ιωάννης μόνο 2 φορές). Γιατί τόση πληθώρα; Υποτίθεται, ότι οι ομιλίες απευθύνονταν σε πλήθος, όχλο, που -δήθεν- δεν καταλάβαινε υψηλές έννοιες (δικαιοσύνη, ελευθερία). Και τι είναι «ήθος» (τιμή, σέβας), θέματα που συζητούσε και ο τελευταίος Έλληνας στην Αγορά; Αποτείνεται σε βλάκες, που, «ενώ ακούν, δεν ακούνε, ούτε παίρνουν χαμπάρι» (Ματθ. 13.14). Βέβαια στο τέλος δίδεται κάποια «ηθική» εξήγηση, συνήθως καμμία ή το ξερό «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω».

Η παραβολή του Ασώτου: Σύμφωνα με την «Παραβολή του Ασώτου», ...που είναι μέρος ομιλίας (Λουκ. 15.11): Κάποιος είχε δύο γυιούς. Ο νεώτερος ζήτησε το μερίδιο της περιουσίας, που του αντιστοιχούσε, και φεύγοντας, «ζων ασώτως», την ξόδεψε όλη. Κατάντησε να τρώει χαρούπια από τους χοίρους. Τότε συνήλθε και σκέφθηκε, «πόσων μισθωτών του πατέρα μου περισσεύει η τροφή, ενώ εγώ λιμοκτονώ». Έτσι γύρισε, τον βλέπει ο πατέρας, τρέχει και τον φιλά, και ο γυιός του λέει: «Πατέρα αμάρτησα κατά ουρανού και ενώπιόν σου, δεν αξίζω να λέγομαι γυιός σου.» Όμως ο πατέρας διέταξε τους δούλους να φέρουν την καλύτερη στολή, δακτυλίδι(!) και το μόσχο το σιτευτό, να θυσιάσουν, να χαρούνε. Ο μεγάλος γυιός επιστρέφοντας από τα χωράφια άκουσε γλέντια. Έμαθε την επιστροφή του ασώτου και έξω φρενών λέει στον πατέρα του: «Τόσα χρόνια σου δουλεύω, ποτέ δεν παρέβηκα εντολή σου, κι ούτε κατσικάκι δεν μου ’δωσες. Κι όταν γύρισε αυτός, που σου ’φαγε το βιος σου με τις πόρνες, του έσφαξες και μόσχο!» «-Παιδί, εσύ είσαι πάντα μαζί μου, και τα εμά σα εστίν. Ας χαρούμε, γιατί απολωλώς ην και ευρέθη». Τέλος. Και καμία εξήγηση.

Ας εξηγήσουμε τώρα τα επίπεδα της παραβολής: Η απλοϊκή: Κάθε πατέρας είναι «ηθικό» να δέχεται τον μετανοιωμένο γυιό του. Η θεολογική: Ο Κύριος-θεός ή ο αντ’ αυτού Κύριος-Ιησούς ή τελικά η αντι-πρόσωπός του Εκκλησία (ιερατείο) δέχεται εις τας αγκάλας τον «άσωτον υιόν», το απολωλός πρόβατον, τη χαμένη δραχμή (Λουκ.15.8): Η θρησκεία της «άδολης αγάπης» ελπίζει -δύο χιλιετίες τώρα- στη μελλοντική κοινωνία της καλοσύνης, την παγκόσμια βασιλεία του θεού. Μια ανεκτική πολιτεία με όλους ίσους ανεξαρτήτως προσόντων (θυμίζει Κομμουνισμό, εβραϊκή κοινότητα, οπαδούς ομάδας / κόμματος). Μοναδική προϋπόθεση εισδοχής η αναφώνηση «ημάρτησα εις ουρανόν και ενώπιόν σου» (ω ιερατείον). Η εξουσιαστική: Πάμπολλα τα ερωτήματα επί του κειμένου: Με ποιό δικαίωμα ο μικρός γυιός ζητά το «αναλογούν μερίδιον» από περιουσία, που δεν έκανε; Γιατί του το δίνει ο πατέρας; Ποιός του έμαθε να ζει ασώτως; Είναι ο πατέρας συνυπεύθυνος; Μήπως το θέλει; Συνεχίζουμε. Αρκεί η δήλωση περί αμαρτίας; Ποιά η τιμωρία του; Γιατί η πρεμούρα του πατρός να δώσει «δαχτυλίδι» και «μόσχο σιτευτό», δηλαδή πολυτέλεια; Τι ρόλο παίζει ο μεγάλος γυιός-δούλος; Τι σημαίνει «τα δικά μου δικά σου» του πατέρα, μήπως μετά θάνατον; Τέλος γιατί πρέπει να χαίρονται για τον αλήτη, που βρέθηκε / αναστήθηκε;

Αντί απαντήσεων θα αναλύσουμε τις κάτωθι λέξεις-κλειδιά. Αμαρτία-Μετάνοια-Άφεση: Η χριστιανική θρησκεία είναι η μόνη, που δέχεται τη μετάνοια και ατιμωρησία (άφεση) εν ζωή, ενώ επισείει τη μεταθανάτια αιώνια τιμωρία. Ξεκινώντας από την επιθυμητή κατάσταση όλων των θρησκειών, την υποταγή (ταπεινότης, υπακοή οι υπέρτατες «αρετές»), προχωρεί στην ανάγκη επαναληπτικής αμαρτίας του ατόμου / οπαδού / πιστού με βάση το εφ’ άπαξ «προπατορικό αμάρτημα» ιουδαϊκής έμπνευσης («αμαρτείν ενώπιον Κυρίου», Παλαιά Διαθήκη, «ουδείς αναμάρτητος», Αποκ.). Είναι τόσες οι εντολές (λ.χ. μη επιθυμήσεις του πλησίον σου) και οι απαγορεύσεις (προγαμιαίες σχέσεις κ.ά.) και τόσο αφύσικες, ώστε ο πιστός να είναι συνεχώς διχασμένος μεταξύ φυσικής επιθυμίας και ιερατικής εντολής. Αποτέλεσμα, κατάθλιψη, ενοχή, τύψεις. Υποχρεωτική εξομολόγηση, μετάνοια / ταπείνωση, άφεση αμαρτιών, προσωρινή σωτηρία, και επιστροφή στην αρχική κατά-σταση της υποταγής. Αναμονή επόμενης αμαρτίας σε έναν αέναο φαύλο κύκλο (βλ. σχήμα). Η έννοια της αμαρτίας δεν υπήρχε στις Αρχαίες κοινότητες. Στην Ελληνική πόλη λ.χ. η καταπάτηση του φυσικού νόμου (ύβρις) είτε του νόμου της Πολιτείας (Ήθος όχι ηθική) συνεπάγεται την τιμωρίαν (Νέμεσις), που επιφέρει την κάθαρση του προσώπου, με ικανοποίηση της Πόλεως και επιστροφή στο Σέβας.

Ποιός ο καλός πιστός-υπήκοος; Ποιά άτομα θέλει ο Χριστιανισμός για πιστούς; Γιατί τέτοια χαρά για τον «άσωτο»; Ποιοί θα έλθουν στο τραπέζι - δείπνο της Βασιλείας των Ουρανών; Ποιοί οι «ολίγοι εκλεκτοί» (πολλοί οι κλητοί); (Ματθ. 22,14). Πριν απαντήσουμε, ας αναλύσουμε τον ακρογωνιαίο λίθο του, την Αγάπη. Όντως ο Χριστιανισμός αυτο-αποκαλείται θρησκεία της Αγάπης. Υπερασπίζεται τον αδύνατο, βοηθά τον φτωχό, ανέχεται τον απατεώνα. Η σύμπνοια, η μεγαλύτερη αρετή του. «Ο θεός αγάπη εστί», βοά (Ιωάν. 4.8). Καμία θρησκεία δεν ενδιαφέρεται για την αγάπη. Ακόμα και στην ιουδαϊκή το «αγάπα τον πλησίον σου» εντέλλεται για τον γείτονα, το πολύ για τον ομοεθνή. Ξεκινώντας από αυτό η χριστιανική θρησκεία επεκτείνει: «αγαπήσατε αλλήλοις» (μεταξύ μαθητών μόνον) και «αγαπήσατε τους εχθρούς υμών». Τέλος την πλήρη παραίτηση, «στρέψε και την άλλη σιαγόνα» του δούλου του «θεού». Είναι όμως ο θεός-ιερατείο αγάπη; Ο Λουκάς 11.23 ξεκαθαρίζει: «Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί» και συνεχίζει απειλώντας, «ο μη συνάγων μετ’ εμού (τι; οπαδούς, εξουσία, περιουσία;) σκορπίζει (=θα τον σκορπίσουμε!)». Ο Παύλος σιγουρεύει, «εάν ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ’ ημών (τολμά είναι);». Και το όλως ιμπεριαλιστικό, «ουκ ήλθον φέρειν ειρήνη αλλά μαχαίραν». Έτσι εξηγείται η λύσσα στην εξόντωση του Ελληνισμού (Κωνσταντίνος, Θεοδόσιος, Ιουστινιανός και επίγονοι), ο ιεραποστολικός αφανισμός των «αθέων» Ινδιάνων, νέγρων κ.ά. λαών, η επίθεση κατά των επιστημών· αποτέλεσμα τα «μαύρα χρόνια» (dark ages). Η Ιερά Εξέτασις της Δύσης με εκατομμύρια νεκρούς «κακόδοξους», «μάγους»… Η σφαγή εκατομμυρίων «αιρετικών» Αριανών, Νεστορι-ανών στην Ανατολή. Το κάψιμο φωτεινών ερευνητών, η κοινωνική εξόντωση χιλιάδων αγωνιστών του 1821 με αφορισμούς, συγγραφέων (Ροΐδη), δασκάλων (Καΐρη). (Βλ. Τα πλήρη κείμενα των αφορισμών του Πατριαρχείου κατά της Ελληνικής Επανάστασης και των αγωνιστών του ’21 μπορείτε να τα διαβάσετε στο βιβλίο Τα υβριστικά κατά των Ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας, το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν από την Ενότητα ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ΔΩΡΕΑΝ). Ποιούς λοιπόν ζητά ο Κύριος (διάβασε ιερατείον) για (κ)οπαδούς; Τους παρανόμους, αλήτες - ασώτους, απατεώνες (τελώνες), ανήθικους (πόρνες), τους ασθενικούς (πραείς), τους βλάκες (πτωχοί τω πνεύματι). Και ο Παύλος, Κορ. Α 127: «Τα μωρά και τα ασθενή εξελέξατο ο Θεός, για να ξεφτιλίση τους σοφούς» και «τα μη όντα διάλεξε, για να καταργήση τα όντα». Σημ.: Εξηγήστε μόνοι σας την φοβερή αυτή φράση! Ιερατείο-Εξουσία. Η Εκκλησία, το ιερατείο θέλει τον άσωτο υιό νικημένο στη στρούγκα (=μάνδρα, Επιφάνιος), συγχωρεμένο αλλά με τύψεις, προσωρινά σωσμένο, αφού το «αμαρτάνειν ανθρώπινον» (Γρηγ.) και η μετάνοια βολική σε κάθε κατε-στημένο. 

Έτσι το ιερατείο χέρι - χέρι με την Εξ-ουσία θέλει τον πολίτη υπήκοο και (κ)οπαδό, δανειοδίαιτο, έρμαιο, ευκο-λόπιστο. Συγκεντρώνει συνεργάτες τους διάφορους «Βαβύληδες, Γιοσάκηδες», όπως και η Εξουσία επίορκους κρατικούς «λειτουργούς» και κομματόσκυλα, που λέει ο λαός (βλ. συνεχή σημερινά σκάνδαλα). Και το κράτος ταυτιζόμενο με το ιερατείο (Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων) απειλεί με το άρθρο 14 του ελέω θεού Συντάγματος «περί προσβολής της Χριστιανικής Θρησκείας» και με νόμους κατά της βλασφημίας.
Όμως ο αγώνας για την αφύπνιση συνεχίζεται. Ο άσωτος υιός δεν μας χρειάζεται.
http://www.freeinquiry.gr/index.php