η δύναμη του λαού είναι μεγάλη και ότι η «Ιστορία δεν τελειώνει» ούτε με διατάγματα ούτε με επιτόκια.

Στην Τυνησία
και στην Αίγυπτο
φαίνεται σαν η Ιστορία να χορεύει χωρίς παρτεναίρ...
Μια εξέγερση που δείχνει σαν να μην ξέρει (;), σαν να μη θέλει (;), σαν να μην μπορεί (;) να γίνει επανάσταση...
Για την ώρα.
Αλλά. Ακόμα κι αν όλα απλώς καταλήξουν στο να αλλάξουν όχημα, απ' τον Μουμπάρακ στον Μπαραντέι ή όποιον άλλον, οι Αμερικανοί, τίποτα δεν απαγορεύει πλέον στο μέλλον
οι διεργασίες στους λαούς της περιοχής να μην είναι οι συνηθισμένες. Οι συνηθισμένες με την έννοια των κομφορμιστικών ισορροπιών που διαπερνούν τον Αραβικό Κόσμο ένεκεν της πρόσδεσής του στη Δύση. Τριάντα χρόνια
μέσα στην ίδια φορμόλη, σχέσεις, συμμαχίες κι αλλαγές συμμαχιών στο ίδιο «χαλιφάτο», που χωράει μετριοπαθείς και εξτρεμιστικές δυνάμεις στον ίδιο παρονομαστή με το ίδιο αποτέλεσμα: να είναι οι ποιητικοί άραβες θύματα των δικών τους καθεστωτικών ελίτ τόσον όσον
και των (νεο)αποικιακών δυνάμεων...

*****
Διαδηλώσεις με ένα μίνιμουμ πολιτικών στόχων (να φύγουν κάποιοι), χωρίς όμως προεξάρχουσα ιδεολογία (και συνεπώς χωρίς νέους ή διαφορετικούς κοινωνικούς στόχους), πάρεξ μιας πολύ ρευστής συνισταμένης που προκύπτει απ' τον συσχετισμό διαφόρων δυνάμεων, μικρών ή μεγαλύτερων αλλά όχι (ακόμα τουλάχιστον) εκτός του δεδομένου πλαισίου.
Είναι αλήθεια ότι οι φτωχοί έχουν εξεγερθεί και ζητούν δικαιότερη ανακατανομή, όπως επίσης ότι ευρύτερα στρώματα ζητούν αυτό που στη Δύση ονομάζουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία - αλλά, αυτά τα προτάγματα
δεν υποστηρίζονται από συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις, όπως στην Αλγερινή Επανάσταση ή την Επανάσταση του Νάσερ ή την Ισλαμική Επανάσταση της Τεχεράνης.
Ούτε ο σοσιαλισμός ούτε τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα είναι πλέον κυρίαρχες και κινητήριες δυνάμεις στον Αραβικό Κόσμο -ο εκφυλισμός των μπααθικών κομμάτων σε τυραννίδες συνδεδεμένες μάλιστα με τη Δύση, έχει φθείρει την πολιτικότητα των λαών, αφήνοντας χώρο στη θρησκευτικότητα
συντηρητική και εξτρεμιστική, καθεστωτική και φονταμενταλιστική. Πλην ολίγων ριζοσπαστικών αντιιμπεριαλιστικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων διάσπαρτων στον Αραβικό Κόσμο ο υπόλοιπος κυριαρχείται
από δυνάμεις που αλληλοσυμπληρώνονται ως προς τη χειραγώγηση του μεγάλου αυτού έθνους με τους πολλούς λαούς, αλλά και τους πολλούς ομόθρησκους.
Από τις Σαουδοαραβικές δυναστείες έως τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους Ταλιμπάν
ένα είναι το μη όραμα: η διαχείριση των ενδοαραβικών αντιθέσεων σε συνδυασμό πάντα με τον ξένο παράγοντα (όχι μόνον τον δυτικό πλέον αλλά και τον νεο-Οθωμανικόν), έτσι ώστε οι εντόπιες ελίτ να παραμένουν πλούσιες
και ο πολύς λαός μετανάστης (μέσα στην ίδια του τη χώρα ή έξω απ' αυτήν), υπόδουλος, φθηνό εργατικό δυναμικό που το παρηγορούν η χάρη του Αλλάχ (σουνιτική ή σιιτική) και το κισμέτ: τα πετρέλαια στους πετρελαιάδες (εμίρηδες, αγάδες και δυτικούς συνταγματάρχες)
και η φτώχεια στους δικαιούχους της.
...................................
Δεν ξέρω αν ξέρει κανείς τι σπόρο έχει μέσα της αυτή η εξέγερση σε αρκετές αραβικές χώρες ή, πολύ περισσότερο, τι σπόρο μπορεί να αφήσει για να ανθήσει στο μέλλον, γίνεται
όμως φανερό για μιαν ακόμα φορά ότι η δύναμη του λαού είναι μεγάλη και ότι η «Ιστορία δεν τελειώνει» ούτε με διατάγματα ούτε με επιτόκια.
Μάλλον το αντίθετο.

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 1.ΙΙ.2011 stathis@enet.gr