Δε θέλω τη συμπόνοια καναλιών...

Της Τζένης Κ.

Το να είναι κανείς «επιβατικό κοινό» είναι μάλλον πολύ σημαντική ιδιότητα. Τόσο σημαντική που, αύριο- μεθαύριο, μπορεί να μας την καταχωρήσουνε αμέσως μετά το ονοματεπώνυμο, το πατρώνυμο και το μητρώνυμο, στη νέα πλαστική μας ταυτότητα. (Πεσαλεύρης Αθανάσιος του Νικήτα και της Φλώρας. ΕΠΙΒΑΤΗΣ ΜΜΜ) Πριν τον ΑΜΚΑ, πριν το ΑΦΜ, πριν κι από τη νοητή θέση, όπου θα αναγραφόταν κάποτε το Χ.Ο. (Χριστιανός Ορθόδοξος). Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι χάσαμε όσα χάσαμε ως πολίτες, ως εργαζόμενοι, ως άνθρωποι, ως καταναλωτές κλπ και ουδείς θεώρησε τόσο απαραίτητο να μας συμμεριστεί, να μας συμπαρασταθεί, να μας δικαιώσει, να το ψάξει, να εκνευριστεί…,
όσο τώρα που υποκείμεθα σε ταλαιπωρίες μεταφορικού τύπου… Φαίνεται ότι το να είσαι «φορτίο» σε Κρατικά (προσωρινώς) οχήματα, το να «άγεσαι και να φέρεσαι» είναι χαρακτηριστικό υψίστης σημασίας, στο οποίο επενδύουν κάμποσα πηγαδάκια… Πηγαδάκια επικοινωνίας που, εν προκειμένω, δημιουργούν κλίμα αγωνίας για τα τεκταινόμενα στο χώρο της συγκοινωνίας…  Σαματάς χαρισμένος εξαιρετικά από τους Επιβάτες ΜΜΕ στους επιβάτες ΜΜΜ…
Εντάξει. Ας μην το παίζουμε υπεράνω. Είναι πολύ ενοχλητικό να χρειάζεται επειγόντως να διανύσεις μία τροχιά που μέχρι πρότινος ήταν αυτονόητη, για να φτάσεις στη δουλειά σου και να μην μπορείς. Δικαιολογημένοι οι τίτλοι και τα θεματικά παράθυρα τύπου: «Εβδομάδα μαρτυρίου για το επιβατικό κοινό», «Γολγοθάς τα δρομολόγια των αστικών συγκοινωνιών», «Κολαστήριο οι δρόμοι», «Λέπρα οι κινητοποιήσεις», «Σύφιλη ο συνδικαλισμός» ή δεν ξέρω τι άλλο… Γιατί όμως δεν υπήρξε ποτέ αντίστοιχης μαυρίλας, καλιακουδίλας και βαριομοιριάς αναφορά στο γεγονός ότι εκτός από τις διαδρομές προς τη δουλειά που δεν είναι πια αυτονόητες, δεν είναι πια αυτονόητη ούτε η ίδια η δουλειά. Κοντεύουνε οι κεντρικοί διαχειριστές των ειδήσεων να μας προτείνουν να κάτσουμε σπίτια μας ή να παραχωρήσουμε το μισό μας ωράριο σε άλλους ομοιοπαθείς μας ή να τη δούμε «Κωσταλέξι», προκειμένου να αποφύγουμε την απεργιακή ταλαιπωρία.
Ξαφνικά, οι προβολείς έπεσαν με μανία πάνω στα ενδιάμεσα…, στο δευτερεύοντα χρόνο των συγκοινωνιών, αγνοώντας επιδεικτικά τα στάδια «πριν» και «μετά». Ξαφνικά, δαιμονοποιήθηκε το πρακτικό κομμάτι της κακουχίας μας, ενώ εξακολουθεί να δοκιμάζεται η ουσία.
Και το άκρον άωτον του να είσαι ρέπων στον Ρεππισμό είναι να οικτίρεις το μελλοθάνατο, επειδή η κλούβα που τον οδηγεί στο απόσπασμα μποτιλιάρεται στην απεργιακή κίνηση…
«Μη δείχνετε τη γροθιά σας στην κοινωνία!» διεμήνυσε ο μελίρρυτος υπουργός στους ταραξίες που παρακωλύουν το σύρε και το έλα μας, απέχοντας απ’ τις δουλειές τους, διαμαρτυρόμενοι για όλα τα υπόλοιπα που χάνονται, εκτός από την τακτικότητα και τη βεβαιότητα των δρομολογίων…
Όπως έλεγαν όμως κι εκείνες οι ταμπέλες των αθηναϊκών εργοταξίων: «Τα προβλήματα που προκαλούνται από τα έργα είναι προσωρινά…». Τα ίδια τα έργα του καθενός είναι που μένουν και τιμούν ή όχι το μέλλον του.

Το Ποντικι

---