ΟΙ ΠΕΖΟΝΑΥΤΕΣ
ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Από τους πρώτους προσηλυτιστές
των χριστιανικών ταγμάτων
έως τούς σημερινούς ιεράρχες
Ο ισπανός καθολικός και ιεραπόστολος, Φραγκίσκος Χαβιέ (Francis Xavier, 1506-1552), ήταν μαζί με τον Ιγνάτιο Λογιόλα και άλλους πέντε, οι ιδρυτές τού Τάγματος των Ιησουιτών στη Γαλλία το 1534. Το τάγμα ονομάστηκε «Κοινωνία τού Ιησού» και οι ιησουίτες έγιναν γνωστοί ως «Πεζοναύτες τού Θεού». Ήταν το τελευταίο από τα γνωστά χριστιανικά τάγματα, που ιδρύθηκε (Φραγκισκανοί, Αυγουστίνοι, Δομινικανοί, Καπουτσίνοι).
Το ιεραποστολικό έργο τού τάγματος μέχρι την εποχή μας περιλαμβάνει ιεραποστολές σε 112 έθνη σε 6 ηπείρους, από τους Γκουαρανί της Παραγουάης μέχρι τις φυλές τής Πολυνησίας. Σήμερα, αποτελείται από χιλιάδες κληρικούς σε όλο τον κόσμο, οι περισσότεροι εκ των οποίων στη νότια Aσία. Γενικά, οι σύγχρονες ιεραποστολές επικεντρώνονται στο λεγόμενο «παράθυρο 10/40», δηλαδή την περιοχή με βόρειο γεωγραφικό πλάτος από 10 μοίρες έως 40. Αυτή η περιοχή ονομάζεται και «ζώνη αντίστασης» και περιλαμβάνει το 35% τής ξηράς τής υδρογείου, το 90% των πιο φτωχών τού πλανήτη και το 95% αυτών, που δεν έχουν ακούσει τίποτα για το χριστιανισμό. (Ουσιαστικά περιλαμβάνει Iνδία, Κίνα, Ινδοκίνα, Κορέα, Ιαπωνία και τις μουσουλμανικές χώρες).
 | Η τακτική, που γενικά ακολουθούσαν οι ιησουίτες, ήταν να αποφεύγουν τα κατώ- τερα στρώματα και να προσηλυτίζουν τούς ευγενείς, τούς οποίους χρησιμοποιούσαν σαν μέσα επηρεασμού των υπολοίπων. Ο Χαβιέ, αρχικά στην Ινδία, ακολούθησε την αντίστροφη τακτική ξεκινώντας από χαμηλά με μικρή επιτυχία, τεχνική, που άλλαξε αργότερα στην Ιαπωνία. |
Κατόπιν, μετακινήθηκε στην ανατολική Ινδονησία, όπου έγινε γνωστός ως «Απόστολος των Ινδιών» αφήνοντας πίσω του 10.000 καθολικούς. Επέστρεψε στην Ινδία κι από εκεί ξεκίνησε για την Ιαπωνία με δώρα για τον αυτοκράτορα. Ήταν ο πρώτος ιησουίτης ιεραπόστολος στην Ιαπωνία. Γενικά, χρησιμοποιούσε έργα τέχνης για να προσηλυτίσει, όπως εικόνες τής Παναγίας χωρίς ή με το βρέφος. Όμως, οι ιάπωνες (οι περισσότεροι βουδιστές ή σιντοϊστές) δεν μπορούσαν να δεχτούν, ότι οι πρόγονοί τους ζούσαν στην κόλαση, όπως και άλλες φιλολογίες και μικροαστικές εφευρέσεις τού χριστιανισμού.
Ο Χαβιέ έγινε δεκτός από τούς μοναχούς μιας ιαπωνέζικης σχολής τού βουδισμού, διότι χρησιμοποιούσε τον όρο «Dainichi» (κενός Βούδας) για το χριστιανικό θεό, προκειμένου να προσαρμόσει την ιδέα τού χριστιανικού θεού στις τοπικές αντιλήψεις. Όμως, αργότερα άλλαξε τον όρο σε «Deusu» από το λατινικό Deus, κάτι, που μετέβαλε τη στάση των μοναχών, που κατάλαβαν, ότι ευαγγελιζόταν μια αντίπαλη θρησκεία και αντιτάχθηκαν στους προσηλυτισμούς.
Από την Ιαπωνία επέστρεψε στην Iνδία κι από εκεί αποφάσισε να ταξιδέψει στην Κίνα. Θα ήταν ο πρώτος ιησουίτης ιεραπόστολος στην περιοχή. Εκείνη την εποχή, το κινέζικο νησάκι Shangchuan στη νότια Κίνα, ήταν το μονο μέρος, που επιτρεπόταν να παραμείνουν ευρωπαίοι και μόνο για εποχιακό εμπόριο. Τελικά ο Χαβιέ πέθανε από πυρετό πάνω στο νησί προσπαθώντας να βρει τρόπο να περάσει στην ηπειρωτική Κίνα.
Το 1560, οκτώ χρονια μετά το θάνατό του, τελικά ξεκίνησε Ιερά Εξέταση στη Γκόα, η οποία κράτησε μέχρι το 1812. Στην αρχή η Ιερά Εξέταση περιελάμβανε νεοπροσήλυτους στον καθολικισμό μαζί με τις οικογένειες τους, των οποίων είχε χαλαρώσει η πίστη, κυρίως πρώην μουσουλμάνους και εβραίους. Κατόπιν, επεκτάθηκε και στούς ινδουιστές. Οι σεφραδίτες εβραίοι, που είχαν καταφύγει στην περιοχή από την Ιβηρική Χερσόνησο λόγω τής ισπανικής Ιεράς Εξέτασης, έγιναν και αυτοί θύματά της.
Ο τοπικός επίσκοπος, ιερείς και πλήθος λαού αποδίδουν τιμές στη μούμια τού αγίου Φραγκίσκου Χαβιέ, που φυλάσσεται στη Βασιλική τού Καλού Ιησού στη Γκόα. Η θεοκρατία εμπορεύεται τα πτώματα και στην Ινδία.
Ενώ η φαινομενική επιδίωξη ήταν η διατήρηση τής καθολικής πίστης, ουσιαστικά η Ιερά Εξέταση χρησιμοποιήθηκε ως όργανο κοινωνικού ελεγχου των ινδών, όπως και ως μέθοδος δήμευσης τής περιουσίας των θυμάτων και πλουτισμού των ιεροεξεταστών. Η Ιερά Εξέταση ήταν σκληρή και κτηνώδης. Δεκάδες χιλιάδες συνελήφθηκαν και βασανίστηκαν και εκατοντάδες εκτελέστηκαν και κάηκαν. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν είναι γνωστός, διότι τα αρχεία καταστράφηκαν. |
| Ο άγ(ρ)ιος Φραγκίσκος Χαβιέ, ένας εκ των ιδρυτών τού Τάγματος των Ιησουιτών, των «Πεζοναυτών τού Θεού», που συνέλαβαν, βασάνισαν κι εκτέλεσαν χιλιάδες ανθρώπους, προκειμένου να τούς «πείσουν», να δεχθούν τη θρησκεία τής... αγάπης. |  |
Ο Χαβιέ ήταν πρωτοπόρος ιεραπόστολος. Από τη συνολική του εμπειρία αναπτύχθηκαν οι ιεραποστολικές μέθοδοι και οι τακτικές τού Τάγματος των Ιησουιτών. Ο άγ(ρ)ιος Φραγκίσκος Χαβιέ συνήθιζε να λέει: «Give με the children until they are seven and anyone may have them afterwards». Είναι προφανές, ότι ο Χαβιέ ήξερε τι έκανε, όταν προσπαθούσε να προσηλυτίσει τα παιδιά των ιθαγενών στην Iνδία και την Ινδονησία.
Από τούς πανάρχαιους χρόνους το ιερατείο προσπαθούσε όσο μπορούσε να μονοπωλεί τη γνώση και την τεχνολογία και να διαφυλάττει αυτά, που τού ήταν χρήσιμα σαν επτασφράγιστο μυστικό. Δηλαδή, τεχνολογικές γνώσεις, για να φτιάχνει ναούς - τέρατα και μηχανισμούς, για την υποβολή των πιστών από τη μια μεριά κι από την άλλη γνώσεις πάνω στην ψυχολογία των μαζών, στην ατομική ψυχολογία και τα αντανακλαστικά. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η αρχαία επιστήμη στην υπηρεσία τού 12θεϊστικού ιερατείου και Κάτω Κόσμος: Μια προσοδοφόρα επιχείρηση τού 12θεϊστικού ιερατείου.) Οπότε τα ιερατεία δεν ήταν ποτέ 100% αντίθετα με την τεχνολογία, αρκεί να είχαν το μονοπώλιο και τον πλήρη έλεγχο. |
Στις ημέρες μας, που ο παραδοσιακός μονοθεϊσμός βάλλεται από παντού και φθίνει, μια τεχνοθρησκεία θα μπορούσε να τον διαδεχτεί μια χαρά, αρκεί να βρεθεί από κάποιον «πρωτοπόρο τού πνεύματος» η κατάλληλη φόρμουλα. Τέτοιου είδους προσπάθειες, πολύ πρωτόγονες για την ώρα, λαμβάνουν χώρα στις ΗΠΑ, όπου κάποιες θρησκευτικές ομάδες δέχονται κατά γράμμα τη Βίβλο προσπαθώντας να δείξουν επιστημονικά, ότι ο κόσμος έχει όντως ηλικία έξη χιλιετιών κι ότι τα λείψανα των δεινοσαύρων δεν είναι εκατομμυρίων ετών, αλλά λίγων χιλιάδων κατασκευάζοντας ακόμα και «μουσεία» φυσικής ιστορίας με τις θεωρίες τους.
 | Στην εξώπορτα τού -τεράστιου- Μουσείου τής Δημιουργίας τού Οχάιο πρέπει να αφήνουν τον ορθολογισμό και την κριτική τους σκέψη οι επισκέπτες του. |
Στο «Μουσείο» τής Δημιουργίας εκτίθενται πολυάριθμες αναπαραστάσεις των βιβλικών περιγραφών τής δημιουργίας τού κόσμου. Η ενοχλητική παρουσία των δεινοσαύρων στη Γη πριν από πολλά εκατομμύρια χρόνια για τούς δημιουργιστές, που διδάσκουν, ότι -σύμφωνα με τη Βίβλο- ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Γιαχβέ μέσα σε μια βδομάδα πριν από έξη χιλιετίες περίπου, έχει ξεπεραστεί στο Μουσείο, όπου αναπαριστώνται άνθρωποι και δεινόσαυροι να ζουν μαζί!
Η ανάπτυξη τής ανθρώπινης συμπεριφοράς ερευνήθηκε επιστημονικά και εξονυχιστικά στον αιώνα που μας πέρασε από τούς πρωτοπόρους τής Σχολής τού Μπιχεβιορισμού, Bandura, Pavlov, Skinner, Thorndike, Watson. Ο τελευταίος έμεινε γνωστός για το πείραμα με τον μικρό Albert και για την εξής δήλωση: «Give με a dozen healthy infants, well-formed, and my own specified world to bring them up in and I'll guarantee to take any one at random and train him to become any type of specialist I might select - doctor, lawyer, artist, merchant-chief and, yes, even beggar-man and thief, regardless of his talents, penchants, tendencies, abilities, vocations, and race of his ancestors.»
Μια πιο γενική περιγραφή τού φαινομένου είναι τα μιμίδια (memetics), όρος, που εισήχθη από τον Richard Dawkins. Το μιμίδιο είναι ανάλογο με το γονίδιο. Το μιμίδιο αποτελεί μια «μονάδα κουλτούρας», μια ιδέα, μια πεποίθηση, ένα πρότυπο συμπεριφοράς, το οποίο βρίσκεται μέσα σε έναν εγκέφαλο - φορέα και το οποίο μπορεί να αναπαραχθεί και να διαδοθεί από εγκέφαλο σε εγκέφαλο (ακόμα και να μεταλλαχτεί), όπως ένα παράσιτο ή ένας βιολογικός ιός ή ένας ιός των υπολογιστών. Όταν ένα άτομο επηρεάζει ένα άλλο άτομο, με αποτέλεσμα την υιοθέτηση μιας πεποίθησης, αυτό το φαινόμενο μεταφράζεται σε ένα μιμίδιο, που αναπαράγεται. Η ιδέα των μιμιδίων χρησιμοποιείται ως προσέγγιση εξελικτικών μοντέλων μετάδοσης πολιτισμικής πληροφορίας.
Επίσης, είναι γνωστές δεκάδες περιπτώσεις ατόμων, που από μωρά μεγάλωσαν στην άγρια φύση ή σε πλήρη απομόνωση αναπτύσσοντας συμπεριφορές ζώων ασύμβατες με την ανθρώπινη κοινωνία. Οι πιο γνωστές περιπτώσεις είναι ο Peter, το άγριο αγόρι, το άγριο παιδί τής Καμπανίας, ο Victor τής Aveyron, η περίπτωση τού Κaspar Hauser, οι ινδές Amala και Kamala, η Genie από την Καλιφόρνια, η Οxana Malaya από την Ουκρανία και το κορίτσι τής ζούγκλας τής Καμπότζης.
Τα παραπάνω μάς δείχνουν πόσο σημαντικές είναι οι περιβαλλοντικές επιρροές (π.χ. κοινωνία, οικογένεια, περιβάλλον) στην ψυχολογική και πνευματική ανάπτυξη και διαμόρφωση τού ανθρώπου.
Η Genie πέρασε τα 13 πρώτα χρόνια της σε πλήρη απομόνωση. Εδώ εμφανίζει το χαρακτηριστικό «βάδισμα τού λαγού». |  |
Την ίδια στιγμή, η ελλαδική Εκκλησία απαιτεί τον απόλυτο έλεγχο της θρησκευτικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Για την ακρίβεια απαιτεί να μην απεμπολήσει αυτό το τεράστιο προνόμιο, διότι στην πραγματικότητα δεν το έχασε ποτέ. Η Εκκλησία συνεχίζει να «χτυπάει κέντρο» έχοντας τον έλεγχο τού υπουργείου παιδείας με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή τις μεθόδους εκπαίδευσης, τις μεθόδους διδασκαλίας και τα σχολικά βιβλία.
Από το 19ο αιώνα, που διαμορφώθηκαν τα έθνη - κράτη, πολλά πράγματα απόκτησαν μια κεντρική οργάνωση. Ένα από αυτά ήταν η δωρεάν παιδεία από το κράτος. Η σχολική εκπαίδευση, εκτός τού ότι θα έπρεπε να απευθύνεται σε όλους τούς ανήλικους, ρυθμιζόταν και ελεγχόταν κεντρικά από το κράτος. Το παπαδαριό δεν έχασε αυτή την καταπληκτική ευκαιρία, αφού και επιρροή είχε και έλεγχο πάνω στην εκάστοτε πολιτική εξουσία. Έτσι, κατάφερε να έχει κεντρική θέση, άρα και λόγο στη διαμόρφωση τής εκπαιδευτικής πολιτικής εκατομμυρίων μελλοντικών ενήλικων πολιτών.
Η συνταγματική κατοχύρωση τής θεοκρατίας στη νεοελλάδα.
Η δημιουργία οικειότητας με την ιδέα του παντοδύναμου και πανταχού παρόντα πατέρα-Θεού από τη μικρή ηλικία είναι εξαιρετικά σημαντική. Αν το παιδί δεν γαλουχηθεί από μικρό με αυτή την ιδέα, αργότερα ως έφηβος και ως ενήλικας είναι δύσκολο έως αδύνατον να πάρει στα σοβαρά τη χριστιανική φιλολογία. Έτσι, το έργο τού ιερατείου γίνεται πολύ δύσκολο και μονο με στυγνή βία μπορεί να αλλάξει την κατάσταση υπέρ του.
 | Αν όμως εμπεδώσει το παιδί την ιδέα τού πατέρα-Θεού, από εκεί και πέρα τα υπό- λοιπα στάδια διαμόρφωσης και αντίληψης υλοποιούνται εύκολα, όπως η εντελώς αφύσικη ιδέα τού απόλυτου καλού και τού απόλυτου κακού, η υπακοή, η αμαρτία, η ενοχή, η μετάνοια, η κατάνυξη, το δέος, η ευλάβεια, η δεισιδαιμονία, το ανθρωπο- κεντρικό μοντέλο, το υπερτροφικό, αλλά εξαρτημένο και ανασφαλές εγώ, ακόμα και το θαύμα (αυτά δηλαδή τα χαρακτη- ριστικά, που η χριστιανική θρησκεία σχιζο- φρενικά ονομάζει «πνευματικότητα»). |
Όπως έχουν αποκαλύψει πρώην ιερείς και μοναχοί, στις εκκλησιαστικές σχολές και τα μοναστήρια το άλφα και το ωμέγα είναι η υπακοή. Ο καθένας εκεί μέσα οφείλει τυφλή υπακοή στον πνευματικά ανώτερό του. Αυτό δεν είναι τυχαίο και το βλέπουμε παντού στη νεοελληνική κοινωνία και όχι μόνο. |
| Θρησκευτικά στο σχολείο: Ο τέλειος βιασμός τού ανθρώπινου εγκεφάλου. |  |
Αν σε έναν ενήλικα, που δεν έχει διδαχθεί ποτέ του Θρησκευτικά, πεις, ότι μιά γυναίκα μιλούσε με ένα φίδι (Εύα) ή ότι κάποια άλλη έμεινε έγκυος με ένα κρίνο, γέννησε παιδί και παρέμεινε παρθένα (Μαριάμ), θα γελάσει, θα θεωρήσει, ότι τού λες ανοησίες. (Το αντίστοιχο μπορεί να γίνει με όλες ανεξαιρέτως τις θρησκείες). Η στοιχειώδης λογική δεν επιτρέπει στον καθαρό, κατά φύση ανθρώπινο εγκέφαλο να δέχεται τα παρά φύση διδάγματα τής κάθε θρησκείας. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: -Σεβασμός στη θρησκευτική πίστη; -Ασφαλώς όχι!).
Ο παπάς λέει στον πιστό, για το πόσο ιδιαίτερος είναι και πόσο πολύ σημαντικός είναι στο Θεό. Έτσι, τού αναπτύσσει σιγά - σιγά τον εγωκεντρισμό και την εγωπάθεια. Του λέει, ότι ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο τούτο για τον άνθρωπο κι ότι ο άνθρωπος έχει απόλυτη εξουσία στα άλλα όντα (το ανθρωποκεντρικό μοντέλο). Τού λέει, για το πόσο κεντρική θέση κατέχει ο άνθρωπος στον κόσμο τού Θεού, αλλά και στο τέλος τού κόσμου. Έτσι, ο πιστός αποκτάει έναν εγωκεντρισμό, ο οποίος όμως, έχει ένα μειονέκτημα, παραχωρήθηκε από τον παπά, ως εκ τούτου ο παπάς κι ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει (ιερατείο) είναι η ζωντανή απόδειξη, ότι ο πιστός είναι μοναδικός!
Τίποτα έξω στο περιβάλλον και στη φύση γύρω μας δεν μαρτυρά ανθρωποκεντρισμό. Και αυτό ενισχύει περαιτέρω την τεχνητή συναισθηματική σχέση και εξάρτηση παπά-πιστού! Ο πιστός αντιλαμβάνεται έστω και υποσυνείδητα πόσο ανάγκη έχει τον παπά, για να τον επιβεβαιώνει περί τής μοναδικότητάς του και κατ΄ επέκταση και άλλων ιδεών, όπως ο μεταφυσικός σκοπός τού ατόμου και η σκοπιμότητα τού κόσμου (τελεολογία). Οπότε αναπτύσσεται το δίπολο υπακοή - υπερτροφικό εγώ. Το εγώ τού πιστού τρέφεται από τον παπά, ο οποίος όμως, το ανταλλάσσει με την υπακοή τού πιστού. Το υπερτροφικό εγώ με τη σειρά του δημιουργεί την ανασφάλεια κι έτσι σχηματίζεται το δίπολο ανασφάλεια - υπερτροφικό εγώ. Το υπερτροφικό εγώ διογκώνεται, προκειμένου να αντιμετωπίσει την ανασφάλειά του, κάτι, που γιγαντώνει περαιτέρω την ανασφάλεια δημιουργώντας κρίσεις εγωπάθειας και ανασφάλειας, οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη. Το δίπολο (όπως οι δύο πόλοι τού ίδιου μαγνήτη) στριφογυρίζει όλο και πιο γρήγορα δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο, που εγκλωβίζει το άτομο (προσκόλληση) σμπαραλιάζοντας την ψυχολογική του ισορροπία και κάνοντάς το ευάλωτο σε μεσσίες και άλλες εξαρτήσεις. Ουσιαστικά, το υπερτροφικό εγώ είναι ένα υπάκουο, ανασφαλές, ετερόφωτο και εξαρτημένο εγώ. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: “Είναι” και “Σώμα” και “Εγώ” και Φύση).
Στην Ελλάδα και στις κοινωνίες τής Μέσης Ανατολής (και σε μικρότερο βαθμό στις άλλες χώρες) οι γονείς θεωρούν, ότι το να δυναμώσουν το εγώ των παιδιών τους με διάφορους τρόπους, τα κάνει ανθεκτικά, για να επιβιώσουν και να προκόψουν στις εχθρικές κοινωνίες, στις οποίες ζουν. Στην πραγματικότητα, το υπερτροφικό εγώ έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Δημιουργεί νευρωτικά άτομα με απότομο και αγενή χαρακτήρα.
Το ένα κόμπλεξ φέρνει το άλλο σε ένα ατέλειωτο κομπολόι ψυχολογικών συμπλεγμάτων. Για παράδειγμα: πατέρας-Θεός - εγωκεντρισμός - υπακοή - ανθρω- ποκεντρικό μοντέλο - σκοπός ανθρώπου - τελεολογία - τέλος κόσμου - κρίση των νεκρών - παράδεισος. Το ένα μιμίδιο προετοιμάζει το χώρο για το επόμενο μιμίδιο. Τύφλα να ΄χουν οι φιλοσοφικές ιδέες και οι απόψεις τής σύγχρονης φυσικής περί ενός κόσμου δίχως νόημα και σκοπό. Ο Alan Watts αναφέρει για τον κόσμο χωρίς νόημα: «…η ακατανόητη περιπλοκότητα τής φύσης γίνεται ένας χορός χωρίς άλλο προορισμό πέρα από τις μορφές που χορεύουν αυτή τη στιγμή, μορφές που ταλαντεύονται, όχι υπακούοντας σε κάποιους αταλάντευτους κυριαρχικούς νόμους, αλλά με βάση τη σχέση αμοιβαιότητας, που αναπτύσσουν μεταξύ τους». (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Άνθρωπος και Φύση).
| Την ίδια στιγμή, που ο πιστός ασχολείται με το ανύπαρκτο νόημα και σκοπό στα ουράνια και πετάει στα σύννεφα έχει χάσει το μοναδικό πραγματικό νόημα τής σύντομης ζωής του: να δημιουργήσει, συμμετάσχει και διατηρήσει ένα δίκτυο με άλλους ανθρώπους δίκαιο και δημοκρατικό, στο οποίο η τεχνολογία (π.χ. ιατρική) θα διαχέεται και θα ευνοεί όλα τα μέλη του. Και όλα αυτά ξεκίνησαν βήμα προς βήμα από την ιδέα τού πατέρα-Θεού. |  |
Οι αρχαίοι άθεοι φιλόσοφοι ουδόλως τυχαίως υποστήριξαν, ότι οι νόμοι είναι δημιουργήματα των ανθρώπων και δεν αποτελούν «αμετάβλητη και αναλλοίωτη ουσία». Βλέπουμε λοιπόν την εξουσία σε συνεργασία με τη θρησκευτική ιδεολογία να επιχειρούν να τσακίσουν τον αυθορμητισμό, την αυτοδιάθεση και το δημοκρατικό φρόνημα τού συνόλου των ατόμων προς χάρη των λίγων. Ακόμα και ο Πλάτων με την αλληγορία τού σπηλαίου και την «Πολιτεία» του προσπαθεί να εκλογικεύσει την ολιγαρχική διακυβέρνηση.
Ο πρώτος διανοούμενος, που άσκησε κριτική στον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, ήταν ο γερμανός φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε. Ο Νίτσε άσκησε κριτική σε ένα σωρό φιλοσόφους, όπως ο Καντ, τον οποίο αποκάλεσε φανατικό τής ηθικής. Ταυτόχρονα, εκτιμούσε την άποψη τού Ηράκλειτου, που συμβόλιζε τον κόσμο σαν ένα παιδικό παιχνίδι, λόγω τού άσχετου με τα ηθικά πρότυπα αυθορμητισμού και τής έλλειψης προκαθορισμένων κανόνων. |
Όλα τα παραπάνω (κατάνυξη, ευλάβεια, υπακοή, εγωπάθεια κ.λπ.) είναι ευτελή μιμίδια, που κατασκευάστηκαν στα σοκάκια των μεγαλουπόλεων τής αρχαίας εποχής και πιο μετά. Αποτελούν ιδεολογικά εφευρήματα μικροαστικής φύσεως και σχεδιάστηκαν, προκειμένου να ελέγξουν τα πλήθη των αστικών κέντρων, όπως ο κοινωνικός έλεγχος των ιεροεξεταστών στη Γκόα. Για αυτό και η ύπαιθρος ήταν η τελευταία, που προσηλυτίστηκε. Ένας δημοκράτης που εμπιστεύεται τον εαυτό του και ελευθερόφρονας άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να δεχτεί και να συμβιβαστεί με τέτοιου είδους αντιλήψεις.
 | Πάτερ ημών... Ως εν ουρανώ κι επί τής γής: Εναν πατέρα έχουμε στον ουρανό (το Θεό) κι έναν στη Γή (τον παπά, που αποκαλείται «πάτερ».) Ομοίως, σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, έχουμε έναν πατέρα και στον ουρανό και στη γή, τον αρχηγό. Ο Στάλιν για παράδειγμα στην πρώην Σοβιετική Ένωση αποκαλούνταν πατέρας. |
Το παιδί αρχικά εξαρτάται για να επιβιώσει από τους γονείς. Σιγά - σιγά όμως, ανεξαρτητοποιείται. Τη στιγμή, που θέτονται οι βάσεις για ένα μελλοντικό άτομο ανεξάρτητο υλικά και κυρίως πνευματικά, μπαίνει συναισθηματική σφήνα η ιδέα τού προστάτη και πατέρα-Θεού και αναιρεί τη διαδικασία τής ωριμότητας παράγοντας ανώριμους, στερημένους και εξαρτημένους ενήλικες. Η ιδέα τού παντοδύναμου και πανταχού παρόντα πατέρα-Θεού παίρνει τη θέση των γονέων.
* * *
Το συμπέρασμα λοιπόν, που εξάγεται είναι, ότι πρέπει να σταματήσουν να έχουν τον έλεγχο του υπουργείου παιδείας οι ανέραστοι ρασοφόροι με τις γενειάδες, τα ψηλά καπέλα και τα υψηλά ποσοστά παιδεραστίας (και τα συντριπτικά ποσοστά ομοφυλοφιλίας, 90% σύμφωνα με κάποιους).
Ας μην ευελπιστούμε σε έξωθεν επιδράσεις και λύσεις. Οι πραγματικές και γόνιμες κοινωνικές αλλαγές προέρχονται πάντα από το εσωτερικό των κοινωνιών και όχι από το εξωτερικό. Οι λύσεις, που έρχονται από έξω, επιβάλλονται και η επιβολή προϋποθέτει βία και εξαναγκασμό με αποτέλεσμα τη δημιουργία μεγαλύτερων προβλημάτων από αυτά που λύνουν. Αντιθέτως, οι λύσεις, που ξεκινάνε από το εσωτερικό, προϋποθέτουν την αυτοβελτίωση των ατόμων τής κοινωνίας και είναι τα ίδια τα άτομα η κινητήρια δύναμη των αλλαγών.
Η φύση δεν αποτελείται από τουβλάκια lego ούτε είναι μια μηχανή, που τα γρανάζια της τα έφτιαξε και τα συναρμολόγησε μια οντότητα, όπως διαδίδουν οι παπάδες πουλώντας αέρα κοπανιστό και εισπράττοντας ζεστό χρήμα και εξουσία. Οι ζωντανοί οργανισμοί αναπτύσσονται από μέσα προς τα έξω αβίαστα και αυθόρμητα και δεν διαμορφώνονται από κάποιον εξωτερικό παράγοντα, αρχιτέκτονα, ωρολογοποιό ή μέγα γεωμέτρη. Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από κύτταρα, αλλά δεν συναρμολογήθηκε κομμάτι - κομμάτι από κανέναν, το ίδιο και ένα δέντρο ή ένας γαλαξίας. Όπως η φύση δημιουργεί με διαδικασίες, που ξεκινάνε από μέσα προς τα έξω, έτσι και οι ανθρώπινες κοινωνίες μεταβάλλονται και προσαρμόζονται με τις ίδιες διαδικασίες.
Τοny Manero
http://www.freeinquiry.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.