Οι περισσότεροι, βέβαια, απ’ αυτούς που φωνάζουνε το εν λόγω σύνθημα είναι λαμόγια – και είναι λογικό, αφού έξι Έλληνες στους δέκα δεν πληρώνουν φόρο. Πρόσθεσε κάποιους αγρότες κι εφοπλιστές και ξώφαλτσους και βγάλε τη σούμα: ποιος πρέπει να μπει στη στενή; Ή μάλλον: ποιος να μην μπει;
Αλλά εκεί, επιμένει ο λαός:
«Χώστε κάποιον στη φυλακή»....
Λες κι αυτό είναι το γιατρικό, λες κι άμα μπούνε δέκα στο μπαλαούρο θα ξοφλήσουμε το μνημόνιο και θα γίνουμε όλοι συνεπείς πολίτες, έντιμοι και ακέραιοι. Παναγίες.
Ακόμα, δηλαδή, συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε αφαιρετικά, συμβολικά, κουτοπόνηρα. Να μπει ένας μέσα για να σωθούμε όλοι οι υπόλοιποι, να συνεχίσουμε κανονικά, αφού ο αποδιοπομπαίος που θα ’ναι στα σίδερα, θα είναι κάτι σαν αντίδωρο και πρόσχημα της γενικευμένης λαμογιάς.
Οι κλεφτοκοτάδες κρύβονται πίσω από τους μικρομεσαίους απατεώνες, εκείνοι πίσω από τους ληστές κι εκείνοι με τη σειρά τους πίσω από μερικούς μεγαλογιατρούς του Κολωνακίου – όλοι οι προηγούμενοι το βλέπουν ταξικά: να μπει μέσα ο μεγαλογιατρός, ως λογική απώλεια και επίφαση δικαιοσύνης, ώστε εμείς να συνεχίσουμε τα ίδια, αμέριμνοι, με βάση και το σύνθημα σε τοίχο:
«Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους μαλάκες».
Το λέγανε, προσφυώς, παλιότερα οι Τούρκοι, σαν παροιμία:
«Κρεμάστε τον αδερφό μου, εγώ ζαλίζομαι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.