19 Ιαν 2011

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο οιονεί «πτώμα» της αντιπροσωπευτικής μας «Δημοκρατίας», ακούγοντας θρήνους και οδυρμούς των «συγγενών» και «φίλων» της, όχι βέβαια από πόνο και θλίψη. αλλά απ’ την αγωνία του περιεχομένου της «διαθήκης» της.


ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ,
ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΜΕΝΟΙ
ΚΑΙ Η ΔΗΘΕΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

  Koπετός  και δάκρυα για το κατάντημα της έρμης δήθεν «Δημοκρατίας» μας, μέσα από τη δίνη αλλεπάλληλων- ανακυκλούμενων σκανδάλων παντός χρώματος. Θρήνος και οδυρμός, που εκφράζεται από το σύνολο των ΜΜΕ με μελοδραματικούς τόνους πάνω από το οιωνεί πτώμα της. Ποιοί όμως και γιατί έχουν λόγους να θρηνούν η εν πάση περιπτώσει να επιδεικνύουν την οδύνη τους;

     Η απάντηση προφανής. Όλοι, όσοι ωφελήθηκαν προνομιακά και συνεχίζουν να ωφελούνται σκανδαλωδώς απ’ αυτή. Πρώτοι απ’ όλους εύλογα οι άμεσοι, οι πρώτου βαθμού «συγγενείς», αυτοί δηλαδή που «κρατάνε» από αυτούς που τη στήσανε. Ακολουθούν οι β΄ βαθμού κι έπεται συνέχεια... «συγγενών» και «φίλων».

    Σε απλά Ελληνικά για τους «πληβείους» της «Δημοκρατίας» μας, όπως κατάντησε η λειτουργία της τους υπηκόους της, το «μαγαζάκι» αυτό που λέγεται Κοινοβουλευτισμός στήθηκε με όρους αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης και ομοιομορφίας των «μεγαλομάγαζων» παρλαμέντων της Δύσης (περίπου σαν περίπτερό τους σε κεντρικό δρόμο), επάνω σε μια φενάκη: Αυτή της «αντιπροσωπευτικότητας». Η αληθινή όμως Δημοκρατία δεν μπορεί εκ της ουσίας του όρου να είναι αντιπροσωπευτική. Και αυτό, γιατί, όπως λέει ο Καστοριάδης, οι αντιπρόσωποι από την επόμενη μέρα της εκλογής τους κάνουν του κεφαλιού τους.
  
     Και νάταν έτσι μόνο, κομμάτια να γίνει. Όμως τα πράγματα δείξανε (και επί αυτού δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρή αντίρρηση), ότι οι εκάστοτε εκλεγόμενοι αντιπρόσωποί μας μεταβάλλονται αυτόματα (από την φύση του οικονομικού μας συστήματος και μάλιστα στην πιο άγρια και αδυσώπητη μορφή του στις μέρες μας) σε αντιπροσώπους αλλότριων συμφερόντων, που «αναδεικνύονται» κάθε φορά μέσα από τους «κανόνες» του αντιπροσωπευτικού συστήματος. «Κανόνες» που «αναδεικνύουν νικητές» τους πιο αδίστακτους κερδοσκόπους (επιθετικά καρχαριοειδή), με κέρδη που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου. Κι αυτό, μέσα από την «επιδέξια» χρήση των νομικών διαύλων, που οι αντιπρόσωποί μας έχουν έγκαιρα διαμορφώσει-διευθετήσει στα πλαίσια του χαοτικού νομικού μας συστήματος.

    Μοιραίος συνακόλουθα ο διαχωρισμός των δήθεν «αντιπροσώπων» και των δήθεν «αντιπροσωπευομένων». Κατάσταση που γίνεται μη αναστρέψιμη, όσο τα συμφέροντα των πρώτων γίνονται κερδοσκοπία εις βάρος των δεύτερων.
    
     Στην ουσία έχουμε δύο κόσμους στο μικρόκοσμο της χώρας μας, όπου ο ένας (των «αντιπροσώπων») συνεχώς απομακρύνεται από τον άλλο, τους πολίτες (το φαινόμενο βέβαια έχει παγκόσμιες διαστάσεις και αφετηρία τις χώρες όπου πρωτοστήθηκε ο Κοινοβουλευτισμός, το είδος αυτό «πολιτικής» λειτουργίας). Ο κόσμος της εξουσίας με τις απίθανες διαπλοκές και τη Ρωμαϊκή χλιδή του και ο κόσμος της κοινωνίας (με εντεινόμενο το ρυθμό αύξησης των νεοπληβείων). Ο τελευταίος, ιστορικά βαθιά πολιτικοποιημένος στην πατρίδα μας, συνειδητοποιώντας εκ των πραγμάτων την κατάσταση γυρνάει την πλάτη του ως ελάχιστη αντίδραση περιφρόνησης στην κοροϊδία αυτή, αφήνοντας τους «αντιπροσώπους» μας στην αγωνία για το μέλλον τους.

     Και όλα αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα από τους γνήσιους σοφούς του καιρού μας, που ως γνήσιοι αρνούνται πεισμόνως να μπουν στο «παιχνίδι», για να μείνουν καθαροί, έχοντας προφανώς επίγνωση, ότι σοφία και βρώμα δεν πάνε μαζί. Η πρώτη, για να ζήσει, να ανθοφορήσει και να καρποφορήσει προς γενική ωφέλεια της κοινωνίας, χρειάζεται ως προαπαιτούμενο καθαρό αέρα. Κι αυτό διασφαλίζεται με όρους αληθινής Δημοκρατίας και μόνον, ειδάλλως διαστρέφεται σε δόγμα της όποιας εξουσίας σε βάρος της φυσικής εξέλιξης της κοινωνίας.

     Πριν δυόμισυ χιλιάδες χρόνια οι φοβεροί εχθροί κάθε εξουσιασμού πρόγονοί μας και ειδικώτερα οι Αθηναίοι το κατέδειξαν στην πράξη, την πολιτική τους πράξη, που καταγράφηκε ως εξαίρεση του ισχύοντος κανόνα εξουσίας: «Ελληνική Άμεση Δημοκρατία των Πολιτών (χωρίς «αντιπροσώπους»). Μια φωτεινή όμως εξαίρεση, που θα δεσμεύσει συνειδήσεις και σκέψεις, αφ’ ότου ο άνθρωπος εδώ και 8 αιώνες θα αναζητήσει φως, για να δώσει νόημα στη ζωή του ως πολίτης (και όχι ως δήθεν «αντιπροσωπευόμενος») και να προχωρήσει ως κοινωνία πολιτευόμενη αποφασίζουσα και νομοθετούσα και όχι ως εξουσιαζόμενη από το ξένο προς αυτήν «Αντιπροσωπευτικό Σύστημα». Μια εξαίρεση, που στο φαντασιακό των σύγχρονων κοινωνιών γίνεται παγκόσμιος κανόνας, για να διαστρέφεται άθλια από σκοπιμότητες άθλιων συμφερόντων.

     Ο σύγχρονος άνθρωπος γνωρίζει καλά, ότι η ρίζα του κακού βρίσκεται στη διαστροφή αυτή (αντιπροσωπευτικότητα του κοινοβουλευτισμού), βιώνοντας καθημερινά σκάνδαλα επί σκανδάλων. Γνωρίζει επίσης, ότι αυτό ως έσχατη ύβρις συνεπάγεται ανάλογη καταστροφή, δηλ. το ολέθριο τέλος αυτού του «μοντέλου» εξουσίας. Έχει όμως επίγνωση του κεντρικής σημασίας σημείου, που κατέδειξε η ελληνική ιδιαιτερότητα.

     Δηλαδή ότι η αληθινή (άμεση) Δημοκρατία, ως προϊόν αυτοθέσμισης της κάθε κοινωνίας και μόνο, μπορεί αφ’ ενός να χαλιναγωγήσει αποτελεσματικά το φοβερό (κτηνώδες) ένστικτο επιβολής και εκμετάλλευσης, αφ’ ετέρου να στηρίξει όραμα στο φαντασιακό της κάθε κοινωνίας για δημιουργική-ανελικτική δράση.

    Γνωρίζει τέλος, ότι Φιλοσοφία και Δημοκρατία πάνε μαζί, με την πρώτη δίπλα και όχι από πάνω, για να στηρίζει και ενισχύει τη δημόσια συζήτηση όλων των πολιτών (και όχι να «καπελώνει»). Έτσι και μόνο η μη αντιπροσωπευτική αλλά άμεση Δημοκρατία θα μπορέσει να αφήσει τα ίχνη της ως καταξιωμένη ανιούσα κοινωνική λειτουργία και ο πολίτης να βρει τον εαυτό του, τον πυρήνα του, ως άνθρωπος και να αντλήσει ενέργεια για το μακρύ δρόμο, που τώρα μόλις αρχίζει.

                                                          * * *
     Σήμερα λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά στο οιονεί «πτώμα» της αντιπροσωπευτικής μας «Δημοκρατίας», ακούγοντας θρήνους και οδυρμούς των «συγγενών» και «φίλων» της, όχι βέβαια από πόνο και θλίψη. αλλά απ’ την αγωνία του περιεχομένου της «διαθήκης» της.

     Δεν ξέρω αν θα πρέπει και εμείς, οι πολλοί και «ασήμαντοι», να συμπαραστεκώμαστε στη θλίψη των «συγγενών» αυτών και «φίλων». Προσωπικά δεν το αισθάνομαι. Εκείνο που βλέπω είναι, ότι η ασημαντότητά τους ως ανθρώπων της εξουσίας γίνεται ευμενής συγκυρία των καιρών, επιτρέποντας τη δημιουργική δράση των δυνάμει πολιτών στα «μέτωπα» που ανοίγει για τις ανάγκες της η νέα τεχνολογία.


Στάθης Νελλόπουλος


πηγη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.