ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ: ιατρικοί κύκλοι εσκεμμένα την λοιδορούν και την υποβιβάζουν αποκαλώντας την αυθυποβολή και κομπογιαννιτισμό

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ: Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΩΝ   Υπάρχει σήμερα στον πολύ κόσμο, αλλά και στους επιστημονικούς χώρους φανερή άγνοια, για το τι είναι η Ομοιοπαθητική. Κάποιοι ιατρικοί κύκλοι εσκεμμένα την λοιδορούν και την υποβιβάζουν αποκαλώντας την αυθυποβολή και κομπογιαννιτισμό ή ισχυρίζονται, ότι η Ομοιοπαθητική είναι μία συμπληρωματική μέθοδος της Κλασικής Ιατρικής σχολής, που θεραπεύει κάποια επιφανειακά νοσήματα και κάποιες παρενέργειες άλλων φαρμάκων. Επίσης θρησκευτικοί κύκλοι αποκαλούν την Ομοιοπαθητική ως απόκρυφη μαγική ή και διαβολική τέχνη, προτρέποντας τους πιστούς να την αποφεύγουν. Έτσι ο κόσμος (ειδικά στην χώρα μας) δεν την έχει αποδεχθεί ουσιαστικά ως επιστημονική θεραπευτική μέθοδο, αφού πιστεύει και αποδέχεται σε πολύ μεγάλο ποσοστό τις απόψεις αυτές. Κάποιοι λίγοι όμως, που την γνωρίζουν πραγματικά μέσα απʼ την προσωπική τους θεραπευτική εμπειρία δηλώνουν θερμοί υποστηρικτές της. Τι είναι όμως τελικά η Ομοιοπαθητική;      Η λέξη ομοιοπαθητική... φαίνεται ότι δημιουργήθηκε για πρώτη φορά από το Γερμανό γιατρό και χημικό Samuel Hahnemann περί τα μέσα του 18ου αιώνα. Η ετυμολογία της λέξης είναι Ελληνική: «όμοιο» + «πάθος». Μία παρόμοια λέξη, η ομοιοπάθεια, είναι καταγεγραμμένη πάνω από 200 φορές σε αρχαία Ελληνικά κείμενα από διάφορους συγγραφείς και σημαίνει «την κατάσταση του να έχεις τα όμοια πάθη με τους άλλους ανθρώπους» («Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης» του Σκαρλάτου Βυζαντίου).    Η Ομοιοπαθητική είναι ένα ολιστικό θεραπευτικό σύστημα, που εστιάζεται στην θεραπεία των ασθενών ανθρώπων και όχι στις ασθένειες και στα συμπτώματά τους. Πρόκειται για μία θεραπευτική τέχνη που έρχεται απʼ το απώτατο ελληνικό παρελθόν και η οποία θεραπεύει την συνολική και υποβαθμισμένη υγεία ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα και τις φυσικές αυτοθεραπευτικές και ιαματικές ικανότητες του ανθρώπινου οργανισμού, με αδιόρατη αλλά πολύ ισχυρή δράση.      Η Ομοιοπαθητική προσφέρει σε όσους έρχονται σε επαφή μαζί της ουσιαστικές και αποτελεσματικές θεραπείες χωρίς παρενέργειες και καλύπτει όλων των ειδών τις παθήσεις, όσες απʼ αυτές βέβαια βρίσκονται σε ιάσιμο στάδιο. Θεωρεί δε, ότι όταν ασθενεί ένα μέρος του σώματος αυτό οφείλεται σε αρρώστεια όλου του οργανισμού. Επομένως και η θεραπεία πρέπει να είναι ολιστική και όχι τοπική δηλαδή με τον τρόπο που λειτουργεί η Κλασική Ιατρική σχολή, που έχει καταφέρει να χωρίσει τον ανθρώπινο οργανισμό σε μέρη-κομμάτια και προσπαθεί να τα θεραπεύσει.      Η Ομοιοπαθητική εμφανίστηκε κατά την Κλασική εποχή ως μία βασική θεραπευτική μέθοδος των κλασικών ιατροφιλοσόφων. Αρχικά φαίνεται, ότι ασκούταν στον κλειστό κύκλο των Πυθαγορείων, αφού αποτελούσε τη βασική θεραπευτική μέθοδο στις κοινότητές τους. Προφανώς η μέθοδος αυτή κληρονομήθηκε απʼ το απώτατο παρελθόν και μέσα απʼ τους Ορφικούς κύκλους. Ο Ιπποκράτης υπήρξε ο γιατρός, που ενσωμάτωσε την Ομοιοπαθητική μέσα στο σύστημα του επιστημονικοποιώντας την.      Δεν έχουν σωθεί πολλά αρχαία κείμενα, που αναφέρονταν στην Ομοιοπαθητική, ώστε να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το εύρος της και το επίπεδο που είχε φθάσει κατά την Κλασική εποχή. Γνωρίζουμε όμως, ότι μαζί με την Εναντιοπαθητική (την μέθοδο που χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο μέχρι και σήμερα η Κλασική ιατρική σχολή), υπήρξαν οι δύο βασικές μέθοδοι θεραπείας που χρησιμοποιούνταν κατά την Κλασική περίοδο. Με την λέξη Εναντιοπαθητική χαρακτηρίζουμε την μέθοδο, που χρησιμοποιεί η σύγχρονη Κλασική Ιατρική σχολή, η οποία εναντιώνεται και επιτίθεται στα συμπτώματα των ασθενειών, μέσω χημικών φαρμάκων, εγχειρήσεων, ακτινοβολιών κ.ά.      Μέσα από ένα τεράστιο κενό δεκαεπτά περίπου αιώνων και την παντελή απουσία της απʼ το Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι, η Ομοιοπαθητική αναβίωσε και αναπτύχθηκε με την μορφή που έχει σήμερα απʼ τον ιδιοφυή Γερμανό ιατρό και χημικό, Samuel Hahnemann.  Βασικές αρχές και νόμοι της Ομοιοπαθητικής   Όπως κάθε σοβαρή επιστημονική μέθοδος η Ομοιοπαθητική βασίζεται σε αρχές και νόμους. Βασικοί της νόμοι είναι:     Ο νόμος των ομοίων: βασικός νόμος της Ομοιοπαθητικής, αυτός που καθιέρωσαν αρχικά οι Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι και ο Ιπποκράτης. «Όμοια ομοίοις εισίν ιάματα», που αργότερα μεταφράστηκε στην λατινική γλώσσα ως «Similia simibilus curantur», δηλαδή «τα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια». Μία ουσία που δημιουργεί συμπτώματα σʼ ένα υγιές άτομο μπορεί να θεραπεύσει αυτά τα ίδια τα συμπτώματα, αν αυτά παρουσιαστούν σʼ έναν ασθενή. Αυτό συμβαίνει, διότι τα συμπτώματα της ασθένειας είναι ουσιαστικά η αντίδραση, που προκαλεί ο ίδιος ο οργανισμός για να θεραπεύσει το αίτιο, που βρίσκεται σε ένα ενεργειακό και ουσιαστικά βαθύτερο επίπεδό του. Αυτό το αίτιο, αποτελεί και την πραγματική ασθένειά του. Τα συμπτώματά του έντονα και μή, είναι ουσιαστικά οι πετυχημένες ή οι ανεπιτυχείς προσπάθειες της ζωτικής δύναμης, για να επιφέρει θεραπεία και αποτελούν την θεραπευτική αντίδραση με την εξωτερίκευση της ασθένειας.      O νόμος της ελάχιστης δόσης: Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας και της πορείας προς την ίαση βασίζεται στην χορήγηση της ελάχιστης δόσης. Σκοπός του ομοιοπαθητικού φαρμάκου είναι να ενδυναμώσει και όχι να καταπονήσει ή να καταπιέσει το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς.      Ο νόμος του ενός φαρμάκου: Η χορήγηση μίας και μόνον φαρμακευτικής ουσίας ή μέσου στον ασθενή σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή θεραπεύει και υπερισχύει της νόσου. Αν χορηγηθεί μίγμα φαρμάκων χάνεται η ικανότητα ταυτοποίησης των συμπτωμάτων και μαζί το πλεονέκτημα της ίασης.      Ο νόμος της κατεύθυνσης των συμπτωμάτων: Ο νόμος αυτός διατυπώθηκε από τον Αμερικανό ομοιοπαθητικό Hering ως εξής: «Η υποχώρηση των συμπτωμάτων γίνεται από άνω προς τα κάτω, εκ των έσω προς τα έξω (δηλαδή απʼ το κέντρο προς την περιφέρεια) και τα συμπτώματα υποχωρούν με την αντίθετη κατεύθυνση προς εκείνη που εμφανίσθηκαν». Επομένως και η σωστή θεραπεία προχωρά από τα πιο σημαντικά όργανα, δηλαδή τα βαθύτερα, προς τα λιγότερο σημαντικά, τα πιό εξωτερικά. Ο οργανισμός ουσιαστικά προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να εξωτερικεύσει την ασθένεια.     Ο νόμος της αναμονής εξέλιξης των συμπτωμάτων: Στις χρόνιες περιπτώσεις η μεταβατική περίοδος προς την ίαση χρειάζεται τον απαραίτητο χρόνο διάρκειας τουλάχιστον ενάμιση μηνός από τη λήψη του πρώτου φαρμάκου.                     Μappa Mundi. H Xάρτα του Κόσμου είναι πυθαγόρειας προέλευσης. Εντάσσει τα τέσσερα στοιχεία της Φύσης και τις τέσσερις ιδιοσυγκρασίες των ανθρώπων σε μιά οκταπλή ταξινόμηση απεικονίζοντας: το πύρ (επάνω), τον αέρα (κάτω), το ύδωρ (δεξιά) και τη γή (αριστερά), καθώς και τους τέσσερις βασικούς ανθρώπινους χαρακτήρες: αιματώδης (άνω δεξιά), μελαγχολικός (κάτω αριστερά), χολερικός (άνω αριστερά) και φλεγματικός (κάτω δεξιά), οι οποίοι αντιστοιχίζονται και με τις τέσσερις εποχές. Το πέμπτο στοιχείο, που είναι ο αιθήρ βρίσκεται παντού στον κύκλο περικλείοντας όλα τα άλλα, αποτελώντας το πρωταρχικό και αδιαφοροποίητο στοιχείο.      Ο Ιπποκράτης συσχέτισε τα τέσσερα στοιχεία με τα θεμελιώδη ρευστά του σώματος, την χολή, την μέλαινα χολή, το φλέγμα και το αίμα. Ο Αριστοτέλης προσέδωσε στους χυμούς του σώματος τις τέσσερις ιδιότητες: της θερμότητας, του ψύχους, της υγρασίας και της ξηρότητας, αλλά και των τεσσάρων γεύσεων, του πικρού, του γλυκού, του ξινού και του αλμυρού. Αργότερα προστέθηκαν και άλλες καταστάσεις.      Την Υγεία δηλαδή την ισορροπημένη δυναμική των στοιχειακών δυνάμεων, μπορούμε να την οραματιστούμε ως ελευθερία των κινήσεων με κέντρο την καρδιά του κύκλου στο σημείο «Ο», ενώ την Α-σθένεια ως ένα πολύ στενό άξονα που διαπερνά την χάρτα μέσω του κέντρου απʼ το ένα άκρο στο άλλο (συνεπώς ως ελάττωση της ελευθερίας). Η Μappa Mundi, είναι ένα βασικό σύστημα εκμάθησης της σύγχρονης ομοιοπαθητικής διδασκαλίας που βασίζεται στην Κλασική φιλοσοφική σκέψη και οποιοδήποτε είδος ασθένειας μπορεί να ερμηνευθεί μέσω αυτής της Χάρτας.                                      Η ασθένεια και η καταπίεσή της   Σε οξείες ασθένειες ο οργανισμός μέσα απʼ την έντονη κρίση, που δημιουργεί αυτοθεραπεύεται ή πεθαίνει. Στις χρόνιες ασθένειες η ζωτική δύναμη δεν έχει αρκετή ισχύ μή μπορώντας να δημιουργήσει έντονη κρίση, με αποτέλεσμα τα συμπτώματα να επιμένουν για πολύ καιρό. Εδώ ο κίνδυνος θανάτου είναι μικρότερος λόγω των εξασθενημένων συμπτωμάτων.      Επομένως, για να επιτευχθεί η ίαση και η επαναφορά της ισορροπίας του πεδίου ενός οργανισμού χρειάζεται να τον βοηθήσουμε με το να ενισχύσουμε προσεκτικά και σε ένα βαθύτερο επίπεδο την διαταραχή του, με τα ομοιοπαθητικά ενεργοποιημένα φάρμακα και όχι πηγαίνοντας κόντρα στα συμπτώματά του. Αποτέλεσμα της ενίσχυσης της ζωτικής δύναμης είναι η ίαση. Φανταστείτε την ζωτική δύναμη σαν έναν άνθρωπο που προσπαθεί να σηκώσει ένα πολύ μεγαλύτερο απʼ την δύναμή του βάρος. Πρακτικά αδύνατον. Όμως αν ένας άλλος άνθρωπος έρθει και τον βοηθήσει στην προσπάθεια αυτή, θα καταφέρει να σηκώσει το βάρος. Αυτό κάνει και η Ομοιοπαθητική. Βοηθά συνεργάζεται και ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, χωρίς να το καταπιέζει και ουσιαστικά να αντιπαρατίθεται σε αυτό.      Με το να σταματήσουμε τα συμπτώματα με χημικά φάρμακα ή με τις άλλες βίαιες μεθόδους που χρησιμοποιεί η Κλασική Ιατρική σχολή, δεν θεραπεύουμε αλλά σπρώχνουμε την διαταραχή σʼ ένα βαθύτερο επίπεδο του οργανισμού. Π.χ. αν η παθολογία εμφανιστεί στο δέρμα και δεχθεί πολλαπλές επιθέσεις από χημικά φάρμακα ή εγχειρήσεις, υπάρχει η πιθανότητα μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα να εξαφανιστεί. Ο τρόπος αυτός όμως είναι καταπίεση των συμπτωμάτων ή κουκούλωμα της παθολογίας και όχι θεραπεία. Αυτό σημαίνει ότι η παθολογία ή θα εμφανιστεί ξανά ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα στο ίδιο σημείο επειδή δεν έχει θεραπευτεί και απλά έχει καταπιεστεί, ή σʼ ένα βαθύτερο επίπεδο του οργανισμού. Π.χ. ακμή και εκζέματα που δέχονται επίθεση από χημικά φάρμακα μπορούν να μεταλλαχθούν σε κύστες και άσθμα αντιστοίχως. Αν αυτές οι νέες παθήσεις δεχθούν ξανά επίθεση, πιθανόν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να εμφανιστούν ακόμα βαθύτερες παθολογίες όπως π.χ. ερυθηματώδης λύκος και αρθροπάθειες. Το επόμενο βήμα θα είναι η παθολογία να φθάσει σε ακόμα πιο βαθύ επίπεδο, π.χ. καρδιοπάθειες, καρκίνοι, εγκεφαλικά κ.ά.      Έτσι εξηγούνται περιπτώσεις αιφνίδιων θανάτων γύρω μας. Π.χ. περιπτώσεις φαινομενικά υγειών ανθρώπων παθαίνουν «ξαφνικά» καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά, καρκίνους, λευχαιμίες κ.ά. Συνήθως στις περιπτώσεις αυτές δεν πρόκειται για αιφνίδια ασθένεια, αλλά για χρόνια και σταδιακή πορεία της παθολογίας προς τα εσωτερικά πεδία του οργανισμού, με αποτέλεσμα την ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια. Με αυτή την λάθος πορεία που έχει οδηγήσει η Κλασική Ιατρική σχολή τις ασθένειες μέσω της εναντιοπαθητικής μεθόδου, που χρησιμοποιεί, οδηγεί σε όλο και βαθύτερες παθολογίες την νοσηρότητα των ανθρώπων. Και δυστυχώς αυτός ο εκτροχιασμός δεν είναι πορεία προς την θεραπεία των διαφόρων ασθενειών, αλλά η πορεία προς τον θάνατο! (Βλ. "Ασθένεια: ο μοναδικός δρόμος για την ίαση και την υγεία".)        Ο παραπάνω πίνακας του Alexander Beydeman (1857) απεικονίζει μυθολογικές και ιστορικές φιγούρες ως προσωποποίση της Ομοιοπαθητικής (δεξιά) να παρακολουθούν με φρίκη την κτηνωδία της Ιατρικής του 19ου αιώνα (κάτω αριστερά). Διακρίνονται μεταξύ των άλλων στην πλευρά της Ομοιοπαθητικής η θεά Αθηνά, ο Ασκληπιός, ο Hahnemann, μια άλλη θεά, που κρύβει το πρόσωπό της εκφράζοντας τον αποτροπιασμό της και η Νέμεσις. Στην πλευρά της Κλασικής Ιατρικής οι γιατροί με ένα χωνί ρίχνουν φάρμακα στο ανοικτό στόμα του ασθενούς, κάποιοι άλλοι με ένα πριόνι του κόβουν το πόδι, ενώ από την ντουλάπα ετοιμάζεται να εξέλθει αλληγορικά ένας σκελετός.  Ο τρώσας και ιάσεται: Η ιστορική πορεία της Ομοιοπαθητικής                        Η Ομοιοπαθητική, όπως προαναφέρθηκε είναι μία πανάρχαια Ελληνική θεραπευτική μέθοδος. Ο πρώτος γνωστός γιατρός της αρχαιότητας που καταγεγραμμένα χρησιμοποιούσε την Ομοιοπαθητική είναι ο Μελάμπους ο Αργείος, γιός του Αμιθέωνος, ο οποίος θεράπευσε τον Ίφικλο από ανικανότητα, που προήλθε απʼ το μαχαίρι του πατέρα του, Φυλάκου, κατά την διάρκεια μίας θυσίας. Ο Μελάμπους βρήκε το μαχαίρι της θυσίας και απʼ την σκουριά του δημιούργησε το ομοιοπαθητικό φάρμακο («Ομήρου Οδύσσεια» ραψωδία λ΄ 35). Κατά την διάρκεια του Τρωικού πολέμου και με πανομοιότυπο τρόπο θεραπεύτηκε ο Τήλεφος γιός του Ηρακλή και βασιλιάς της Μυσίας, ύστερα απʼ την μονομαχία του με τον Αχιλλέα. Επειδή η πληγή του μολύνθηκε και δεν έκλεινε, πήρε χρησμό απʼ το μαντείο των Δελφών που έλεγε: «Ο τρώσας και ιάσεται», δηλαδή «εκείνος που σε τραυμάτισε θα σε θεραπεύσει». Ο Τήλεφος ανάγκασε τον Αχιλλέα να τον θεραπεύσει με την σκουριά της λόγχης, που τον τραυμάτισε (Εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος» λήμμα «Τήλεφος».)          Η Ομοιοπαθητική μέθοδος θεραπείας πέρασε κατά σειρά απʼ τους Ορφικούς κύκλους στα Αμφιαράεια, στα Ασκληπιεία, στην Πυθαγόρεια κοινότητα και στον Ιπποκράτη ως βασική θεραπευτική μέθοδος.    Ο Ηρόδικος, διδάσκαλος του Ιπποκράτη υπήρξε σπουδαίος ιατροφιλόσοφος της Κλασικής εποχής, που χρησιμοποιούσε την Ομοιοπαθητική μέθοδο διδάσκοντας ότι «ο πόνος θεραπεύεται με τον πόνο». Ο Ιπποκράτης πατέρας της φυσιοθεραπευτικής ιατρικής φαίνεται, ότι επιστημονικοποίησε την Ομοιοπαθητική μέθοδο παρουσιάζοντας τον νόμο των ομοίων: «Με τα όμοια αρρώστεια γίνεται και με τα όμοια πάλι οι άρρωστοι γίνονται καλά, όπως για παράδειγμα η στραγγουρία (ούρηση) σταματά χωρίς να υπάρχει πλέον (…) και κατά τον ίδιο τρόπο ο βήχας σταματά όπως η στραγγουρία, αφού με τον ίδιο τρόπο που δημιουργείται έτσι και σταματά» («Περί τόπων των κατʼ άνθρωπον», 42).      Ο Πλούταρχος στο έργο του («Περί ησυχίας της ψυχής», κεφ. 7, 468-b) αναφέρει, ότι ο Σοφοκλής έλεγε κατά τον 5ο αιώνα π.Χ., ότι «οι ιατροί εκκενώνουν την πικρή χολή με την βοήθεια ενός πικρού κλύσματος». Το 90 π.Χ. ο Θεμίσων ο Λαοδίκειος, μαθητής του ιατρού Ασκληπιάδη εκ της Προύσσας θα ιδρύσει την σχολή των Μεθοδικών. Οι γιατροί της θεράπευαν τους ασθενείς βασιζόμενοι αποκλειστικά στη «μέθοδον». Μέγιστος γιατρών των Μεθοδικών αναδείχθηκε ο Σωρανός ο Εφέσιος. Οι Μεθοδικοί θεωρούσαν, ότι οι λειτουργίες ενός ζώντος οργανισμού υποκινούνταν από μία εσωτερική ενέργεια. Η υγεία ήταν αποτέλεσμα της ισορροπημένης διάχυσης αυτής της ενέργειας στον οργανισμό. Εδώ βλέπουμε αυτούσια την ομοιοπαθητική φιλοσοφία της ζωτικής δυνάμεως, ή της φύσας του Ιπποκράτη. Για κάποια οξέα περιστατικά οι Μεθοδικοί χρησιμοποιούσαν και την Εναντιοπαθητική μέθοδο, περισσότερο όμως για να καταπραΰνουν παρά να θεραπεύουν. Για τα επίμονα περιστατικά (άνω των δύο ημερών) χρησιμοποιούσαν την Ομοιοπαθητική μέθοδο όπως π.χ. για την περίπτωση της επίμονης δυσκοιλιότητας χρησιμοποιούσαν φάρμακα όπως το ψύλλιον, που απορροφά τα υγρά και αυξάνει τον όγκο των κοπράνων διεγείροντας κατʼ αυτόν τον τρόπο τον εντερικό περισταλτισμό. Όμοιο στο όμοιο.      Βλέπουμε λοιπόν ότι η Ομοιοπαθητική υπήρξε μία βασική μέθοδος θεραπείας, που χρησιμοποιούνταν κατά κόρον απʼ τις περισσότερες ιατρικές σχολές της Αρχαιότητας. Κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα η ιατρική υποβαθμίστηκε εν γένει. Ειδικά η Ομοιοπαθητική εξαφανίστηκε μαζί με τις άλλες φυσικές μεθόδους θεραπείας, που χρησιμοποιούσαν οι Κλασικοί ιατροί (θέατρο, μαγνητοθεραπεία, κρυσταλλοθεραπεία, ύπνωση, φυσιοθεραπευτική, μουσικοθεραπεία κ.ά.). Samuel Hahnemann και νεώτερη ομοιοπαθητική   Αν ο Ιπποκράτης είναι ο παππούς της Ομοιοπαθητικής θεραπευτικής τέχνης, ο Χάνεμαν είναι ο πατέρας της. Ο Samuel Hahnemann γεννήθηκε στις 10 Απριλίου του 1755 στην πόλη Μάισσεν της Γερμανίας. Υπήρξε προσωπικότητα με μεγάλο ταλέντο στις γλώσσες (μιλούσε επτά μαζί με την Γερμανική). Σε ηλικία 12 ετών δίδασκε την Αρχαία Ελληνική, ενώ τελείωσε την Ιατρική στην Λειψία και στην Βιέννη σε ηλικία 18 ετών!            O αναβιωτής της αρχαίας ομοιοπαθητικής Γερμανός Samuel Hahnemann (1755 - 1843). H θεραπευτική τέχνη του ξεσηκώνει ακόμη μέχρι σήμερα αντιδράσεις από το ιατρικό κατεστημένο των φαρμακο-βιομηχανιών.      Ο Hahnemann αντιλήφθηκε γρήγορα την αβάσιμη και αποτυχημένη προσπάθεια της Κλασικής Ιατρικής να θεραπεύει. Όπως έλεγε κατάφερε νʼ αντιληφθεί, ότι η Ιατρική της εποχής του τον αηδίαζε «με τα λάθη, τις αβεβαιότητες, και με την αυθαίρετη χρήση των φαρμάκων που περισσότερο βλάπτουν παρά ωφελούν». Φανταστείτε τι θα έλεγε αν ζούσε ο Hahnemann στην σημερινή εποχή, όπου τα φάρμακα έχουν πατενταριστεί και μετατραπεί σε χημικά και η χρήση τους έχει εντατικοποιηθεί υπερβολικά.      Γρήγορα σταμάτησε την ενασχόλησή του με την Ιατρική (την οποία χαρακτήριζε ως αλλοπαθητική) διότι την θεωρούσε επικίνδυνη για τους ανθρώπους και ασχολήθηκε με την Χημεία και τις μεταφράσεις αρχαίων και σύγχρονων ιατρικών συγγραμμάτων. Ο Hahnemann μελέτησε βαθιά του Έλληνες κλασικούς, τον Ιπποκράτη και τους αλχημιστές του Μεσαίωνα, όπως τον γιατρό Παράκελσο. Αντιλήφθηκε, ότι τα συμπτώματα της ασθένειας είναι η αντίδραση και ουσιαστικά η προσπάθεια του οργανισμού να θεραπευτεί. Επομένως, αν χορηγούσε μία ουσία, που θα μπορούσε να δημιουργήσει μία παρόμοια εικόνα συμπτωμάτων με την ασθένεια, θα ενίσχυε τον αμυντικό μηχανισμό του πάσχοντος οργανισμού με αποτέλεσμα την ίαση. Το πέτυχε δε αυτό με την δοκιμή του φαρμάκου της κινίνης, που φτιαχνόταν απʼ τον φλοιό της κιγχόνης (cinchona officinalis) και χρησιμοποιούταν για την ελονοσία. Μαζί με άλλους συναδέλφους του άρχισε να πειραματίζεται και με άλλα φάρμακα. Τα πειράματα αυτά είναι γνωστά ως «αποδείξεις».      Η πρώτη σειρά διήρκεσε τρία έτη. Τα προκλητά συμπτώματα καταγράφηκαν σε μία φαρμακολογία (Materia Medica), όπου για πρώτη φορά στοιχειοθετήθηκαν και ταξινομήθηκαν όλα τα συμπτώματα με μεγάλη λεπτομέρεια, κατατάσσοντάς τα σε δύο κύρια επίπεδα, τα ψυχονοητικά και τα σωματικά. Λίγα έτη αργότερα ανακάλυψε την αρχή της δυναμοποίησης των διαλυμάτων των ομοιοποαθητικών φαρμάκων, που αποτελεί και τον ακρογωνιαίο λίθο της Ομοιοπαθητικής.          Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα ή μέσα φθάνουν σήμερα σε αριθμό τα 3.500. Σε μεγάλο ποσοστό προέρχονται απʼ το φυτικό βασίλειο, ενώ σε μικρότερο ποσοστό φτιάχνονται από ζωικά, και ορυκτά υλικά. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν δοκιμάζονται σε ζώα. Επειδή έχουν δοκιμαστεί σε ανθρώπους (χωρίς καθόλου παρενέργειες και μελλοντικά προβλήματα στην υγεία τους) γνωρίζουμε τις ακριβείς θεραπευτικές επιδράσεις τους στον οργανισμό και φυσικά μπορούμε να ελέγξουμε και τις οποιεσδήποτε παρενέργειές τους.      Αυτό δεν συμβαίνει φυσικά στα χημικά φάρμακα της Κλασικής σχολής τα οποία πριν βγουν στην κυκλοφορία δοκιμάζονται αποκλειστικά σε ζώα. Αποτέλεσμα αυτού του τυχαίου πειράματος είναι να μην γνωρίζουμε την ακριβή δράση τους αλλά και τις παρενέργειές τους στους ανθρώπους. Ο Hahnemann έγραψε το σπουδαίο έργο «Όργανον της Θεραπευτικής Τέχνης» που αναλύει την θεραπευτική τέχνη της Ομοιοπαθητικής και περιγράφει με γλαφυρότητα και αποδείξεις την καταστροφική Εναντιοπαθητική μέθοδο και δράση της Κλασικής Ιατρικής σχολής. Τα συμπτώματα που μοιάζουν τυχαία, σπάνια, παράξενα και μοναδικά, είναι και τα πολυτιμότερα για τον εξειδικευμένο ομοιοπαθητικό θεραπευτή. Αυτά αναδεικνύουν και την ιδιοσυγκρασιακή ευαισθησία του κάθε ανθρώπου. Το όμοιο με τα συμπτώματα της αρρώστειας φάρμακο κατά τον Hahnemann δημιουργεί έναν ενεργειακό συντονισμό, δηλαδή μία ενίσχυση της θεραπευτικής αντίδρασης του οργανισμού σε ένα βαθύτερο επίπεδο που δημιουργείται μέσω των συμπτωμάτων. Αποτέλεσμα η ίαση.                              Η Ευθαλεία η Άτροπος-Atropa Belladonna (στα Λατινικά σημαίνει όμορφη κυρία) είναι πολυετές θαμνώδες φυτό. Ευδοκιμεί σε όλη την Ευρώπη και στην χώρα μας. Από τοξικής πλευράς είναι ένα απʼ τα πιο επικίνδυνα δηλητηριώδη φυτά. Οι ελκυστικοί μα και θανατηφόροι καρποί του έχουν σκοτώσει πολλούς ανθρώπους και κυρίως παιδιά, που παρασύρονται και τα τρώνε. Μέσω της διαδικασίας της δυναμοποίησης η belladonna μετατρέπεται σʼ ένα σπουδαίο θεραπευτικό φάρμακο κυρίως για οξέα και επείγοντα περιστατικά (σπασμών, μανίας, παραληρήματος, έντονων φλεγμονών, υψηλού πυρετού, οξέων παιδικών ασθενειών κ.ά.).      Γρήγορα η Ομοιοπαθητική και ο ιδρυτής της προκάλεσαν την εχθρότητα της Κλασικής Ιατρικής κοινότητας και των φαρμακοποιών της εποχής του. Έτσι το 1820 του απαγορεύθηκε με νόμο να χορηγεί τα φάρμακά του, που έφτιαχνε μόνος του. Το έργο του λοιδωρήθηκε και τα βιβλία του κάηκαν δημόσια. Το 1821 μετέβη στο Κόθεν όπου έγραψε το σπουδαίο έργο του για τα χρόνια νοσήματα (μιάσματα). Το 1830, μετά το θάνατο της γυναίκας του μετέβη στην Γαλλία, όπου και παντρεύτηκε ξανά με μία Γαλλίδα. Εκεί έκανε λαμπρή καριέρα νοσηλεύοντας πλούσιους και πτωχούς.           Εκτός απʼ την θεραπεία προσωπικών περιστατικών ενίσχυσε την φήμη της Ομοιοπαθητικής με την ομαδική θεραπεία επιδημιών. Πρώτη ήταν η επιδημία τύφου που ξέσπασε στις τάξεις των ηττημένων στρατιωτών του Ναπολέοντος μετά την μάχη της Λειψίας. Ο Hahnemann περιέθαλψε 180 στρατιώτες απʼ τους οποίους πέθανε μόνο ένας. Η δεύτερη περίπτωση ήταν όταν αντιμετώπισε επιτυχώς μια φοβερή επιδημία πανούκλας. Ακολούθησαν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις θεραπειών, που ανέβασαν την φήμη και την εξάπλωση της Ομοιοπαθητικής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.      Ο Hahnemann πέθανε σε ηλικία 88 ετών το 1843. Μετά τον θάνατό του οι εκπαιδευμένοι απʼ αυτόν ομοιοπαθητικοί είχαν παρόμοιες επιτυχίες σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως το 1850 στο Σινσινάτι των Η.Π.Α. σε αντιμετώπιση επιδημίας πανούκλας. Στην περίπτωση αυτή υπήρξαν και οι πρώτες συγκρίσεις με την Κλασική σχολή, όπου το 70% αυτών που έλαβαν συμβατική θεραπεία πέθαναν, ενώ αντιστοίχως το ποσοστό θνησιμότητας σε όσους χρησιμοποίησαν ομοιοπαθητική θεραπεία ήταν μόνον 3%!      Το 1850 στην μεγάλη επιδημία χολέρας που έπληξε Λονδίνο το ομοιοπαθητικό νοσοκομείο της πόλεως είχε 16,4% απώλειες, ενώ τα άλλα συμβατικά νοσοκομεία είχαν 51,8%. Τα στοιχεία αυτά κοινοποιήθηκαν στο Αγγλικό κοινοβούλιο. Έκτοτε τα συγκριτικά στοιχεία μεταξύ Ομοιοπαθητικής και Κλασικής Σχολής σταμάτησαν να κοινοποιούνται για λόγους ευνόητους. Η μεγάλη άνοδος της Ομοιοπαθητικής τον 19ο αιώνα περιορίσθηκε σημαντικά κατά τα μέσα του 20ου όπου τότε έγινε και η ισχυροποίηση του ισχύοντος σήμερα ιατρικού συστήματος των μεγάλων Φαρμακευτικών βιομηχανιών. Η Ομοιοπαθητική ανά τον κόσμο    Σήμερα στις περισσότερες χώρες του κόσμου ασκείται επιτυχώς η Ομοιοπαθητική. Η βασιλική οικογένεια του Μπάκιγχαμ εδώ και 200 περίπου χρόνια απʼ την εποχή της βασίλισσας Βικτωρίας θεραπεύεται αποκλειστικά απʼ την Ομοιοπαθητική. Στην Γερμανία απʼ το 1939 καλύπτεται επισήμως απʼ τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία. Παρομοίως συμβαίνει στην Ρωσία και σε πολλές ακόμα Ευρωπαϊκές χώρες. Στις Η.Π.Α. η Ομοιοπαθητική ανθεί. Παρομοίως συμβαίνει και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, στον Καναδά και στην Αυστραλία. Όμως η χώρα, όπου η Ομοιοπαθητική έχει την μέγιστη χρησιμοποίηση είναι η Ινδία, όπου το 60% του πληθυσμού ακολουθεί την μέθοδο αυτή. Εκεί υπάρχουν και πολλά Ομοιοπαθητικά νοσοκομεία.     Στη χώρα μας η κατάσταση είναι απογοητευτική. Εδώ που γεννήθηκε η Ομοιοπαθητική η άσκησή της γίνεται κάτω από ένα καθεστώς ημιπαρανομίας. Η Ομοιοπαθητική έχει αναγνωριστεί επίσημα απʼ το κράτος μας σε φορολογικό επίπεδο, όχι όμως σε ιατρικό! Και φυσικά είναι ευνόητοι οι λόγοι. Συχνά εκτοξεύονται κατηγορίες κατά της Ομοιοπαθητικής από εκπροσώπους της επίσημης Ιατρικής οι οποίοι συνήθως θεωρούν την παγκοσμίως αναγνωρισμένη θεραπευτική αυτή τέχνη του Ιπποκράτη ως ψεύτικη και αναξιόπιστη. Βεβαίως πίσω απʼ την μεθοδολογία αυτή βρίσκονται τα κολοσσιαία οικονομικά συμφέροντα των Φαρμακοβιομηχανιών και των γιατρών που τα υποστηρίζουν, αφού αποτελούν και δικά τους συμφέροντα.           Η χειραγώγηση της Ομοιοπαθητικής γίνεται με έντεχνο τρόπο απʼ την Ιατρική κοινότητα. Κάποιοι γιατροί εκμεταλλευόμενοι την επικρατούσα άγνοια του κόσμου, προσπάθησαν επιμόνως να διαδώσουν την άποψη, ότι η Ομοιοπαθητική πρέπει να ασκείται μόνον από αυτούς. Όμως σε όλο τον κόσμο η Ομοιοπαθητική ασκείται από όποιον την έχει σπουδάσει, αδιάφορο αν είναι γιατρός ή μη γιατρός. Μάλιστα σε πολλά κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως π.χ. Γερμανία, Αγγλία, Νορβηγία, Βέλγιο, Ολλανδία κ.ά., η Ομοιοπαθητική ασκείται επίσημα από μή γιατρούς και υπάγεται στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Σε κάποιες άλλες χώρες η άσκηση της Ομοιοπαθητικής απαγορεύεται ολοκληρωτικά να γίνεται από γιατρούς, όσοι δε το θελήσουν θα πρέπει να καταθέσουν το ιατρικό τους πτυχίο για να μπορέσουν να την ασκήσουν.       Ήδη το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το υπʼ αριθμόν Α4-0075/97 ψήφισμά του σχετικά με το καθεστώς της μη συμβατικής ιατρικής προτρέπει τις κυβερνήσεις των κρατών μελών, που ακόμα δεν έχουν αναγνωρίσει την Ομοιοπαθητική να προβούν σε σύσταση επιτροπών αφʼ ενός για την ισοτιμία των πρακτικών γιατρών (όπως είναι το ισχύον σύστημα στην Γερμανία), αφʼ ετέρου για την αναγνώριση της Ομοιοπαθητικής ως θεραπευτικής μεθόδου ανεξάρτητης της συμβατικής ιατρικής.      Στην Ελλάδα επίσημος φορέας των ανεξάρτητων Ομοιοπαθητικών είναι ο Σ.Ο.Ε. Σύλλογος Ομοιοπαθητικών Ελλάδος, που είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Κλασικής Ομοιοπαθητικής (E.C.C.H.). Το Ι.Κ.Κ.Ο. (Ιπποκράτειο Κέντρο Κλασικής Ομοιοπαθητικής) είναι η μόνη σχολή στη χώρα μας, που πληροί τα εκπαιδευτικά κριτήρια και τις προϋποθέσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Κλασσικής Ομοιοπαθητικής (E.C.C.H.). Ταυτοχρόνως προβαίνει σε κάθε απαραίτητη ενέργεια ώστε να αναγνωρισθεί επίσημα η Ομοιοπαθητική στην χώρα μας. Η υπόθεση αυτή βρίσκεται ήδη στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια.      Παρʼ όλες τις συστηματικές επιθέσεις κατά της Ομοιοπαθητικής, η χρήση και η άσκηση της από ομοιοπαθητικούς και γιατρούς-ομοιοπαθητικούς εξακολουθεί να μεγαλώνει ανά τον κόσμο. Αυτό συμβαίνει διότι είναι αποτελεσματική για τους ασθενείς σε όλων σχεδόν των ειδών τις παθήσεις, και υπάρχει πλέον ολοένα αυξανόμενος όγκος αποδείξεων από έρευνες, που το υποστηρίζουν. Επίσης υπάρχουν αναρίθμητες καταγεγραμμένες μαρτυρίες θεραπευμένων ασθενών στα sites των ομοιοπαθητικών θεραπευτών. Η ομοιοπαθητική προσφέρει οφέλη στους Έλληνες πολίτες, όταν χρησιμοποιείται ως μέρος μίας ολοκληρωμένης παροχής υγείας. Όμως για να υπάρξουν αυτά τα οφέλη είναι απαραίτητο να παρέχεται η Ομοιοπαθητική από καλώς εκπαιδευμένους και ρυθμισμένους επαγγελματίες είτε αυτοί είναι γιατροί, είτε ομοιοπαθητικοί μή γιατροί. Γι' αυτό οι ασθενείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στην επιλογή του θεραπευτή τους.      Σήμερα για το καλό και την ανέλιξη της υγείας της ανθρωπότητας, θα πρέπει να συνεργαστούν όλες οι ιατρικοί μέθοδοι κάτω από μία ολιστική αντίληψη, που να βασίζεται στην Κλασική φιλοσοφία, δηλαδή στην μήτρα που γέννησε όλες τις θεραπευτικές μεθόδους. Ο Βελονισμός-Φλεβοτομία, η Ομοιοπαθητική, το Σιάτσου-Δακτυλοπίεση, το Μασάζ-Μαλάξεις, η Οστεοπαθητική και οι άλλες ολιστικές «εναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι» που γεννήθηκαν απʼ την Κλασική φιλοσοφική σκέψη, αν και εξελίσσονται συνεχώς ακολουθούν την κατεύθυνση που έλαβαν κατά το ξεκίνημά τους.       Η δε σύγχρονη Κλασική Ιατρική σχολή θα πρέπει να αλλάξει τελείως πορεία και να χρησιμοποιηθεί ως ένα εργαλείο ανάγκης, όπως δηλαδή συνέβαινε και κατά την Κλασική περίοδο. Η Εναντιοπαθητική μέθοδος δηλαδή το «ενάντια εναντίοις», που αποκλειστικά χρησιμοποιεί η σύγχρονη Ιατρική δεν μπορεί επʼ ουδενί να αποτελεί την βασική θεραπευτική μέθοδο, διότι καταπιέζει την κάθε ασθένεια. Τα χειρουργεία, τα lasers και τα αντί φάρμακα, (όμως τα φυσικά, τα οποία καταργήθηκαν απʼ τις Φαρμακοβιομηχανίες και όχι τα χημικά), θα μπορούσαμε σήμερα να τα χρησιμοποιούμε για έσχατη ανάγκη και για καταπράυνση και όχι για θεραπεία και φυσικά όταν αυτό θα κρίνεται αναγκαίο. Οι διαγνωστικές μέθοδοι της σύγχρονης Ιατρικής θα μπορούσαν να βοηθήσουν πολύ στις ήπιες και αποτελεσματικές θεραπείες που ασκούν οι εναλλακτικοί θεραπευτές.      Οι λειτουργοί της Κλασικοί ιατροί θα πρέπει κάποτε να σταματήσουν να κατηγορούν και να λασπολογούν εναντίον όλων των άλλων ολιστικών θεραπευτικών μεθόδων, χαρακτηρίζοντάς τες κομπογιαννίτικες και αναποτελεσματικές. Για να γίνουν όμως όλα αυτά η σύγχρονη Κλασική Ιατρική κοινότητα θα πρέπει να απαγκιστρωθεί και να σταματήσει να σύρεται στο χορό της «Επιχείρησης Ασθένειας», κατευθυνόμενη αποκλειστικά απʼ τα οικονομικά συμφέροντα των δισεκατομμυρίων των Πολυεθνικών Φαρμακοβιομηχανιών (βλ. Φαρμακοβιομηχανίες: Η παγκόσμια απειλή). Διότι το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης αποβαίνει αποκλειστικά και μόνον εις βάρος της υγείας της ανθρωπότητας.                                                      Βασίλειος Μαυρομμάτης

πηγη